All Chapters of แน่ใจนะว่ารักกัน ( NC 18+ ): Chapter 51 - Chapter 60

“พี่บุญ พ่อเขาแค่เป็นห่วงลูก หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่แค่ได้ยินว่าลูกเข้าโรงพยาบาลเพราะหมดสติ ใครจะทำใจได้ลูก” คำพูดของผู้เป็นแม่ทำคนไข้ที่ก่อนหน้านี้นั่งหน้าตูมสลดลงในทันที “ขอโทษนะคะ อย่าโกรธบุญเลยนะ กอดลูกหน่อย ลูกต้องการอ้อมกอดปลอบขวัญ” คนที่รู้ตัวว่าทำให้พวกท่านเป็นห่วง ทั้งยังพูดจาไม่น่ารักกับผู้เป็นพ่อ ต้องขออ้อนกลับด้วยการขออ้อมกอด ภาสกับเบญญาสวมกอดลูกคนกลางไว้แน่น ตอนได้รับข่าวจากพิมมี่เลขาของลูกสาว ทั้งสองตกใจมาก ต้องรีบติดต่อกับหลานชายซึ่งเวลานี้ทำงานเป็นรองผู้อำนวยการอยู่ที่โรงพยาบาลโช‍ติ‍ภิ‍วรรธให้นำเฮลิคอปเตอร์ไปรับบุญ‍นำ‍พามารักษาต่อ และตรวจอาการให้แน่ใจว่าไม่มีผลข้างเคียง “กอดขนาดนี้ เดี๋ยวคนไข้หายใจไม่ออกนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มของคนพูดทำให้ทั้งสามคลายอ้อมกอดออกจากกัน ศาสตราจารย์ นายแพทย์อวัช โช‍ติ‍ภิ‍วรรธ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านภูมิแพ้และภูมิคุ้มกัน เขาคือลูกชายบุญธรรมของราม โช‍ติ‍ภิ‍วรรธ[1] “พี่วัช พรุ่งนี้บุญกลับบ้านได้ยัง” “เพิ่งมาไม่ถึงชั่วโมงถามกลับบ้าน รักษาก่อนไหมบุญ” อวัชส่ายหัวกับความดื้อของบรรดาลูกหลานตระกูลนี้

ร้านอาหารถ้าผมสังเกตสักนิด นอกจากร้านหรู ร้านที่คุณไปจะเขียนว่าไม่ใส่ผงชูรส แต่เพราะผมมันโง่ ไม่เคยเอะใจ ไม่เคยสังเกต ทำไมต้องกินด้วย ทำไมไม่บอกว่ากินไม่ได้”เขายังพูดทั้งที่กอดเธอแน่น โดยที่คนตัวเล็กยังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า “พ่อกับแม่คุณตักให้ บุญคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรเยอะ” เพราะร้านที่ไปก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง ไม่คิดว่าจะใส่ผงชูรสในปริมาณเยอะกว่าปกติหลายเท่า “ต่อให้ใครตักให้ ถ้าไม่มั่นใจก็ห้ามกิน อย่าให้ชีวิตของตัวเองต้องเสี่ยง โอเคไหม อย่าทำให้ห่วงมากกว่านี้เลย” เขาเป็นห่วงเธอ บุญ‍นำ‍พารับรู้ความห่วงใยที่เขามีให้ ลูบหลังปลอบโยนให้คนเสียขวัญคลายกังวล “บุญไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยววันนี้ก็กลับบ้านได้” “อืม อาบน้ำเถอะ เผื่อพ่อกับแม่บุญจะมาเยี่ยม ผมกลับก่อนดีกว่า” “อยู่ก่อน บุญจะแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักหมอ” อาการหนวดกระตุกเป็นแบบนี้สินะ ภาสมองหน้าคนที่นั่งหน้าหล่อข้างเตียงลูกสาว “ใคร?” ไม่ใช่ว่าลูกไม่เคยมีแฟน แต่อาการหนวดกระตุกก็ออกอาการทุกครั้ง “เพื่อนบุญเองค่ะ ทำธุรกิจด้วยกัน หมอเบย์ พ่อกับแม่บุญค่ะ” บุญ‍นำ‍พา

