All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวนาผู้ยากจนซ้ำสามียังพิการ: Chapter 51 - Chapter 60

หลอดควบเกวียนมาจอดหน้าเรือนของบัวแต่เช้ามืด เพราะวันนี้พวกเขาต้องออกเดินทางเข้าเมืองกรุง เกวียนของลุงหลอดมีหลังคารูปโดมเพื่อใช้เป็นที่นอนและที่หลบฝนได้เป็นอย่างดี ภายในมีพื้นที่พอที่จะทำอาหารและหลับนอนได้สี่คน ส่วนด้านหน้าลุงหลอดก็สามารถนอนได้ถ้าเขาต้องการ แต่ส่วนมากลุงหลอดจะนอนที่กระท่อมในทุ่งนาข้างทางมากกว่า ลุงหลอดเคยเดินทางไปรับของมาขายหนึ่งปีจะไปสักหนึ่งครั้ง ลุงหลอดช่วยบัวขนข้าวของขึ้นบนเกวียนขนาดใหญ่ บัวจัดข้าวของบนเกวียนให้เรียบร้อย จากนั้นเดินไปฝากให้ป้าชื่นดูแลไก่ให้ ไม่ถึงห้านาทีนางก็เดินกลับมา พร้อมทั้งป้าชื่นและลูกชายทั้งสองเพื่อมาส่งครอบครัวของเธอด้วย ป้าชื่นมีความยินดีกับบัวเป็นที่สุดหากการไปเมืองกรุงครั้งนี้จะทำให้สมิงกลับมาเดินได้อีกครั้ง แต่ระยะทางนั้นช่างไกลแสนไกลเหลือเกิน เก้งช่วยอุ้มสมิงขึ้นบนเกวียนถึงเขาจะไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็ต้องยอมตามน้ำไปก่อน เพราะยังแอบเคืองที่เก้งมาตีสนิทกับภรรยาของตนอยู่ ที่มาช่วยเขาก็คงมาเพราะภรรยาของเขายังอยู่ “ไม่ลืมอะไรแล้วนะ” ลุงหลอดถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง “ไม่ลืมแล้วเจ้าค่ะ” บัวหันไปมอง

บัวมาถึงโรงพยาบาลมิสเตอร์บีสต์ก็รับสมิงเข้าเป็นคนไข้พิเศษทันที เขาต้องเตรียมร่างกายสมิงก่อนผ่าตัดหนึ่งวัน ร่างกายของเขาพร้อมและสมบูรณ์สำหรับการผ่าตัดอยู่แล้ว ก่อนจะเข้าห้องผ่าตัดสมิงมีแววตาวิตกกังวลจนบัวรู้สึกได้ “บัว!” “เจ้าคะ” “ข้า…ข้ากลัว” บัวไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเขา แววตาเขาดูหวาดหวั่น “ถ้าข้าเป็นอะไรไปเจ้าอย่าทิ้งลูกนะ เจ้าสัญญากับข้าได้หรือไม่” เขาพูดเหมือนสั่งเสีย “ท่านอย่าคิดมากเลย ท่านจะปลอดภัย” ด้วยเครื่องมือที่ทันสมัยของเธอ บัวมั่นใจว่าการผ่าตัดครั้งนี้จะเป็นไปอย่างราบรื่น “สัญญากับข้าก่อนสิ” “ข้าสัญญา ท่านทำใจให้สบายเถอะ” บัวเอื้อมมือไปกุมมือเขาแล้วคลึงเบา ๆ “ข้าจะเชื่อเจ้า” ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกมั่นใจในคำพูดของผู้หญิงคนนี้ทั้งที่เธอไม่ได้เป็นคนผ่าตัดเขาเองสักหน่อย บัวให้ลูกทั้งสองรออยู่กับลุงหลอด ส่วนเธอเข้าห้องผ่าตัดไปกับมิสเตอร์บีสต์ ก่อนที่สมิงจะหมดสติไปเพราะยาสลบเขามองเห็นสายตาของแพทย์คนหนึ่ง แวบแรกแววตาของเธอเหมือนกับภรรยาของเขามากแล้วภาพทุ

