บททั้งหมดของ อยากเป็นแฟนหมอ ( NC 18+ ): บทที่ 31 - บทที่ 40

ใบบุญญาตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น ไม่รู้เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องหรือเปล่า ถึงทำให้ข้าวซอยนี้อร่อยกว่าทุกข้าวซอยที่เธอเคยกินมา รอยยิ้มของเธอทำเขาสะดุด เธอจะรู้ไหมหนาว่ากำลังทำให้หัวใจคนมองสั่นไหว และทำให้เจ้ากลางหว่างขาเขากำลังแข็งจนขึ้นลำ ‘ไอ้ห่าอินน์ มึงจะแข็งพร่ำเพรื่อแบบนี้ไม่ได้ เขาจะกลัวมึงนะ’ ก่นด่าความดำมืดในตัวเองไปครั้งหนึ่ง แต่ถามว่ามันสลดลงไหม ไม่เลย โดยเฉพาะในจังหวะที่คุณหมอสาวกัดพริกแล้วซี้ดปากบอกว่าเผ็ด “ซี้ด…เผ็ดมากเลยค่ะ” “น้ำครับ” สาบานว่าสิ่งที่เขาอยากป้อนเธอนั้นไม่ใช่น้ำในมือเลยสักนิด อยากป้อนมากกว่าน้ำเปล่าแก้วนั้น อยากป้อนน้ำที่มีประโยชน์มากกว่านั้น เอาไว้ก่อน “กินเยอะ ๆ นะครับ” คำชวนให้กินเยอะ ๆ ของเขาทำเธอยิ้ม เขาช่างอบอุ่นและแสนดี “คุณอินน์มีญาติบ้างไหมคะ” คุณหมอสาวเริ่มทำความคุ้นเคยกับคนไข้ตรงหน้า เคสของเขาต้องสร้างความคุ้นเคยและไว้ใจ อาการของผู้ป่วย ‘SAD’ ส่วนมากเกิดจากจิตใจส่วนลึก ความไว้ใจคือกุญแจสำคัญที่จะทำให้คนไข้เหล่านี้ยอมบอกเล่าเรื่องราวที่คาดว่าจะเป็นสาเหตุขอ

“เราอายุห่างกันตั้งหลายปี เป็นเพื่อนกันได้เหรอ” คนไม่อยากเป็นเพื่อนตาพราวระยับ “งั้นเป็นอะไรดีคะ เป็นพี่เป็นน้อง” “ครับ คุณเรียกผมว่าพี่อินน์ ส่วนผมจะเรียกคุณว่าน้องใบ เราจะได้สนิทกันเร็วขึ้นไงครับ ดีไหม” น้องใบของพี่อินน์ฟังแล้วหัวใจคนพูดยิ่งกระชุ่มกระชวย คนหื่นแต่มีปัญหาเรื่องหด เห็นหน้าคุณหมอสาวแล้วหัวใจกระชุ่มกระชวย ส่วนกรวยข้างล่างก็แข็งบ่อยเหลือเกิน ไอ้คนหื่น... “ ‘พี่อินน์’ เรียกแบบนี้เหรอคะ” “ใช่ครับ จะได้คุ้นเคย” อินน์พยักหน้า อยากให้เธอเรียกใจจะขาด อายุอานามเท่านี้แล้ว รู้สึกเพิ่งเหมือนสิบสี่อีกครั้ง “แต่ใบว่าชื่อคุณอินน์เหมาะแก่การเรียก ‘คุณอินน์’ มากกว่า ใบอยากเรียกคุณอินน์แบบนี้มากกว่าค่ะ” เธอชอบที่จะเรียกเขาว่าคุณอินน์มากกว่าการเรียกพี่ คงเพราะฟังแล้วให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบ อย่างที่เพื่อน ๆ ของเธอนิยามว่า กร้าวใจ “งั้นก็แล้วแต่คุณหมอเลยครับ” “แต่คุณอินน์เรียกใบว่า ‘ใบ’ ได้นะคะ” เธอบอกเขาทั้งรอยยิ้ม รอยยิ้มของเธอทำให้คนตั้งท่าจะงอนยอมยิ้มอย่างง่ายดาย “ครับใบ” สนิท

