บททั้งหมดของ แน่ใจนะว่ารักกัน ( NC 18+ ): บทที่ 71 - บทที่ 80

ในเมื่อเลิกกันแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ มีอะไรให้ต้องคุย ก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการเข้าหาเพราะอะไร ทำไมไม่เคยจำ “แม่ก็ส่วนแม่ ลูกก็ส่วนลูก ผมนับถือท่าน แค่ต้องการช่วยเหลือครั้งสุดท้ายเท่านั้นเอง” ปทัฏฐานพยายามอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ ตัดกันไม่ขาดสินะ “ตกลงจะกลับไปหามันงั้นสิ” บุญนำพามองหน้าคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย เขาถึงว่าดูผู้ชายให้ดูตอนที่สบาย พอร่ำรวยก็กลับไปหารักเก่า โดนหลอกมาเท่าไหร่ไม่เคยจำ “ไปกันใหญ่แล้วบุญ ช่วยเรื่องงานศพเท่านั้น” “ทำไมต้องช่วย เป็นอะไรกับมัน” “บุญไม่เอานะครับ ใจเย็น ๆ ก่อน” ปทัฏฐานลุกขึ้นเดินข้ามฝั่งไปหาคนตัวเล็ก แต่เธอกลับปัดมือเขาออก “ไม่ต้องมาจับตัวฉัน ถ้าคุณคิดว่าจะกลับไปหามัน ก็ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก” “บุญ!!!” “กลับไปซะหมอ ถ้าหมอไปงานศพแม่มัน ไม่ต้องคุยกัน” คำพูดของเธอทำเขาหยุดทุกการกระทำ “ไว้คุณอารมณ์ดีแล้วเราค่อยคุยกัน” เขาเดินจากไปแล้ว สุดท้ายเขาก็เลือกมัน บุญนำพาเดินออกจากห้องหลังจากชายหนุ่มกลับไปได้ไม่นาน เธออยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ในห

“ผิดแล้วไหม ที่เราช่วยงานศพแม่เธอ เพราะนั่นคือคำขอที่เราให้แม่เธอได้ รู้ไหมท่านขออะไร” ปทัฏฐานไม่รอให้เธอตอบ เขาพูดต่อขึ้นทันที “ท่านขอให้เรากลับมาคืนดีกับเธอ ขอโทษแทนเธอ แต่สิ่งที่ท่านขอ เราทำไม่ได้ไง เราบอกกับท่านว่าเรารักคนอื่นแล้ว รักมากและไม่ได้รู้สึกกับเธออีกต่อไป อีกข้อที่ท่านขอคือช่วยเป็นธุระเรื่องงานศพให้ที เพราะฟ้ากำลังจะคลอด กลัวว่าเธอจะจัดการเรื่องนี้เองไม่ได้” “ไม่จริง! ไม่จริง!” ม่านไหมกรีดร้องออกมาสุดเสียง แต่เสียงที่ออกมาแทบไม่มี “แล้วนี่เหรอสิ่งที่เราได้รับจากการช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า มีแต่การหักหลัง จะมีบ้างสักครั้งไหมที่ไหมจะหวังดีกับคนอื่น จะมีสักครั้งไหมที่ไหมจะรักคนอื่นบ้าง ไม่ใช่รักแต่ตัวเอง เธอไม่เคยรักเราหรอก เธอรักแต่ตัวเอง รักแค่เงินของเราเท่านั้น” “ไม่นะเบย์ ไม่นะ ไม่!” คงเพราะเวลานี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว หน้าห้องตรวจจึงมีแค่พยาบาลสองสามคน ซึ่งต่างก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ไม่มีใครตกใจกับสิ่งที่ได้ยินหนึ่งสัปดาห์ต่อมา “คุณหมอ บอสกลับมาแล้วนะคะ” พิมมี่รีบกรอกเสียงไปตามสายทันทีที่ว่างได้คุ

‘สารภาพรักมาเลยค่ะหมอ’ นั่นคือคำพูดในใจที่บุญนำพาอยากจะบอกคนปากแข็ง “วันนั้นไหมมาหาผมที่ห้องทำงาน” “ค่ะ เขามาทำไม” ทั้ง ๆ ที่ได้ฟังจากคลิป แต่เธอก็อยากฟังจากที่เขาเล่า “เขาบอกว่าบุญทิ้งผมแล้ว” บุญนำพาซุกหน้ากลั้นยิ้มกับน้ำเสียงออดอ้อนของใครบางคน “ก็สมควรโดนทิ้งไหม นั่นแม่แฟนเก่านะ คุณไปช่วยงานศพยิ่งกว่าว่าที่ลูกเขย” เธอนึกถึงภาพที่ทั้งสองยืนต้อนรับแขกด้วยกันยิ่งโมโห มันใช่เหรอที่ผัวตัวเองไปยืนไหว้รับแขกราวกับว่าเป็นครอบครัวเดียวกับผู้ตาย “เป็นการทำตามคำขอสุดท้ายของคนตายครับ” “ถ้าเขาขอให้หมอกลับไปรักม่านไหม หมอก็จะทำสินะ” ไม่พูดเปล่า ใครบางคนยังทุบลงบนอกเขาหลายครั้ง แค่คิดก็โมโหแล้ว “ครูขอครับ แต่ผมให้ไม่ได้ ผมบอกว่าผมมีคนรักแล้ว” เขากระชับอ้อมกอดแน่น ทั้งยังหอมแก้มเธอหลาย ๆ ครั้ง “มีคนรักแล้วไม่ต้องมาหอมบุญเลย” เธอแสร้งปัดป้องอย่างไม่จริงจัง “ก็คนนี้ไง คนที่ผมรัก” พูดเพียงเท่านั้น สายตาของคนฟังก็พร่ามัว ต้องหลับตาลงทันทีที่ภาพใบหน้าเขาเข้ามาใกล้จนต้องปิดเปลือกตา ริมฝีปากนุ่มถูกทาบทับด้

