ไม่เคยคิดจะผูกพัน (จบ)

ตอนที่ 1

ผัวชื่ออะไร

"แล้วทำไมคุณย่าสิตางค์ถึงได้เอ็นดูแกขนาดนั้น"

หลังจากฟังเบญญาเม้าท์มอยเรื่องในอดีตเมื่อสามปีที่แล้ว จิดาพาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  ก็นับตั้งแต่เบญญาช่วยเหลือคุณย่าสิตางค์จากอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน จากชีวิตเด็กกะโปโลที่ฐานะทางบ้านยากจนก็เปลี่ยนไป

จะว่าไปเวลาคนเราดวงเฮงอะไรก็ฉุดไม่อยู่ อีกอย่างตอนนั้นเบญญากำลังอยากสลัดอันธพาลแถวบ้านที่มาไล่ตามตื๊อ ก็เลยเลือกหนีปัญหาด้วยการแต่งงานมันซะเลย  พอได้เป็นสะใภ้นิลปกรณ์ใครๆ ก็ไม่กล้าแตะต้อง อย่าว่าแต่หาเรื่องตามจีบเลย แค่ย่างกายเข้ามาใกล้เกินห้าเมตรก็ไม่กล้า

สามปีที่แล้วเบญญาเป็นเด็กจบใหม่ที่เดินหางานจนส้นรองเท้าสึก วันหนึ่งขณะที่เธอเดินอยู่ริมฟุตบาท  เห็นหญิงอายุราวหกเจ็ดสิบต้นๆ กำลังข้ามถนน ตอนนั้นมีรถยนต์แล่นฝ่าไฟแดงมาอย่างรวดเร็ว  เธอจึงพุ่งตัวเข้าไปช่วยเหลือหญิงชราอย่างไม่คิดชีวิต

ปาฏิหาริย์ทำให้ทั้งคู่รอดตายหวุดหวิด เหตุการณ์นั้นส่งผลให้คุณย่าสิตางค์รักใคร่เอ็นดูเบญญาสุดๆ ถึงขั้นบังคับหลานชายหัวแก้วหัวแหวนรับเบญญาเป็นเมีย  ส่วนเบญญาก็ได้มีผัวรวยมาแบบงงๆ

แต่ถึงอย่างนั้นศิวะก็ไม่ใช่คนหัวอ่อนยอมทำตามทุกเรื่อง เขายื่นข้อเสนอว่าจะไม่มีการจัดงานแต่งและส่งตัวแทนมาดำเนินการเรื่องเอกสารจดทะเบียนสมรสกันเงียบๆ เพื่อไม่ให้เป็นข่าว  ในสัญญาระบุเอาไว้ชัดเจนว่าเบญญาไม่มีสิทธิ์ในทรัพย์สมบัติของสามี แต่ในระหว่างที่เธอและเขายังเป็นคู่สามีภรรยากันอยู่ศิวะจะเลี้ยงดูเบญญาเป็นอย่างดี

หลังจากการจดทะเบียนสมรสผ่านไป  ศิวะไม่เคยย่างกายเข้ามาที่เรือนหอเลยสักครั้ง เธอจึงใช้ชีวิตในบ้านหลังใหญ่อย่างเปล่าเปลี่ยวเหงาใจ...เหงาใจก็บ้า!

มีเงินให้ใช้ มีของหรูๆ ให้กิน มีคนรับใช้ปรนนิบัติพัดวี อยากไปไหนมีสารถีคอยขับรถไปส่ง นี่มันชีวิตคุณหนูคุณนายในนิยายชัดๆ คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ในเมื่อเขาไม่อยากข้องเกี่ยว เธอเองก็ไม่เคยเรียกร้องให้เขามาทำหน้าที่สามี ขอเพียงทุกๆ สิ้นเดือนมีเงินเข้ามาในบัญชีไม่ขาดส่ง

"ตกลงจะบอกได้ยัง  เผื่อวันดีคืนดีฉันจะได้มีผัวรวยกับเขามั่ง"

จิดาพายังคงเร่งเร้าเอาคำตอบ เบญญาอมยิ้มแล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

"ฉันเคยช่วยชีวิตคุณย่าสิตางค์เอาไว้ คุณย่าสิตางค์ดีกับฉันมาก น่าเสียดายหลังจากนั้นสามปีต่อมาคุณย่าก็มาด่วนจากไป"

"ตอนงานศพคุณย่าแกก็ไม่เห็นหน้าผัวตัวเองเลยเหรอ"

"ไม่เห็น เขาเข้าผ่าตัดด่วนพักฟื้นอยู่หลายวัน แม้แต่งานศพคุณย่าตัวเองแท้ๆ ก็ไม่ได้มาร่วมพิธี"

"น่าสงสารจัง เขาคงรักคุณย่ามาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำตามคำสั่งยอมรับแกเป็นเมียง่ายๆ ว่าแต่ผัวแกชื่อว่าอะไร"

"เอ่อ..."

