บททั้งหมดของ DECEIVED BY MY HUSBAND’S PERFECT LIES: บทที่ 81 - บทที่ 90

Si Winston ay dumiretso sa harapan ni Lydia at hinarangan ang kanyang daraanan.Huminto si Lydia at dahan-dahang itinaas ang kanyang mga mata. Tinitigan niya ito, ang kanyang mga mata ay walang laman, walang anumang emosyon na ipinapakita.Tinitigan siya ni Winston, at nakaramdam ng isang hindi pamilyar na kirot sa kanyang dibdib. "Magpapadala ako ng search and rescue team..."Isang malinaw at matinis na tunog ng sampal ang pumigil sa salita ni Winston.Napaling ang mukha ni Winston sa gilid dahil sa lakas ng sampal. Sandaling natigilan siya bago bahagyang kumunot ang kanyang noo at tumingin kay Lydia.Ang kamay na ginamit ni Lydia sa pagsampal ay nakalaylay na ngayon sa kanyang tagiliran. Ilang ulit niyang sinubukang ipitin ang kanyang palad ngunit nanginginig ito nang hindi niya makontrol.Ang sampal na iyon ay ibinigay niya nang buong lakas. Pagkatapos noon, tuluyan na siyang nawalan ng lakas. Ngunit hindi niya hinayaang makita ni Winston ang kanyang kahinaan. Tinitigan niya ito na

Si Lydia ay nanaginip. Sa panaginip, kumakain siya ng hapunan kasama ang kanyang ina sa Bisperas ng Bagong Taon. Pinuri siya ng ina dahil mahusay siyang magluto.Ngumiti si Lydia, ngunit pumatak ang luha mula sa gilid ng kanyang mata.“Ma…”Sa malaking kama, nakakunot ang noo ni Lydia, at nabasa ng luha ang malaking bahagi ng unan. Hindi siya tumigil sa pag-ungol, mahigpit na nakahawak sa damit na nasa kanyang dibdib, tila hindi matitiis ang sakit.Sa panaginip, sinabi ng kanyang ina na pagod na siya, at ang mga susunod na hakbang sa buhay ay kailangan na niyang tahakin mag-isa. Umiiyak na nakiusap si Lydia na huwag siyang iwan, ngunit unti-unti pa ring naglaho ang kanyang ina sa mahamog na ilog. Kahit anong sigaw niya, hindi na ito muling lumitaw.“Ma!”Nagising si Lydia mula sa bangungot. Nakatitig siya sa pamilyar na kisame, at ilang sandali siyang natulala.“Mommy!”Si Stephen, na naglalaro ng laruan sa paanan ng kama, ay agad na bumitiw at gumapang papalapit sa kanya.“Mommy, nan

Mataas na pasada ng ala-una ng madaling araw, unang araw ng bagong taon, isinugod si Stephen sa emergency room. Tiningnan ng naka-duty na doktor ang kanyang sugat, at seryosong sinabi na malalim ito at maaaring umabot na sa buto.Nakatayo si Lydia sa pintuan ng emergency room, pinagmamasdan si Winston na may mabigat na ekspresyon habang hawak ang cellphone at tumatawag. Kita ni Lydia ang takot at pagkabalisa sa mga mata nito.Hindi niya inasahan na mauuwi sa ganito ang lahat. May sama man siya ng loob, ni minsan ay hindi niya inisip na saktan si Stephen.Limang taon niya itong inalagaan, madalas ang lagnat at sipon, pero bihirang masaktan. Ito na ang pinakamalubhang pinsala mula nang ipinanganak si Stephen, at hindi magawang manatiling walang pakialam ni Lydia.Kahit paano, siya ang nagpalaki rito, tinawag siyang mama ng limang taon, at dahil lang sa isang salitang binitawan niya ay nauwi si Stephen sa malubhang pinsala at nakahandusay ngayon sa emergency room.Kahit pa may pagkakamali

Sonya: [Lydia, Maligayang Bagong Taon. Kapag narinig mo ang recording na ito, siguro wala na si Mama sa mundong ito… Marami akong gustong sabihin pero hindi ko alam kung saan magsisimula…][Una sa lahat, gusto kong humingi ng tawad sa’yo dahil sa ganitong paraan ako nagpapaalam. Ako’y naging duwag at walang kwenta, palaging iniiwasan ang problema. Naging makasarili ako at iniwan ko lahat ng panghihinayang sa’yo. Lydia, pakiramdam ko hindi ako naging mabuting ina. Noong bata ka pa hindi kita naprotektahan. Ngayon na ikaw mismo ang nagpursigi at naging matagumpay, hindi lang ako walang naitulong kundi naging pabigat pa sa’yo. Lydia… wala akong silbi, pero ang tanging ipinagpapasalamat ko ay nagkaroon ako ng anak na katulad mo…][Noong araw na iyon, nakita ko sa bulsa ng jacket mo ang resulta ng medical check-up. Doon ko nalaman na magiging ina ka na rin pala. Nakita ko sa report na kambal sila. Itinago mo iyon sa akin at alam kong may sarili kang plano, pero hindi ako mapakali. Pinuntaha

“Stephen!”Lumapit si Winston, seryosong nakatingin kay Stephen. “Mali ang asal mo. Humingi ka ng sorry.”“Wala naman akong maling sinabi!” sagot ni Stephen na hindi sang-ayon. “Nasaktan na si Mommy Sidney, tapos si Mommy Lydia pa ang naglabas ng sama ng loob sa kanya, mali naman talaga iyon!”Agad na dumilim ang mukha ni Winston. “Stephen, humingi ka ng sorry.”Kumunot ang labi ni Stephen. Natatakot siya kay Winston, kaya kahit gusto pa niyang magsalita, hindi na niya nagawa.Pero mag-sorry? Hindi niya gagawin!Tumayo si Sidney, pilit na naglakad kahit paika-ika. Lumapit siya kay Stephen, hinaplos ang mukha nito at mahinahong sinabi, “Stephen, mali ang sinabi mo. Bilisan mong humingi ng sorry kay Mommy Lydia mo.”Nakapayuko lang si Stephen at hindi nagsalita. Mula simula hanggang dulo, malamig ang tingin ni Lydia. Simula nang ipagtanggol ni Stephen si Sidney, nanlamig na ang puso niya para sa bata.Nanlamig hanggang sa pakiramdam niya, kahit magalit pa siya, parang wala nang saysay.A