All Chapters of ดุจฟ้าลิขิตรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“โอ๊ยยยย ทำไมแกไม่ปิดเสียงโทรศัพท์ เกือบตายแล้วไหมล่ะ”“ฉันลืม…โทษทีๆ” ดาราภัสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอว่าใครกันที่โทรมาหาเธอในเวลานี้“ใครโทรมา”“คุณแม่น่ะสิ” ประทานพรกับดาราภัสถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยก็ออกมาได้“กลับคอนโดเถอะ เดี๋ยวพี่ฟ้าพี่กันย์ก็ไปหาเองแหละ”“อือ”ประทานพรมองออกไปนอกหน้าต่างสีหน้าครุ่นคิด ดาราภัสขับรถหรูด้วยความเร็วสูง ตรงกลับคอนโดของพวกเธอ เธอเดาว่าป่านนี้พี่ชายของพวกเธอน่าจะเคลียร์เรื่องที่ผับอยู่แน่นอน “แยกย้าย พี่มาค่อยมาเจอกันที่ห้องฉัน”“โอเค ตามนั้น”ประทานพรกับดาราภัสแตะมือกันก่อนแยกย้ายเข้าห้องตัวเอง ต่างคนต่างตั้งใจว่าจะอาบน้ำแล้วมานั่งรอพี่ๆที่ห้องของประทานพร แต่แค่เพียงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ประทานพรก็สะดุ้งสุดตัว เพราะตอนนี้บนเตียงนอนของเธอมีร่างของคนตัวสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวนั่งเอนกายพิงหัวเตียงอยู่“พี่ฟ้า!!!”“…ไปอาบน้

ในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง ประทานพรกับดาราภัสมีเวลาเข้ามหาวิทยาลัยเพียงอาทิตย์เดียว ก็ต้องลงฝึกงานเต็มตัว มหาวิทยาลัยของพวกเธอเปลี่ยนหลักสูตรใหม่ จากที่ฝึกงานแค่ช่วงซัมเมอร์ กลายเป็นต้องฝึกงานหนึ่งเทอมเต็มๆตอนแรกทั้งเธอและดาราภัสก็กังวล เพราะถ้าหากไปฝึกงานที่บริษัทของครอบครัวตัวเอง อาจจะมีการพูดกันในมหาวิทยาลัยได้ว่าพวกเธอใช้เส้นทำให้จบการฝึกงาน พวกเธอเลยเข้าไปคุยกับครอบครัว เลยตกลงกันว่าพวกเธอจะสลับกัน โดยที่เธอไปฝึกที่บริษัทที่นภพงศ์ดูแล และดาราภัสไปฝึกที่บริษัทของบ้านเธอ“ไปเร็ว เดี๋ยวไม่มีที่จอดรถ”“เออๆ”ดาราภัสเข้ามาในห้องของประทานพร เร่งเพื่อนรักให้รีบออกจากคอนโด ไม่เช่นนั้นพวกเธอจะต้องลำบากในการหาที่จอดรถ ถ้าหากไปช้ามากกว่านี้ประทานพรกับดาราภัสพากันขับรถออกจากคอนโด โดยที่ขับไปกันคนละคันตามปกติ แต่อาจจะเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของทั้งโรงเรียนและมหาวิทยาลัยหลายที่ เลยทำให้รถติดมากกว่าปกติ จนเมื่อพวกเธอมาถึงมหาวิทยาลัย พวกเธอจึงต้องใช้เวลาในการหาที่จอดรถนานพอสมควรหลังจากหาที่จอดรถได้ ทั้งประทานพรและดารา

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน ประทานพรแวะหยิบอาหารเที่ยงที่แม่บ้านจัดมาวางไว้ให้ที่โต๊ะของทับทิม แล้วเดินตรงไปสแกนนิ้วที่ประตูห้องทำงานของนภพงศ์ เข้าไปนั่งจัดการกับมื้อเที่ยงคนเดียวเงียบๆหญิงสาวแอบเหงาเล็กน้อย เพราะตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เวลาพักเที่ยง ทับทิมจะอยู่กับเธอตลอดหลังจัดการอาหารเสร็จแล้ว หญิงสาวเปิดประตูห้องพักผ่อนตรงไปล้างมือทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาหยิบถ้วยชามมาวางไว้ที่โต๊ะของทับทิมเหมือนเดิม สแกนนิ้วที่ลิฟต์กดที่ชั้นล่างสุด และกลับไปที่ลิฟต์ของพนักงานอีกครั้ง ประทานพรกลับไปที่ห้องแผนกบัญชีเพื่อเตรียมตัวทำงานช่วงบ่าย ตอนนี้คนในแผนกยังไม่เยอะ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มาเล่น รอเวลาบ่ายโมง “แหม ขยันจริงนะ เอาหน้าเก่งดีจัง” “…..” หญิงสาวทำเพียงเหลือบตามองเล็กน้อย เมื่อคนที่พูดหาเรื่องเธอ คือคนเดียวกันกับคนที่เดินชนเธอก่อนออกไปพัก “เอ้า อินี่ มองแบบนี้หาเรื่องหรือไง” “ใครกันแน่ที่หาเรื่อง ฉันว่าฉันก็อยู่ของฉันเงียบๆนะ หรือพวกเธอคิดว่าฉันไปเหยียบเท้าเธอเหรอ ถึงบอกว่าฉันหาเรื่อง” “พี่เจน มันกล้าสู้นะพี่ ถอยก่อนเหอะ” “ฝากไว้ก่

