บทที่ 12 ขอนะ (NC+เบาๆ) （2）

เสียงร้องเตือนบ่งบอกถึงเวลาที่เขาต้องการ ธาดาเดินออกจากห้องแล้วตรงไปยังห้องนอนที่อยู่ข้างกันกับเขา

ปึง! กริ๊ก!

เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาก็ไม่ลืมที่จะลงกลอนประตูให้เรียบร้อย สายตามองไปยังร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ เธอนอนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ

“ธาดา” เสียงเล็กพึมพำพร้อมกับปรือตามองร่างสูงที่หยุดยืนมองอยู่ปลายเตียง

“ว่า”

“เร่งแอร์ให้หน่อย ฉันร้อน” เทียนไขชี้ไปทางแอร์ที่โชว์ตัวเลขทำความเย็นอยู่ที่ 22 องศา

“ทำไมเหงื่อออกขนาดนั้น ไม่สบายเหรอ”

“คงใช่ เร่งแอร์ให้หน่อย” คนตัวเล็กหอบหายใจแรง ยิ่งเธอเห็นผู้ชายตรงหน้าก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกมากขึ้น

“มาฉันช่วย” ธาดาช้อนมือใต้ขาเรียวแล้วออกแรงอุ้มตัวเธอมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จะพาไปวางนอนลงบนเตียงดีๆ

“ถอยออกไป” เทียนไขหอบหายใจและดันตัวเขาออก ยิ่งตัวใกล้ชิดกันยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากสัมผัสเขา

“เป็นอะไรหรือเปล่า” และคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้อย่างเขามีเหรอที่จะไม่รู้ว่าเธอกำลังเป็นอะไร

“ฉัน...” คนตัวเล็กปรือตามองเขา ยิ่งทำให้ความอดทนของเขาเริ่มหมดลงทีละนิด

“...” เขากวาดสายตามองไปตามร่างกายที่มีเพียงชุดคลุมตัวบางปกปิดอยู่เท่า