All Chapters of เผลอใจรักเมียเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

“กลัวเหรอ?”“ฮึก!” แก้วพยักหน้าหงึก ๆ ทั้งน้ำตาไหลอาบหน้า เธอไม่ชอบอาทิตย์เวอร์ชั่นนี้เลย ปกติเขาก็เป็นคนน่ากลัวมากอยู่แล้ว ยิ่งพอเวลาที่เขาโกรธยิ่งทำให้เขานั้นน่าหวาดหวั่นเพิ่มขึ้นมาอีกหลายขุม“แล้วทำไมตอนเดินเข้ามากวนประสาทฉันถึงไม่กลัว!”อาทิตย์เหมือนคนไร้สติไปแล้ว เขาแทรกตัวเข้ามาระหว่างขาหญิงสาว สอดใส่เข้ามาอีกครั้งอย่างไม่สนใจว่าเธอนั้นจะเจ็บปวดหรือไม่ เขายังกินไม่อิ่ม ซ้ำอารมณ์ขุ่นมัวก็ยังไม่จางหายไป“อ๊ะ!!” หญิงสาวนิ่วหน้า ส่วนล่างคับแน่นจนอึดอัดหายใจติดขัด แม้จะอยากดิ้นหนีสักเท่าไรก็ไร้ประโยชน์“อื้ม อื้อ~”เอวหนาเริ่มขยับเข้าออกในกายสาวอีกครั้ง แม้จะผ่อนแรงลงมากกว่าตอนแรก แต่ทว่ายังคงความหนักหน่วงอยู่ในทุกท่วงท่า ทุกจังหวะ ดวงตาคู่คมสะท้อนภาพคนตรงหน้า ดวงหน้าหวานที่บิดเบ้เหยเกนั้นทำให้ใจสั่นแปลก ๆอาทิตย์กระทุ้งตัวตนเข้าสู่ตัวเธอไม่หยุดหย่อน มือหนาเคล้นคลึงหน้าอกอวบอัด ปากหยักก็ไม่น้อยหน้า ครอบครองยอดอกอย่างเมามันส์ ทั้งดูดทั้งกัดราวกับเด็กน้อยหิวโหย สัมผัสร่างกายที

หลายวันผ่านไป…ช่วงนี้อาทิตย์ต้องไป ๆ มา ๆ โชคดีที่มีแก้วคอยอยู่เป็นเพื่อนมารดา เธอทั้งทำงานบ้านและคอยดูแลแม่ของเขา เธอทำทุกอย่างให้อาการของท่านคงที่ และมีโอกาสมากโขที่จะหายกลับมาเป็นปกติ อาทิตย์แม้จะไม่ได้บอกชัดถึงสถานะของทั้งสอง แต่มีหรือคนในบ้านจะไม่รู้ โดยเฉพาะภูผา“เฮียซื้ออะไรมา?”“ซื้อตุ๊กตา” อาทิตย์ตอบกลับขณะเก็บของเข้ากระเป๋า โดยมีน้องชายรับบทคนขับรถ เพราะส่วนมากทั้งคู่จะไม่ให้คนอื่นมาด้วยหากไม่ไว้ใจจริง ๆ จึงต้องสลับกันเป็นคนขับและคนนั่ง“บุญตาผมจริง ๆ เห็นเฮียซื้อตุ๊กตากับของเล่นเนี่ย” ภูผาแทบจะยกมือขึ้นเหนือหัว พี่ชายที่อายุปาไปเลขห้า ผู้เย็นชาเงียบขรึม? มาตอนนี้ซื้อตุ๊กตาและของเล่นเต็มกระเป๋า หลังจากเคลียร์งานสำคัญก็มุ่งหน้าไปซื้อมันเพื่อไปฝากอีกคนที่รอเขาที่เกาะ“ซื้อไปฝากแก้วน่ะ แก้วชอบเล่นของพวกนี้”อาทิตย์ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมาทุกครั้งเมื่อเอ่ยชื่อหญิงสาวคนนั้น เมื่อนึกถึงใบหน้าหวานที่ฉายรอยยิ้มน้อย ๆ เวลาได้ของพวกนี้ แก้วไม่ชอบของแพงมากนัก เธอชอบอะไรท

