All Chapters of ดุจฟ้าลิขิตรัก: Chapter 31 - Chapter 40

“มีอะไรคะ” ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร มองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา“มานี่สิ” มือใหญ่ตบลงที่ตักตัวเองพร้อมกับคำสั่งประทานพรวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ก่อนจะก้าวยาวๆไปหย่อนตัวนั่งลงบนตักของเขาอย่างว่าง่าย  พร้อมกับยกแขนขึ้นคล้องขอเขา รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักสวยของนภพงศ์ เอวเล็กถูกรวบกอดเอาไว้หลวมๆ“เป็นอะไรคะ”“ไม่สบายใจนิดหน่อย”หญิงสาวเดาใจเขาไม่เคยผิด เธอออกแรงเล็กน้อย ใช้แขนที่คล้องคอเขาอยู่ดึงเขามากอดเอาไว้ คนตัวใหญ่ซบใบหน้าลงกับบ่าเล็กพร้อมกับหลับตาลง“พักสักหน่อยไหมคะ”“ไม่ได้…..”“แล้วจะไหวไหมคะ”“ต้องไหว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านก่อน แล้วจะออกมาที่ผับ…..”“ไม่เอาค่ะ เพลงจะไปด้วย”“…..”              “นะคะ”“ตามใจ”&ld

“พอเห็นแบบนี้แล้วมันร้อนกว่าเดิมใช่ไหมล่ะ” ชายหนุ่มพูดเสียงต่ำ โน้มใบหน้าชิดใบหูเล็ก แล้วกัดมันเบาๆ มือใหญ่จับสะโพกผายบดขยี้ดอกไม้งามกับลำโคนดันให้เข้าไปลึกมากกว่าเดิม“อื๊ออออ…” เสียงหวานคราง ร่างกายสั่นสะท้านรุนแรง“จัดการเองไหม”และไม่ต้องรอให้ถามซ้ำ เมื่อมือเล็กแตะที่เขาพร้อมกับขืนร่างกายให้เขาปล่อยมือจากขาของเธอนภพงศ์ปล่อยขาเรียวสวยให้วางลงกับพื้น เมื่อหญิงสาวส่งสัญญาณบอกเขา ก่อนที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักแกร่งจะขยับตัวให้ตัวเองอยู่ในท่าที่ถนัด พร้อมกับโน้มกายไปข้างหน้า แอ่นหลังเล็กน้อย ชายหนุ่มถึงกับกัดฟันกับภาพที่เห็นตรงหน้าเมื่ออยู่ในท่าทางที่ถนัด ประทานพรมองสบตากับร่างสูงผ่านกระจก นี่เป็นครั้งแรกของเธอ แต่โดยธรรมชาติของมนุษย์เรื่องพวกนี้มันไม่จำเป็นต้องสอน อีกอย่างตัวเธอก็ไม่ใช่เด็กแล้ว สะโพกกลมหยัดขึ้นเล็กน้อย ส่ายบดร่อนราวกับต้องการยั่วชายหนุ่มให้ขาดใจชายหนุ่มครางซี้ดอย่างพอใจ มือใหญ่ตบลงบนสะโพกกลมสวยแรงๆ พร้อมกับจับยึดเอวเล็กเอาไว้แน่น ก่อนจะแอ่นสะโพกกระแทกลำกายใส่ช่องทางคับแคบรุนแรง“อ๊ายยย ไหนบอกให้เพลงทำไงคะ”

