บททั้งหมดของ อยากเป็นแฟนหมอ ( NC 18+ ): บทที่ 41 - บทที่ 50

อินน์เองก็ไม่ต้องปิดบังเรื่องอาการป่วยของเขากับเธอ ใบบุญญาเองก็ไม่ต้องกังวลว่าความไม่มีอารมณ์ทางเพศของเธอจะเป็นปัญหากับอีกฝ่าย ทั้งเขาและเธอจะใช้กันและกันรักษาอาการที่พวกเขาเป็น อาจจะช้ากว่าการสะกดจิต อาจต้องใช้เวลาในการพัฒนาความสัมพันธ์ทางกายมากกว่าคู่อื่น ๆ แต่พวกเขาทั้งสองก็จะพยายาม “มาครับ ขอจับมือหน่อย” คนขับรถหงายฝ่ามือขึ้น ให้คนนั่งข้างวางมือบางบนฝ่ามือใหญ่ นิ้วมือของทั้งสองแยกออกจากกันก่อนจะประสานมือกันแน่น “ดีจัง รู้สึกอุ่นที่หัวใจ” ใบบุญญารำพึงกับความรู้สึกนี้ การจับมือผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อและพี่ชายเป็นอย่างนี้สินะ “ขอใบหอมหลังมือคุณอินน์หน่อยได้ไหมคะ” คำขอของเธอทำคนที่ขยับรถเลื่อนออกมาได้ไม่นานก็ต้องเจอไฟแดงอีกถึงกับตาค้าง หัวใจเต้นแรงเพราะความเขินอาย “ใบจะหอมเบา ๆ ไม่ทำน้ำลายเลอะแน่นอน” เธอเห็นสีหน้าตกใจของเขาจึงพยายามต่อรอง เขาคงกลัวว่าเธอจะทำน้ำลายเลอะมือนุ่มของเขา “ไม่ได้ว่าสักหน่อย แค่ตกใจที่ใบขอ วันหลังอยากทำอะไรก็ทำ อย่าขอเลย พี่เขิน” อินน์มองภาพคนนั่งข้างกันยกมือเขาเข้ามาหอมเสียงดังฟอดใหญ่

อินน์เห็นท่าทางของธาร์แล้วได้แต่แอบคิดในใจ ‘จอก! กลัวเมียนี่หว่า’ ธาร์เองมองสายตาคนตรงหน้าก็พอรู้ว่า ‘ไอ้แก่’ ตรงหน้ามันแอบว่าเขากลัวเมีย ‘เออ กูยอมรับ เมียกู ทำไมกูจะกลัวไม่ได้ อย่างมึงก็ไม่พ้นหรอก’ “เอ่อ...เอกสารที่เจ้บุญฝากมาให้ใบล่ะคะ” ใบบุญญาตัดบทการทะเลาะกันทางสายตาของคนทั้งคู่วันนี้ที่ต้องมาบ้านธาร์เพราะมีเอกสารเกี่ยวกับบริษัท ‘Boon & Bai’ ที่เธอต้องเซ็น จึงแวะมาบ้านของลูกพี่ลูกน้องและแม่ก็ฝากขนมมาให้เธอด้วย หลังจากเซ็นเอกสารและจัดการฝากให้ธาร์ส่งไปพร้อมเอกสารของตัวเองคืน ใบบุญญาก็ขอตัวกลับ สายน้ำพยายามชวนกินข้าวเย็นที่บ้าน แต่อินน์มีท่าทีหนักใจ ใบบุญญาเลยเลือกจะปฏิเสธ “ผมไม่เคยกินข้าวนอกบ้าน” นั่นเป็นคำสารภาพที่เขารู้สึกผิดกับแฟนสาวที่เพิ่งคบกัน เขาไม่มีญาติ นอกจากเพื่อนสองตัว เอ๊ย! สองคนแล้วก็มีแค่เจ้าป้าเท่านั้น “ไม่กินข้าวร้านอาหารเหรอคะ” ใบบุญญาถามอย่างแปลกใจ “กินบ้างครับ แต่นาน ๆ ครั้ง ส่วนมากแค่นั่งเป็นตัวประกอบ ไม่ได้กินจริง” คำพูดของอินน์ทำให้คนฟังยิ่งงงกว่าเดิม “ทำไมไม่กินล่ะคะ”

