Semua Bab ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวนาผู้ยากจนซ้ำสามียังพิการ: Bab 61 - Bab 67

เขากลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอปากรู้สึกขมปร่าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาเหมือนคนถูกสาปให้ก้าวขาไม่ออกไปชั่วขณะ จู่ ๆ ร่างกายก็เหมือนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา ในหัวมึนตื้อไปหมด“ท่านพ่อข้าอยากไปหาท่านแม่เจ้าค่ะ” ละอองพูดขึ้นข้าง ๆ ผู้เป็นพ่อ ลุกขึ้นเขย่าแขนพ่อเบา ๆ แต่สมิงยังคงยืนนิ่ง“ท่านแม่คงกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เราไปหาท่านแม่ในครัวกันเถอะเดี๋ยวค่อยไปแปรงฟัน” เมฆชวนน้องสาวเหมือนเช่นทุกวันหลังจากตื่นนอน ทั้งสองกำลังจะเดินตามกันเข้าไปในครัว แต่สมิงคว้าแขนลูกสาวไว้ได้ก่อน “ละออง เมฆ” เสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาเบาหวิว “เจ้าคะ/ขอรับ” “แม่ของพวกเจ้าไม่อยู่แล้ว” สมิงพูดออกมาเหมือนคนสิ้นหวัง ไม่คิดว่านางจะใจแข็งได้ถึงเพียงนี้ เมื่อคืนเขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำมันสื่อความรู้สึกที่มีต่อเธอออกไปอย่างชัดเจนและมากพอที่จะรั้งเธอให้อยู่ด้วยแล้ว แต่เขาคิดผิดเธอไม่เคยมีใจให้เขาตั้งแต่ต้นจริง ๆ ใช่ เธอไม่ได้มีใจตั้งแต่ต้นและก็ไม่เคยมีเลย เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ของลูก ไม่ใช่คนที่อยู่กับเขามาเป็นสิบปี เธอถึงไม่รู้สึกอะไรเลยแล้วเธอเป็นใคร? “ท่านพ่อโกหกข้า ข้าจะไปตามหาท

“ไม่มีประโยชน์หรอกเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าคิดว่ามันจบแล้วเจ้าค่ะ เวลามันอาจจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น” สองมือปาดน้ำตาตัวเองแล้วลุกขึ้น “ข้าจะไปหาผักตบชวามาสานรองเท้าเจ้าค่ะ” บัวเพิ่งรู้ว่าที่หมู่บ้านนี้มีผักตบชวาอยู่ในลำน้ำเป็นจำนวนมาก เธอจึงอยากนำมาสานรองเท้าและขายให้คนในหมู่บ้านนี้ จะได้ช่วยให้ฐานะของครอบครัวดีขึ้น ว่าจบบัวก็เดินลงเรือนไป เธอต้องเข้มแข็งเธอจะอ่อนแอไม่ได้ “เฮ้อ!” ล้อมถอนหายใจแรง ๆ หมดปัญญาไม่รู้จะช่วยลูกอย่างไรดี เรื่องแบบนี้คนอื่นทำแทนไม่ได้ด้วยสิ บัวเดินตามถนนไปอย่างเงียบ ๆ ในหัวตอนนี้มีแต่ภาพลูก ๆ ที่คอยวิ่งเล่นเมื่อตอนที่เธอทำงาน ภาพที่พวกเขาร้องตามเธอไปทุกที่ ภาพที่เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สามี และภาพที่เขาคอยนอนกกกอดเธอทุกคืน ภายใต้ผ้าคลุมหน้าอันมิดชิด น้ำตามันยังหลั่งไหลออกมาไม่หยุดทั้งที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ จะเข้มแข็งแต่เธอก็ทำไม่ได้ แพทย์หญิงอย่างเธอไม่เคยกลัวอะไรง่าย ๆ ไม่เคยกลัวผี ไม่เคยกลัวแม้แต่ความตาย แต่ทำไมเธอต้องมาอ่อนไหวกับเรื่องแค่นี้ด้วย เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน บัวกำลังก้มเงย ๆ

“ยังไงข้าก็ไม่กลับ” บัวปั้นหน้าให้เป็นปกติทั้งที่รู้ว่าตอนนี้มันกำลังขึ้นสีแดงเพราะเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวลามไปถึงใบหู “เจ้าไม่กลัวท้องไม่มีพ่อรึ” สมิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้จนกายทั้งสองเกือบแนบชิดกัน “ทำไมต้องกลัวเจ้าคะ” บัวแหงนหน้าคุยกับเขา สมิงทำลอยหน้าลอยตาแล้วพูดขึ้น “คืนนั้นข้าปล่อยหมิงน้อยเข้าไปในท้องเจ้าเป็นล้านเลยนะ หรืออาจจะหลายล้านก็เป็นได้เพราะข้าไม่ได้ปล่อยแค่ครั้งเด…” “หยุด ห้ามพูดออกมาเด็ดขาด” บัวขัดขึ้นไม่ให้เขาพูดทะลึ่งออกมาอีก หมิงน้อยอย่างนั้นหรือ ตายแล้ว! บัวชมพู เจ้าเป็นแพทย์ภาษาอะไรถึงได้ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทขนาดนี้ลืมไปว่าคนที่นี่เขาไม่รู้จักคุมกำเนิดกัน เธอคิดไปเองว่าบัวมีลูกสองแล้วต้องทำหมัน แต่มันไม่ใช่ คนที่นี่เขายังไม่รู้จักการทำหมัน โอย ๆ คิดแล้วก็ทำหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ ทำไมต้องมาตกม้าตายตอนจบด้วย “ท่านพี่ทำไมไม่ป้องกันเล่า” ทำหน้าย่นว่าคนตัวสูงตรงหน้า “เอ๊า จะให้ป้องกันทำไมก็บัวเป็นเมียพี่” อีกอย่างป้องกันอะไรกันเขาไม่รู้จัก สมิงทำหน้าทะเล้นใส่เธอแล้วยิ้มก