หญิงสาวครางหงิงเมื่อความอึดอัดในร่องคับแคบเริ่มถาโถม สะโพกกลมเริ่มส่ายร่อนเพื่อคลายความอึดอัดลง เมื่อเขาไม่ยอมขยับ“ต้องการอะไร บอกสิ”“…..ต้องการพี่”“หืม…..”“จะให้ทำอะไรล่ะ”“โอ๊ย ให้ตายเถอะ กระแทกเพลงทีค่ะ กระแทกแรงๆ!!!”“หึ จัดให้ครับ”มือใหญ่จับเอวคอดเล็กเอาไว้แน่น ถอดถอนท่อนเอ็นออกมาจนเกือบจะหลุด แล้วกระแทกส่งมันเข้าไปจนสุดลำเต็มแรง“อ๊ายยยยยย”คนรับแรงกระแทกถึงกับจุกเมื่อเขาใส่มาเต็มแรง เธอถึงกับแขนสั่น หญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่จะท้าวมือกับที่นอนเสียด้วยซ้ำ เธอทิ้งตัวลงซบใบหน้าลงกับที่นอน มือคว้าหมอนมาจิกเอาไว้แน่น“รับให้ไหวละกัน”ชายหนุ่มเริ่มควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อเขาเห็นว่าหญิงสาวน่าจะรับอารมณ์และรสนิยมของเขาได้ เขาก็จะไม่เก็บมันเอาไว้อีกต่อไปสะโพกสอบกระแทกลำเอ็นใส่ร่องสาวอย่างรุนแรง มือใหญ่ตบบั้นท้ายงอนไปหลายที จากจังหวะเนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นรุนแรงขึ้นจ

“พร้อมค่ะ”“หึ ประกาศศึกสินะ”“ไม่ได้ประกาศศึกค่ะ แค่ตอบรับคำเชิญรบต่างหาก”“ไปเถอะ”นภพงศ์จูงมือคนตัวเล็กลงไปที่ห้องประชุมใหญ่ เพราะที่นั่นมีห้องรับรอง เขามั่นใจว่าทับทิมต้องพาลดาไปรอที่นั่นถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สั่งละเอียดขนาดนั้นก็ตาม“สวัสดีค่ะคุณนภพงศ์…..”“สวัสดีครับคุณลดา มีอะไรหรือเปล่าครับ”ประทานพรเบะปากอย่างเปิดเผย เมื่อลดาชะงักไปทันทีที่เห็นว่าเธอมาด้วยกันกับนภพงศ์“อ้าว อยู่ด้วยเหรอคะน้องประทานพร”“ค่ะ อยู่ด้วยกันตลอดค่ะ รวมทั้งเมื่อคืนด้วย…..”“อ๋อ ค่ะ”ลดาเงียบไป หล่อนเก็บอาการได้เป็นอย่างดี เมื่อคืนหลังจากรู้ว่าคนที่หล่อนจ้างทำงานพลาดก็แอบหวั่นใจ เพราะหล่อนพอจะดูออกว่าคนตรงหน้าหวงผู้หญิงคนนี้ขนาดไหน แต่ในเมื่อหล่อนอยากได้ หล่อนก็จะแย่งเขามาให้ได้“มีอะไรหรือเปล่าครับ”“พอดีลดาจะมาเสนอให้จัดสัมมนาน่ะค่ะ”“ครับ คุณทับทิม&hell

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ตอนแรกเขาตั้งใจจะนอนเลย แต่ตอนนี้เขาต้องมายืนมองคนที่กำลังหลับสนิทอย่างสบายใจอยู่ที่ปลายเตียง เขาลืมสนิทว่าเธอกับเขายังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลย และที่สำคัญ…ตอนนี้สภาพของคนตัวเล็กมันทำให้เขาหิว!!!“เพลง”“อื้ม…..อย่ากวน เพลงจะนอน”“ทานข้าวไหม เรายังไม่ได้ทานมื้อเย็นกันนะ”“ไม่หิวค่ะ”“…..แต่พี่หิว”“หิวก็ไปทานสิคะ”“…..หิวอย่างอื่น…..”“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่ฟ้าแทนตัวเองว่าอะไรนะ!!” คนตัวเล็กลืมตาโพลง เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรผิดหู“…..พี่”“โอ้วมายก็อด”“เว่อร์”“ก็พี่ไม่แทนตัวเองแบบนี้ตั้งแต่เพลงอายุ 10 ปี”“…..” ดวงตาสองคู่มองสบตากันนิ่ง คนหนึ่งมองอย่างค้นหา อีกคนหนึ่งมองสื่อคำตอบ“ไปทานข้าวเถอะ” นภพงศ์เลือกที่จะทำลายความเงียบ&ld