บททั้งหมดของ อยากเป็นแฟนหมอ ( NC 18+ ): บทที่ 11 - บทที่ 20

“เขาเป็นหมอ พวกมึงคิดอะไร” อินน์บอกกับเพื่อนทั้งสอง แต่มือยังไถดูรูปของเธอ และยังแอบซูมเป็นบางรูป ที่มากกว่านั้นคือเขาเผลอแอบไปส่องไอ้ผู้ชายคนนั้นต่ออีกหน่อย “พวกกูไม่ได้คิดครับท่านอินน์ คนที่คิดคือมึงครับท่าน ระวังเผลอกดถูกใจ เดี๋ยวเขารู้ว่ามึงแอบส่อง” คำพูดของทศทิศทำให้คนที่เกือบกำลังกดหัวใจต้องชะงักมือ เกือบกดแล้วไหมกู เกือบกดเยอะไป...ก็รูปนี้เธอน่ารักแทบทุกรูปนี่นา “มึงยิ้มทำไมครับท่านอินน์” ธรณ์มองคนที่ยิ้มให้รูป เป็นเอามากเพื่อนกู “เธอน่ารัก”เป็นเอามากจริง ๆ ครับท่านอินน์ของเพื่อน ชอบเขาแล้วอย่าลืมแข็งใส่เขาด้วยนะท่านอินน์ ท่านอินน์ฉายา ‘จับแล้วหด’ ของเพื่อน “เป็นเอามาก” ทศทิศหันไปพูดกับธรณ์ ทั้งสองยกเครื่องดื่มขึ้นชนกัน ก่อนจะขยับไปนั่งที่ของตัวเอง ปล่อยให้ท่านอินน์ ‘จับแล้วหด’ นั่งยิ้มกับมือถือไปเรื่อย ๆ “พวกมึงเป็นอะไร ทำไมเงียบจัง ทุกทีพูดไม่หยุด” อินน์ที่ยิ้มจนเมื่อยแก้ม เงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองที่นั่งบนโซฟาขนาดสองที่นั่งคนละตัว “พวกกูคุยกันเรื่องชาวบ้านจนครบทั้งหมู่บ้านแล้วครับท่านอินน์ กว่าท่านจะเงยห

เธอจะรู้ไหมนะว่าเขาเตรียมไว้ให้เธอแล้ว ทั้งยังเลือกแต่เมนูเมืองเหนือ เผื่อว่าคนกินจะหลงรักหนุ่มเหนืออย่างเขาบ้าง “ได้เลยครับ คุณหมอกินอาหารเมืองได้ใช่ไหมครับ” ‘อาหารเมือง’ ของอินน์หมายถึงอาหารเหนือ ซึ่งใบบุญญาเองก็เข้าใจความหมาย เพราะเธอมีพี่สะใภ้อยู่ที่นี่เหมือนกัน “กินได้ทุกอย่างค่ะ ใบเป็นคนกินง่าย” คุณหมอสาวยิ้มตาหยี เธอกินได้ทุกอย่างนั่นแหละ สำหรับเธอ อาหารก็คืออาหาร กินแล้วไม่ตายถือว่ากินได้หมด “มาทดสอบความเป็นเหนือในตัวคุณหมอดีกว่านะครับ” อินน์ยิ้มกริ่มกับบททดสอบ ส่วนอีกคนที่ไม่ได้เป็นคนเหนือ แต่ก็อยากทดสอบความเป็นเหนือในตัวเธอเหมือนกัน “ยังไงคะ?” คุณหมอใบบุญญาเลิกคิ้วทั้งยังเอียงคอถามอย่างอยากรู้ว่าอะไรคือการพิสูจน์ เธอคือคนหนึ่งที่เป็นนักแข่งและมีเลือดนักสู้อยู่ในกาย ท่าทางน่ารักของคุณหมอทำให้อินน์เห็นเพียงประกายระยิบระยับบนใบหน้างาม ‘โคตรน่ารัก คนอะไรน่ารักที่สุด น่ารัก น่ารัก คำว่าน่ารักลอยรอบตัวเธอ’ อินน์รู้สึกว่าแก้มของเขาเมื่อยจนร้อน ต้องยกมือขึ้นมานวดหน้า คงเพราะเขายิ้มมากเกินไป ทาง

