All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 191 - Chapter 200

“ข้อสอง รักษาน้ำใจมีไว้ใช้กับคนที่แคร์ ฉันไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจเธอ เพราะเธอเองยังไม่รักษาน้ำใจคนที่ฉันแคร์ เธอกับเพื่อนเหน็บแนมผู้หญิงของฉัน ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันยังให้เกียรติไม่เฉดหัวพวกเธอออกไป” สีหน้าเขาเย็นชาโดยไม่ยี่หระต่อใบหน้าถอดสีของอีกฝ่าย“นายพูดแรงเกินไปรึเปล่า” เจติยากระตุกแขนแล้วกระซิบเบาๆ เพราะถึงจะรู้สึกดีที่เขาปกป้อง แต่ก็อดสงสารผู้หญิงด้วยกันไม่ได้อยู่ดี“ช่วยไม่ได้ เพราะคำพูดดีๆ ผมยกให้คุณไปหมดแล้ว” เขายักไหล่อย่างไม่แยแส“ยังมาทำเป็นเล่น นายไม่ควรพูดแบบนี้กับผู้หญิงนะ” เธอเอ็ดพร้อมกับตีที่แขนเขาเบาๆ อีกที แต่มันกลับกลายเป็นท่าทีของคู่รักที่กำลังหยอกเอินกันในสายตาของคนที่กลายเป็นส่วนเกิน และท่าทีนั้นก็กำลังปลุกกระตุ้นความริษยาของคนที่กำลังกรึ่มๆ ให้พลุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม“แอ้มไม่รู้นี่ว่าผู้หญิงของที ทีแรกก็คิดว่าญาติผู้ใหญ่ ใครจะนึกว่าทีมีรสนิยมแบบนี้” ไม่พูดเปล่าแต่เอมจิรายังมองเจติยาตั้งแต่หัวจดเท้าพร้อมกับเบะปากดูแคลน ทำเอาคนที่เคยเห็นใจคราแรกถึงกับของขึ้นทันที“ฉันขอถอนคำพูด สำหรับยัยนี่นายไม่ควรพูดแบบนั้น แต่ควรพูดแรงกว่านั้น แบบนี้นี่” หลังจากบอกเขาแล้ว เธอก็

“กรี๊ด...นมฉัน” ใช่...นมเธอ นมสดๆ ที่เขารู้ดีว่ามันไม่มีสิ่งแปลกปลอม ที่สำคัญไม่มีแม้แต่หีบห่อหรือบรรจุภัณฑ์ใดๆ มาครอบไว้ให้ระคายเคือง พ่อคุณถึงได้ถูกอกถูกใจจนไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน“ไอ้ลามก เอาหน้านายออกไปจากนมฉันเดี๋ยวนี้” เธอทั้งผลักทั้งดันใบหน้าเขาออก แต่มันกลับทำให้คนถูกผลักยิ่งออกแรงซุกไซ้มากกว่าเดิม ราวกับไม่อยากพรากจากความนุ่มนิ่มที่กำลังดอมดม กระทั่งสองมือที่พยายามปัดป่ายขัดขวางก็ถูกเขารวบไว้เหนือศีรษะโดยปริยาย“ถึงเวลาเอาจริงแล้วนะ” เขาเงยหน้าขึ้นบอกเสียงแหบพร่า“เอาไปจนหมดตัวแล้ว ยังจะเอาอะไรอีกเล่า” คนถูกกักตัวเอาไว้จนแทบขยับไม่ได้แหวเสียงเขียว“ก็คุณไง ให้ผมได้ไหม” เขาวอนขอเสียงอ่อนโยน แต่กลับไม่รอฟังคำตอบ ก้มลงไปซุกไซ้ใบหน้ากับอกอวบนุ่มหนั่นอีกครั้ง“อื้อ...ไม่ได้ เพื่อนนายอยู่เต็มห้องนะ” เธอปฏิเสธพร้อมกับพยายามผลักไสอีกฝ่าย“ทำไม กลัวว่าเสียงอะไรจะเล็ดลอดออกไปเหรอ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาถาม ก่อนจะก้มลงไปอีก“ทะลึ่ง” เธอถลึงตาใส่ ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับหัวเราะชอบใจ“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องห่วง พวกนั้นกลับกันไปหมดแล้ว คุณจะร้องดังแค่ไหนก็ได้ ผมไม่ว่า เพราะผมชอบ” สิ้นเสียงเขาก็ก้มลงไปซุกไ