เมื่อถูกซักถามเบญญากลอกตาไปมาครุ่นคิดอยู่นาน  เหมือนชื่อของสามีจะติดอยู่จะงอยปาก  จะว่านึกออกก็ไม่ใช่  จะลืมสนิทเลยก็ไม่เชิง

"โว๊ะ นังเบล! อย่าบอกนะว่าลืม"

"อืม ก็ลืมนั่นแหละ ในชีวิตคนเรามันก็มีคนผ่านเข้ามามากมายใครจะไปจำได้หมดวะ"

"แต่นั่นผัวแกนะเว้ย ไปเลยไป แกใบเอาใบทะเบียนสมรสมาดูซิว่าในนั้นเป็นชื่อใคร"

ยังไม่ทันที่เบญญาจะได้ลุกจากโซฟาเพื่อไปหยิบทะเบียนสมรสในลิ้นชักออกมาดู เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น สักพักคนรับใช้วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา ในมือมีซองเอกสารสีน้ำตาลยื่นมาตรงหน้า 

เบญญารับมาแล้วเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย  แกะเอกสารข้างในออกมาดู ในนั้นมีเอกสารหลายฉบับที่เป็นสัญญายาวเหยียดหลายข้อ และกระดาษแผ่นสุดท้ายมีที่เว้นไว้ให้เธอเซ็นชื่อตัวเองลงไป

"คำร้องขอจดทะเบียนหย่าระหว่างนางสาวเบญญา สว่างไสว กับ นายศิวะ นิลปกรณ์ ศิวะ...ชื่อนี้คุ้นๆ"

เสียงหวานอ่านไปพึมพำไป พออ่านจบบรรทัดสุดท้ายแล้วก็เงยหน้าพูดกับเพื่อน

"ไม่ต้องเอาทะเบียนสมรสมาดูหรอก ฉันจำได้แล้วว่าเขาชื่อศิวะ"

"แล้วแกรู้ได้ไง"

"ก็นี่ไง เขาส่งหนังสือขอหย่ามาให้ฉันอยู่เนี่ย" 

แต่ทำไมฟังดูทะแม่งๆ  เบญญาเว้นช่วงแล้วถ่างตาดูใหม่ พออ่านทวนจนแน่ใจแล้วก็แหกปากลั่นบ้าน 

"ห๊ะ! หนังสือขอหย่า นี่มันหนังสือขอหย่า!"

นางสาวเบญญา สว่างไสว จะได้กลายเป็นนางสาวเบญญา  มืดมิด  ก็คราวนี้แหละ ไม่ใช่ว่าแต้มบุญกำลังจะหมดแล้วเหรอ อยู่มาสามปีใช้ชีวิตเพลิดเพลินจนลืมเก็บเงินเก็บทอง เงินที่ได้จากศิวะส่วนหนึ่งส่งให้น้องเรียนหนังสือและจุนเจือครอบครัวจนหมด  บ้านก็ยังไม่มีเป็นของตัวเอง งานการก็ไม่มีทำ มิหนำซ้ำสามียังส่งหนังสือมาขอหย่าฟ้าผ่าอีก พอคุณย่าสิตางค์ตายได้ไม่ถึงเดือนศิวะก็มาเร็วเคลมเร็วเสียยิ่งกว่าประกันชั้นหนึ่ง

"หนังสือขอหย่าเหรอ แกดูดีๆ ไหนเอามาให้ฉันอ่านมั่ง"

จิดาพาคว้าเอกสารเหล่านั้นไปอ่าน พออ่านจบแล้วก็เบิกตาโตอ้าปากค้าง

"ซวยแล้วเบลเอ๊ย"

"ดาวฉันจะทำยังไงดี"

"ไม่เซ็น แกอย่าเพิ่งเซ็น ถ้าแกไม่เซ็นคุณศิวะบังคับแกไม่ได้"

หากรู้ว่าศิวะจะขอหย่าไวขนาดนี้เบญญาก็คงกอบโกยให้มากหน่อย ไม่สิ...หมายถึงเก็บเงินสำรองไว้เลี้ยงชีพในอนาคตต่างหาก ใช้คำว่ากอบโกยมันก็อาจจะดูหน้าเงินเกินไป แต่ให้พูดกันตามตรงก็หน้าเงินนั่นแหละ