บททั้งหมดของ แน่ใจนะว่ารักกัน ( NC 18+ ): บทที่ 41 - บทที่ 50

“พี่พิมมี่ พอล เข้ามาหน่อย” บุญ‍นำ‍พาเรียกเลขาและบอดีการ์ดเข้ามาในห้องทันที “ครับบอส/ค่ะบอส” “ค้นตัวเธอคนนี้ เธอน่าจะบันทึกเสียง” บุญ‍นำ‍พาชี้มาทางแพทย์หญิงที่ตอนนี้หน้าตาแตกตื่น “นี่พวกเธอจะทำบ้าอะไร!” ม่าน‍ไหมขยับหนี แต่ไม่ทันที่พอลและพิมมี่จะเข้ามาจับตัวไว้ “ขออนุญาตนะคะคุณหมอ” พิมมี่ล้วงกระเป๋าหยิบมือถือของม่าน‍ไหมขึ้นมาดู และก็เป็นอย่างที่บุญ‍นำ‍พาคิดไว้ คุณหมอสาวบันทึกเสียงสนทนาระหว่างเธอกับบุญ‍นำ‍พา “เธอต้องการอะไร” บุญ‍นำ‍พามองหน้าคนตรงหน้านิ่ง เธอคิดว่าสิบปีที่ผ่านมาบุญ‍นำ‍พาจะเป็นคนเดิมที่ให้เธอหลอกได้ง่าย ๆ และเป็นฝ่ายถือไพ่เหนือกว่าเหมือนเดิม “ฉันเปล่า!” ม่าน‍ไหมปฏิเสธเสียงแข็ง แต่แววตาของเธอไหววูบด้วยความกลัว “อ๋อ คงอยากให้หมอเบย์ได้ฟังสินะ มุกเก่ามาก โบราณสุด ๆ นี่เธอมาจากโลกอดีตหรือไง” บุญ‍นำ‍พากดส่งคลิปเสียงที่ม่าน‍ไหมบันทึกเข้าเครื่องของตัวเอง จากนั้นก็กดลบจากเครื่องของม่าน‍ไหม “เอาไงต่อคะบอส” พิมมี่เอ่ยถาม คุณหมอคนนี้กล้าเข้ามาทำเรื่องถึงที่นี่ ไม่ควรจะปล่อยผ่านง่าย ๆ

แต่เธอสัญญาว่าจะเอาใจช่วยทั้งคู่ เชียร์สุดใจเป็นด้อมของคู่ ‘B&B’ ลงเรือแล้วหวังว่าเรือด้อมลำนี้จะไม่ล่มนะ “ยังไงกันเนี่ยสองคนนี้” หัวหน้าด้อมอย่างธีริศราถึงกับต้องถามความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ “อะไร เพื่อนกัน” เป็นบุญ‍นำ‍พาตอบความสัมพันธ์ของเธอกับปทัฏฐานออกไปอย่างที่เคยตอบเป็นประจำ “จริงอะ” ธีริศราหันมองหน้าฝ่ายชายที่ยิ้มกับคำว่าเพื่อนของบุญ‍นำ‍พา “จริง แค่เพื่อนกัน” เมื่อทั้งสองยืนยันความสัมพันธ์แบบเดียวกัน คนนอกอย่างธีริศราก็คงพูดอะไรต่อไม่ได้ โอเคตามนั้นคนเพื่อนกันกลับบ้านพร้อมกัน นอนห้องเดียวกัน ดื่มด่ำความสุขของเซ็กซ์ด้วยกันทุกค่ำคืน แต่เพราะหลายเดือนที่ผ่านมาทั้งสองไม่เคยถามกันถึงเรื่องความสัมพันธ์ ไม่อยากนิยามความสัมพันธ์ เพราะถ้าหากนิยามความสัมพันธ์ เท่ากับว่าความคาดหวังก็จะตามมา ทุกวันนี้ระหว่างคนทั้งคู่ก็ถือว่าดี ดีมาก เช้าต่างคนต่างออกไปทำงาน ส่งข้อความหากันบ้าง กินข้าวเช้าด้วยกัน กินมื้อเย็นด้วยกันเป็นบางวัน ปทัฏฐานอ่านข้อความที่พ่อกับแม่ส่งมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เขาอ่านข้อความอยู่หลายรอบ

