Lahat ng Kabanata ng Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Kabanata 131 - Kabanata 140

Nagising ang buong bahay nang mas maaga kaysa karaniwan. Hindi para maghanda sa bagong operasyon, kundi para sa simpleng ritwal ng umaga na natutunan na nilang pahalagahan. Sa kusina, nakasalansan ang mga tasa ng kape at mainit na tinapay; sa labas, may mga batang tumatakbo sa damuhan habang lumalambot ang sikat ng araw sa ibabaw ng lawa.Tahimik na binuksan ni Miriam ang mga bintana. Sumingaw ang malamig at preskong hangin.“Mas magaan talaga kapag sariwa ang hangin,” sabi niya kay Javier na kasalukuyang nag-aayos ng mga libro sa mesa.“Para bang ibang mundo,” tugon ni Javier. “At mas madali ring mag-isip.”Sa veranda, nakaupo si Samuel, hawak ang tasa ng kape, pinagmamasdan sina Selene at Calix na naglalaro. Katabi niya si Aurora, nakayakap sa isang unan habang nakatanaw din sa mga bata. Hindi pa rin nawawala sa kanila ang bigat ng mga plano, pero natutunan na nilang sulitin ang ganitong mga sandali.“Ang tahimik, no?” mahinang sabi ni Aurora.Tumango si Samuel.“Kung kaya ko lang n

Sa isang malawak na hardin na nasa gilid ng bagong itinayong villa, umaalon ang mga damo sa hangin ng hapon. Hindi ito tulad ng mga malamig at maruruming lugar na dati nilang pinagtataguan; dito may katahimikan, may mga paso ng bulaklak na pumipigil sa bigat ng alaala. Habang naglalakad sa gitna ng hardin ang babae na minsan ay naglakad sa gilid ng dugo at apoy, pinakikiramdaman niya ang bawat yabag at bawat paghinga, para bang pinapaalala sa sariling narito pa siya at hindi pa tapos ang laban.Tahimik na sumunod ang isang lalaking may bitbit na dalawang tasa ng tsaa. Ibinaba niya iyon sa mesa sa lilim ng puno at tinawag ang kasama.“Sandali, uminom ka muna,” mahinang wika niya.Umupo siya at tinanggap ang tasa. Sa katahimikan ng paligid, naririnig pa rin ang mga ibon at dagundong ng alon sa di-kalayuan. Sa mga araw na ito, parang natututo silang muling huminga, pero alam ng bawat isa na panandalian lamang ito.“Alam mo bang hindi ako sanay sa ganitong katahimikan?” biro ng lalaki, ba

Sa pagpatak ng umaga, bumungad ang malakas na tunog ng ulan na kumakaway mula sa bubungan ng villa. Ang buong paligid ay tila nilalamon ng dilim at lamig, habang ang mga alon ng hangin ay dumadagundong na parang babala. Sa gitna ng lahat ng ito, hindi mapalagay ang bawat isa, na para bang alam nilang may paparating na hindi maiiwasan.Nagising si Aurora sa paglipat ng katawan ni Selene na nakayakap pa sa kanyang gilid. Mahimbing pa ang tulog ng bata, ngunit mabigat ang pakiramdam ni Aurora. Ang mga salitang narinig niya mula sa recorder kagabi ay paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan. Tumindig siya, lumapit sa bintana, at pinagmasdan ang malakas na ulan na humahampas sa hardin.Sa likuran niya, pumasok si Lucas dala ang tasa ng kape.“Hindi ka ba nakatulog nang maayos?” tanong nito, ibinaba ang tasa sa maliit na mesa.“Wala na yatang gabing tahimik,” sagot ni Aurora, hawak pa rin ang braso habang nakamasid sa labas. “Kahit anong gawin ko, naririnig ko pa rin ang boses niya.”Nila

Madaling araw nang muling nagising si Aurora. Tahimik ang buong villa, ngunit ramdam niya ang malamig na simoy ng hangin na pumapasok mula sa bahagyang nakabukas na bintana. Napabalikwas siya ng bangon, agad na isinara ito, at napahawak sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung guni-guni lamang o totoo, ngunit malinaw ang presensyang hindi niya maipaliwanag—parang may nakatingin.Bumangon din si Lucas, agad na lumapit at humawak sa kanyang balikat.“Aurora, ano na naman?” mahina niyang tanong, pilit na pinapakalma ang tinig.“Pakiramdam ko… nandito siya. Hindi ko alam kung paano, pero parang naririto lang si Samuel. Hindi ko kayang balewalain ito.”Tumingin si Lucas sa paligid, hinawakan ang armas na nakatago sa tabi ng kama. “Kung narito siya, hindi siya makakalapit nang basta-basta. Hindi na siya ang may kontrol. Hindi ngayon.”Habang sila’y nag-uusap, sa labas ng villa, may isang itim na sasakyang nakaparada sa pinakakubli na bahagi ng kagubatan. Sa loob nito, nakaupo si Samuel, tahi

Kinang ang umaga sa mga basang dahon, ngunit hindi sumanib ang liwanag sa mga mata ng mga nasa villa. Ang mga bakas ng kaguluhan kagabi ay hindi madaling natatabunan ng araw: mga tore ng usok sa damuhan, mga gasgas sa pinto, at ang tahimik na manika na nakahandusay sa bench — paalala ng takot na tumagos sa kanilang mga gabi. Ngunit sa loob ng bahay, may bagong determinasyon na pumalit sa takot: hindi na sapat ang pag-iwas. Kailangan nang kumilos.Tahimik na nag-iikot ang mga kasapi ng grupo. Ang sugat-sugat ay nililinis, mga benda ay pinapalitan, at ang mga armas ay sinisiyasat. Sa command room, nagkita-kita ang maliit na lupon: Lucas, Aurora, Valeria, at ang operator. Sa mesa, nakalatag ang ledger, ang coordinates na narekober, at ang mga logs ng signal na nanggaling sa lumang dock. Ang bawat papel ay mabigat.Natutok si Lucas sa mesa; siya ang unang tumigil sa katahimikan.“Kailangan nating mag-iskor agad,” wika niya nang tahimik ngunit matibay.“Hindi puwedeng magtagal. Kung papaya