All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 211 - Chapter 220

“ก็อย่างที่บอก พี่วินเขาไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นหรอก อีกอย่างฉันเองก็ไม่อยากให้เขาถูกยัยแม่มดนั่นหมายหัวไปด้วยอีกคน แค่เขาแอบช่วยฉันลับๆ แค่นั้นก็เป็นพระคุณมากแล้ว คิดๆ ดูแล้วก็ทึ่งตัวเองอยู่เหมือนกัน ทนมาได้ยังไงตั้งนานขนาดนั้น แต่กว่าฉันจะรวบรวมความกล้าก้าวออกมาจากนรกขุมนั้น เล่นเอาสะบักสะบอมเชียวแหละ” ถึงแม้เธอจะทำเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงความเศร้าที่ส่งผ่านออกมาทางสายตา“แล้วพ่อคุณล่ะ ทำไมเขาถึง...” เขาลังเลที่จะพูดทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายพูดต่อ“ทำไมถึงไม่ทำอะไรเลยน่ะเหรอ ใช่ เขาไม่เคยทำอะไรเลยจริงๆ นั่นแหละ ไม่ว่าจะตอนนั้นหรือตอนนี้ ฉันเคยหวังนะว่าเขาจะปกป้องฉันสักครั้ง แค่ครั้งเดียวแล้วฉันจะให้อภัยเขาทุกอย่าง แต่ก็เปล่าประโยชน์ จนฉันเลิกหวังไปนานแล้ว ป่วยการจะหวังพึ่งคนแบบนั้น สู้พึ่งตัวเองยังง่ายกว่า” เธอบอกเสียงขื่น เขาจึงยื่นมาบีบมือเธอเบาๆ อย่างต้องการปลอบประโลม“แล้วคุณผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไง”“ความกล้าไง ฉันคิดแค่ว่าถ้าฉันกล้าพอ แข็งแกร่งมากพอ ต่อให้มีอีกสิบแม่มดก็ทำอะไรฉันไม่ได้ แล้วดูตอนนี้สิ ยัยนั่นทำอะไรฉันไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ” เธอยืดอกพลางเชิดหน้าด้ว

“เนี่ย เย็นชืดขนาดนี้ นอกจากแกะแล้ว ฉันยังต้องเอาไปอุ่นด้วย เหอะ! อย่างน้อยฉันก็มีพรสวรรค์ของการเป็นแม่ครัวบ้างแหละ” ขณะกำลังลำพองกับพรสวรรค์ที่อวดอ้างขึ้น จู่ๆ เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือที่เขาวางลืมไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้น“ขี้ลืมชะมัด” เธอเหลือบไปมองเพียงเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจอาหารที่แกะค้างไว้ต่อ แต่เพราะเสียงข้อความที่ยังดังอย่างต่อเนื่องดึงดูดให้เธอหันไปมองด้วยความเคลือบแคลง ทันใดนั้นความระแวงที่จู่โจมเข้ามาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือเครื่องนั้นขึ้นมา แต่ยังไม่ทันเปิดดูก็เกิดลังเลขึ้นเสียก่อน“ถ้าหมอนั่นรู้ว่าเราแอบเช็กโทรศัพท์ ก็ต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่าเราหึงน่ะสิ” ความคิดนี้ทำให้เธอรีบวางมือถือลงที่เดิมราวต้องของร้อน แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แย้งขึ้นมาอีก“ไม่ได้หึงเว้ย! ก็แค่เช็กให้แน่ใจว่าหมอนี่ไม่ใช่เสือผู้หญิง ฉันแค่เซฟตัวเองไม่ให้เป็นของเล่นของผู้ชายเจ้าชู้หรอก” หลังหาข้ออ้างมาสนับสนุนเหตุผลได้ เธอก็รีบคว้าโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ครั้นพอจะเปิดดูก็ไม่วายลังเลอีก“เฮ้ย! แล้วถ้าเจอว่าเขาคบซ้อน จะทำใจไปจากเขาได้เหรอวะ อีกอย่างหมอนั่นจะคิดว่าเราไม่ไว้ใจเขารึเปล่า จุด

