All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวนาผู้ยากจนซ้ำสามียังพิการ: Chapter 11 - Chapter 20

สมิงตื่นขึ้นมาก่อนตะวันจะตกดินด้วยความรู้สึกดีกว่าทุกวันร่างกายไม่ได้ปวดตึงเหมือนโดนทุบด้วยก้อนหินเช่นเคย เพียงแต่วันนี้กลับรู้สึกคลื่นไส้มึนศีรษะเหมือนมีลมอยู่ในร่างกายมากกว่าปกติสามแม่ลูกเดินเข้ามาในห้องที่สมิงนอนอยู่ แปลกใจที่ภรรยาพาลูกไปอาบน้ำ ยิ่งได้เห็นใบหน้าลูกเมียก็ยิ่งแปลกใจหนักขึ้นไปอีก ผิวพรรณทั้งสามดูเกลี้ยงเกลาสะอาดตา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากขมิ้นโชยผ่านรูจมูก รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ไม่เหม็นฉุนเหมือนเช่นทุกวัน ถ้าจะเหม็นก็คงเป็นตัวเขานี่แหละ ทั้งสามเดินเข้ามานั่งใกล้กับหีบเสื้อผ้าบัวใช้แป้งที่มีลักษณะเป็นก้อนกลมเล็ก ๆ มาบดลงบนฝ่ามือแล้วประให้ลูกจนมีกลิ่นหอมจาง ๆ ทั้งสองรู้สึกสบายตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยได้ขัดผิวตอนอาบน้ำ ไม่เคยได้ทาแป้งหลังอาบน้ำเสร็จเพราะแม่คนก่อนหวงไว้ทาคนเดียว ส่วนเรื่องขัดผิวเขาทั้งสองไม่เคยได้ยินมาก่อน เพิ่งเคยทำกับแม่คนนี้เป็นครั้งแรก สมิงมองดูสามแม่ลูกด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป ใช่ภรรยาคนเก่าของเขาจริงหรือ หรือว่านางอยากจะไถ่โทษที่สิ่งเคยทำไม่ดีกับลูก ๆ สายตาคมกริบที่มองเธอดูอ่อนโยนลงเพียงไม่นาน เมื่อนึกถึงความร

บัวกับลูกทั้งสองคนเดินลงเรือนตรงไปยังเล้าไก่ที่อยู่ไม่ไกลจากเรือนนัก เมื่อตอนที่ตำข้าวเสร็จเธอเดินไปดูเห็นไข่ไก่อยู่เกือบยี่สิบฟองจากแม่ไก่สามตัวมันไข่ไว้ในตะกร้าใบเก่าผุพังที่สานด้วยไม้ไผ่ สามีของเธอเอาฟางข้าวรองก้นตะกร้าให้ไก่ขึ้นมาวางไข่ และยังมีไก่วัยหนุ่มสาวอยู่อีกหลายตัว “ท่านแม่จะเอาไข่ไปทำอะไรหรือเจ้าคะ” ละอองถามขึ้นด้วยความสงสัย เด็กพวกนี้ไม่รู้เสียแล้วว่าไข่คือแหล่งโปรตีนชั้นดีแค่ไหน พวกเขาไม่เคยกินไข่เป็นอาหารหลัก เพราะส่วนมากปล่อยให้ไข่ฟักเป็นตัวแล้วก็เลี้ยงไว้กินเนื้ออย่างเดียว “แม่จะเอาไปทำไข่ตุ๋นให้พวกเจ้ากิน” บัวบอกลูกอย่างใจเย็น “ไข่ตุ๋นมันทำอย่างไรหรือเจ้าคะ” “เดี๋ยวพวกเจ้าก็รู้” บัวหยิบไข่ไก่มาหกฟองเพื่อทำไข่ตุ๋นให้ลูกกับสามีกิน และเธอยังทำอาหารเผื่อสมหมายด้วย เธอต้มข้าวใส่เผือกให้สุกก่อน แล้วค่อยทำไข่ตุ๋นต่อ บัวแอบหยิบซีอิ๊วขาวออกมาจากมิติเหยาะใส่ไข่ตุ๋นช่วงที่เด็ก ๆ เผลอได้อย่างแนบเนียน เสร็จแล้วก็ยกมาให้สามีและสมหมาย ไม่มีจานใส่ปลาย่างบัวจึงเดินไปตัดเอาใบตองมารองถาดดินเผาแล้วค่อยว

ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเธอเดินเข้าไปในห้องนอนทางฝั่งตะวันออกเพื่อดูเด็ก ๆ และสามี แต่หูก็ได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันแว่วมา ใครมาหาที่เรือนแต่เช้านัก “เมียข้านี่นะช่วยชีวิตคน” สมิงไม่อยากจะเชื่อคำที่นางน้อยเล่าเท่าใดนักที่ภรรยาของเขาช่วยชีวิตลูกสาวคนเล็กของเธอที่จมน้ำตายไปแล้วกลับมาหายใจได้อีกครั้ง แต่เมื่อวานที่น้องชายมาหาเขาก็เล่าให้ฟังเช่นกันบ้านน้องชายอยู่ใกล้กับบ้านผู้นำหมู่บ้าน ตอนสมหมายเดินออกมาเขาได้ยินคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนคุยกันกับก้านลูกชายผู้ใหญ่บ้านบอกว่าบัวช่วยชีวิตคน เมื่อคืนเขายังนอนคิดอยู่เลยว่ามันเป็นไปได้จริง ๆ หรือ “ใช่ บัวช่วยชีวิตลูกข้าไว้ วันนี้ข้าจึงเอาเนื้อหมูมาฝากท่านกับภรรยาเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากครอบครัวข้า เมื่อวานข้าทั้งตื่นเต้นและดีใจจนลืมขอบคุณแม่บัวไป” นางน้อยไม่คิดว่าผู้หญิงขี้เกียจและปากร้ายอย่างบัวจะมีความสามารถถึงเพียงนี้ นางน้อยรู้สึกซึ้งในน้ำใจเธอจริง ๆ ความรู้สึกกินแหนงแคลงใจกันที่มีในครั้งอดีตบัดนี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง ถ้าไม่มีบัวลูกสาวของเธอคงตายไปแล้ว บัวเดินเข้ามาในห้องทุกคนจึงหันมามองเป็นตาเดียว ลูก

กลับมาถึงเรือนบัวนำเสื้อผ้าของสามีไปซักที่ลำธาร ตากผ้าเสร็จเธอก็ทำความสะอาดเรือนนอนของสามีและห้องพระที่อยู่ติดกันแต่ไม่ได้กั้นห้อง ทั้งฝุ่นตามพื้นทั้งหยากไย่ตรงหัวมุมต่าง ๆ ในห้องแมงมุมชวนลูกชวนหลานมาชักไยครอบครองพื้นที่เต็มไปหมด ไหนจะข้าวของที่วางระเกะระกะนั่นอีกบัวรื้อของในห้องนอนออกมาก็เห็นผ้าทอมือสีขาวกับสีดำวางพับซ้อนกันไว้อยู่สองตั้ง เธอลืมไปได้อย่างไรว่าในวันที่ปู่กับย่าไล่ออกจากบ้าน เจ้าของร่างเดิมแอบขโมยสิ่งนี้มาด้วยเพราะอยากเอาคืนพ่อปู่กับแม่ย่า อีกทั้งยังมีเข็ม กรรไกร สายวัดตัว สะดึงปักผ้า และด้ายอยู่ในกล่องไม้ครบครัน บัวคนก่อนขโมยมาทั้งที่เย็บผ้าไม่เป็นเธอทำไปเพราะความสะใจ เพราะปู่กับย่าไม่ได้ให้สมบัติติดตัวมาสักชิ้น ยกเว้นที่นารก ๆ แห่งนี้ ที่สามีเธอมาถางทำกระท่อมอาศัยอยู่ สมิงเอนหลังพิงเสาเรือนสายตาเผลอมองเธออย่างเพลิดเพลิน เวลาผู้หญิงคนนี้กำลังยุ่งอยู่กับการทำงานทำไมเธอช่างมีเสน่ห์เหลือล้น ทั้งที่นางก็ยังเป็นหญิงอ้วนคนเดิมแต่ท่าทางคล่องแคล่วของเธอคนนี้ตอนจับนู่นจับนี่ดูน่ามองมากกว่าคนก่อนหน้าที่จะฟื้นขึ้นมาเสียอีก หรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นนางทำงานสักท

บัวกับลูก ๆ ทำกับข้าวเสร็จก็ช่วยกันยกกับข้าวเข้ามาในห้อง วันนี้ใช้เวลาทำค่อนข้างนาน หน้าตากับข้าววันนี้ต่างออกไปจากเมื่อวาน แต่มันมีกลิ่นหอมน่าทาน ขากลับที่ไปเอากระทะจากบ้างช่างตีเหล็กบัวชวนลูกสาวเก็บผักบุ้งนายอดอ่อน ๆ ในคลองข้างริมทางกลับมาด้วย เธอจะเอามาใช้แทนผักบุ้งจีน บัวเอาผักบุ้งมาลวกน้ำก่อนเพื่อลดความเฝื่อนของยางมันเสียก่อน ตอนลวกใส่เกลือเล็กน้อยเพื่อคงความเขียวของผัก ผัดหมูกรอบให้เข้ากับเครื่องปรุงแล้วค่อยใส่ผักบุ้งลงไปคนให้เข้ากันก็เป็นอันเสร็จ บัวตักน้ำซุปต้มกระดูกหมูมาด้วย สมิงกับสมหมายมองดูกับข้าวด้วยความใคร่รู้ “วันนี้กับข้าวของพวกเจ้าชื่อว่าอะไรรึ” สมหมายถามหลานทั้งสอง “ผัดผักบุ้งนาหมูกรอบเจ้าค่ะ” ละอองบอกอาหนุ่มด้วยความภาคภูมิใจ เธอได้ชิมรสชาติหมูกรอบที่ว่านั้นบ้างแล้ว กรอบนอกนุ่มในอร่อยสุด ๆ ไปเลย กินแล้วอยากกินอีก จานชามมีไม่พอ บัวจึงเอากะลามะพร้าวที่สามีขัดเงาไว้ทำกระบวยมาใช้แทน สมิงแปลกใจว่าทำไมภรรยาผู้นี้ถึงได้คิดรายการอาหารแปลกไปจากเดิมได้ทุกวัน อาหารที่ใช้น้ำมันแบบนี้เกิดมาเขาก็เพิ่งเคยเห็น ปกติที่เขาทำ