หลังจากทุกคนเข้ามาถึงที่ห้องประชุม ทับทิมสั่งให้ทุกคนไปนั่งที่โซฟาในห้องรับรอง เพียงไม่กี่นาทีนภพงศ์ก็มาถึงชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในห้องรับรองช้าๆ สายตากวาดมองทุกคน เขาเห็นพนักงานคนหนึ่งสภาพยับเยิน ในขณะที่ประทานพรไม่มีแม้แต่รอยข่วน แค่นี้เขาก็โล่งใจแล้ว เขาคงกังวลมากเกินไป“ท่านประธาน”“อืม”“มีการตบตีกันในห้องน้ำค่ะ 2 คนนี้แอบตามคุณเพลงเข้าไปในห้องน้ำ ตั้งใจตามไปทำร้ายค่ะ แต่คุณเพลงป้องกันตัวได้ค่ะ” ทับทิมรายงานเจ้านายของหล่อนตามที่สอบถามจากนันทา“อืม มานี่…” นภพงศ์สั่งใบหน้าเรียบ สายตาจ้องมองที่ใบหน้าหวานของคู่หมั้นตัวน้อย“แต่…”“ไปเถอะค่ะ” ทับทิมบอกหญิงสาว เธอรู้ว่าประทานพรไม่อยากเปิดเผยสถานะ“..…ก็ได้ค่ะ”ประทานพรลุกจากโซฟาตัวที่นั่งอยู่ไปยืนตรงหน้านภพงศ์ ชายหนุ่มจับมือเล็กแล้วกระตุกเบาๆให้เธอรู้ตัว หญิงสาวมองเขาอย่างชั่งใจ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนตักเขาคนอื่นๆในห้องเห็นภาพตรงหน้าก็อุทานออกมาเบาๆด้วยความตกใจ ทับทิมยิ้มให้กับนันทาบางๆ เมื่อนันทามองเธอแล้วยกคิ้วเป็นเชิงถาม“ขอแนะนำอย่างเป็นทางการนะ นี่คุณประทานพรหรือคุณเพลง คู่หมั้นของท่านประธาน” ทับทิมเอ่ยแนะนำหญิงสาวให้กับคนในห้องร

ความสงบสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ หลังจากสั่งย้ายเจนกับคู่หูไปที่แผนกแม่บ้าน การฝึกงานของประทานพรก็ราบรื่น เธอยังสามารถปิดบังสถานะของเธอได้ต่อไป“หมายความว่ายังไงคะ” เสียงหวานใสดังมาก่อนที่จะร่างเพรียวบางจะเดินเข้ามาในบ้าน“อะไร ยัยเพลง เสียงดังมาเชียว” ลลัลนาที่กำลังนั่งคุยอยู่กับนัทธีในห้องนั่งเล่น หันมามองบุตรสาวด้วยความตกใจ“ก็หมายความว่ายังไงคะ ที่ว่าจะให้เพลงกลับมาอยู่บ้าน มันไกลจากมหาวิทยาลัยมากนะคะ”“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ช่วงนี้ยังฝึกงานอยู่ แถมบริษัทก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านด้วย”“แต่เพลงอยากอยู่ที่คอนโด”“ฝึกงานจบค่อยกลับไปอยู่ที่คอนโด” ลลัลนาตัดบทด้วยรู้ดีว่าบทจะดื้อ ประทานพรก็ดื้อแบบไม่ยอมใครเลยทีเดียวหญิงสาวหน้างอด้วยความไม่พอใจ ไม่ใช่เธอไม่อยากกลับมาอยู่บ้าน แต่มันไกลจากมหาวิทยาลัยของเธอมาก เธอไม่อยากเร่งรีบออกไปแต่เช้า ทั้งรถติด ทั้งต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืด เสียเวลาในการเดินทางอีก“งั้นเอาเป็นว่าเพลงอยู่บ้านก็ได้ แต่ในหนึ่งอาทิตย์ เพลงจะกลับไปนอนที่คอนโด 2 คืนนะคะ ไม่งั้นเพลงไม่กลับบ้านจริงๆด้วย”“โอเค ตามนั้น”“งั้นฝันดีค่ะ”“ไม่ทานข้าวเหรอเพลง”“ไม่ค่ะ วันนี้พี่ฟ้าพาไปทานข้าวก่อนกลั