สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่เพียงพยักหน้า “แต่งค่ะ” “ เย้! เจ้าหญิงกับเจ้าชายจะได้แต่งงานกันแล้ว” ทั้งสามเฮลั่นเมื่อฉันตอบตกลง ก็เขาเอาหลาน ๆ มากดดัน ไม่แต่งได้ไงเดี๋ยวเด็ก ๆ ไม่ยอมนอน “นอนได้แล้วมั้งคะป้าว่า พรุ่งนี้ป้าจะพาไปเล่นน้ำแต่เช้ารีบนอนเลยนะ เดี๋ยวไม่มีแรงแข่งกับเพื่อน ๆ “โอเค” พอสิ้นเสียงเด็กทั้งสามก็รีบปีนรีบวิ่งไปยังที่นอนของตัวเอง โดยที่บนเตียงตอนนี้เหลือเพียงฉันกับเขา และเราสองคนก็ปิดไฟทั้งห้องให้มืดสนิทเพื่อให้เด็ก ๆ หลับได้ง่ายขึ้น “ฝันดีเด็ก ๆ” ฉันบอกกับเด็กทั้งสามคนและเพียงไม่นานทั้งฉันและเด็ก ๆ ก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ฉันรู้สึกตัวกึ่งหลับกึ่งตื่น เมื่อร่างถูกใครบางคนอุ้มจากที่หนึ่งไปยังที่หนึ่ง ฉันโดนคนลักพาตัว “ที่รักทำอะไร” ฉันพึมพำเพราะรู้ว่าคนลักพาตัวเป็นใคร “อยากรักที่รัก” “แต่หลานอยู่ห้องข้าง ๆ” ฉันบอกเขาอย่างกังวล ถึงจะคนละห้อง แต่ก็ห้องติดกัน “ห้องทุกห้องในโซติภิวรรธเก็บเสียง ไม่ต้องกังวล” อืม...ฉันลืมว่านี่คือหมู่บ้านมหาเศรษฐีอย่างโชติภิวรรธ “กล้วยง่วง” “กล้วยนี้
Terakhir Diperbarui : 2025-09-11 Baca selengkapnya