All Chapters of ไม่เคยคิดจะผูกพัน (จบ): Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21กำลังหางานทำเบญญาเหลืออด ให้แม่ได้รู้ไปเลยว่าตอนนี้อนาคตของเธอไม่แน่ไม่นอน ลำพังแค่เป็นเสาหลักของบ้านก็เหนื่อยมากพอแล้ว ไหนจะต้องเจียดสมบัติของตัวเองไปค้ำชูชีวิตน้องชายอีก จิรายุโตขนาดนั้นแล้วควรหางานทำและสร้างด้วยน้ำพักแรงตัวเอง ไม่ใช่ว่าให้เธอเป็นฝ่ายหยิบยื่นให้ตลอด หากเป็นอย่างนี้ต่อไปเบญญาต้องเหนื่อยตายแน่ๆส่วนรัมย์พ่อของเธอป่วยโรคไตมาหลายปีแล้ว ปัจจุบันนี้ต้องฟอกไตอาทิตย์ละสองครั้ง และนี่จึงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เบญญาต้องส่งเงินไปให้ที่บ้านตลอดจนตัวเองไม่เหลือเก็บ"ทำไมแกถึงโง่อย่างนี้ อุตส่าห์ได้ผัวรวยทั้งทียังจะหย่ากับเขาทำไม แกห้ามหย่าเด็ดขาดเลยนะ"นี่แม่คิดจริงเหรอว่าเบญญาอยากหย่า เธอไม่ได้อยากหย่าแต่หมดปัญญาจะยื้อแล้ว ผ่านไปสองเดือนกว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขาคืบหน้าช้ามาก เหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียวเท่านั้นเธอก็ต้องยอมทำตามสัญญาที่เคยพูดเอาไว้"แม่จะไม่ให้เบลเหลือศักดิ์ศรีไว้บ้างเลยเหรอ เขาเป็นฝ่ายขอหย่า เดิมทีเราสองคนก็ไม่ได้มีใจให้กันแต่แรก เบลจะเอาอะไรไปยื้อเขาได้แม่""ถ้าหย่าแล้วแกจะทำยังไง""เบลกำลังหางานทำ""เหอะ! ลำพังเงินเดือนพนักงานแค่หมื่นสองหมื่นแก

ตอนที่ 23ไปไหนมา"เอาจนได้นะเบญญา! อยากได้เงินมากขนาดนั้นเลย"เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเธอทันที ทว่ากลับได้ยินเสียงฝากข้อความ พอโทรหลายรอบไม่ติดจึงเปลี่ยนใจโทรหาเลขารดาแทน"เช็กให้ผมทีว่าตอนนี้เสี่ยสมบูรณ์อยู่ไหน""สักครู่นะคะ"ยังไม่ทันที่รดาจะได้ส่งข้อมูลกลับมา เบญญาก็เปิดประตูเดินเข้ามาในบ้าน ศิวะจึงกดวางสายหันมาจ้องเธอเขม็ง ถามเสียงห้วน"ไปไหนมา""ไปธุระมาค่ะ""ธุระอะไร""ธุระส่วนตัวค่ะ""ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าระหว่างที่ยังไม่ได้หย่ากันห้ามทำให้ผมเสื่อมเสีย อยากได้เงินมากขนาดนั้นเลย"ถามว่าอยากได้เงินไหมเบญญาอยากได้จริง แต่จะมาพูดถึงเรื่องทำให้เสื่อมเสียทำไม วันนี้เธอแค่เอากระเป๋าแบรนด์เนมที่เคยซื้อไว้ไปฝากขาย กะว่าถ้าขายออกก็คงจะได้เงินมาสักเกือบๆ แสนการเอากระเป๋าไปขายเป็นของมือสองมันจะทำให้เขาเสื่อมเสียได้ยังไง หรือว่าคนรวยซื้อของแพงๆ มาแล้วใช้ครั้งสองครั้งก็ทิ้งเลย หากเป็นแบบนั้นจริงก็นับว่าบ้ามาก"เบลอยากได้เงินมากแล้วทำไมคะ ใครไม่อยากได้เงินบ้าง""เบญญา!""อาหารเย็นวันนี้คุณศิวะสั่งเดลิเวอรี่ก็แล้วกันนะคะ เบลคงไม่ได้ทำให้เพราะเหนื่อยมาก""เหนื่อยมาก?"ออกไปตั้งแต่บ่ายกลับบ้

