All Chapters of Married By My CEO Enemy : Chapter 1 - Chapter 10

Tahimik ang buong hapag. Ang kanin sa plato ko ay halos hindi ko malunok, habang si Papa ay nakatitig sa akin na para bang naghahanap ng tamang tiyempo para magbitiw ng isang bomba. “Arielle,” basag niya sa katahimikan, “may kailangan tayong pag-usapan. Importante ito.” Napatingin ako sa kanya, agad kong naramdaman ang tensyon. Nasa tabi niya si Mama, mahigpit ang hawak sa baso, parang pinipigilang manginig. “Ano na naman ‘yon, Dad?” medyo iritado kong sagot. Hindi ko gusto ang mga ganitong eksena, lalo na kung business-related. Nagkatinginan muna sila bago naglabas ng malalim na buntong-hininga si Papa. “Napagdesisyunan na ng board. Ang tanging paraan para matapos ang gulo sa pagitan ng kumpanya natin at ng Vergara Empire… ay kasal.” Parang natigilan ang buong mundo ko. Nalaglag ang tinidor mula sa kamay ko at tumunog sa plato. “Wait. Ano?!” “Yes,” mahina pero mariing sabi ni Mama. “Ikaw at si Leandro Vergara.” Natawa ako, hindi yung tawa ng natutuwa, kundi yung tawa ng hindi

“Excuse me—” Biglang tumama ang balikat ko sa isang matikas na katawan habang nagmamadali akong lumabas ng café. Napa-atras ako, muntik nang mabitawan ang hawak kong bag. “Sorry! I wasn’t—” huminto ang boses ko nang makita ko kung sino ang nasa harap ko. Matangkad, may dalang aura ng pamilyar na init na parang nakalimutan ko na sa dami ng lamig na dinanas ko nitong mga araw. May ngiti sa labi, at sa kabila ng ilang taon na hindi kami nagkita, hindi ko makakalimutan ang mga matang iyon. “Ari?” Para akong binuhusan ng malamig na tubig at mainit na kape sabay. “Marcus?” At bago pa ako makapagsalita ng iba, bigla niya akong hinila sa isang mahigpit na yakap. Nabitawan ko talaga ang bag ko sa sobrang gulat. Ang katawan ko, nanigas sa una, pero kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko, unti-unti rin akong lumuwag. “God, hindi ako makapaniwala. Ikaw nga!” tawa niya, sabay bitaw sa akin para titigan ako mula ulo hanggang paa. “Ilang taon na? Ten? Eleven?” “More than that,” sagot ko,

Pagkasara ng pinto ng penthouse, para akong nawalan ng hininga. Masyado itong tahimik, mas nakakatakot pa kaysa sa ingay ng press conference kanina. Sa sobrang lawak ng sala, naririnig ko ang sariling pagtikhim at ang marahas na tibok ng puso ko. Habang ako’y nakatayo pa rin malapit sa entrada, si Leandro naman ay parang walang pakialam. Dire-diretso siyang naglakad papunta sa mini-bar, tinanggal ang coat niya at ikinawit iyon sa likod ng upuan, parang wala kaming pinagdadaanan. Binuksan niya ang isang bote ng scotch, inilagay sa baso, at walang tanong-tanong na nilagok. “Cheers to us,” aniya, malamig ang boses, na para bang isa itong biro na siya lang ang natatawa. “Kung iinom ako, hindi dahil may dapat tayong ipagdiwang,” sagot ko, sabay lakad palapit sa sofa. “Kundi dahil gusto kong makalimot.” Tinignan niya ako, nakataas ang isang kilay, bago ngumisi ng pamilyar niyang mapanuksong ekspresyon. “Nakakatuwa. Wala pa tayong isang araw bilang engaged, gusto mo na agad lumimot.” Um

“Ang kapal ng mukha mo, Marcus.” Malamig ang boses ni Leandro habang pumasok siya sa opisina, hawak pa ang door handle na para bang siya ang may-ari ng lugar. “Enjoying my fiancée’s company a little too much?” Nag-angat ng tingin si Marcus mula sa kinatatayuan niya sa tabi ko. Hindi siya umatras, hindi siya natakot, pero ramdam ko ang tensyon na agad na bumigat sa hangin. “Kung fiancée mo talaga siya, Leandro, bakit parang ikaw ang pinaka-huling tao na nagbibigay sa kanya ng kaligayahan?” Nanigas ang panga ni Leandro. “Mag-ingat ka sa mga sinasabi mo. Hindi mo alam kung anong pinapasok mo.” Tumayo ako mula sa aking upuan, pilit na ngumiti kahit ramdam kong kumakabog ang dibdib ko. “Pwede bang itigil niyo na ‘to? Hindi ako laruan na pwedeng pag-agawan.” Pero hindi sila nakinig. Para bang ako’y naging hangin lang, at silang dalawa ang magkatunggali sa isang ring. “Kung talagang mahalaga siya sa’yo, bakit mo siya tinali sa kontrata?” singhal ni Marcus, lumapit ng isang hakbang

“Miss Arielle, nandiyan na po si Sir Leandro. Hinihintay na po kayo sa lobby,” sabi ng secretary ko, bahagyang kinakabahan habang sumisilip sa pinto ng opisina. Huminga ako nang malalim bago tumayo. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit kailangan niya akong sunduin ngayon, samantalang sanay naman akong umuwi mag-isa. Pero knowing Leandro, lagi siyang may hidden agenda. Pagbaba ko sa lobby, agad akong nakakita ng maliit na eksena. May batang lalaki, siguro mga pitong taon lang, na umiiyak sa tabi ng entrance. Naka-crumple na ang uniform niya, at hawak ang nahulog na ice cream cone. Ang mga tao sa paligid, pinapanood lang siya. At doon ko nakita si Leandro, nakaluhod sa harap ng bata, nakataas ang isang kilay pero may hawak nang bagong ice cream cone. “Next time, hawakan mo nang mahigpit,” malamig niyang sabi, pero inabot pa rin niya iyon sa bata. “Hindi lahat ng bagay madali ibabalik sa’yo. Pero ice cream? Pwede pa.” Nagulat ako. Ang batang umiiyak kanina, biglang ngumiti,