“น้าเป็นแม่เลี้ยงเขาอะค่ะ แต่จะแม่เลี้ยงหรือแม่แท้ๆ ก็ไม่เห็นต่างกันเลย ยังไงเจเขาก็เหมือนลูกสาวน้าคนหนึ่ง ก็มีแต่เขานั่นแหละค่ะที่ไม่เคยเห็นว่าน้าเป็นแม่ คอยแต่จะอคติแล้วก็ต่อต้านน้าสารพัด นี่ถ้าเดาไม่ผิด เขาคงจะไปเล่าว่าน้ารังแกเขาให้คุณฟังอีกใช่ไหมคะ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้สักที จงเกลียดจงชังอะไรน้านักหนาก็ไม่รู้ คงคิดว่าน้าจะมาแย่งความรักจากพ่อเขาไปแหละค่ะ ถึงขนาดเคยใส่ร้ายน้าให้พ่อเขาฟังก็มีค่ะ ดีนะที่คุณเจนจบเขาไม่ใช่คนหูเบา ไม่งั้นน้าคงแย่” ดวงเดือนว่าพลางทำหน้าเศร้าตาโศก“หึ! คนที่แย่ก็เลยกลายเป็นเจติยาแทน พวกคุณนี่ก็เก่งใช่ย่อยเหมือนกันนะ”“ไม่หรอกค่ะ เป็นเพราะคุณเจนจบเขาเห็นความดีและความจริงใจของน้ามากกว่า ทุกอย่างก็เลยผ่านไปได้ด้วยดี คุณเจนจบเขาเชื่อใจน้ามาก ถึงขนาดฝากให้น้าดูแลลูกสาวเขาเลยนะ ผิดที่น้าเองแหละค่ะที่อาจจะเข้มงวดกับเขามากเกินไป เขาก็เลยไม่ชอบน้า แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าน้าหวังดีนะคะ ไม่อยากให้เขาต้องเสียผู้เสียคน และยิ่งไปกว่านั้นน้าไม่อยากเห็นคุณเจนจบต้องเสียใจ ความจริงน้าก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะว่าเมื่อก่อนเด็กคนนั้นทำตัวเหลวแหลกแค่ไหน วันๆ เอาแต่เที่ยวสำมะเล

“รับปากผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นอีก รู้ไหมตอนที่เห็นคุณนอนนิ่งอยู่บนพื้นถนน ใจผมเหมือนจะขาด อย่าทรมานผมด้วยการทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายแบบนั้นอีกจะได้ไหม” เขาวอนขอพลางเอามือเธอมาแนบที่แก้มของตัวเอง“พี่วินเขา...” เธอพยายามจะอธิบายว่าเพราะอะไรถึงต้องทำแบบนั้น แต่ก็ถูกเขาแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ผมรู้ แต่คุณคิดจริงๆ เหรอว่าผมจะยอมปล่อยให้คุณไปเจอไอ้หมอนั่นโดยไม่คิดจะทำอะไร ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นบุคคลอันตราย ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมจะปกป้องคุณ หรือคุณไม่เชื่อ” เขาเลิกคิ้วประหนึ่งกำลังตำหนิกลายๆ“ขอโทษ” แน่นอนเธอเชื่อ จึงได้แต่บอกเสียงอ่อยๆ อย่างคนสำนึกผิด“ทั้งที่พยายามระวังตัวที่สุดแล้ว แต่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดนวางยาตอนไหนอีก ฉันโง่เองแหละที่คิดว่าครั้งนั้นคงเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ และเขาจะไม่ทำอีก ฉันประมาทเกินไป”“คุณไม่ได้โง่หรอก คุณแค่ยังทำใจยอมรับไม่ได้ว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นกับคุณได้ลงคอ คุณเลยไม่อยากเชื่อเพราะไม่อยากเสียพี่ชายคนเดียวของคุณไป” คำพูดที่ราวกับเข้ามานั่งอยู่ในใจ ทำให้สีหน้าเธอยิ่งสลดลง“แต่สุดท้าย...ฉันก็เสียเขาไปแล้วจริงๆ”“แต่คุณยังมีผมนะ” เขาปลอบด้วยการ

เขาผละถอยออกมามองภาพที่งดงามราวกับผลงานชิ้นโบแดงของจิตรกรเอก ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหลงใหลคลั่งไคล้หรืออะไรที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากความงามนี้ ได้แต่เลื่อนสายตาสำรวจไปทั่วกายสาวสะโอดสะอง กระทั่งมาหยุดอยู่ที่แพนตี้ตัวจิ๋ว ใช่ ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีแค่แพนตี้สีดำลายลูกไม้ที่แทบอำพรางความงามแห่งอิสตรีไม่ได้ ถึงแม้มันจะดูเย้ายวนน่ามอง แต่ถึงตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันเกะกะจนน่าหงุดหงิด จนนึกอยากจะยื่นมือไปกระชากมันออกไป คนคิดไม่รอช้าสาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้าขาขาวเนียน“อืม...” เสียงหวานครางฮือด้วยความซ่านสยิว หลังถูกโลมเล้าลูบไล้ไปทั่วทั้งเรียวขา ก่อนจะกลายเป็นสะเทิ้นสะท้านเมื่อเรียวขาทั้งคู่ถูกขยับแยกให้อ้ากว้างยิ่งกว่าเดิมคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนพนักโซฟาได้แต่เม้มปากด้วยความประดักประเดิด แล้วก็ยิ่งกระดากมากขึ้น เมื่อเขาเปลี่ยนจากลูบไล้เป็นพรมจูบไปทั่ว ตั้งแต่ปลายขาร่นขึ้นมา กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ต้นขาด้านใน“อื้อ...” เธอสะดุ้งพลางครางสะท้าน เมื่อจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเป็นงาบงับ รอยฟันที่ขบเม้มลงมาบนเนื้ออ่อนๆ มิได้ทำให้เจ็บ ตรงข้ามกลับทำให้รู้สึกเสียดเสียวมากขึ้น มากจนต้องขบเม้ม