ในที่สุดวันที่ศาลจะตัดสินทุกอย่างให้จบสิ้น ทั้งสี่คนเตรียมตัวจะขึ้นรถออกไปเผชิญกับความจริง มีเพียงแก้วที่ขออยู่พักที่นี่เท่านั้น เธออ้างว่าไม่สบายจึงไม่อยากไป จะรอให้กำลังใจทุกคนที่บ้าน“อยู่บ้านพักผ่อนนะลูกนะ” เป็นเสียงของคุณป้าที่นั่งรถเข็น ตอนนี้ท่านอาการดีขึ้นมากแล้ว แก้วอยู่ดูแลท่านมาเกือบหกเดือน จนตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เขา้ทาง ทุกคนต่างมีสีหน้าอิ่มเอิบดีใจ ยกเว้นแก้ว…“ค่ะคุณป้า แก้วจะคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ”แม้จะอ่อนเพลียมากแค่ไหนแต่แก้วก็ยังคงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเสมอ หญิงชราบนรถเข็นยกมือขึ้นลูบใบหน้าสาวน้อยอย่างรักใคร่ แม้ตอนที่นอนป่วยเป็นผักนั้นจะไม่สามารถพูดหรือแม้กระทั่งลุกเดิน แต่ก็รับรู้มาตลอดว่าเป็นเพราะเมียของลูกชายทั้งสองที่คอยอยู่ดูแลจนอาการดีขึ้นแล้วจะไม่รักในความดีของลูกสะใภ้ได้อย่างไร…“ขอบใจมากนะลูกนะ หนูดีกับแม่ ดีกับลูกชายแม่มากจริง ๆ”ประโยคนั้นเอ่ยเสียงดังมาหน่อย ตั้งใจให้ลูกชายตัวดีได้ยิน และยอมรับใจตัวเองสักทีว่าเขานั้นเผลอตกหลุมรักแม่สาวน้อยที่ชื่อแก้วคนนี้ แต่เ

อาทิตย์เหมือนคนไร้สติไปชั่วขณะ เขาร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน เพราะความกลัวถาโถมเข้ามาจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาคิดถึงเธอ อยากเจอเธอ อยากมีเธออยู่ในตอนนี้ เขาไม่ชอบเลยเวลาที่มองหาร่างเล็กนั้นไม่เจอ มองไปทางไหนก็เจอแต่ความว่างเปล่า“เฮียใจเย็น ๆ”ภูผาเห็นอาการพี่ชายไม่ดีจนต้องวิ่งเข้ามาดึงร่างของพี่ชายไว้ เพราะกลัวเขาจะล้มทรุดลงไป อาทิตย์ปาดน้ำตาที่ไหลอาบหน้า แม้ไร้เสียงสะอื้นแต่ทว่าน้ำตาลูกผู้ชายนั้นไหลได้ย่อมไม่ธรรมดา ความเจ็บปวดในใจที่พบว่าคนที่เขารักนั้นหายไปเขาเผลอรักเธอเข้าแล้ว เขายอมรับใจตัวเองได้แล้ว หากแต่ว่ามันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อวันนี้ไม่มีเธอคอยรับฟังคำบอกรักจากเขาเขาพลาดเอง พลาดที่ปากหนักปากเสีย ตอนที่มีเธออยู่ก็ไม่นึกใส่ใจเธอให้เต็มที่ ทำให้เธอทิ้งเขาไปแบบนี้ เขารู้ตัวแล้ว รู้ตัวแล้วจริง ๆ …“ฮึก เฮียต้องไปหาแก้ว ใช่! บางทีแก้วอาจจะกลับไปที่คอนโด ไปเอาของที่นั่น”อาทิตย์นึกทุกทางทุกสถานที่ที่คิดว่าเป็นไปได้มากที่สุดว่าเธอจะไปที่ีนั่น ก่อนจะรีบหยิบเอากุญแจรถเตรียมจะออกไป แต่บังเอิญว่าหางตาเขาดันไ

ภาพสะท้อนของชายหนุ่มในชุดธรรมดา เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนต์ขาสามส่วนสวมรองเท้าแตะแบบที่เจ้าตัวตอนอยู่กรุงเทพไม่เคยใส่ ใบหน้าแม้จะยังหล่อเหลาทว่ากลับเศร้าหมองไม่มีราศี ในมือเต็มไปด้วยของกินของใช้มากมายที่เจ้าตัวนั้นตั้งใจซื้อมาฝากยายกับตาของเจ้าหล่อนที่เขาเฝ้ารอในที่สุดเขาก็ได้เจอเธอ... เจ้าของร่างที่สั่นเทานั้นดีใจจนสะอื้น ซ้ำยังตกตะลึงกับหน้าท้องนูนของหญิงสาวที่กุมหัวใจเขา อาทิตย์สติกลับเข้าร่างในไม่ช้า เขาทิ้งของในมือทุกอย่างก่อนจะโถมร่างเข้ากอดอีกฝ่ายแน่นด้วยความคิดถึงและโหยหาสุดหัวใจ“ฮรึก~ ฉันคิดถึงเธอมากรู้ไหมแก้ว คิดถึงมากเลย~” ปลายเสียงสั่นไหวราวกับคนจะขาดใจ ร่างหนาที่สวมกอดเธอนั้นสั่นเทาอยู่ตลอดเวลา ส่วนเธอนั้นกลับยืนตัวแข็งทื่อ มือที่ทิ้งข้างลำตัวเวลานี้เริ่มบีบแน่นขึ้น“ฮึก ฮือ~ ยะ อย่าไปไหนได้ไหม อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกได้ไหม~”กระทั่งเสียงสะอื้นไห้และคำวอนขอให้เธอไม่ทิ้งเขาไปนั้น ฟังแล้วเหมือนจะขาดใจไปกับคนร้องไห้อยู่รอมร่อ แต่แก้วกลับยืนนิ่งไม่ไหวติง ยิ่งทำให้อาทิตย์กอดร่างนั้นแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าเธอนั้นจะหายไปอีกครั้ง