All Chapters of แน่ใจนะว่ารักกัน ( NC 18+ ): Chapter 81 - Chapter 90

“เจ้จะท้องจับหมอเนี่ยนะ” เสียงของลูกพีชทำให้ฉันต้องรีบยกมือปิดปากคนพูดเยอะ “ทีเธอยังท้องปลอมจับเฮียภูมิ” พี่สะใภ้อายุน้อยกว่าฉันยังแกล้งท้องลมมาหลอกจับพี่ชายฉันเลย ทำไมฉันจะท้องไม่ได้ คราวนี้ไม่ได้ท้องปลอมนะจะท้องจริง ๆ หลังจากกลับจากงานแต่งของใบกับคุณอินน์ ฉันซึ่งฟังอิงดาวพูดความคิดท้องจับเขาก็ไม่เลวนะ ฉันมั่นใจว่าหมอต้องรับผิดชอบและคิดว่าเขารักฉันแน่นอนแต่เพราะความเหมาะสมที่เขากังวลเกินไป ฉันจึงต้องทำลายกำแพงนั้นเสียเอง “พีชท้องปลอมนะ อย่าบอกนะว่าเจ้จะท้องจริง ๆ” “ลูกพีช ผัวเจ้เป็นหมอนะ จะหลอกเขาได้ไงว่าท้อง” ฉันอยากจะบอกว่าใครจะโง่เชื่อเหมือนพี่ชายฉัน คนนั้นเรียกว่าไรดี ฉลาดน้อยในเรื่องความรักแล้วกัน เฮียภูมิไม่ได้โง่นะ แต่เขาแค่ ฉลาดน้อยในเรื่องความสัมพันธ์เท่านั้นเอง แต่นี่หมอเบย์นะ ถึงเขาจะดูเงียบ ๆ หมอนะ ท้องไม่ท้องเขาแค่คลำก็รู้แล้ว “แหม งานขิงผัวก็มา” ลูกพีชเบะปากให้ฉันที่บอกว่าผัวเป็นหมอ “จะทำท่าไหนดีจะได้ท้องลูกสาว” ฉันถามคนที่มีลูกสาวคนแรก “แตกตั้งแต่ปากอ่าวนะเจ้ แล้วเจ้ต้องกลั้นไว้นะ อย่

“อยากกินส้มตำ” เสียงของคนท้องทำผมต้องเงยหน้าจากปลาแซลมอนย่างเกลือในเตา เรียกได้ว่าตั้งแต่ท้อง แม่เสือสาวของผมอาหารการกินเปลี่ยนไปมากเสียจนผมเริ่มไม่แน่ใจว่านี่แพ้ท้องหรือแค่อยากกิน “กินแซลมอนก่อนนะครับ ตอนเย็นพี่ทำให้นะครับบุญ” ผมพยายามอย่างเต็มที่จะพูดให้นุ่มที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากกินไม่ว่าแต่เวลานี้ตอนเช้า ใครเขากินส้มตำเป็นอาหารเช้ากัน “อยากกิน ลูกอยากกิน” น้ำตารื้นและลูบท้องนูนใหญ่เพราะอายุครรภ์ย่างเข้าเดือนที่หก “แต่กินข้าวเช้าก่อนดีไหม” ผมเอ่ยแย้ง กินของเผ็ดแสบท้องแบบนั้นจะไม่ดีกับทั้งแม่ทั้งลูกนะ “มาทะเลก็ต้องกินส้มตำ” คนท้องยังหาข้ออ้าง น้ำตายังรื้น ไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาคล้ายกำลังจะกลั้นร้องไห้ “ครับ เดี๋ยวพี่ทำให้” ผมกดโทรศัพท์หาพอลทันที สั่งให้ซื้อมะละกอ กุ้งสด มะเขือเทศมาให้ทันที ก่อนจะย้ำอีกครั้งว่าอย่าลืมถั่วลิสงคั่ว คนที่จะได้กินส้มตำหน้าตาเป็นประกายด้วยความดีใจ “รู้ใช่ไหมว่ากินเผ็ดแต่เช้ามันไม่ค่อยดีนะคะที่รัก” ผมเอ่ยบอกคนที่เข้ามาสวมกอด ใช้ท้องนูนของเธอมาดันหลังผม เป็นอย่

