Semua Bab ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวนาผู้ยากจนซ้ำสามียังพิการ: Bab 41 - Bab 50

บัวกับสมิงสานรองเท้าสองวันจนได้สี่สิบห้าคู่และกระเป๋าสะพายใบเล็กหนึ่งใบ พอใช้ทดแทนกระเป๋าใบหรูของเธอที่เคยใช้ได้บ้าง ต้นกกหมดเธอจึงหยุดทำก่อน วันนี้เธอจะเอารองเท้าไปให้ที่ร้านของอุ่นเรือน บัวกำลังนั่งประแป้งอยู่ข้างหีบผ้า ผมยาวถูกถักเปียไขว้บ่าไว้ข้างหนึ่ง ปากทาด้วยน้ำยาอุทัยทิพย์ที่ซื้อมาจากร้านยาสมุนไพร เมื่อแตะลงบนปากอิ่มจะสีชมพูระเรื่อมากขึ้น ปัดแก้มเนียนด้วยอุทัยทิพย์เพียงบางเบาให้เห็นเพียงว่ามีเลือดฝาด คิ้วเรียวสวยอยู่แล้วไม่ต้องหาอะไรมาขีดเขียน สวมเสื้อแขนตุ๊กตาที่เธอเย็บเองและกระโปรงยาวที่ดัดแปลงมาจากผ้าซิ่น โดยรวมแล้วเธอดูสวยมาก เพราะน้ำหนักตอนนี้ของเธอน่าจะเหลือเพียงหกสิบห้ากิโลกรัมเท่านั้นเธอลดน้ำหนักได้โหดมาก ด้วยความมีวินัยที่ดีเยี่ยม บวกกับการควบคุมอาหาร ออกกำลังกาย และกินอาหารเสริมอย่างพอเหมาะจากมิติทำให้เธอลดน้ำหนักได้อย่างมีประสิทธิภาพและมีผิวพรรณที่ดี บัวรู้สึกสบายตัวขึ้นมากเพราะน้ำหนักที่เหลืออยู่ส่วนมากเป็นกล้ามเนื้อจึงทำให้เธอดูไม่อ้วนมาก นี่แหละข้อดีของการเป็นคุณแม่ลูกสองและมีสามีพิการเพราะเธอจะได้ไม่ค่อยมีเวลาว่าง แต่งแค่นี้ก็พอแล้ว ถ้ามากกว่านี้คง

สองวันต่อมามีพ่อค้ามาขายข้าวเปลือกบัวจึงซื้อไว้เจ็ดกระบุงกระบุงละสามบาท หนึ่งกระบุงได้ข้าวเปลือกสิบสองกิโลกรัมซึ่งถือว่าเป็นครั้งที่ครอบครัวของสมิงซื้อข้าวเปลือกมากที่สุด บัวจัดเก็บข้าวเปลือกไว้เป็นอย่างดี เสร็จแล้วจึงเดินขึ้นบนเรือน “วันนี้ข้าจะกลับบ้าน” สมิงกำลังนั่งสูบบุหรี่ชะงักไปนิดหนึ่ง ดวงตาเขาหม่นลงเล็กน้อย แต่บัวไม่ทันสังเกต “ท่านแม่ข้าไปด้วย” ละอองพูดเสียงงอแงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงแม่พูดแบบนั้น “ข้าก็จะไปกับท่านแม่” เมฆก็ไม่ต่างจากน้อง “ไม่ได้หรอกมันไกล” ขนาดผู้ใหญ่เดินยังใช้เวลาไปกลับเกือบสองชั่วโมง ถ้าเอาเด็กไปด้วยต้องถึงช้าแน่ ๆ “เจ้าจะไปทำไม” สามีถามเสียงขุ่น “เอาเงินไปคืนท่านแม่อย่างไรล่ะ” ที่แม่ให้มาวันนั้นบัวก็ยังใช้ไม่หมด รวมกับเงินที่เหลือจากซื้อข้าวถ้าคืนแม่แล้วก็ยังมีเหลือเก็บ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องซื้อแล้ว วันก่อนสมหมายก็เพิ่งเอากบกับปลามาให้ ไก่และไข่ที่เล้าก็ยังมี “รอให้ท่านแม่มาหาไม่ได้หรือ” เธอจะไปคนเดียวได้อย่างไร มันอันตรายเกินไป แถมพกเงินไปเป็นจำนวนมากด้วย จะ