เธอยิ้มให้คนตรงหน้า อินน์รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้อร่อยขึ้นอีกสามร้อยหกสิบห้าเท่า หรือเรียกว่าอร่อยที่สุดในรอบปี ไม่สิ อร่อยที่สุดในรอบหลายปีต่างหาก “คุณอินน์เล่าเรื่องความรักของคุณอินน์ให้ใบฟังหน่อยสิคะ ใบอยากฟัง” สายตาของเธอที่มองมาทำให้อินน์ยิ้มตาม ในดวงตานั้นมีแววความอยากรู้อย่างที่เพื่อนมองเพื่อน ไม่ใช่สายตาของหมอกับคนไข้ เขาสบายใจและไว้ใจเธอ เวลาอยู่ด้วยกันแล้วไม่รู้สึกถึงความกดดันแบบที่เขาคิดกลัว “มันเริ่มเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นผมอยู่ปีสาม เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ปีหนึ่ง ทุกอย่างระหว่างเรามันก็ดีหมด แต่เพราะผมรู้ว่าตัวเองเคย...มาก่อนจึงไม่กล้าเริ่มกับเธอ พอได้เริ่ม สุดท้ายก็จบลงที่ผมหดเหมือนเดิม เธอเองก็ตกใจมาก” อินน์สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเล่าต่อถึงความสัมพันธ์ของเธอกับเขา จนกระทั่งมาถึงทางตันในวันหนึ่ง “อินน์เราเลิกกันเถอะ” คำพูดนั้นทำให้คนฟังหัวใจกระตุก นี่เป็นครั้งแรกที่โดนบอกเลิก แฟนคนแรกของเขา ใช่ว่าเราจะเข้ากันไม่ได้ เราเข้ากันได้ในทุก ๆ เรื่อง แต่แค่เรื่องเดียวที่เข้ากันไม่ได้ คือเรื่องที่เขาเข้าไปในตัวเธอไม่ได้ ความสัมพั

“เพื่อนแค่ใจเต้นแรงค่ะ ยังไม่ถึงขั้นอยากมีผัว” เมื่อได้ยินคำว่า ‘มีผัว’ ใบบุญญาต้องรีบแก้ความเข้าใจผิดเรื่องใจเต้นแรงกับการมีผัว “อ้าวเหรอ กูเนี่ย ใจยังไม่ทันเต้นแรงก็จับทำผัวแล้วนะ” คำพูดของตระการทำคนฟังเบะปาก “อีต่อ มึงมันแรดไง รักษาภาพลักษณ์บ้างมึง ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวเด็กที่กินกลายมาเป็นคนไข้ของมึงนะ” ใบบุญญาบอกกับเพื่อน “แหม เรื่องแบบนี้เขากินในที่ลับ ไม่มีใครมาไขในที่แจ้งหรอก อย่ามาสนใจเรื่องกู ว่าด้วยเรื่องของเพื่อนใบดีกว่า เป็นไง ใจเต้นแรงยังไง” คำถามของตระการทำคนฟังหน้าร้อน “อืม เต้นแรงมาก เหมือนวิ่งหนีหมาไล่กัดตอนเด็กเลย” “โอย...หมอใบเปรียบเทียบอะไรเนี่ย” มนทนาบ่นกับการเปรียบเทียบของเพื่อน “อ้าว ตอนเราวิ่งหนีหมาข้างวัดจำได้ไหมทรี” เธอเอียงคอถามเพื่อน “ตอนอยู่มอสองน่ะเหรอ” “ใช่ไง ตอนเราอายุสิบสี่อะ” “โอ๊ย! มึงจะบอกว่ามึงใจเต้นแรงเหมือนตอนอายุสิบสี่อีกครั้งน่ะเหรอ มุกโบราณมาก” ตระการที่เข้าใจกับมุกกากของเพื่อนก่อนมนทนา จิตแพทย์สาวเจ้าของห้องรีบพยักหน้าหัวเราะคิกคัก เพื่อนทั้ง

คุณหมอสาวมาถึงที่ทำงานด้วยความสบายทั้งใจทั้งกาย เพิ่งรู้ว่าการมีคนขับรถหล่อ ๆ แบบนี้ช่างทำให้เช้าวันนี้ทุกอย่างดูสดใส สีชมพูไปหมดทุกสิ่งอย่าง งานวันนี้ของคุณหมอและเจ้าหน้าที่ทุกคนยังวุ่นวายเหมือนเดิม ต้องยอมรับว่าในทุก ๆ ปีจะมีคนไข้จิตเวชเพิ่มขึ้นมาก อาจเพราะรูปแบบการใช้ชีวิตของคนเราเปลี่ยนแปลงไปมาก และสิ่งเร้าที่ทำให้เกิดปัญหาด้านจิตเวชนั้นก็มีมาก ซึ่งสวนทางกับจำนวนหรือเจ้าหน้าที่ด้านจิตเวชนั้นกลับไม่ได้เพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย ในแต่ละวันของการทำงานเรียกได้ว่าสูบพลังพวกเธอไปไม่น้อย แต่ก็ยังมีงานที่คลินิกซึ่งพวกเขาต้องไปทำต่ออีก แต่เมื่อเป็นงานที่รักก็ไม่แปลกที่พวกเขากลับมามีพลังอีกครั้งในทุก ๆ วันที่ตื่นขึ้นมาทำงาน อย่างเช่นวันนี้ก็เหมือนกัน คนไข้เยอะมากกว่าปกติ “กลับยังไง” ตระการทักเพื่อน “เขามารับ” ‘เขา’ ที่เพื่อนสาวว่าเป็นที่รู้กันว่าเป็นคนไข้ซูเปอร์วีไอพีของใบบุญญา “ยังไง มารับมาส่ง” ตระการหรี่ตามองเพื่อนสาว “ก็ไม่ยังไง เขาแค่มารับไหม ยังไงก็ต้องไปบ้านเขาอยู่แล้ว อีกอย่างเขาเห็นว่าเราทำงานเหนื่อย” คนทำงานเหนื่อย