Lahat ng Kabanata ng Billionaire, Here Comes Your Wife!: Kabanata 71 - Kabanata 80

Sinundan ko si Lucien at nadatnan ko siya sa labas. Nakasandal siya sa gilid ng sasakyan niya at naninigarilyo.I honestly don't know how to approach him. Nang makita ko ang kakaibang galit sa mga mata niya kanina ay pakiramdam ko ibang Lucien ang nasa harapan ko. Ilang beses ko na siyang nakitang galit at bayolente pero ito ang unang beses na para bang lahat ng binitiwan niyang salita ay puno ng poot."How did you get here?"I blinked twice when I heard that. Nakatalikod pa rin siya sa direksyon ko at patuloy ang paghithit ng sigarilyo. Galit ako, alam ko, pero hindi ko alam kung paano ko iyon ilalabas dahil sa mga narinig ko sa kanya kanina.“I drove.”"Did I scare you?" He asked, almost whispering.Hindi pa nga ako nakakapag-react ay mabilis siyang lumingon sa 'kin at agad na bumaba ang tingin sa hita kong nagdurugo. His jaw clenched again at tuluyan na akong nilapitan."Did I . . . Did I scare you?" He said weakly while still looking at my legs."Lucien!" I hissed when he suddenly

We both turned to Lucien, who was now sprawled on the sofa of his condo unit, completely out of it. He’d clearly had way too much—he could barely keep himself upright.A sudden pang of conscience struck me as I watched him like that, especially remembering how he’d suddenly broken down in tears when I arrived.Parang gumapang sakin ang sakit na nararamdaman niya na matagal na niyang itinatago.He seemed to want someone to save him. But who?Sa huli ay nagdesisyon akong manatili na lang muna hanggang sa magising si Lucien. Sabi niya ay may ganitong ugali talaga si Lucien, bigla na lang umaalis kapag hindi na niya alam ang kanyang gagawin. It shouldn’t be my problem, but every time I remembered what Yohan had said earlier, my conscience pricked me. Damn it.“What have you gotten yourself into, Aeris…” Bulong ko nang maupo ako nang dahan-dahan sa tabi niya.I stared at him for a moment, then started to unbutton his white polo, damp with sweat. My hands trembled as I worked.“D-don’t… Do

Gideon’s intel never once fails. Kaya nang matanggap ko ang report niya kung nasaan ang recent location ni Natasha ay agad kaming nagplano at nagpunta sa lokasyon na iyon. Ni hindi ko naisip ang iba pang mga posibilidad dahil malaki ang tiwala ko sa undercover group ko.But now here we are. As much as I don’t want to doubt everyone here including myself, hindi ako sigurado kung makakalabas kami sa kuta ng mga Terranova nang walang nababawas na kahit isa samin.Natasha stepped out from the shadows like she’d been waiting for this moment her entire life. Same black uniform, same sharp gaze that could slice a man in half, but all I saw was the sickness behind it—the obsession.Her lips curled into something between a smirk and a snarl. “Aeris Steele. You have no idea how long I’ve waited to meet you again.”Tumaas ang kilay ko. “You could’ve just sent a postcard.”Her soldiers tensed at my tone. Si Hector na nasa tabi ko ay itinaas ang baril na hawak niya at tinutok iyon kay Natasha.“I

“Out,” I say flatly, not bothering to hide the irritation in my voice.He folds his arms across his chest. “Not happening.”“I’m not your prisoner.”“You’re injured.”“And you’re overreacting.”Huminga siya nang malalim sa ilong—ang mabagal at nakakainis na kalmadong hinga na ginagawa niya kapag isang segundo na lang at bibigay na siya.“Aeris, your body needs time. That arm isn’t stable yet. You push it too far, and you’ll lose function permanently.”“Good,” I sneer. “Then I’ll have one less thing to punch you with.”Ni hindi man lang siya kumurap. Tinitigan lang niya ako, na para bang muli niyang inuukit sa isip niya ang lahat ng pinakamasamang bahagi ko.“You’re not leaving this place until Raven clears you.”“Try and stop me,” I whisper.Lumapit si Lucien—sapat na lapit para maamoy ko ang banayad na bakas ng usok sa suot niyang jacket.“Don’t test me, Aeris. Not now.”I meet his gaze without flinching. “You don’t get to tell me what to do anymore, Lucien.”Something dark flickers

Sinabi sa akin ni Lucien nang gabing iyon na aalis kami pagsikat ng araw. Payak lang ang boses niya nang sabihin iyon, parang isa lang sa maraming utos, pero may kung anong sa tingin ko sa pagtitig niya sa akin ang nagsasabing mas malalim ang ibig sabihin. Maybe guilt. Maybe doubt. Siguro pareho.Nang umalis siya sa silid, dumampi ang katahimikan—malamig at nakakasakal. Umupo ako sa gilid ng kama, tinitigan ang maliit na bitak sa pader, sinusundan ito ng mga mata ko na para bang makakahanap ako ng kasagutan doon. Ang sinabi niyang kasunduan ay umuukit sa isip ko, parang sumpa.Marry me for three months.Every word still burned.I told myself I wouldn’t do it. That I’d never let another man control what was left of me. Pero kahit paulit-ulit kong sinambit ang pangakong iyon, hindi ko matanggal sa isip ang alaala ng boses niya—ang parehong boses na minsang nagligtas sa akin mula sa dilim, ang parehong boses na hanggang ngayon ay nagpapasakit sa dibdib ko tuwing sinusubukan kong kamuhian