All Chapters of เพลย์บอยทวงรัก: Chapter 21 - Chapter 30

หวันยิหวามองตามมือขอชูใจ มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ วิ่งฉิวห่างไป เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เธอทันเห็นแค่เสื้อหนังสีดำ กับหมวกกันน็อคปิดหน้าและไฟท้ายสีแดงแค่นั้นเอง          หญิงสาวยิ้มแหยๆ ให้ เหตุการณ์เกิดขึ้นไวจนตั้งตัวไม่ทัน และที่สำคัญเธอแน่ใจ เธอไม่ได้ขับรถฉวัดเฉวียนจนทำให้เกิดอุบัติเหตุ ช่วงเวลาสั้นๆ ที่เกิดขึ้น อีกฝ่ายน่าจะตั้งใจ เพราะก่อนที่เธอจะล้ม หวันยิหวาแน่ใจ เธอมองเห็นรอยยิ้มของคู่กรณีผ่านกระจกปิดหน้าของเขา          “ไม่เจ็บก็ดีแล้ว...เขาคงไม่ได้ตั้งใจ”          เธอดันตัวลุกขึ้นยืน มีบางอย่างแวบเขามาจนตัวแข็งทื่อ หวันยิหวาหลุบเปลือกตาลง พยายามเพ่งมองฝ่าความดำมืดในหัว ‘คนอย่างแกเป็นได้ก็แค่นางบำเรอของคลิสเท่านั้นแหละ ออกไปซะ!! ออกไปจากชีวิตเขา อย่าทำตัวน่ารังเกียจเป็นผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้เลย ฉันเป็นตัวจริง ว่าที่เมีย ที่เธอไม่มีวาสนาจะเป็นได้!!’&n

อัลเบโต้ยิ้ม เขายิ้มครั้งแรกในรอบหลายเดือน เพราะความใสซื่อของซีรีนนั่นเอง          “ไม่เลยครับ ครั้งแรกที่ผมเดินทาง ผมก็ประหม่าแบบนี้แหละ สบายใจได้ ใครๆ ก็เป็นเหมือนคุณทั้งนั้น” ชายหนุ่มกล่าวปลอบใจ ตบหลังมือลงบนมือเรียวงามที่กุมแขนข้างซ้ายของเขาอยู่          “ถ้าฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ บอกได้เลยนะคะ...” หญิงสาวยิ้มจ่อยๆ แก้มร้อนฉ่า กับการใกล้ชิดเพศตรงข้ามครั้งแรก          “ได้ซิ” อัลเบโต้ตอบเหมือนคนละเมอ เขามองตามมือของซีรีนที่ปล่อยแขนของตนเอง ไปแบบเสียดายนิดๆ          12 ชั่วโมงเต็มๆ ที่กึ่งหลับกึ่งตื่นตลอดการเดินทาง ในที่สุดก็ถึงเวลาสิ้นสุดการเดินทางเสียทีเมื่อ          กับตันของสายการบินพูดผ่านไมล์โครโฟน “ขอบคุณสำหรับความไว้ใจที่มอบให้สายการบิน...ของเรานะครับ อีกไม่เกิน10นาที การ

“หึ!” หญิงสาวกระแทกลมหายใจใส่ เธอหมุนตัวเดินหนี ป่วยการพูด เมื่อยังไงเสียเขาก็เป็นลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ แม้จะรู้สึกขวางหูขวางตาไปบ้างก็เถอะ          “หวา...หิวจัง หาอะไรให้กินหน่อยซิ” หวันยิหวายังไม่ทันเดินคล้อยหลัง เสียงคลิสเตียนร้องสั่งตามความเคยชินก็ตามมา หญิงสาวชะงักกึก!! รู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำสั่งแบบนี้มาก่อน เธอเพ่งความคิด ย้อนนึกถึงเรื่องเก่าๆ แต่ก็เหมือนเดิม...มันว่างเปล่า ขาวโพลน ไม่มีริ้วอดีตเหลือในความทรงจำ          “คุณ!! ร้านหวาขายกาแฟค่ะ ไม่ใช่ร้านอาหารตามสั่ง!” เธอหันมาตอบเสียงขุ่น ถลึงตาใส่คลิสเตียน ก่อนจะสะบันก้นเดินหนี          “ลืม... คิดว่าอยู่ที่รอสซี” ชายหนุ่มเปรยลอยๆ          รอสซี...หวันยิหวาขมวดคิ้ว เรียวคิ้วโก่งขมวดเป็นปม เธอรู้สึกคุ้นๆ ชื่อที่อีกฝ่ายพูดถึงอีกแล้ว &nbs

“ฉันไม่อ้อมค้อมละนะ ที่อยากถามคือนี่มันอะไรกันคะ คนพวกนั้นจงใจฆ่าคุณกับฉันชัดๆ” หญิงสาวตรงหน้าถามอย่างฉุนเฉียว ไม่ว่าจะลำดับสถาณการณ์ยังไง นี่มันคือความเลวร้ายที่สุดเท่าที่ตนเองเคยพบเจอมา          “ผมบอกแล้วใช่มั้ยซีรีน มากับผมไม่ได้สนุก” อัลเบโต้ตอบ เขามองหาที่พักให้ตนเอง เพราะไม่ต้องการตกเป็นเป้าสายตา“ฉันกับคุณไม่รู้จักกัน คงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องบอกเรื่องส่วนตัวของคุณให้ฉันรู้....แต่นี่คนพวกนั้นจงใจฆ่าเรานะคะ ฉันต้องรู้ว่าฉันจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง!!” ซีรีนกล่าวเสียงนิ่งพอๆ กับใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แต่ในความหมายของหญิงสาวเธอต้องการรู้ปูมหลังของนายจ้าง หากจะตายก็ขอให้รู้สักหน่อยว่าเขาไปทำอะไรมา“เห้อ!!” อัลเบโต้ถอนใจเฮือก “เราควรหาที่พักใหม่ก่อน อย่ามายืนเถียงกันตรงนี้เลย มันไม่ปลอดภัย”คนพวกนั้นเป็นมืออาชีพ และป่านนี้พวกเขาน่าจะรู้ เหยื่อที่ต้องการกำจัดยังไม่สิ้นท่า การตามล่าก็อาจจะเกิดขึ้นอีก ทางที่ดี เขาและซีรีนควรหาที่ซ่อนแห่งใ

“ใช่ ที่โรม” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยิ้มทรงเสน่ห์          “โรม...” หวันยิหวาคราง สถานที่นั้นห่างไกลเหลือเกิน และเธอเคยไปมาแล้วอย่างนั้นเหรอ? “โอ้ย!! ปวดหัว...” เมื่อพยายามเค้นความคิด จู่ๆ เธอก็ปวดศีรษะข้างซ้าย มันก็เจ็บจี๊ดจนเธอแทบจะทรุด!! สองมือยกขึ้นกุมศีรษะ สะบัดใบหน้าด้วยความเจ็บปวด          “พอแล้ว อย่าคิดอีกเลย... พอเถอะหวา ไม่ต้องรีบ...ยังไงฉันก็จะรอ”          คลิสเตียนผวาเข้าไปประคองสีหน้าของเขาเผือดซีดพอๆ กับหวันยิหวา เสียงของเขาก็สั่นปร่า เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน          “ทำไมต้องรอหวาด้วยละคะ?”          “ซักวันเธอจะรู้เอง...ทำไมฉันถึงรอเธอ”          คลิสเตียนตอบเสียงทุ้ม