All Chapters of เพลย์บอยทวงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ประเทศไทย...กรุงเทพฯ บรรยากาศยามค่ำบนตึกสูง มองเห็นแสงไฟบนถนนคล้ายๆ เส้นเชือกที่พาดโยงไปมาน่าปวดหัว คลิสเตียนยืนนิ่ง สายตามองภาพนั้น แต่กลับคิดถึงใครบางคน ผู้หญิงคนหนึ่งสดใสเหมือนดอกไม้ป่า รอยยิ้มเต็มหน้า กับแววตามีชีวิตชีวา รอบตัวของเธอคือความสดชื่นที่คลิสเตียนไม่เคยเจอ สังคมของเขาทำให้ชายหนุ่มกลายเป็นคนเย็นชา เมื่อมีแต่คนที่เข้ามาเพราะหวังผลประโยชน์ สวมหน้ากากคนใจดี แต่ลับหลังคือหมาป่าผู้หิวโซ จ้องจะตะปบเหยื่อหากตนเองเพลี่ยงพล้ำ ‘คลิส...ลองทานฝีมือของหวาหน่อยค่ะ หวาทดลองทำเองเลยน๊า’ กลิ่นขนมอบลอยตลบอบอวล เป็นกลิ่นที่เพิ่งเคยมีเป็นครั้งแรกในรั้วบ้านรอสซี บ้านที่เหงียบเหงา ไร้ชีวิตชีวาฟื้นคืนมาอีกครั้ง บ้านกลายเป็นบ้านตั้งแต่หวันยิหวาเหยียบย่างเข้ามาอาศัยอยู่ด้วย หล่อนเหมือนแมวน้อย ที่ขยันมาคลอเคลียเจ้าของ มือนุ่มนิ่มนั่น แตะต้องสัมผัสเขาด้วยความอบอุ่นจริงใจ รอยยิ้มของหล่อนก็เช่นกัน ไม่ต่างอะไรกับความสดชื่นยามรุ่งอรุณ หล่อนคือความสุขที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมานานหลายปี นับตั้งแต่บิดา-มารดาลาลับไป คลิสเตียนสะบัดใบหน้าแรงๆ ความทรงจ

“ไปเปลี่ยนชุดก่อนมั้ยครับ” สภาพเจ้านาย เซเก้อยากหัวเราะ แต่หากหัวเราะออกมาตอนนี้ คนที่จะโดนเตะคงเป็นตนเอง การ์ดหน้าหยกเลยพยายามสกัดความขำไว้แต่ภายใน          หวันยิหวายิ้มแหยๆ เธอยกมือไหว้คนตรงหน้า “หวาขอโทษนะคะคุณ หวาไม่ได้ตั้งใจทำคุณเปียก คุณพรวดพราดเข้ามาหาหวาเอง”          “เออ...” เซเก้กระอึกกระอัก ถ้อยคำที่พร่ำพูด ไม่ได้แสดงถึงความสนิทสนมระหว่างกัน หากเป็นหวันยิหวาจริงๆ หล่อนน่าจะตกใจแล้วรีบหนีไปซิ เพราะที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคลิสเตียน คนที่หล่อนแหกกรงทองของเขาออกมา และพยายามหนีสุดชีวิต แววตาว่างเปล่านั้น!! เซเก้ใจหายวูบ เขารีบหันไปมองเจ้านาย   คลิสเตียนเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ความโกรธก่อนหน้านั้น เขาแทบจะมองไม่เห็น ทั้งๆ ที่หวันยิหวาทำให้เจ้านายไม่เป็นอันกินอันนอน ปฏิกิริยาตอบรับของหล่อน ทำให้แม้แต่คลิสเตียนเอง...ยังทำอะไรไม่ถูก...          “หวาจะทำไงดี...

