All Chapters of Love Textbook ตำรารักพิชิตหัวใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงร้องเตือนบ่งบอกถึงเวลาที่เขาต้องการ ธาดาเดินออกจากห้องแล้วตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ข้างกันกับเขาปึง! กริ๊ก!เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาก็ไม่ลืมที่จะลงกลอนประตูให้เรียบร้อย สายตามองไปยังร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ เธอนอนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ“ธาดา” เสียงเล็กพึมพำพร้อมกับปรือตามองร่างสูงที่หยุดยืนมองอยู่ปลายเตียง“ว่า”“เร่งแอร์ให้หน่อย ฉันร้อน” เทียนไขชี้ไปทางแอร์ที่โชว์ตัวเลขทำความเย็นอยู่ที่ 22 องศา“ทำไมเหงื่อออกขนาดนั้น ไม่สบายเหรอ”“คงใช่ เร่งแอร์ให้หน่อย” คนตัวเล็กหอบหายใจแรง ยิ่งเธอเห็นผู้ชายตรงหน้าก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกมากขึ้น“มาฉันช่วย” ธาดาช้อนมือใต้ขาเรียวแล้วออกแรงอุ้มตัวเธอมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จะพาไปวางนอนลงบนเตียงดีๆ“ถอยออกไป” เทียนไขหอบหายใจและดันตัวเขาออก ยิ่งตัวใกล้ชิดกันยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากสัมผัสเขา“เป็นอะไรหรือเปล่า” และคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้อย่างเขามีเหรอที่จะไม่รู้ว่าเธอกำลังเป็นอะไร“ฉัน...” คนตัวเล็กปรือตามองเขา ยิ่งทำให้ความอดทนของเขาเริ่มหมดลงทีละนิด“...” เขากวาดสายตามองไปตามร่างกายที่มีเพียงชุดคลุมตัวบางปกปิดอยู่เท่า

“ยะ อย่าธาดา ฉันจะโกรธจริง ๆ นะ” แม้จะอยากกรีดร้องให้เสียงดัง แต่เธอก็ไม่กล้า ไม่งั้นคนในบ้านต้องมองครอบครัวของเธอเปลี่ยนไปแน่“โกรธเหรอ...เดี๋ยวเสร็จแล้ว ฉันค่อยโอ๋”พูดจบเขาก็ขยับสะโพกตัวเองดันแก่นกายเข้าภายในร่างกายของเธอช้า ๆ คนตัวเล็กพยายามยันตัวออก แต่ก็โดนมือของเขาจับสะโพกไว้แน่น“อึก อื้อ”“อา...”เขามองแก่นกายของตัวเองที่พยายามดันเข้าภายในร่างกายของเทียนไขอย่างยากลำบาก ครั้งแรกของเธอ เขารู้ว่าต้องใจเย็น และเบามือกับเธอให้มากที่สุด แต่ความคับแน่นของเธอก็ทำให้เขาใกล้คลั่งเหมือนกันเขาพยายามดันสะโพกเข้าหาเธออย่างช้า ๆ สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าของคนตัวเล็กที่ตอนนี้แดงก่ำ ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง มือจิกดึงผ้าปูที่นอนไว้แน่น โน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วจับใบหน้าของเทียนไขให้หันมามองที่เขา ก่อนที่จะประกบริมฝีปากลงจูบ มืออีกข้างบีบเคล้นคลึงหน้าอกอวบ ลิ้นร้อนแทรกเข้าโพรงปากเกี่ยวพันลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม เมื่อเบี่ยงจุดสนใจของเธอมาที่จูบของเขาได้ ธาดาก็ดันแก่นกายเข้าพรวดเดียวจนมิด“อื้อ!” เสียงครางในลำคอของเธอดังออกมาด้วยความเจ็บจากสิ่งที่เข้าไปภายในร่างกายของเธอ“อ่า” เขาถอนริมฝีปากออก แล้วยันตัว

“ยังพูดไม่จบ” ธาดาเริ่มหัวเสีย เมื่อเห็นว่าฉันพูดตัดบทเขาไปซะดื้อๆเขาเปลี่ยนจากท่านอนคว่ำยันตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามาทางฉัน สายตาจ้องมองไปยังร่างกายที่มีเพียงผ้าห่มคลุมอยู่“มองทำไม”“หึ ที่พูดไปเมื่อกี้กำลังจะบอกว่า”“...”“ที่ผ่านมาฉันแทบทนเธอไม่ไหวในทุกวันเลยนะ ไม่รู้ตัวเลยสินะ”“...” ก็เห็นแต่พูดกวนประสาท ไม่เห็นจะมีอะไรมากกว่านั้นเลย“ถ้าวันนั้นเธอไม่สลบไปก่อนก็ไม่รอดตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว” พูดถึงเรื่องวันนั้นก็ทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ ปาร์ตีเรียนจบที่เมาจนไม่รู้เรื่อง ทำให้ฉันคิดว่าพลาดมีอะไรกับเขามาตลอด ซึ่งธาดาก็ตั้งใจทำให้ฉันคิดแบบนั้นเหมือนกัน“เอาเป็นว่า” เขาหยุดพูดแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้“...” ฉันมองการกระทำของเขา แต่ก็ไม่ขยับหนีไปไหน บอกแล้วไงถ้าทำเป็นกลัวก็จะเข้าทางเขา“ฉันทะนุถนอมเทียนไข เพื่อมาเป็นแม่ของลูกมาโดยตลอด”“น่าขนลุก” ฉันพูดขึ้นและหันไปสบตากับธาดา“เดี๋ยวก็เหนื่อยอีกหรอก” ไม่ใช่คำขู่ แต่เขาขยับเข้ามาใกล้จริงๆ“หยุด”“ทำอีกสักครั้งสองครั้งก็ไม่เจ็บแล้วแหละ”“ธาดา”“เธอก็อย่าเร้าฉันสิเวลาใกล้เสร็จน่ะ ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกันนะ”“ธาดา” ฉันกดเสียงให้ต่ำลง แต่เขาก็

“อย่าทำแบบเมื่อกี้อีกนะ อย่าเร้าฉัน”“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ หรือกลัวจะคลั่งไปมากกว่านี้แล้วโดนฉันทิ้ง” ฉันถามเขาพร้อมกับยิ้มมุมปาก ธาดาเองก็ดูจะไม่ชินกับการต่อปากต่อคำแบบนี้ของฉันสักเท่าไร“เดี๋ยวนี้พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอ”“อีกด้านที่นายไม่เคยเจอไง” ใช่ ฉันกำลังเป็นอีกคน กับธาดาในตอนนี้เป็นแบบปกติไม

อ๊าก! อ๊าก!ภาพหนังสยองขวัญบนจอกำลังวิ่งไล่กันอย่างเพลิดเพลิน ไม่ว่าหนังจะน่ากลัวขนาดนั้นก็ยังไม่สยองเท่ากับผู้ชายที่นอนเหยียดยาวบนโซฟาข้างฉัน“เอามือล้วงให้ลงถังป๊อปคอนมันจะตายหรือไงธาดา”“โอ๊ะ! ถึงว่าสิอะไรนิ่ม ๆ” รอยยิ้มกวนประสาทปรากฏขึ้นบนใบหน้า แม้ในห้องจะมีเพียงแสงหน้าบนจอส่องมา แต่ฉันก็เห็นสี