Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

Pagkasara ng phone, naiwan si Althea na halos manginig pa rin. Ramdam niya pa ang init ng hininga ni Sebastian sa labi niya kanina, at kahit anong pilit niyang ibalik sa utak ang pagiging professional intern, para bang unti-unti na itong nadudurog. Sebastian, nakatayo pa rin sa pagitan ng mga hita niya, hindi kumikilos, nakatitig lang. Malalim ang mga mata, para bang naglalaban ang sariling control at ang matinding pagnanasa. “Where were we again?” mababang tanong nito, halos paos sa bigat ng tono. Althea, namula agad, mabilis na kumapit sa gilid ng mesa na para bang yun lang ang lifeline niya. “S-sebastian…” mahina niyang sabi, pero bago pa siya makasagot nang maayos, napakunot ang noo niya. “Wait lang…” tanong niya, halos nagulat pa sa sarili. “…bago ka pumasok kanina, may nag-ooff ba sa labas? May naghintay ba sa office mo?” Tumigil si Sebastian, bahagyang kumunot ang kilay. “Hmm?” Napakagat-labi si Althea, nag-iwas ng tingin. “Wala. Ako na lang. Natural, kasi tinapos ko pa yu

Humihingal si Sebastian, pawis ang noo at leeg kahit na sagad ang lamig ng aircon sa opisina. Ang buong paligid ay nagmistulang gulo—nakakalat ang mga papeles, nagbagsakan ang ilang folders sa sahig, at ang mesa na kanina’y malinis ay ngayon parang battlefield ng kanilang pagnanasa. Nakahiga si Althea roon, magulo ang buhok, namumula ang balat, at nanginginig ang dibdib sa bawat hingal na halos walang pahinga. Sa gilid ng kanyang bibig, may manipis na bakas ng mga halik na iniwan niya. Wala na ni isang saplot na natira sa babae—tanging init at hiya ang bumabalot dito. Sebastian’s jaw clenched. Hindi siya makapaniwala kung gaano siya nadala. Ilang beses siyang napapikit, pilit na kinakalma ang sarili, pero sa tuwing titignan niya ang babaeng nakahandusay sa mesa, para siyang sinusunog ng apoy na siya mismo ang nagsindi. “F*ck, Thea…” bulong niya, habang pinapanood ang bawat pag-angat-baba ng dibdib ng babae. Ramdam pa rin niya ang init ng katawan nito sa kanya. Ramdam pa rin niya an

Tahimik na ang paligid nang tuluyang lumabas si Althea mula sa building. Gabi na, at ang mga ilaw ng poste ay nagbubuga ng malamlam na liwanag sa kalsadang basang-basa sa ambon. May bagyong namamahay sa puso niya, at kahit gaano niya subukang itago, halata sa bawat mabagal na hakbang niya ang bigat ng iniinda. Tatlong beses. Tatlong beses na niyang hinayaan si Sebastian na pawiin ang mga luhang pinatigas na ng panahon. At sa tuwing lumalayo siya, siya rin ang unang bumabalik. Anong ginagawa ko sa sarili ko? tanong niya sa isip habang tinatakpan ng jacket ang sarili laban sa malamig na hangin. Wala siyang kasabay, wala ring taxi na dumaraan. Kaya naglakad siya papunta sa sakayan, iniisip kung gaano karaming beses na siyang naglakad palayo sa mga lalaking nagpasakit sa kanya — pero sa huli, lagi siyang nadadapa sa damdamin. Hanggang sa isang ilaw ng sasakyan ang biglang tumigil sa tapat niya. Isang itim na sedan — pamilyar ang plate number. Bumaba ang bintana, at kasa

Tahimik ang umaga sa Castillo Group, pero para kay Althea, parang may bagyong hindi natatapos. Ang bawat tunog ng takong niya sa marmol na sahig ay parang kasabay ng tibok ng puso niyang pilit kumakalma. She arrived earlier than usual, hoping that drowning herself in work would quiet the chaos inside her. Pero kahit ilang reports na ang inayos niya, kahit ilang kape na ang naubos, hindi pa rin nawawala sa isip niya ang kaganapan kagabi. Ang gabi na muling humarap siya sa lalaking minsan niyang minahal — si Nathan De Leon. Hindi niya alam kung bakit siya pa rin ang unang naaalala ng isip niya tuwing nakikita niya ang mga matang iyon. Baka dahil sa mga salitang huli niyang narinig kagabi. “I never stopped thinking about you.” Napangiti siya nang mapait. “And I stopped hoping you would.” Paulit-ulit na bumabalik ang eksenang iyon sa isip niya, habang nasa elevator, habang nag-aayos ng files, habang sinusubukan niyang maging kalmado. Pero ang totoo — hindi siya kalmado. She was

Tahimik lang ang buong conference floor ng Castillo Group, pero para kay Althea Velasquez, bawat segundo bago magsimula ang meeting ay parang orasan na humahampas sa dibdib niya. She straightened the folders on the table for the third time, checking if the presentation flash drive was properly connected to the screen. Everything had to be perfect. Because this wasn’t just any corporate meeting — it was the Gardovas partnership proposal. At higit pa roon… ito ang unang pagkakataon na muli niyang makakaharap ang dalawang taong minsan ay naging bahagi ng nakaraan niyang gusto na sanang kalimutan. Habang pinipilit niyang ayusin ang hininga, bumukas ang pinto — at parang biglang tumigil ang oras. Nathan De Leon walked in, confident as ever, wearing a navy suit that made him look like the same man she once loved — calm, composed, and devastatingly familiar. At ang babaeng nakahawak sa braso niya… si Ellen Ruiz-Gardovas, ang sole heiress ng Gardovas Group — at, sa kasalukuyan, ang fian