Lahat ng Kabanata ng Billionaire, Here Comes Your Wife!: Kabanata 81 - Kabanata 90

Lucien’s penthouse was everything I expected — cold, immaculate, and far too quiet for a man who claimed to live.Bumukas ang mga pinto ng elevator at sumalubong sa akin ang isang silid na puno ng salamin at bakal. Mula sahig hanggang kisame ang mga bintana, ipinapakita ang lungsod na parang gumagalaw na karagatan ng mga ilaw sa ibaba. Bahagyang naamoy ang cedar at ulan—masyadong malinis, masyadong perpekto.“This is home now,” Lucien said from behind me.Lumapit ako, tahimik ang mga bota sa makintab na sahig. “Parang parusa ang tunog ng sinasabi mo.”Ngumiti siya nang bahagya, halos halatang natatawa.“Maybe it is.”I dropped my duffel bag onto the leather couch and glanced around. “You live like you’re allergic to warmth.”“I don’t stay here often,” he said, walking past me to pour himself a drink. “Usually, it’s just a place to rest between operations.”“Right,” I muttered. “Between operations and blackmailing your wife into marriage.”He didn’t look up. “You agreed.”“Don’t remind

Natasha let out a low laugh that sent chills through me. “You’ll have to try harder than Flyn ever did.”Lucien’s jaw clenched. “Careful.”Nahuli ko ang kislap ng isang bagay na mapanganib sa mga mata niya, at doon ko lang tuluyang naunawaan kung gaano kalayo ang narating niya para dito. Ang dugong nasa damit niya, hindi lahat galing kay Natasha. May mga bakas ng pasa sa tagiliran niya, at isang maliit na hiwa sa braso. Lumaban siya para dito—para sa akin.At higit pa sa anumang salitang kayang sabihin ni Natasha, iyon ang mas lubos na nakatakot sa akin.Makalipas ang ilang oras, natagpuan ko ang sarili kong nakatayo sa may bintana, habang si Lucien ay nasa kusina, nagbubuhos ng inumin. Sumasalamin sa salamin ang mga ilaw ng siyudad, binabalutan ang mukha niya ng ginto at anino.“You risked everything,” I said finally, not turning around.“I told you I’d keep my promise,” he replied.I faced him. “You call this keeping a promise? She’s bleeding, Lucien.”“She’s breathing, Aeris. There

The hallway reeked of iron and gunpowder.Kahit lumipas na ang ilang oras, ramdam pa rin ang amoy ng karahasan sa loob ng Steele Imperium—matindi, may halong bakal, at nakakapanibago. Umaalingawngaw ang bawat hakbang ko habang sinusundan ko si Lucien sa madilim na koridor, at bawat tunog ay mas lalong tumitindi dahil sa katahimikang sumunod sa kaguluhan.Buhay pa si Natasha. Halos hindi na.Nakakulong siya sa isa sa mga containment room sa ibabang palapag, nakatali sa isang steel chair at konektado sa mabagal na IV. Hindi ko na kailangan pang makita siya para malaman na humihinga siya—naririnig ko iyon sa pamamagitan ng salamin nung dumaan ako kanina. Mababaw. Mahina. Pero buhay pa rin.“Vitals are steady,” Raven reported quietly as we reached the command room. Mabilis at propesyonal ang tono ng boses niya, pero sa isang sandali, napatingin siya sa akin—tila nagmamasid, baka nga may kaunting pagkabahala. “Magigising din siya agad.”Tumango lang si Lucien, ang kamay niya’y nakalagay sa

The air was thick with the stench of blood and gunpowder. Every breath burned. Ang alingawngaw ng malalayong putukan ay kumakalat sa bakal na pader ng basement, pero dito, dito mismo… mas tahimik. Masyadong tahimik.Nakatayo si mom sa tabi ko, nakaangat ang baril, maputla ang mga bukung-bukong niya. Sa kabila ng silid, lumabas si Ned Terranova mula sa dilim, nakangisi parang ang kamatayan mismo ay isang laro na naipanalo na niya. Si Natasha, na nakatali pa rin sa upuan, ay umungol at nagising.“Well,” Ned drawled, voice low and venomous. “It’s so nice to see family reunions still mean something. How touching.”My mother’s voice was cold, sharp. “You corrupted my son, Ned. And now, you’re going to watch your daughter die.”Napawi sandali ang ngiti niya. Isang saglit lang. Tapos bumalik ito, malupit at punong-puno ng pangungutya. “You wouldn’t dare. You’re too sentimental for that.”“Try me.”Bago pa ako nakapagkumot ng mata, umatras ang baril na hawak ni mom. Dumampi ang bala sa pisngi

Lucien’s Point of ViewThe world was noisy when I reached the hospital. Sirens. Orders. The screech of metal doors. My boots echoed down the corridor, my pulse thundering in my skull. Every second felt like punishment.Aeris was somewhere inside bleeding, broken, and barely breathing.When the call came through my earpiece, Victoria’s voice had been calm, but trembling underneath. “She’s been shot, Lucien. The bullet hit her chest. She’s losing a lot of blood.”Hindi ko na matandaan kung paano ako nakarating sa ospital. Ang natatandaan ko lang ay tumatakbo ako. Tumatawid sa kalsada. Lumalampas sa pulang ilaw. Habang umaalon ang ulo ko sa sakit na paulit‑ulit na sumisigaw ng pangalan niya.Ngayon, nakatayo ako sa labas ng pinto ng emergency room, basang‑basa ng dugo ang mga kamay ko—dugo niya, o dugo ko, hindi ko na alam, at hindi ko na rin inintindi.Dali‑dalilang dinala siya ng mga doktor sa loob. Ang maputla niyang mukha, ang nakalaylay na braso, ang buhok niyang dumikit sa pisngi…