All Chapters of ถึงป๋าดุ (ดัน) หนูก็ไหว: Chapter 221 - Chapter 230

“หืม...ไอ้ลามก มะพร้าวเหรอ นี่แน่ะ! ชอบใหญ่ๆ ใช่ไหม แค่นี้ใหญ่พอไหม ฝ่ามือฉันเนี่ยใหญ่พอไหม...หา!” เธอรัวฝ่ามือฟาดที่อกที่แขนเขาไม่ยั้ง แต่ติดที่รายนั้นตัวใหญ่ อีกทั้งพละกำลังก็เหนือกว่า จากที่เป็นฝ่ายคร่อมเขาในคราแรก ก็ถูกเขาตวัดแขนพลิกลงมาให้เป็นฝ่ายถูกคร่อมแทน“ไม่ต้องมาจับ ชอบใหญ่ๆ ไม่ใช่เหรอ ของฉันมันไม่ใหญ่เท่าลูกมะพร้าวนี่ จับไปก็เสียมือเปล่า” เธอตวาดแหวพร้อมกับปัดมือซุกซนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่บนหน้าอกหน้าใจออกแรงๆ อย่างคนหัวเสีย“ไม่ให้จับ งั้นขอกินได้ไหมล่ะ” เห็นเธอทำหน้างอง้ำ เขาก็ยิ่งกระเซ้าเย้าแหย่“จะกินให้เสียอารมณ์ทำไม ของฉันมันแค่ลูกพุทรา ไม่อร่อยเท่ามะพร้าวลูกโตๆ หรอก เชิญนายไปสวาปามลูกมะพร้าวที่นายชอบให้หนำใจเหอะ จะมายุ่งกับลูกพุทราอย่างฉันให้เสียเวลาทำไม” เธอประชดประชันด้วยสีหน้าปั้นปึ่ง แต่คำพูดกระทบกระเทียบเปรียบเปรยจนเห็นภาพของเธอก็ทำเอาเขากลั้นขำแทบไม่อยู่“แบบนี้ก็เหมาะเจาะลงตัวกันพอดีน่ะสิ เพราะผมชอบพุทรามากกว่ามะพร้าวซะอีก ไม่สิ ผมไม่ชอบมะพร้าวเลยต่างหาก ถ้าไม่เชื่อ ผมจะพิสูจน์ให้ดูก็ได้” ว่าแล้วคนอยากพิสูจน์ก็ไม่ได้รอให้เธอตอบรับ ก้มลงไปงาบงับสลับขบเม้มที่ยอดอ

ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องที่ติดกัน เสียงตวาดแว้ดก็ดังขึ้นทันที“แกนังเจ นังบ้า แกเองเหรอที่จับฉันมา แกจับฉันมาทำไมหา” ดวงเดือนตวาดลั่นทันทีที่เห็นหน้าเจติยา“ฉันไม่...” เจติยาพยายามจะอธิบาย แต่ก็ถูกอีกคนพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน“ก็จับมาชดใช้กรรมไง” นทีว่าพลางหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ด้วยท่าทีสบายๆ“ชดใช้กรรมอะไร ฉันไปทำอะไรให้ ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อย่ามากล่าวหากันพล่อยๆ นะ” ดวงเดือนแก้ตัวสีหน้าเลิ่กลั่กราวกับคนมีชนักติดหลัง“ใช่ค่ะ ดาวกับแม่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะพี่นที ปล่อยเราไปเถอะ” ดาวประดับเสริมขึ้นด้วยสีหน้าเว้าวอน ด้วยยังหวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นใจและเห็นแก่ความรู้สึกดีๆ ที่ตนมีให้“แน่ใจนะว่าไม่ได้ทำ ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง สารภาพความจริงมา เผื่อฉันจะมองเธอในแง่ดีขึ้น” คนอยากดูดีหันไปมองหน้าชายในดวงใจด้วยสีหน้าลังเล“ดาว...” ยังไม่ทันที่ดาวประดับจะได้ปริปาก ผู้เป็นแม่ก็ตวาดแว้ดเสียงเขียว“สารภาพบ้าอะไร ฉันไม่มีอะไรจะสารภาพทั้งนั้น อย่ามาใส่ความกันซะให้ยาก ไม่มีหลักฐานแล้วคิดจะมาปรักปรำพวกเราเหรอ คอยดูเถอะ ฉันจะให้ตำรวจมาลากคอพวกแกเข้าคุกให้หมด” ดวงเดือนชี้หน้าข่มขู่“แม่...ดาวว่าเรา...”