‘เมีย!’ เขาคิดว่าเธอเป็นเมียเขาอย่างนั้นเหรอ ได้เหรอวะ ถามตัวเองหลาย ๆ ครั้งว่าได้ไหม ไม่รู้แหละ ได้กันแล้ว เป็นเมียก็ได้มั้ง ‘เจ้าที่เจ้าทาง เทวดาทั้งหลายที่ปกปักรักษาผืนดินแห่งนี้ หากวาสนาของผมและครอบครัวเหมาะสมกับที่ดินผืนนี้ ขอให้ทุกอย่างราบรื่น ขายบ้านได้ จะได้ย้ายมาอยู่ที่นี่โดยเร็วด้วยเทอญ’ เขาไม่รู้ว่าคำขอของเขาจะถูกต้องเหมาะสมหรือไม่ หากแต่ทุกคำที่ขอนั้นมาจากใจของเขาทั้งสิ้น สิ้นคำขอ ลมแรงก็พัดจนใบไม้สั่นไหว เหมือนว่าท่านเทวดาเจ้าที่ตอบรับคำของเขา “แม่ชอบไหมครับ” เขาเอ่ยถามผู้เป็นมารดา “ชอบนะ ที่นี่ไม่ไกลจากหมู่บ้าน อนามัยก็อยู่ไม่ไกล เห็นไหม” ราตรีชี้ให้ลูกชายดูสถานีอนามัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ดินที่ยืนอยู่ ที่ดินจำนวนห้าไร่ ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เหมาะแก่การปลูกบ้านและทำพืชทำสวนไว้กิน “ผมก็ชอบครับ เผื่ออีกหน่อยมาประจำที่นี่” คำพูดของปทัฏฐานเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นแม่ “ไว้ถามเมียแกก่อนไอ้เสือ ว่าจะมาอยู่บ้านนอกแบบนี้ไหม” คำพูดของบิดาทำให้ใบหน้างามของคนที่นอนกอดมาหลายเดือนผุดขึ้นมาในมโนภาพ มองไปรอบ ๆ ไม

ร่างบอบบางนอนคว่ำบนเตียงข้างสระว่ายน้ำ ท้องฟ้าที่มืดสนิท แสงไฟจากขอบสระและในสระส่องกระทบร่างบอบบาง บิกินีสีแดงสนิทตัดกับผิวขาวผ่อง เคยเห็นมาทั้งตัว สัมผัสมาทั้งร่าง หากแต่ทุกครั้งที่ได้เห็น หัวใจก็สั่นไหวอย่างเช่นทุกครั้ง เขาคาดว่าเธอน่าจะหลับ ปทัฏฐานนั่งลงข้างเตียง หอมแก้มก้นคนหลับเบา ๆ หอมไปทั้งตัวจริง ๆ “อื้อ หมอกลับมาแล้วเหรอ” บุญ‍นำ‍พาหันหน้ามามองคนที่แอบหอมก้นเธอ “ครับ ทำไมมานอนตรงนี้” “นอนรอหมอ อยากว่ายน้ำ หมอบอกว่าห้ามว่ายน้ำคนเดียวไง” เธอขยับให้เขานั่งพิงบนเตียง ชายหนุ่มถอดเสื้อยืดสีดำออกจากร่าง เปลือยแผงอกให้คนชอบเล่นหัวนมได้เล่นอย่างที่เคยทำ “อ่อยเก่ง” ว่าแล้วเธอก็งับเบา ๆ บนยอดอกเขา จะมีใครติดนมผู้ชายเหมือนเธออีกไหมนะ “ขึ้นไหม” เขาดึงคนตัวเล็กขึ้นมาวางบนตัก “ไม่เอา...ข้างนอก” ขึ้นน่ะขึ้นได้อยู่แล้ว แต่จะมาทำตรงนี้ เธอยังไม่กล้า กล้องสมัยนี้น่ากลัวมาก “ผมขายบ้านได้แล้วนะ หมดหนี้หมดสินเสียที” ปทัฏฐานเอ่ยอย่างดีใจ เขากับครอบครัวต่อสู้กับปัญหานี้มาหลายเดือน จริง ๆ แล้วพ่

ปทัฏฐานได้รับโทรศัพท์จากผู้เป็นพ่อกับแม่ว่าท่านทั้งสองขึ้นมาทำธุระ จึงอยากนัดเขากับบุญ‍นำ‍พากินข้าวก่อนที่ท่านจะกลับ เรื่องการขายบ้านดำเนินการเรียบร้อย สายน้ำจัดการทุกอย่างเรียบร้อยภายหลังจากที่เขากลับเพียงไม่กี่วัน พ่อกับแม่ตัดสินใจซื้อบ้านน็อกดาวน์สองหลังระหว่างรอให้ช่างทำการสร้างบ้าน ซึ่งระยะเวลาในการสร้างน่าจะห้าหกเดือน เขาไม่เคยชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันเลยสักครั้ง อย่างที่เธอเคยบอกว่าเธอจะเป็นฝ่ายชวนและเลือกร้านเอง เรื่องการกินอยู่บุญ‍นำ‍พาค่อนข้างจะเลือกสักนิด เขาจึงไม่แน่ใจว่าเธอจะกินร้านที่พ่อแม่เขาชอบได้หรือเปล่า คิดถึงตรงนี้ หัวใจของชายหนุ่มก็วูบไหว พลันตระหนักถึงความต่างทางสังคมและการใช้ชีวิตห้องไลน์ส่วนตัว Basic_P : เย็นนี้บุญว่างไหมครับ BoonPA : ว่างสิคะ ถามแปลก ๆ เหมือนจะชวนไปไหนนะคะเนี่ย Basic_P : พ่อกับแม่ลงมาหา ชวนเราไปกินข้าว ท่านอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณที่บุญช่วยเรื่องบริษัท บุญ‍นำ‍พาหัวใจกระตุกวูบ เลี้ยงข้าวขอบคุณอย่างนั้นหรือ ร้านที่เขาจะพาไป เธอกังวล แต่พ่อกับแม่เขาเชียวนะ พวกท่านอยากเจอเธอ ถ้าเธอทำตัวเรื่องมาก