“ไปเดินเล่นกันเถอะ” เสียงทุ้มของคนเป็นสามีเอ่ยชวนคนท้องที่นอนเพิ่งตื่น แดดยามบ่ายใกล้เย็นทำให้อากาศร้อนลดลงไปมากแล้ว ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสยิ่งให้ความรู้สึกดี กลิ่นทะเลที่เธอชื่นชอบ ทะเลที่ทำให้ทั้งสองได้เจอกัน หาดทราย น้ำทะเลและท้องฟ้า “พี่ถ่ายรูปนะ บุญยืนตรงนี้ พี่จะเอาไว้ให้ลูกดู” ลูกจะอยากดูหรือเปล่าปทัฏฐานไม่รู้ แต่เขานี่แหละอยากเก็บภาพเธอกับชุดคลุมท้องสีโอรสนี้ไว้เป็นความทรงจำ ชุดคลุมท้องทุกชุดเขาเป็นคนซื้อให้เธอ เขาตั้งใจเลือกทุกชุดและเธอก็ชื่นชอบชุดที่เขาเลือกให้ทุกชุดเช่นกัน “ถ่ายสวย ๆ นะคะพี่หมอ อย่าให้อ้วน” เธอเอ่ยแซวซึ่งได้ยินเสียงเขาหัวเราะออกมา “นั่นสิ เดี๋ยวพี่จะพยายามถ่ายไม่ให้เห็นพุง” “ฮ่า ฮ่า บุญต้องเอียงด้านไหนเนี่ย” เธอว่าพลางหันซ้ายหันขวาให้เขา พยายามหลบซ่อนพุงยื่น ๆ ของตัวเอง “พี่ล้อเล่น เอาพุงยื่น ๆ แบบนั้นแหละ เมียพี่สวยอยู่แล้วต่อให้พุงใหญ่กว่านี้ก็ยังสวยมาก” คนปากหวานเอ่ยชม “ปากหวานตลอด” บุญนำพานึกถึงช่วงเวลาที่เธอกับเขาพบกันครั้งสองอย่างไม่ตั้งใจ เวลานั้นเธอ

ทั้งคู่ตัดสินใจย้ายมาอยู่ลำพูน ประสิทธิ์ยกที่ดินผืนหนึ่งให้ทั้งคู่เป็นที่ดินที่อยู่ระหว่างเชียงใหม่กับลำพูน หน้าบ้านเปิดเป็นคลินิกเล็ก ๆ รักษาคนทั่วไป บ้านและคลินิกปทัฏฐานได้สร้างไว้แล้วเมื่อปีก่อน เขามีความฝันอยากลาออกมาเปิดคลินิกรักษาโรคทั่วไปนานแล้ว มีความตั้งใจในคราแรกว่าจะย้ายกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลรัฐแถวลำพูนแล้วก็เปิดคลินิกคิดค่ารักษาถูก ๆ ถือว่าเป็นการทำบุญ แต่ที่ยังรอเวลาเพราะทำใจห่างจากดวงใจเขาอย่างบุญนำพาไม่ได้ ความฝันของเขามีเธออยู่ในนั้น เขาอยากให้เธอเดินทางไปกับเขาด้วยเช่นกัน เพียงไม่นานก่อนที่บุญนำพาจะคลอดได้แค่เดือนเดียว เธอก็ได้ซีอีโอที่เก่งกาจมาบริหารแทน พิมมี่และพอลย้ายตามเจ้านายไปทำหน้าที่กันถึงลำพูน เพราะที่บ้านค่อนข้างกว้างเกือบสิบไร่ ปทัฏฐานจึงแบ่งที่ดินให้พิมมี่กับพอลคนละหนึ่งไร่ บุญนำพาสร้างบ้านให้พวกเขาคนละหลังถือว่าเป็นโบนัสที่ทำให้เป็นทีมงานซัปพอร์ตความรักของทั้งคู่ น้องบูล หรือ บูรณิมา แปลว่าผู้มีบุญ คลอดด้วยน้ำหนักสามพันห้าร้อยกรัม แข็งแรง ตัวแดงและร้องดังมาก ผู้เป็นพ่อแม่ ปู่ย่า ตายายต่างดีใจ

ปทัฏฐานต้องขมวดคิ้วทันที เมื่อที่โรงเรียนของลูกโทรมาแจ้งว่าลูกสาวสุดที่รักของเขาตีเพื่อน ลูกสาวสุดน่ารักของเขาเนี่ยนะตีเพื่อนเป็นไปไม่ได้ ต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดแน่นอน น้องบูลผู้อ่อนหวานสุดน่ารักจะตีเพื่อนได้อย่างไร “ที่รัก ครูโทรมาบอกว่าให้ไปที่โรงเรียนคือลูกเราตีเพื่อน” เสียงของผู้เป็นสามีทำให้บุญนำพาเบนสายตาจากจอทีวีมองหน้าสามีที่คิ้วกำลังผูกโบ “ไปค่ะ” “ที่รักเชื่อเหรอว่าลูกเราตีเพื่อน” ปทัฏฐานถามเมื่อเห็นว่าภรรยาดูท่าทีไม่ตกใจ “อืม ก็อาจเป็นไปได้นะคะ” บุญนำพาทำท่าทางคิด “ตอนเด็กบุญก็ตีเพื่อน” คำพูดของเมียรักทำคนฟังอึ้งไปสักพัก เมียเขาตีเพื่อน “เดี๋ยวนะ การตีเพื่อนมันคือการใช้ความรุนแรงนะบุญ” สามีผู้เป็นหมออ่อนโยนไม่เห็นด้วยกับการกระทำอันป่าเถื่อนที่ใช้กำลังแบบนี้ “อ้าว! ก็มันมาเปิดกระโปรงบุญ ไม่ให้ตีเหรอ” “เปิดกระโปรง!” ปทัฏฐานรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำว่ามาเปิดกระโปรงเมียรัก “ถ้าเกิดมีคนมาเปิดกระโปรงน้องบูล พี่เบย์จะไม่ให้ลูกตีเพื่อนเหรอ” “พี่จะเอามือจิ้มตามัน” เมื่อนึกถึงว่