“อา...” สัมผัสจากมือบวกกับแรงบีบทำเขาคำรามลั่นใบหน้าเหยเก แต่มันกลับทำให้คนบีบยิ่งได้ใจ มองท่อนเอ็นลำใหญ่ในกำมือแล้วออกแรงบีบแน่นขึ้นอย่างย่ามใจ“ถ้าคุณยังไม่หยุด มันอาจจะระเบิดคามือนะ” เขาเตือนเสียงกระท่อนกระแท่น ในขณะที่เธอก็รีบปล่อยมือทันควัน“ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ผม...อยู่ในกำมือคุณเสมอ แต่ตอนนี้ขอให้ผมได้เข้าไปอยู่ในตัวคุณได้ไหม” น้ำเสียงเขาเว้าวอนขณะมองมาตาละห้อย ทำเอาคนถูกมองกัดเม้มริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนตัวขึ้นคร่อมเขาเอาไว้ประหนึ่งผู้หญิงก๋ากั่น แต่ความก๋ากั่นแบบเงอะงะก็ทำเอาเขาแทบคลั่ง เมื่อเธอเผยอก้นแล้วเอื้อมมือไปด้านหลังอย่างทุลักทุเล เพื่อจับดุ้นยักษ์ลำเขื่องมาจดจ่อที่ร่องสวาทหยาดเยิ้ม แต่ก่อนที่ดุ้นยักษ์ลำนั้นจะทันได้ถูกสอดส่งเข้าไป เจ้าของดุ้นก็จับยกตัวเธอให้ลอยหวือขึ้นมา จากที่เคยคร่อมอยู่ตรงหน้าขา กลับกลายเป็นต้องมานั่งคุกเข่าคร่อมใบหน้าเขาแทนอย่างเลี่ยงไม่ได้“อื้อ...” เสียงหวานครางสะอื้นทันทีที่ดอกไม้งามถูกปากและลิ้นของเขารุกราน และด้วยท่วงท่าที่ทำให้กลีบดอกเบ่งบาน ติ่งเกสรจึงผลิแย้มเย้ายวน ภมรหนุ่มที่ยังติดใจในความหอมหวานจึงไม่รอช้า ตวัดเรียวลิ้นสะกิดเ

“อย่ามากวนประสาท คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่” เธอหันมาแยกเขี้ยวใส่ ทำให้เขาต้องลุกแล้วเดินเข้ามาหา“ไหนว่ามาซิ ใครทำอะไรให้คนสวยของผมอารมณ์เสีย ผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย” เขาจับคางมนส่ายไปมาเบาๆ อย่างต้องการปลุกปลอบให้เธออารมณ์ดีขึ้น“เพราะนายนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องเข้าไปนั่งประชุมแทนนาย ฉันก็คงไม่โดนดูถูกแบบนี้หรอก” แค่ได้ยินว่าเธอโดนดูถูก ใบหน้าเขาก็เกร็งกระตุกขึ้นมาทันควัน“ใครมันกล้าทำแบบนั้นกับคุณ”“นายไม่ต้องรู้หรอก ถึงบอกตอนนี้เด็กฝึกงานอย่างนายจะช่วยอะไรฉันได้ ดีไม่ดีขืนเข้าไปยุ่ง จะโดนยัยปลาหมอสีนั่นเล่นงานไปด้วยน่ะสิ โอ๊ย! แค่พูดถึงยัยนั่นก็หงุดหงิดแล้วเนี่ย” เธอเอามือขยี้ผมตัวเองแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน“ช่วยได้สิ ไอ้ขุนแกไปสืบมาว่าใครหน้าไหนมันกล้าทำให้ทูนหัวของฉันอารมณ์เสีย” ขุนเขาที่นั่งเงียบปากอยู่ในมุมของตัวเองถึงกับสะดุ้ง“เอ้า! เกี่ยวอะไรกับกูวะเนี่ย” ขุนเขาพึมพำกับตัวเอง แต่มันดันเข้าหูอีกคน“ก็กูอยากให้เกี่ยวไง จบไหม” เสียงของนายน้อยทำเอาขุนเขาหันมายิ้มแหยให้ ก่อนโอดครวญกลับมาเสียงอ่อย“แล้วจะให้ผมสืบจากอะไรล่ะครับ ในเมื่อคุณเจไม่ยอมบอกอะไรสักอย่าง”“ใครว่าไม่

“ยุงกัดอีกแล้วเหรอเจ ไม่ยักรู้ว่าบริษัทเราจะยุงเยอะขนาดนี้ พี่ว่าเดี๋ยวพี่โทรเรียกแม่บ้านให้มาจัดการเลยดีกว่า” ว่าแล้วคนหวังดีก็รีบหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกระหว่างที่แตงอ่อนกำลังหันหลังคุยโทรศัพท์ เธอจึงฉกฉวยโอกาสทั้งผลักทั้งดันใบหน้าเขาออกจากเนินดอกไม้งามของตัวเอง แต่ยิ่งผลักกลับยิ่งทำใบหน้านั้นซุกไซ้แนบแน่นยิ่งกว่าเดิม“เอาหน้าของนายออกไป” เธอกระซิบขู่เสียงเขียวพร้อมกับพยายามหุบสองขาเข้าหากัน แต่กลับถูกเขาดันให้ถ่างกว้างยิ่งกว่าเดิม“พูดสิว่าผมเป็นของคุณ” ใบหน้าคมยอมผละออกมา แต่ก็ไม่วายคาดคั้นอีก“พูด...เจติยา” เมื่อคนปากแข็งไม่ยอมปริปาก คนเอาแต่ใจจึงทรมานเธอด้วยการกรีดกรายปลายนิ้วลงไปบนรอยแยกระหว่างกลีบดอกไม้งามเธอกัดเม้มริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงครางสะอื้น ก่อนจะเหลือบไปมองแตงอ่อนที่ยังยืนอยู่หน้าประตู ครั้นพอเห็นรายนั้นยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จ จึงรีบก้มลงไปใต้โต๊ะอย่างไม่มีทางเลือก“นายเป็นของฉัน” เธอพูดรัวเร็ว แต่ยังไม่ทันจะได้เงยขึ้นมาก็ถูกอีกฝ่ายรั้งต้นคอลงมาจูบ ด้วยกลัวจะถูกสงสัย เธอจึงพยายามทั้งผลักทั้งดันใบหน้าเขาออก กระทั่งเมื่อเขายอมปล่อย จึงรีบเงยขึ้นแล้วปรับสีหน้าให้เป็นปก