รุ่งขึ้นบัวต้มน้ำแต่เช้าเพื่อให้เมฆเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สามีขี้งอน เมื่อคืนก่อนนอนก็ปิดปากเงียบกริบไม่พูดไม่จาหลับใครหลับมัน บัวถือถังน้ำอุ่นเข้ามาในเรือนนอนของเขา ลูกทั้งสองลงไปแปรงฟันอยู่ข้างล่าง เขากำลังนั่งสูบบุหรี่ บัววางถังน้ำเตรียมเสื้อและโสร่งผืนใหม่มาให้เขา ไม่ลืมที่จะเตรียมกางเกงในมาให้เขาด้วย บัวกำลังจะเดินออกไป “วันนี้เจ้าต้องมาเช็ดตัวให้ข้า” ความโกรธจากเรื่องเมื่อวานยังกรุ่นอยู่ในใจ “ทำไมล่ะเจ้าคะ” คิ้วเรียวย่นเข้าหากัน อยู่ดี ๆ ทำไมอยากให้เธอเช็ดตัวให้ ปกติเห็นหวงเนื้อหวงตัวจนน่าหมั่นไส้ แตะนิดโดนหน่อยทำสะดีดสะดิ้ง บัดสีบัดเถลิงบ้างล่ะ แล้วครั้งนี้คือยังไง เมื่อวานจะเช็ดให้ก็ทำเล่นตัว พอวันนี้เธอไม่มีอารมณ์จะง้อแล้วจะมาอะไรอีก “ข้าสงสารลูก ไม่อยากใช้แรงงานลูก หรือเจ้าไม่อยากทำให้ข้า” เขาดึงเอาลูกมาอ้างได้หน้าตาเฉย “ท่านเองเป็นคนบอกให้ลูกทำเองนะเจ้าคะ แล้วไยถึงมาโทษข้า” “นั่นแหละ ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” คนแบบนี้ก็มี เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เอาแต่ใจตัวเองเสียจริง รู้ว่าป่วยอยากจะเรียกใช้งานใครก็ได้อย่า

หลายวันมานี้ฝนตกเกือบทุกวันมันคงถึงฤดูฝนอย่างเต็มตัวจริง ๆ เสียที คงต้องรออีกสองสามวันถึงจะเริ่มสานรองเท้าได้เพราะกกยังแห้งไม่สนิทนัก เมื่อวานบัวเหมาเกวียนลุงหลอดไปซื้อส้วมคอห่านหรือคอหงส์ก็เรียก และอุปกรณ์ทุกอย่างในการทำส้วม หลังคาบัวใช้หญ้าคาไปก่อน ต่อไปนี้เธอจะได้เลิกกางร่มปลดทุกข์เสียที คิดแล้วก็ไม่รู้ว่าเธอทนนั่งถ่ายหนักถ่ายเบาแบบนั้นมาเป็นเดือนได้อย่างไร ก้นโดนหญ้าทิ่มระคายเคืองไปหมด ความจนสินะที่ทำให้คนในหมู่บ้านนี้ทนอยู่ได้นานเป็นสิบ ๆ ปี บัวขุดดินไปคิดไปพลาง ๆ ต่อไปนี้ลูกของเธอจะได้ไม่ลำบากอีกแล้ว โดยเฉพาะสามีบัวยิ่งเห็นใจทั้งขาเจ็บทั้งต้องไปถ่ายหนักในป่า ทั้งยุงทั้งมดและแมลงต่าง ๆ ที่สำคัญก็คือแมลงวันนี่แหละ ทั้งน้ำดื่มน้ำใช้ยังตักจากแหล่งน้ำธรรมชาติอีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมโรคระบาดเยอะขนาดนี้ “พี่บัว ข้ากับเสือพร้อมแล้วขอรับ” สมิงที่นั่งดูภรรยากับลูกใช้จอบขุดดินอยู่โซนหลังบ้านหันขวับทันทีเมื่อได้ยินเสียงชายผู้มาเยือนแต่เช้า ภรรยาบอกว่าวันนี้เธอจะทำห้องส้วมแต่เขายังคิดไม่ออกว่ามันเป็นเช่นไร และทำกับใคร แค่เมื่อวานลุงหลอดเอาอุ

เกือบสองสัปดาห์ที่บัวและสมาชิกในครอบครัวช่วยกันสานรองเท้าจนได้รองเท้าไปขายให้กับร้านอุ่นเรือนเกือบสองร้อยคู่ และบัวยังไปตัดต้นกกมาไว้เรื่อย ๆ “อาทิตย์หน้าเราก็จะได้เดินทางไปเมืองกรุงกันแล้ว” บัวพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ท่านแม่ พวกข้าก็จะได้เข้าไปเมืองกรุงด้วยใช่หรือไม่ขอรับ” “ใช่ เราจะไปกันทุกคน” สมิงยังคงนั่งนิ่ง เวลาของเขากับเธอคงเหลือไม่มากแล้ว เวลาที่ต้องจากกันมันใกล้เข้ามาทุกทีแล้วสินะ คิดแล้วก็รู้สึกหน่วงในอก บอกไม่ได้ว่าตอนนี้เศร้าหรือดีใจกันแน่ที่ตัวเองจะได้รับการรักษาให้หายดีแล้วกลับมาเดินได้เป็นปกติ ช้าหรือเร็วทุกอย่างมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี สมิงนั่งสานรองเท้าไปถอนหายใจไปจนภรรยานึกสงสัย “เหนื่อยแล้วทำไมไม่รู้จักพักเล่า” บัวเอ็ดเขาเสียงดุ “ข้าไม่ได้เหนื่อย” เขาไม่ได้เหนื่อยกายแต่เขาเหนื่อยใจมากกว่า “แล้วท่านนั่งถอนหายใจทำไม” “ข้าไม่อยากเดินทางไกล ข้าเป็นห่วงลูกด้วย” เขาบอกเหตุผลปลอม ๆ แก่ภรรยาออกไป “แล้วเราจะฝากใครเลี้ยงได้ล่ะเจ้าคะ” บัวก็เชื่อจริงจังกับสิ