“พี่นทีเจ็บมากไหมคะ ดาวเสียใจ ดาวขอโทษ แม่ดาวไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพี่ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษพี่เจนั่นแหละที่ทำร้ายดาวก่อน พี่เลยต้องมาเจ็บตัวแทนแบบนี้เลย”“ดีแล้วละที่เป็นฉันที่เจ็บ เพราะถ้าเป็นเจติยา พวกเธอคงกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณไปนานแล้ว ทีแรกฉันเกือบจะแปลกใจแล้วเชียวว่าทำไมเธอถึงมีตรรกะป่วยๆ แบบนี้ แต่พอเห็นแม่เธอ ฉันถึงได้เข้าใจ คนที่มันมีทัศนคติแย่ๆ แบบนั้นจะเลี้ยงลูกให้ดีก็คงยาก ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่แม่เธอนั่นแหละที่ไม่ได้ปลูกจิตสำนึกด้านดีเอาไว้ให้ มิหนำซ้ำยังคอยบงการจูงจมูกจนไม่รู้จักคิดด้วยตัวเอง แยกแยะถูกผิดก็ไม่ได้เหมือนคนไม่มีสมอง” คนถูกด่ายาวเหยียดเบะปากทำหน้าเศร้า จะร้องไห้อยู่รอมร่อ กระทั่งเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ดังขึ้น“ยืนบื้อให้เขาด่าอยู่ได้ มาช่วยฉันสินังลูกโง่” คนที่กระดูกกระเดี้ยวไม่ดียังนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่เดิมเพราะลุกไม่ขึ้นโวยลั่นด้วยความหงุดหงิด ครั้นพอลูกสาวมาช่วยพยุงก็ยังไม่แคล้วบ่นต่อ“เห็นฉันล้มไปต่อหน้าต่อตา แทนที่จะรีบเข้ามาช่วย แต่กลับเห็นผู้ชายดีกว่าจนวิ่งแร่ไปหามัน นังลูกไม่รักดี นี่ถ้าฉันไม่เรียก ใจคอแกไม่คิดจะดูดำดูดีฉันเลยรึไงหา”“ก็แม่ไปทำร้ายเขา หนูก็ต้อ

“คนชั่วๆ แบบนี้เก็บเอาไว้ก็เป็นภัยต่อสังคม ควรส่งไปลงนรกให้หมดทั้งคนสั่งและคนถูกสั่ง” นทีว่าพลางหันปลายกระบอกปืนไปที่คนพวกนั้นอย่างหมายมาด ทำเอาพวกมันถึงกับต้องร้องขอชีวิตกันลนลาน“อย่าเลย ฉันไม่อยากให้มือนายต้องเปื้อนเลือดชั่วๆ ให้มีมลทิน สู้ปล่อยให้พวกมันไปชดใช้กรรมในคุก แล้วค่อยฝากให้คนข้างในช่วยจัดการยังจะสาสมกว่า” ความคิดที่แยบยลนี้ทำเอาทุกคนผงะนัยน์ตาเบิกกว้าง โดยเฉพาะคนที่ต้องเข้าไปชดใช้กรรมในคุก คงมีก็แต่อีกคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เหลือเค้าความถมึงทึงก่อนหน้า ราวกับว่าภูมิใจในความคิดนี้ของเธอ และเหนือสิ่งอื่นใด...เขากำลังมีความสุข“ห่วงผมเหรอ” คนถามถามแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม ในขณะที่คนถูกถามกลับทำหน้างง ไม่เข้าใจท่าทีที่เปลี่ยนปุบปับของเขา“หา?”“ก็ที่บอกว่าไม่อยากให้มือผมเปื้อนเลือดไง” เธอเลิกคิ้ว ครั้นพอเข้าใจก็กลายเป็นยิ้มขำพลางส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อได้รู้ถึงสาเหตุของท่าทีที่เปลี่ยนไปของพ่อคุณ จึงรีบพยักหน้าแทนคำตอบ“เห็นแก่ที่เมียฉันเป็นห่วง ไม่อยากให้มือฉันเปื้อนเลือดชั่วๆ ฉันจะยอมไว้ชีวิตพวกแกสักครั้ง เอาตัวพวกมันไปส่งตำรวจ” สิ้นเสียงคนของเขาก็ลากทั้งสามคนออกไปท่ามกลางเสียง

“หมายความว่าไง” คำพูดที่ทำให้ฉุกคิดทำให้เขาโพล่งถามเสียงเข้ม“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด โดยไม่จำเป็นต้องสนใจคนที่เป็นได้แค่หุ่นเชิดอย่างตาของเธอ” ไอโกะเหยียดริมฝีปากยิ้มเยาะ แต่รอยยิ้มนั้นต้องจางหายไป เมื่อเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น“นั่นสินะ ผมก็เป็นได้แค่หุ่นเชิดในสายตาของคุณ” พายุ หรือที่รู้จักกันในนามอาราชิหัวหน้าแก๊งคาอิดะเดินออกมาจากกลุ่มของชายชุดดำ การปรากฏตัวของเขาทำให้ไอโกะหน้าเสีย แต่เพียงครู่เดียวก็กลายเป็นเชิดหน้าหยิ่งผยองดังเดิม“เหตุผลที่ทำให้คุณอุตส่าห์ถ่อมาไกลถึงนี่ เพราะอยากได้หุ่นเชิดตัวใหม่สินะ หึ! แก่แล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยวาง คงกลัวว่าถ้าหลานผมเข้ามารับตำแหน่ง คุณจะกลายเป็นสุนัขแก่ๆ ตัวหนึ่งที่ไม่มีอำนาจ เลยหวังจะใช้หลานสาวมาเป็นเครื่องมือเพื่อควบคุมหลานผมให้อยู่ในโอวาท แต่เชื่อเถอะว่าครั้งนี้จะไม่ง่ายเหมือนครั้งที่ผ่านมา เพราะผมนี่แหละจะขัดขวางคุณทุกวิถีทาง” พายุจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใคร“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู ถึงขนาดลงทุนแฝงตัวเข้ามา คงคิดว่าจะทำอะไรฉันได้ คนอย่างฉันถ้าไม่มีเขี้ยวเล็บ คงไม่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ อย่าว่