คุณหมอเองก็ร้องครางในลำคอเพราะความต้องการไม่ต่างจากเจ้าของร่างบอบบาง เขาแข็งขืนพร้อมเหลือเกินกับการสอดใส่ แต่เวลานี้อยากส่งเธอให้แตะถึงสวรรค์สักหนึ่งรอบ “อ๊ะ! อ๊า!” เธอร้องดังกว่าเดิมเมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่แทรกเข้ามาจนสุดทางของปลายนิ้ว ‘ไม่ไหว เสียวจนจะแตกแล้ว’ เธอได้แต่พูดกับตัวเองในใจ เสียงที่เปล่งออกมามีเพียงเสียงครางหวานเท่านั้น สะโพกยกขึ้นส่ายร่อนรับทั้งนิ้วทั้งลิ้น แรงดูดสลับกับการไล้เลีย น้ำหวานของเธอหลั่งออกมาไม่หยุด ความสุขเข้ามาจนจะแตะถึงขอบฟ้าฝั่งสวรรค์ จังหวะที่เร่งเร็วขึ้น เสียงกรีดร้องดังออกมาไม่หยุด “ที่รัก เมียไม่ไหวแล้ว ฮือ” น้ำตาไหลออกมาจากหางตา เพราะความเสียวที่ได้รับไม่อาจอดกลั้น “อ๊า!” เธอปลดปล่อยรุนแรง กระตุกเกร็ง หนึ่งเดือนกว่าที่ไม่ได้ถึงฝั่งฝันเช่นนี้ บุญนำพาได้แต่บอกกับตัวเองว่า โกรธกันครั้งหน้าเธอไม่หนีไปไกลแล้ว เธอโหยหาเขา ไม่ว่าจะอ้อมกอดหรือรสรักที่เขามอบให้ทั้งหมดล้วนแต่สุดยอดทั้งนั้น “อ๊า! หมอ!” เธอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเขาสอดใส่เข้ามาจนสุดทาง ถึงจะไม่รุนแรง แต่ก็ลึกสุดทาง เพราะเพิ่ง

จากตอนแรกอารมณ์ยังกรุ่น ๆ เพราะความโกรธที่ก่อนหน้านั้นลูกสาวไม่เคยแนะนำว่าปทัฏฐานคือแฟน แค่แนะนำว่าเป็นหุ้นส่วน ภาสจึงไม่เคยระแคะระคายว่าลูกสาวมีแฟน “บี๋รู้อยู่แล้วใช่ไหม” ภาสหันมาทางเมียรักอย่างเบญญา ซึ่งเมียรักได้แต่ยิ้มแป้น “ค่ะ” “รู้แล้วทำไมไม่บอกพี่” “ถ้าบอกก็ไปกดดันลูกอีก” เบญญาพูดตามความจริง สามีเธอหวงลูกสาว ใคร ๆ ก็รู้ “ลูกบอกว่าท้องด้วย ไม่รู้ว่ามันแอบจับลูกสาวเราหรือเปล่า” ภาสบ่นเมื่อรู้ว่าลูกสาวเขาท้องได้สิบสามสัปดาห์แล้ว ที่ไม่ห้ามงานแต่งเพราะกลัวลูกอาย อีกอย่างเขาก็ดีใจที่จะได้หลานเพิ่ม “พ่อรู้แล้วเหยียบไว้นะคะ” เบญญากระซิบกระซาบราวกับว่านี่เป็นความลับระดับชาติ “รู้อะไร” ภาสขมวดคิ้วกับท่าทีของเมียรัก “ก็พี่บุญน่ะตั้งใจท้องจับหมอ” ภาสหน้าเหวอ จากที่คิดว่าผู้ชายจะจับลูกสาวตัวเองกลับกลายเป็นว่าลูกสาวตัวเองตั้งใจท้องเพื่อจับผู้ชาย “บี๋ ไม่ได้ล้อพี่เล่นใช่ไหม” “ไม่ได้ล้อเล่น ลูกบอกอย่างนั้นจริง ๆ” “ขอยาดมพี่หน่อย เอาขวดสีเขียวนั่นแหละ” ภาสจะเป็นลมให้ได้ นี่ลูกสาวเขาทำไม