บทที่7. Some lost!!?           เซเก้ชำเรืองมองเจ้านายเป็นรอบที่ร้อย คลิสเตียนทำเหมือนลืมเอาปากมาด้วย หลังโต้เถียงกับบิดาของหวันยิหวา โดยยังไม่ได้ข้อสรุปอะไร มีแต่ความเคลือบแคลงสงสัยติดตัวมาด้วยมากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ!! มีเรื่องบางอย่างคาใจ กับปฏิกิริยาตอบรับของฝ่ายหวันยิหวา ถึงจะเป็นความโกรธตามประสาบุพกาลี แต่ก็ไม่น่าจะแค้นเคืองถึงขนาดขับไสไล่ส่ง เมื่อที่ยืนต่อหน้า คือคลิสเตียน รอสซี มหาเศรษฐีที่มีแค่คนอ้าแขนรับ...เกิดอะไรขึ้นกับคนบ้านนั้น อะไรทำให้ชายสูงวัยผู้นั้น ชิงชังเจ้านายตั้งแต่แรกพบหน้า?          “ถ้าฉันเป็นพ่อของหวา...ฉันคงโกรธไอ้คนที่หลอกกินตับลูกของเขาเหมือนกัน แต่ไม่น่าถึงขนาดนี้นี่หว่า?”          คลิสเตียนพึมพำ เขาเอาใจคนเป็นพ่อของหวันยิหวามาใส่ในใจของตนเอง หากไอ้หนุ่มที่ยืนอยู่ต่อหน้าคือคนที่หลอกกินตับบุตรสาวท่าน บิดา มารดาคนไหนก็ต้องโก

“แม่หลับอยู่ข้างบนค่ะ ขวัญอยู่คนเดียวเหรอคะ หวาไปร้านดีกว่า”          “ไม่ต้องไปหรอกลูก พ่อให้ขวัญปิดร้านแล้ว” วิทย์รั้งไว้ มันทำให้หวันยิหวาแปลกใจมากขึ้น คน คนนั้นเป็นใคร? ทำไมบิดา มารดาถึงมีทีท่าหวาดกลัวเขา ผู้ชายคนนั้นเคยรู้จักมักจี่กับครอบครัวเธอเหรอ? และอะไรล่ะ ที่ทำให้ทั้งสองท่าน ตั้งป้อมรังเกียจเขาเช่นนี้ เพียงแค่พบกันครั้งแรก...          “งั้นหวาไปเดินเล่นนะคะ” มันเป็นช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ แดด และลมไม่ได้จัดมาก หากมัวอุดอู้อยู่ในบ้าน มันจะทำให้เธอฟุ้งซ่านมากกว่า กับข้อกังขาหลายๆ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ สมองสั่งการของเธอ พยายามค้นหา แต่เหมือนมีม่านหมอกบางๆ ปิดบังดวงตาเอาไว้ ความจำที่ควรจำได้ ถึงยังไม่เผยตัวตนออกมาสักที ผู้ชายคนนั้น...เธออาจจะเคยรู้จัก หรือไม่รู้จักก็ได้ แววตาเช่นนั้นก็เช่นกัน มันคุ้นตาพิกล!!          วิทย์ไม่ได้รั้งบุตรสาวไว้ ท่านเดินเลยขึ้นไปชั้นบน เพื่อด

“อ้อค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ เธอเองก็ไม่ใคร่สบายใจ เพราะทุกครั้งที่พบหน้าคน คนนั้น หัวใจของตนเองมันแกว่งพิกล          “แม่จะให้ชูใจมาอยู่เป็นเพื่อน”          พรรณนาเอ่ยสำทับ ชูใจ คือหลานสาว ที่ปราดเปรียวและน่าจะสอดส่องบุตรสาวได้เป็นอย่างดี          “ค่ะ” หวันยิหวารับคำโดยไม่ท้วง เธอรู้ถึงความหว่งใยและหวังดีจากบิดา มารดา          “งั้นหวาขอออกไปซื้อหนังสือมาตุนไว้นะคะ” คงเบื่อแย่ หากนั่งๆ นอนๆ โดยไม่มีอะไรทำ เมื่อตนเองขยับได้ ไม่ได้นอนเป็นผักเหมือนหลายเดือนก่อน          “อืม...เอาชูใจไปด้วยซิ”          ถึงอยากห้าม แต่มันจะเป็นการผิดสังเกตเกินไป วิทย์จึงอนุญาต เมื่อยังไงเสีย หลานสาวก็คงช่วยเป็นหูเป็นตาอยู่ดี