บททั้งหมดของ ไม่เคยคิดจะผูกพัน (จบ): บทที่ 41 - บทที่ 46

42ดำเนินมาไกลจนถึงจุดนี้แสงสว่างของวันใหม่ทะลุผ่านม่านสีขาวในห้องนอน เบญญางัวเงียตื่นขึ้นมาขยี้ตา พอหันไปมองข้างๆ ศิวะไม่อยู่แล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่เบญญาเริ่มงาน เขาตั้งใจตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เมื่อเธอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินหน้ามุ่ยลงบันได เห็นว่าสามีกำลังยืนอยู่หน้าเตา ทำท่าทางเหมือนกำลังชิมอะไรบางอย่างในหม้อ ชิมไปก็เป่าปากไปด้วย สาเหตุเพราะอาหารในหม้อนั้นคงจะร้อนเกินไป เบญญาเห็นแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ เรื่องราวของเขาและเธอดำเนินมาไกลจนถึงจุดนี้ได้น่าเหลือเชื่อจริงๆ "คุณศิวะคะ"เสียงหวานๆ เอ่ยเรียกเขาแผ่วเบา ศิวะในชุดผ้ากันเปื้อนหันมายิ้มอบอุ่น"มาพอดีเลยผมต้มโจ๊กไว้รอ" เขาวางชามโจ๊กลงบนโต๊ะแล้วถอดชุดกันเปื้อนแขวนไว้แล้วพูดต่อ "งั้นคุณนั่งกินไปก่อนเดี๋ยวผมขึ้นไปอาบน้ำ วันนี้จะขับรถไปส่ง""แล้วคุณไม่กินด้วยกันเหรอคะ""กลัวคุณไปทำงานสาย""แต่"ศิวะวิ่งขึ้นบันไดไปแล้ว คงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มงาน เขาก็เลยไม่อยากให้เธอไปสายศิวะใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ลงมาข้างล่าง เบญญารีบร้อนลุกไปผูกเนกไทให้จากนั้นก็ออกจากบ้าน เช้าๆ แบบนี้รถยังไม่ติดม

ตอนที่ 44ทิปเที่ยวพนักงานวันเสาร์เวลาตีสาม เบญญาถูกปลุกให้ตื่นเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง แม้สีหน้าของเธอจะยังงัวเงียอยู่แต่เขาก็ดึงให้ลุกไปอาบน้ำ กว่าจะทำทุกอย่างเสร็จล้อหมุนเป็นเวลาเกือบตีสี่ที่หน้าบริษัทของศิวะมีรถบัสขนาดใหญ่หลายคันจอดอยู่ เขาแวะมาสั่งงานรดาก่อน ส่วนเบญญาเลือกที่จะนอนรอในรถไม่ได้ตามลงไป ไอ้หึงมันก็หึงอยู่หรอก แต่ทำไงได้ล่ะเพราะเธอเป็นยัยขี้เซา ต้องตื่นเช้าแบบนี้เบญญาไม่ชิน จึงขอนอนต่ออีกหลายๆ งีบและหลับยาวไปในรถ หลังจากศิวะสั่งงานรดาเสร็จแล้วก็กลับขึ้นมาประจำที่นั่งคนขับ มองเห็นหญิงสาวหลับปุ๋ยก็ส่ายหน้าเบาๆ พร้อมเอื้อมมือไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตที่เบาะหลังมาห่มให้ ก่อนจะเหยียบคันเร่งนำหน้าขบวนรถบัสไปก่อนเพิ่งเดินทางข้ามจังหวัด เบญญาตื่นนอนก็ร้องจะเข้าห้องน้ำ หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จก็หาของกิน ในระยะเวลาที่เดินทางหลายชั่วโมงเธอรู้จักอยู่สามสิ่ง คือนอน ตื่นมาก็กิน และเข้าหองน้ำ แล้วก็วนกลับไปนอน กว่าจะถึงรีสอร์ตที่จองไว้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงวัน "ถึงแล้ว"เขาพูดขึ้น ด้วยความที่ยังหลับไม่สนิทเธอจึงดีดตัวลุกนั่งทันที มองออกไปนอกกระจกเห็นทะเลกว้างไกลสุด

46บทส่งท้าย"สองปีแล้ว""สองปีอะไรคะ""ที่เคยพูดไว้ว่าหากไปกันรอดจะจัดงานแต่ง""อ๋อ อยากบอกอะไรเบลเหรอ"เบญญาหันมายิ้มให้ เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าศิวะต้องขอเธอแต่งงานแน่ๆ เหตุการณ์นี้ไม่ได้เหนือความคาดหมาย ก่อนหน้านี้เคยสัญญาเอาไว้ว่าลองคบหาดูใจกันก่อน มันอาจจะแปลกไปสักหน่อยสำหรับคู่รักที่จดทะเบียนสมรสแล้ว แต่ถ้าหากไปกันรอดก็จะจัดงานแต่งอีกรอบให้เป็นเรื่องเป็นราว เขาเองก็อยู่กับเธอมาจนถึงทุกวันนี้ ใช้ชีวิตร่วมกันมีทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้าง แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีฝ่ายใดเลือกที่จะเดินจากไปเลยสักครั้ง"แต่งมั้ย" เห็นเธอเงียบไปนานเขาจึงทวนถามอีก กลัวใจว่าเบญญาจะยังไม่อยากแต่ง ถึงจะมีทะเบียนสมรสแล้วศิวะก็ยังไม่วางใจ"ขอแต่งแบบนี้ไม่โรแมนติกเลย""ต้องทำไง""คุกเข่าแบบเจ้าชาย เอ่อ...มีแหวนมามั้ยคะ""แหวนเหรอ ไปซื้อวันนี้ก็ได้ ไปเลือกเอาเลยอยากได้แบบไหน"ถึงอย่างไรผู้หญิงก็เป็นเพศที่เข้าใจยาก ถ้าให้เบญญาไปเลือกแหวนที่ชอบในร้านเลยน่าจะดีกว่า ศิวะยอมรับว่าไม่ใช่คนโรแมนติก เรื่องแหวนเขาเคยคิดจะซื้อมาแต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่ชอบแบบที่เขาเลือก"ไม่เลือกหรอกค่ะ เบลมีแหวนแล้ว"เบญญาวิ่งขึ้