“ถามอะไรเนี่ย” คนโดนถามกลับอายและหันไปมองทางอื่น “ใบเป็นหมอไม่ต้องอายหรอก บอกมาเร็ว เสร็จเร็วขึ้นไหมคะ มันเป็นประโยชน์ต่อการรักษา” ใบบุญญายังเร่งเร้าคนไข้ของเธอ “อืม” คนเสร็จเร็วหันไปมองทางอื่น ไม่อยากยอมรับ แต่ในเมื่อเป็นความจริงก็ต้องยอมรับ เผื่อเป็นแนวทางของการรักษา “ใบมีเรื่องอยากจะบอกคุณอินน์” “อะไรครับ อย่าบอกว่าจะเลิกรักษานะครับ พี่ไม่ยอม” “เปล่า ไม่ใช่ค่ะ ใบแค่จะบอกว่าใบเองก็มีอาการ Asexual” “Asexual คือไม่มีความรู้สึกต้องการทางเพศน่ะเหรอครับ” อินน์ที่ศึกษาเรื่องโรคทางจิตเวชนี้มาพอสมควร ทวนเพื่อให้แน่ใจว่าเธอมีอาการแบบนั้นจริง “ใช่ค่ะ อืม คล้ายตายด้านแหละ แต่ใบมีความรู้สึกรักนะคะ เพียงแต่ไม่รู้สึกว่าอยาก” เพื่อนบอกว่าเธอป่วย เธอเองก็รู้ว่าตัวเองป่วย แต่เพราะไม่เคยเห็นถึงความจำเป็นเรื่องการมีเซ็กซ์ในชีวิตที่ผ่านมา เธอจึงไม่เคยคิดที่จะรักษา “เราเหมาะกันจัง” อินน์หัวเราะกับโชคชะตาของเขาและเธอ คนหนึ่งไม่เคยต้องการ อีกคนต้องการ แต่ทำไม่ได้ “นั่นสินะคะ เหมาะกันจัง แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ เ

“พี่เคยขอฉันกับพ่อแม่ บอกว่าจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตไง” ลัดดาเองก็เสียใจจนเกินกว่าจะควบคุมอารมณ์ เขาผิดสัญญา ผิดคำพูด “นี่! พ่อแม่เธอก็ตายไปหมดแล้วไหม พ่อแม่ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว คำสัญญาบ้าบอนั่นมันก็ควรตายไปด้วย กูเหนื่อย กูไม่อยากดูแลมึงแล้ว ไม่รักแล้ว มึงเข้าใจไหม” จากผู้ชายที่เคยอบอุ่น เวลานี้เขากลับกลายเป็นคนละคน คำผรุสวาทที่เปล่งออกมาเหมือนไม่ใช่ดนัยที่เธอเคยรู้จัก “อาทิตย์หน้ากูกลับมาต้องไม่เห็นมึง ออกไปจากบ้านกู!” “พี่! พี่! อย่าเพิ่งไป พี่นัย” ลัดดาวิ่งตามคนที่รีบออกจากบ้าน เธอคว้าแขนเขาไว้ทันก่อนที่ดนัยจะเปิดประตู ด้วยความรีบร้อนทำให้ดนัยสะบัดมืออย่างแรง เพราะกลัวว่าคนที่นั่งอยู่บนรถอย่างตรีรักจะรอนาน เพียะ! แรงสะบัดฟาดลงบนแก้มของลัดดาจนเซล้มกระแทกกับขอบโต๊ะอย่างแรง ความแรงของการกระแทกทำให้ร่างท้วมของผู้หญิงวัยสี่สิบเก้าล้มลงกองกับพื้น ดนัยรีบใช้โอกาสนี้วิ่งออกจากบ้าน ตรงไปยังรถของตัวเองทันที ลัดดานอนจุกอยู่กับพื้นเป็นเวลานาน ร่างกายของเธอปวดไปทั้งตัว ขอบของโต๊ะกระแทกเข้ากับท้องของเธออย่างแรง เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกจากที่เดิม

“ก็บ้านหลังนั้นมันเงินของพ่อแม่พี่ พี่เจ็บใจหมอ ทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจ วันนั้นที่มันไล่พี่ออกจากบ้าน พี่อายมากไม่รู้จะไปไหน คนในหมู่บ้านออกมามุงดูแต่ไม่มีใครช่วยพี่เลย” ลัดดายังคงน้ำตาไหลไม่หยุด แต่เสียงสะอื้นของเธอหยุดลงแล้ว ดวงตาที่แดงก่ำของเธอบ่งบอกถึงความเสียใจ ความแค้น “แล้วคุณมาอยู่คุ้มเจ้าประกายแก้วรัตนาได้อย่างไรครับ” “ป้าน้อยค่ะ พี่เคยช่วยแกไว้ในตลาด หลังจากนั้นเราก็เจอกันบ่อย ๆ พี่โดนไล่ออกจากบ้านไม่รู้จะไปไหน เลยไปหาป้าน้อย แล้วป้าน้อยก็ไปขอเจ้าให้พี่ทำงานที่นั่น พี่รู้ว่าตัวเองไม่ปกติ ความโกรธเกลียดมันทำร้ายพี่ พี่นอนไม่หลับ วันนั้นพี่แอบไปดูพวกมันที่บ้าน ยิ่งเห็นพวกมันมีความสุข พี่ก็อยากฆ่าพวกมัน” ลัดดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเล่าต่อ “แต่พี่ก็กลัว พี่กลัวติดคุก กลัวมันฆ่าพี่ และพี่ก็เริ่มคิดว่าพี่จะฆ่ามันดีไหม ฆ่ามันทั้งสองคน ทำอย่างไรจะฆ่ามันดี พี่จะแอบเข้าบ้านแล้วเอายาเบื่อหนูใส่น้ำให้มันกินดีไหม หรือว่าจะวางเพลิง หรือจะรมควันมันดี เพราะพี่คิด ๆ แต่เรื่องของพวกมันจนนอนไม่หลับ ทำให้พี่วูบกลางสวนวันนั้น” วันนั้นที่ล