“ใบอยากกินอันนี้ ‘ไข่ป่าม’ ” ใบบุญญาชี้ไปยังอาหารเหนือเมนูไข่ย่างบนใบตองที่ทำเป็นรูปกระทง “เอ่อ...” อินน์มองแล้วไม่มั่นใจเลยว่าจะสะอาดไหม เขากลัวว่าใบบุญญาจะท้องเสีย ยังไม่ทันที่เขาจะห้าม เธอก็ตรงไปซื้อและจ่ายเงินแล้ว “นั่งกินตรงนี้ดีกว่านะคะ” ที่นั่งง่าย ๆ ในวัด เขาเพิ่งรู้ว่าตลาดนัดนี้เดินมาถึงวัดและเปิดให้เข้าไปไหว้พระในตอนกลางคืนด้วย “นั่งได้ค่ะ ไม่เป็นไรหรอกเนอะ ใบเช็ดให้แล้ว” เธอใช้ทิชชูเปียกเช็ดเก้าอี้ม้าหินก่อนจะจับจูงเขามานั่งข้างกัน บีบมือเขาอย่างให้กำลังใจ มือของอินน์เย็นเฉียบ เธอรู้ว่าเขากลัว หากคนภายนอกที่ไม่เข้าใจ อาจคิดว่าสิ่งที่เขาเป็นเกิดจากความเรื่องมากและมาจากนิสัยที่ดูแล้วไม่น่ารักเอาเสียเลย แต่ใบบุญญารู้ว่าสิ่งที่เขาเป็น เขาไม่ได้อยากเป็น แต่มันเกิดจากการเลี้ยงดูหรือเกิดจากเรื่องราวที่กระทบกระเทือนจิตใจทำให้เขากลายเป็นคนที่รักความสะอาดเกินไป หรือเรียกว่ากลัวเชื้อโรค (mysophobia) มีความกลัวและกังวลเกี่ยวกับสิ่งสกปรกหรือเชื้อโรคต่าง ๆ กลัวที่จะสัมผัสกับสิ่งของสาธารณะ โรคนี้จะทำให้เป็นคนที่รักความสะอาดมาก ๆ

“คุณอินน์เคยจูบใครไหมคะ” เธอมองริมฝีปากน่าจูบของเขาแล้วเกิดความรู้สึกบางอย่างในหัวใจ ถ้าจำไม่ผิด เขาไม่เคยจูบ แต่เธอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ อยากได้ยินคำนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกไหวหวาม มีผีเสื้อบินว่อนในท้องน้อยเป็นอย่างนี้สินะ ตระการเคยบอกว่ายังไงนะ ‘คนที่ใช่จะทำให้มึงรู้สึกเอง’ อา...เหมือนตอนนี้สินะ แล้วมนทนาว่ายังไง ‘อยากกอดอยากหอม รู้สึกว่าตัวเขาหอมจนไม่อยากละจมูกไปไหนเลย’ อา...เป็นแบบนี้สินะ ว่าแล้วใบบุญญาก็กดจมูกหอมซอกคอคนตัวโตอีกครั้ง อินน์มองคนที่ซุกหน้ากับซอกคอเขา มองริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอแล้ว ถึงกับต้องกลืนน้ำลายเพราะรู้สึกถึงอาการคอแห้งผาก “ไม่เคยครับ” เธอน่าจะรู้ดี แต่ก็ยังถาม อินน์แอบบ่นในใจ แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟน “อยากลองไหมคะ” คำถามของใบบุญญาไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นที่อาย แต่คนฟังเองก็เขินอาย ใจเจ้ากรรมของทั้งสองหนุ่มสาวเต้นระส่ำเพราะความตื่นเต้น “...” อินน์ยังนิ่งเงียบ ทำให้คนถามเริ่มใจไม่ดี “ใบอาบน้ำแปรงฟันมาแล้ว สะอาดมาก อีกอย่างใบ

“ว้าว!!!” ใบบุญญาตื่นตะลึงกับห้องที่ตกแต่งด้วยสีม่วงและสีแดง เป็นสีที่สร้างความอีโรติกได้อย่างดี ผนังห้องมีอุปกรณ์ที่เป็นของเล่นสำหรับผู้ชายตั้งเรียงราย หรือเรียกว่าจิ๋มกระป๋องอย่างที่เธอเคยเห็นในร้านขายของเล่นผู้ใหญ่ในต่างประเทศ “ห้ามล้อ” เขาห้ามเธอเมื่อเห็นแววตาลุกวาวของเธอ “จะล้อทำไม มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องล้อ” ใบบุญญาเธอเป็นจิตแพทย์ เรื่องอารมณ์ รสนิยม ความชอบของคนเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่อย่างนั้นเขาจะเรียกรสนิยมส่วนตัวเหรอ เราไม่ชอบไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่ชอบ เราไม่สามารถเอาความคิดของเราไปตัดสินใครได้ หากความชอบของเราไม่ไปเบียดเบียนหรือสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ไม่ควรมีใครมาด้อยค่าความชอบของเรา “ขอบคุณครับ” อินน์หอมแก้มเธอแรง ๆ หลาย ๆ ครั้ง ทั้งยังจุ๊บปากเป็นการขอบคุณในความเข้าใจของเธอ เขาวางเธอไว้ตรงเตียงที่อยู่ไม่ห่างจากของเล่น “ไม่มี ตุ๊กตายางเหรอคะ” ใบบุญญามองไปรอบ ๆ เมื่อไม่เห็นสิ่งที่เป็นตุ๊กตายาง ที่เธอคิดว่าเขาน่าจะมี ถ้าเขามีห้องลับ “เคยมีครับ แต่มันไม่แตก” “ทำไมล่ะคะ”