ตอนที่ 25เคยจริงใจบ้างไหม"รออะไรล่ะ รอให้ใครมาตัดริบบิ้นเหรอ"ยามไม่ขุ่นเคืองศิวะสุภาพมาก ตอนโกรธก็กวนประสาทใช่เล่น เบญญาแหงนหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาสับสน เขามองตอบแล้วยกยิ้มราวกับว่าเกมนี้ตนเป็นผู้ชนะ กดศีรษะเธอให้ก้มต่ำลงไปอีก จนใบหน้างามแทบจะแนบกับแท่งตุงๆ ที่กำลังผงาดอยู่ใต้ร่มผ้าเบญญาพยายามคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ได้กันมันไม่เห็นจะแปลก บางคนขนาดไม่เคยเห็นหน้ายังนัดกินกันได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ เอาอะไรมาไม่คุ้ม ซึ่งนี่ก็คือคำปลอบใจที่เธอพอจะคิดได้ในตอนนี้ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ค่อยๆ กระตุกปมเชือกผูกเอวชุดคลุมของเขาออก จากนั้นปลดเปลื้องชุดคลุมสีขาวสะอาดออกจากร่างสูง เลื่อนสายตามายังจุดกลางลำตัวของศิวะ แท่งร้อนชี้โด่ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงตึกตัก อายจนประหม่าเห็นแท่งร้อนขยายใหญ่เต็มที่ เบญญาตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเป็นนาน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อตอนที่เขาดึงมือเธอมาสัมผัสส่วนนั้น มันอุ่น นุ่มนิ่มและแข็งขืนสู้มือไปพร้อมๆ กัน เบญญาได้สติก็รีบชักมือกลับ เขามองเธอด้วยแววตาขุ่นเคือง"เป็นอะไร ทำเหมือนไม่เคย""ขะ...ขอโทษค่ะ"เธอขยับเข้ามาใกล้เขาอีกคร

ตอนที่ 27พอไหมเบญญาพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินกลับไปห้องตัวเอง เธอกลับมาอีกครั้งพร้อมผลัดเปลี่ยนชุดนอนใหม่เรียบร้อย ยื่นมือถือแสดงคิวอาร์โค้ดมาตรงหน้าชายหนุ่ม"ห้าล้านค่ะ เรื่องลายเซ็นใบหย่าถ้าพร้อมวันไหนบอกเบลได้เลยนะคะ"ศิวะอึ้งไปสักพัก ไม่ใช่อึ้งกับจำนวนเงิน แต่อึ้งเพราะประโยคหลัง เขาหยิบมือถือที่หัวเตียงมาปลดล็อก เบญญาเบือนหน้าหนีเพราะรหัสผ่านเป็นเรื่องส่วนตัว แค่นี้เขาก็มองเธอย่ำแย่มากพอแล้ว หากต้องถูกมองว่าเป็นมิจฉาชีพอีกกระทงก็จะเกินไป เธอไม่ใช่ศูนย์รวมความหน้าด้านหน้าทนเสียหน่อยศิวะยืนยันการโอน ข้อความแจ้งเตือนก็เด้งมาเข้ามือถือเบญญาทันที เธอเปิดอ่านข้อความแล้วยิ้มเศร้าๆ"ขอบคุณค่ะ เบลไปนอนนะคะ""เดี๋ยว"เขาจับมือเธอไว้ สีหน้าคล้ายว่ามีเรื่องอยากถาม"มีอะไรคะ""คุณไม่ได้ไปหาเสี่ยสมบูรณ์มาเหรอ ตอบดีๆ ห้ามประชด""ไม่ได้ไปค่ะ เบลไม่เคยติดต่อเสี่ยสมบูรณ์ วันนั้นที่ออกจากบ้านแค่เอากระเป๋าไปฝากขาย คุณศิวะก็เห็นแล้วว่าเบลต้องการเงินมาก" เบญญากะพริบตาถี่ๆ ขับไล่น้ำตาให้เหือดหาย แต่มันก็ยังไหลอยู่ดี "ฮึก...แค่ร้อนเงินมันผิดนักเหรอคะ แต่ถึงอย่างนั้นเบลก็ไม่สามารถเอ

ตอนที่ 29ก็ทำไม่ได้แม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่เข้าใจ การที่เบญญาหายไปทำไมเขาต้องห่วงมากมายขนาดนี้ เมื่อคืนเธอทำเพราะอยากได้เงินก็แค่นั้น ทำเพื่อเงินล้วนๆ ไม่มีเรื่องของความจริงใจมาเกี่ยวข้อง จะอยู่หรือไปก็ไม่เกี่ยวกับเขาสักหน่อย พอถึงวันหย่าก็แค่นัดออกไปหย่ากันที่อำเภอให้จบๆเลิกตามหา เลิกห่วง เลิกวิ่งวุ่นเป็นหนูติดจั่น แล้วกลับไปนอนที่บ้านอย่างสบายใจซะแต่...มันก็ทำไม่ได้เสียงท้องของเบญญาร้องตอนดึก เธอพยายามข่มตาหลับแต่ก็ไม่สามารถทำได้ นั่นเป็นเพราะวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า พอมาถึงโรงพยาบาลก็อยู่เป็นเพื่อนพ่อไม่ห่างไปไหน ตอนนี้รัมย์หลับไปได้สักพักแล้ว เบญญาจึงถือโอกาสนี้เดินออกมาหาของกินที่ร้านสะดวกซื้อข้างนอก ขณะที่เดินอยู่บนทางฟุตบาทก็มองสิ่งรอบๆ ตัวไปพลาง ดวงตากลมโตสะดุดเข้ากับป้ายร้านขายยาแผนปัจจุบัน เบญญาชะงักเบิกตาโตบรรลัย! ลืมกินยาคุมฉุกเฉินแล้วจะไปหายาคุมฉุกเฉินจากไหนตอนห้าทุ่ม ร้านขายยาที่ว่านี้ก็ปิดไปแล้ว พอคิดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของศิวะก็ลอยมาทันที พร้อมกับเสียงที่ดังกึกก้องในหูว่ายังไงก็ห้ามท้องเด็ดขาดบรรลัยอีก! ลืมโทรบอกเขาว่าจะไม่กลับไปนอนที่บ้าน