เช้าวันต่อมาบัวเก็บไข่กับผักไปฝากป้าชื่นที่ช่วยดูแลไก่และผักให้เธอจนเติบโตอย่างสวยงาม “ป้าชื่นเจ้าคะ” “อ้าวแม่บัว” “ข้าเอาไข่กับผักมาให้เจ้าค่ะ” “ป้าไม่เคยกินผักสองอย่างนี้เลย” “เอาไปผัดอร่อยดีเจ้าค่ะ ท่านป้ามีกระทะหรือไม่เจ้าคะ” บัวถามก่อนเพราะครั้งที่แล้วที่บัวเอาผัดเผ็ดกระต่ายป่ามาให้ป้าชื่นยังไม่มีกระทะ “มี ข้าไปสั่งตีมาตั้งแต่ที่เจ้าเอาผัดเผ็ดกระต่ายมาให้ข้าชิมนู่นแหละ อยากกินแบบแม่บัวเลยให้เจ้าเสือไปสั่งตีกระทะกับช่างเซียงมาให้” ปกติป้าชื่นทำแต่แกงอ่อมกระต่ายป่าหรือไม่ก็ปิ้งย่างไม่เคยผัดสักที พอบัวเอาไปให้ชิมในวันนั้นจึงรู้สึกติดใจ “อ้อ ดีเลยเจ้าค่ะ อย่างนั้นท่านป้าก็เอาน้ำมันหมูผัดเหมือนกับผัดกระต่ายเจ้าค่ะ” “ขอบใจแม่บัวมาก” “ข้าลาแล้วเจ้าค่ะ”บัวรับตะกร้าไม้ไผ่สานกับป้าชื่นแล้วก็กลับบ้านกลับมาอยู่บ้านไม่ถึงสองวันพอทุกคนรู้ข่าวว่าสมิงเข้าไปรับการผ่าตัดขาที่เมืองกรุงคนก็แห่กันมาเยี่ยมที่บ้านของเขาไม่ขาด ไม่เว้นแม้แต่ผู้นำหมู่บ้าน แต่ก้านนั้นไม่กล้ามาสู้หน้าบัวอีก พอทุกคนม

หลายวันแล้วที่บัวเย็บเสื้อกันหนาวเพื่อนำไปฝากพ่อกับแม่ที่บ้านวันนี้ถึงวันที่บัวจะต้องไปเยี่ยมท่านอีกครั้ง บัวแต่งตัวให้รัดกุมเยี่ยงชายตามที่สามีเคยกำชับหนักหนา “ท่านพ่อข้าอยากไปกับท่านแม่ด้วยเจ้าค่ะ” ละอองทำหน้างอพูดเสียงอ้อน “ท่านพ่อข้าก็อยากไปเช่นกันขอรับ” มิวายคนพี่ก็อ้อนอยากไปด้วย ลูกทั้งสองหันมาส่งสายตาเว้าวอนให้ท่านพ่อ สมิงเห็นดังนั้นก็ใจอ่อนยวบ “พวกเจ้าไปไม่ได้ ต้องอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อ” บัวขัดขึ้นก่อนเมื่อเห็นสมิงกำลังลังเล “ข้าไม่ยอม ๆ ข้าอยากไปกับท่านแม่” ละอองร้องไห้งอแงเข้าไปเขย่าแขนผู้เป็นแม่ “ให้ลูกไปเถอะ นานแล้วที่เด็ก ๆ ไม่ได้เจอกับท่านตาท่านยาย” สมิงบอกภรรยาเสียงเรียบเรื่อย “แต่ว่าท่านอยู่คนเดียวนะเจ้าคะ” “ไม่เป็นไร ข้าอยู่ได้” ทุกครั้งที่เขาอยู่กับลูกก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นวันนี้ก็คงไม่มีอะไร “ว่าแต่เจ้าห้ามอยู่นานก็เป็นพอ” “เช่นนั้นข้าจะรีบไปรีบกลับ” ว่าจบบัวก็ลุกขึ้น “พวกเจ้าเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วตามแม่มาเถอะ” “ขอรับ”

สามเดือนแล้วที่บัวยึดอาชีพสานรองเท้าจากกก จากผักตบชวาขาย และเย็บเสื้อผ้าเป็นอาชีพหลัก ส่วนอาชีพหมอนั้นเป็นงานอดิเรกเพราะที่นี่ไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือหากเธอจะนำออกจากมิติมาใช้ก็กลัวจะแตกตื่นกันไปใหญ่บัวกับลูกทั้งสองกำลังตากก้านผักตบชวาบนเสื่อกก วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ ด้วยเครื่องสำอางที่ซื้อมาจากพระนครที่ขาดไม่ได้คือครีมกันแดดที่นำออกมาจากมิติของเธอ วันนี้บัวสวมเสื้อแขนกุดคอวีสีกรมท่าที่ตัดเย็บเองกับกระโปงยาวถึงน่องที่เธอออกแบบเอง แต่ถึงจะออกแบบเองก็มีคนคอยกำชับอยู่ข้าง ๆ ตลอด สั้นเหนือเข่าไม่ได้ เปิดไหล่ไม่ได้ นู่น นี่ นั่นไม่ได้ สุดท้ายก็เลยทันสมัยได้แค่นี้ ถึงกระนั้นก็ห้ามเธอใส่เสื้อผ้าพวกนี้ออกไปนอกบ้าน ไม่รู้ว่าเขาจะอายคนไปถึงไหน “บัว!” สำอางยืนอยู่หน้าบ้านที่ตอนนี้บัวให้เสือกับเก้งล้อมรั้วระแนงไม้ไผ่ให้อย่างสวยงาม ความสูงประมาณหน้าอกผู้ใหญ่ บัวกับลูกหันไปมองตามเสียง สมิงที่นั่งเก้าอี้ม้าโยกก็หันมาเช่นกันเมื่อได้ยินเสียงอดีตคนรักที่คุ้นเคย บัดนี้สำอางก็อ้วนขึ้นมากเพราะเธอเป็นแม่ลูกสามแล้ว แต่ก็คงไม่อ้วนเท่าบัวในครั้งก่อน ถ้าเทียบกันต