All Chapters of ดุจฟ้าลิขิตรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ชายหนุ่มจัดแจงท่าทางให้คนตัวเล็กขยับตัวยืนระนาบเดียวกับประตู เข่าดันขาเรียวให้แยกออก ฝ่ามือดันแผ่นหลังบอบบางให้ก้มลงโก้งโค้ง บั้นท้ายกลมยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ท่าทางที่พอใจก็อัดกระแทกท่อนเอ็นลำใหญ่ที่กำลังแข็งจนแทบจะระเบิดใส่ร่องสวาทสีสวยที่กำลังตอดรัดเขาอยู่ด้วยความรุนแรงเป็นจังหวะถี่เร็วมือที่กำลังว่างอยู่เอื้อมไปขยำเต้าอวบที่ทิ้งตัวตามขนาดและแรงโน้มถ่วงรุนแรง มืออีกข้างส่งปลายนิ้วบดบี้เกสรดอกไม้จนภายในร่องคับแคบคายน้ำหวานออกมา“อ๊ะ…..” เรียวสวยสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ สะโพกงอนแอ่นหยัดขึ้นโดยอัตโนมัตินภพงศ์ปล่อยมือที่กำลังปลุกเร้าอารมณ์ของคนตัวเล็กให้เตลิด คว้าสะโพกกลมเอาไว้แน่น อัดกระแทกส่งลำเนื้อท่อนใหญ่เข้าใส่ร่องสวาทอย่างบ้าคลั่งรุนแรงเสียงครางสะอื้นดังก้องไปแทบทั้งห้อง เมื่อชายหนุ่มมถอดถอนมันออกมาจนเกือบจะหลุด เหลือเพียงส่วนหัวที่ยังคาเอาไว้อยู่ แล้วกดแผ่นหลังบางให้ก้มต่ำลงอีก พร้อมกับอัดกระแทกท่อนลำขนาดใหญ่พอๆ กับแขนของเจ้าของร่องสวาทกลับไปทีเดียวมิดลำด้วยจังหวะเดียว แต่เน้นแรงและเข้าไปจนสุด จนมันดังกึกอยู่ภายใน“อ๊ายยยย…..จุก เบาหน่อยค่ะ มันกระแทกมดลูก”พูดไปก็เท่านั้น ในเมื่อ

เมื่อรออยู่สักพักๆ ไม่เห็นประทานพรออกมา เธอคิดว่าเพื่อนคงออกไปก่อนแล้ว เลยเดินออกไปรวมกับคนอื่น ที่ตอนนี้กลับขึ้นไปรวมกันที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว“อ้าว ยัยเพลงล่ะคะ”“ยังไม่กลับมานี่คะ ไม่ได้กลับมาพร้อมกันเหรอคะ” ทับทิมชะงักมือ ถามดาราภัสสีหน้าแปลกใจ“เปล่าค่ะ พลอยออกมาก็ไม่เจอยัยเพลงแล้วค่ะ”“ลองโทรหาหรือยังคะ”“จริงด้วย แป๊บนะคะ”ดาราภัสหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกหาประทานพร แต่ก็โทรไม่ติด เธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิมและส่ายหน้าเป็นคำตอบ“เดี๋ยวพลอยไปถามพี่ฟ้าก่อนนะคะ เผื่อยัยเพลงจะขึ้นไปหาพี่ฟ้า”ดาราภัสหมุนตัวเดินออกไป เธอตรงไปที่ห้องทำงานของนภพงศ์ เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปโดยไม่รอคำตอบ“อ้าว มาทำอะไรเนี่ย เจอเพลงหรือยัง”“เจอแล้วค่ะ พลอยก็ไปนั่งรวมกับเพลงนี่แหละค่ะ ว่าแต่เพลงมาหาพี่หรือเปล่าคะ”“เปล่านี่ มีอะไรเหรอ”“ยัยเพลงหายไปค่ะ พลอยนึกว่าเพลงมาหาพี่ข้างบน”“เปล่า ไม่ได้มา งั้นดูกล้องละกัน เพลงอยู่ไหนก่อนหายไป”“ห้องน้ำชั้นล่างค่ะ”นภพงศ์พยักหน้าก่อนจะกดเปิดดูกล้องวงจรปิดบริเวณหน้าห้องน้ำย้อนหลัง ดาราภัสขยับมายืนตรงหน้าจอใหญ่ที่กินพื้นที่ริมผนังไปทั้งด้าน สายตาจ้องมองหน้าจอเขม็ง

