All Chapters of Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Chapter 121 - Chapter 130

Madilim ang paligid habang dahan-dahang humahakbang ang dalawang anino sa gilid ng gusali. Tahimik ang mundo, maliban sa malabong tunog ng trapiko sa malayo at ang maliliit na pag-iyak ng hangin na pumapasok sa sirang bintana. Bawat kilos ay planado; bawat paghinga ay sinesentro sa gawain. “Hawak mo ba ang comm?” bulong, at ang aparato ay maingat na inabot, sinuri, at inilagay sa loob ng vest na nagtatago ng mga gadget. “Oo,” sagot nang mahina, sabay higpit ng pagkakahawak. “Signal check: malinaw.” Ang lumang pinto ay binuksan nang marahan, pilit na hindi naglalabas ng ingay. Pumasok ang dalawa, nagpapakipot sa anino ng mga kahon at wallpaper na kumupas na. Ang liwanag mula sa flashlight ay idinikit sa sahig; bawat upuan, kahon, at dokumento ay pinapanood nang maingat. “Unahin natin ang storage area, doon mataas ang chance na may encrypted drives,” bulong, at ang tingin ay tumahak sa mapa na hawak habang kumikilos ang mga kamay. “Sa tingin ko, may guard rota dito na hindi pa

Ang hangin sa baybayin ay malamig, may halong alat ng dagat. Sa loob ng lihim na base, tahimik ang lahat maliban sa mahihinang tunog ng keyboards at monitors. Ang mapa sa gitna ng mesa ay puno ng coordinates, patrol schedules, at encrypted logs. Ang bawat miyembro ng team ay nakatuon, ngunit sa gitna ng focus, magkatabi sa isang sulok sina Samuel at Aurora. Hindi nagkakahiwalay ang kanilang mga mata, bawat galaw ay magkaugnay, bawat desisyon ay may kasamang pagtutulungan. Habang tinatalakay ang extraction plan, pinapakita ng mapa ang coastal relay point—ang tanging daan patungo sa safehouse ng mga bata. Ang bawat ruta ay pinagmamasdan, at ang bawat alternate path ay sinusuri para sa posibleng traps. Samuel ang unang nag-suggest ng split strategy: “Ang unang grupo ay kukuha ng drives at mag-set up ng distraction. Ang pangalawa ay mag-oobserba at magtatag ng exfil route.” Tahimik na tumango si Aurora, pinipili ang bawat salita at galaw. Ang kanyang kamay ay kumakapit sa lapis habang

Ang warehouse ay tahimik, ngunit puno ng aktibidad. Ang bawat miyembro ng team ay abala sa kanilang mga gawain: ang ilang kasapi ay nag-oorganisa ng yaman, ang iba ay nagse-set up ng tactical devices, habang ang operator ay nagmo-monitor ng surveillance feeds mula sa iba’t ibang lokasyon. Ang bawat galaw ay planado, bawat hakbang ay may kasamang contingency. Si Samuel ay nakatayo sa gitna ng warehouse, nakatingin sa mga secured crates. Ang mga cash bundles at jewelry ay nakaayos sa vault, handa para sa strategic deployment. Ang encrypted drives ay naka-backup sa multiple servers, bawat isa ay may access logs at authentication keys. Pinagmamasdan niya ang bawat detalye, tiniyak na walang puwang para sa error. Si Aurora ay nakatabi niya, nag-oorganisa ng action plan. Tinitingnan ang mapa at schedule ng deployment. Ang bawat galaw ng team ay sinusuri niya, tiniyak na synchronized ang lahat. Kahit sa katahimikan, ramdam ang tensiyon—ang bawat asset ay kritikal, bawat segundo ay mahalag

Ang hangin sa rooftop ng safehouse ay malamig at tahimik, ngunit puno ng tensiyon. Ang buwan ay nagmumula sa likod ng ulap, nag-iiwan ng mahahabang anino sa paligid. Ang team ay nasa huling phase ng post-infiltration operations: ang mga cash bundles at jewelry ay naka-secure sa designated caches, habang ang encrypted drives ay naka-backup at handa para sa analysis. Ang bawat galaw ay planado, bawat hakbang ay may kasamang contingency. Si Samuel ay nakatayo sa gilid ng rooftop, hawak ang tactical tablet, sinusuri ang surveillance feeds at patrol patterns. Ang bawat detalye mula sa drives ay pina-process sa strategy software. Si Aurora ay nakatabi niya, nakatingin sa mapa, pinaplanong muli ang ruta at leverage points. Ang kanilang mga mata ay nagtagpo nang ilang segundo, sapat para maipakita ang koneksyon at tiwala sa isa’t isa. Hindi kailangan ng salita; ramdam ang intensity at unspoken understanding sa pagitan nila. “Kung tama ang intel, ang internal operatives nila ay naghahanap ng

Tahimik ang buong ari-arian sa gilid ng lawa. Ang dating lugar ng pulong at plano ay tila naging pansamantalang kanlungan. Sa halip na mga papeles at mapa, mga tasa ng tsaa at kumot ang nakalatag sa mesa. Sa veranda, nakaupo ang magkaka-alyado habang pinapanood ang mga bata na naglalaro sa damuhan. Sa loob ng bahay, may amoy ng bagong lutong tinapay at kape. Wala munang plano, wala munang ulat — simpleng paghinga lang at pagpapahinga ng mga sugatang kaluluwa.Sa isang gilid, nakahilig si Samuel sa upuan, nakasuot lamang ng simpleng kamiseta. Hindi na niya kailangang magpanggap na matatag; nakikita sa kanyang mga mata ang pagod at lungkot. Sa kabilang gilid, abala si Aurora sa pagbubuhos ng tsaa sa mga tasa. Hindi na rin siya nagsusuot ng mahigpit na damit ng pulong; isang maluwag na bestida lamang ang kanyang suot. Tahimik silang nagkatinginan, parang nagkakaintindihan kahit walang salitang lumalabas.Lumapit ang batang si Selene, may hawak na manika, at tumabi kay Aurora.“Pwede bang