คำพูดของผู้เป็นแม่ก็ยังไม่ทำให้ลูกสาวเข้าใจ เบญญาจึงเลือกอธิบายต่อ “แม่แค่อยากรู้ว่าเขารู้ว่าลูกแพ้อะไรบ้าง และไม่พาลูกไปอยู่ในสถานการณ์หรือกินอาหารที่ก่อให้เกิดอาการแพ้แบบนั้นอีก จะดีมากถ้าอาหารที่เข้าปากลูกแม่ต้องปลอดผงชูรส” “ปกติหมอทำอาหารให้บุญอยู่แล้วค่ะ แต่เมื่อวานคือเราไปกินข้าวข้างนอก เป็นร้านที่บุญไม่เคยกิน ไม่คิดว่าจะมีผงชูรสเยอะ” “นั่นไง แม่ถึงอยากคุยกับหมอ ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีก รู้ใช่ไหมว่าชีวิตเราสำคัญกับพ่อและแม่ขนาดไหน” บุญ‍นำ‍พารีบพยักหน้า เธอรู้ว่าพ่อกับแม่รักเธอมาก ยิ่งรู้ว่าเธอมีอาการของภูมิแพ้ พวกท่านยิ่งตามใจและไม่ยอมให้เธอแยกไปอยู่ตามลำพัง เพิ่งอนุญาตเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเพราะเห็นว่าเธอดูแลตัวเองดีมาตลอด ไม่เคยมีอาการแพ้กำเริบให้เห็นมาหลายปี แต่ใครจะคิดว่าหลังจากออกไปอยู่ตามลำพังเพียงไม่กี่เดือน กลับมีเรื่องการแพ้ถึงขั้นหมดสติ “ค่ะแม่ เดี๋ยวบุญนัดให้แม่คุยกับหมอ” “จ้ะ ขอคุยตามลำพังนะลูก”ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งใกล้โรงพยาบาล ห้องอาหารส่วนตัวที่ค่อนข้างเก็บเสียง เหตุที่ต้องเลือกห้อง

“สรุปหมอรักชอบลูกสาวน้าหรือเปล่า” เป็นคำถามของเบญญา เรื่องเงินทองเธอเชื่อว่าลูกสาวของเธอมีมากพอ มากพอจนไม่ต้องให้ผู้ชายคนไหนมาเลี้ยงดู เผลอ ๆ ลูกสาวเธอเต็มใจเลี้ยงดูอีกฝ่ายได้เลย แต่เบญญาไม่อยากพูดให้ฝ่ายชายรู้สึกเสียศักดิ์ศรี จึงต้องถามให้แน่ใจว่าผู้ชายตรงหน้ารักชอบลูกสาวของเธอหรือเปล่า “ถ้าผมรัก คุณน้าจะอนุญาตไหมครับ” ปทัฏฐานถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “รักหรือไม่รักอยู่ที่ใจของหมอ น้าไม่มีสิทธิ์ห้าม ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้าหมอดีพอ น้าเชื่อว่าลูกน้าคงเลือกหมอ พี่บุญเขาเลือกเป็น” คำว่า ‘เลือกเป็น’ ที่เบญญาพูดออกไป หวังว่าคุณหมอหนุ่มน่าจะตีความหมายได้ “ผมไม่มั่นใจว่าจะดีพอสำหรับบุญไหม ไม่มีเงิน เป็นหนี้ มันทำให้ความมั่นใจลดลงไม่น้อยเลยครับ” คำพูดของคุณหมอยิ่งทำให้หัวใจคนฟังอ่อนยวบ “โธ่...หมอ” “แต่ผมก็ไม่ท้อนะครับ นอกจากอาชีพหมอแล้ว ผมมีหลายอย่างที่อยากทำ วันข้างหน้าถ้ามีโอกาสจะได้ดูแลบุญ” เขากำลังสารภาพรักกับเธอโดยผ่านแม่ของเธอ “แม่มีเรื่องอยากฝากหมอ อย่างที่หมอรู้ว่าพี่บุญมีปัญหาเรื่อง

เสียงพอลหัวเราะชอบใจทำคนฟังอย่างบุญ‍นำ‍พายิ้มตาม หัวใจของเธอตอนนี้อยู่ที่เพนต์เฮาส์แล้ว อยากรู้ว่าแม่คุยกับเขาว่าอย่างไรบ้าง เมื่อรถจอดหน้าเพนต์เฮาส์ เจ้าของร่างบอบบางรีบเดินตรงไปยังห้องของตัวเองทันที สิ่งแรกที่บุญ‍นำ‍พาตรงไปคือห้องน้ำ “อาบน้ำหอม ๆ” ถ้าแม่บังคับให้เขาเลิกกับเธอ เธอตั้งใจว่าจะใช้เรือนร่างหลอกล่อให้เขาหลงหัวปักหัวปำไปไหนไม่รอด ถ้าเกิดแม่ใช้เงินฟาดหัวเขาเหมือนในนิยายล่ะ “เพ้อเจ้อ” เมื่อคิดได้ บุญ‍นำ‍พาถึงกับด่าตัวเอง เพราะรู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ใช่คนที่มองคนแค่ฐานะ แต่ที่ไม่สบายใจเพราะกลัวว่าปทัฏฐานจะคิดไปเองจนพานน้อยใจ แล้วหนีเธอไป “มโน!” เมื่อคิดได้ก็ด่าตัวเองอีกครั้ง ช่วงนี้เธอเป็นอะไร คิดเองเออเอง พูดเองด่าเอง อาการไม่ปกติเลยสักนิด เธอต้องให้พี่พิมมี่ไปจัดการร้านอาหารที่เธอกินเมื่อวันก่อนหน่อยแล้ว ร้านอาหารออกจะดัง แต่ใช้ผงชูรสเยอะเกินไปมาก เธอไม่เคยแพ้ถึงขั้นหมดสติมาก่อน แสดงว่าร้านนั้นต้องใช้ในปริมาณที่มากกว่าร้านอื่นสองหรือสามเท่าแน่ “ซื้อร้านเลยดีไหม” นิสัยรวยที่แก้ไม่หาย “ซื้อร้านอะไรครั