เมื่อลดาเห็นว่าประทานพรเดินมาหยุดตรงหน้าหล่อนเรียบร้อยแล้ว โดยไม่ได้มีท่าทางขัดขืนหรือต่อต้านอะไร หล่อนดันหลังหญิงสาวเบาๆให้เดินออกไปหน้าประตู โดยที่ลูกน้องของหล่อนยืนรออยู่ด้านนอก“พี่ฟ้า พี่กันย์” ประทานพรอุทานเบาๆ เมื่อออกมาแล้วเห็นพี่ๆ ของเธอรวมทั้งทับทิมกับลูกน้องคนอื่นๆ ของนภพงศ์ยืนรออยู่ด้านนอกนภพงศ์กันชนกไม่ได้พูดอะไร พวกเขายืนมองเธอเงียบๆ แต่แววตาแข็งกร้าว คนอื่นๆ ที่มาด้วย จ้องมาด้วยสายตาพร้อมลุยไม่แพ้กัน“มีอะไรกันเหรอคะ” ลดาถามขึ้นมาพร้อมกับยิ้มออกมาน้อยๆ สายตามองไปที่ชายหนุ่มร่างสูงที่หล่อนกำลังหลงไหล“ผมมารับเมียผมกลับบ้าน” นภพงศ์เป็นฝ่ายตอบลดาเอง พร้อมกับสบตาคนตัวเล็กของเขาด้วยแววตาที่มีแต่ประทานพรเท่านั้นที่อ่านมันออกประทานพรยิ้มตอบเขาน้อยๆพร้อมกับพยักหน้าเบาๆให้เขารู้ว่าเธอปลอดภัย และเธอก็พร้อมลุยหากมีอะไรเกิดขึ้น มือบางเปิดล้วงกระเป๋าช้าๆ โดยที่ไม่มีใครทันสังเกตุ เพราะความสนใจของทุกคนมุ่งตรงไปที่ผู้มาใหม่อย่างนภพงศ์“แล้วมากันทำไมเยอะแยะคะ ลดาแค่เชิญหล่อนมาคุยด้วยเท่านั้นเองนะคะ” ลดาทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่นภพงศ์ราวกับหล่อนกำลังง้องอนกับเขาอยู่“งั้นผมขอแนะนำตัวนะคร

“ตอนนี้คนไข้ยังหลับเพราะความอ่อนเพลียจากการเสียเลือดแล้วก็ฤทธิ์ยา เดี๋ยวยาหมดฤทธิ์น่าจะรู้สึกตัวค่ะ ให้จิบน้ำได้ทีละนิดนะคะ แล้วก็อย่าเพิ่งรีบขยับตัว เดี๋ยวจะหน้ามืดเอาค่ะ”“ครับ ขอบคุณครับ”ชายหนุ่มรับคำพยาบาลที่แนะนำ หล่อนยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้อง เขายืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ก่อนจะเอาเก้าอี้มานั่ง เอื้อมคว้ามือเล็กมากุมเอาไว้ นัยน์ตาคมมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังหลับสนิทด้วยแววตาที่ปวดร้าว“ฉันโทรบอกทั้งสองบ้านแล้วนะ พวกท่านกำลังมา” กันชนกเดินเข้ามาในห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่วางสายโทรศัพท์พอดี“อืม ฉันขอโทษ ที่ปกป้องเพลงไม่ได้”“อย่าคิดมากดิวะ เพลงตั้งใจปกป้องมึงด้วยซ้ำ มึงอย่าคิดมากเลย ดูแลน้องให้ดีก็พอ”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น ก่อนที่เจ้าของร่างสูงใหญ่จะหันไปมองคนที่กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิดกันชนกตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะเดินแยกไปยังฝั่งห้องพักญาติคนไข้ ที่เชื่อมไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกันทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ นานกว่าสองชั่วโมงที่หญิงสาวบนเตียงหลับใหล จนคนที่รอคอยอยู่ข้างๆ เริ่มออกอาการกังวลใจก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่มันจะโดนเปิดเข้ามา ตาม

“อื้มมม” เสียงครางดังมาจากร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเผลอขยับตัวแรง โดยที่ลืมไปว่าตนเองยังไม่หายดี“ระวังหน่อยสิ”“…..กลับมาแล้วเหรอคะ”“สักพักแล้ว”ดวงตากลมโตกะพริบปรับสายตา ก่อนจะพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง โดยมือฝ่ามือใหญ่ช่วยพยุงหลังเอาไว้“พี่ฟ้า…...”“ครับ”“เพลงยังไม่อยากเชื่อว่าเพลงท้องอะ ไม่มีอะไรผิดปกติเลยนะ”“ก็ดีแล้วไงที่ไม่แพ้ เพลงจะได้ไม่เหนื่อย”“ไม่รู้สิ มันรู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ความจริงเลย”“เดี๋ยวก็ชินจ้ะ”ผมนุ่มสลวยถูกลูบอย่างอ่อนโยน เขารู้ว่าหญิงสาวสับสน แต่เธอไม่ได้มีอาการต่อต้านหรือหวาดกลัวอะไรเขาจึงเบาใจ“หิวหรือยัง”“นิดหน่อยค่ะ หิวบ่อยขึ้นค่ะ”“ก็ไม่ได้ทานคนเดียวนี่นา เดี๋ยวพี่ไปเอาอะไรมาให้ทาน พักไปก่อนนะ”รอยยิ้มหวานถูกส่งให้เป็นคำตอบ พร้อมกับเจ้าของคำถามที่ลุกขึ้นแล้วก้าวออกจากห้องไป หญิงสาวมองตามสีหน้าครุ่นคิดหลังจากหายไปสักพัก นภพงศ์ก็เปิดประตูห้องกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมข้าวต้มอุ่นๆ กับผลไม้ 2-3 อย่าง เขาเอาไปวางไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ก่อนจะกลับไปพยุงให้คนตัวเล็กลุกขึ้นและประคองไปนั่งอย่างห่วงใยคนตัวเล็กมองเขาด้วยสายตาครุ่นคิด จนเมื่อร่างสูงทรุดต