Lahat ng Kabanata ng Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Kabanata 141 - Kabanata 150

Umaga nang muling pumutok ang araw sa bintana ng villa, ngunit hindi dala nito ang kapanatagan. Ang lahat ay abala—mga kamay na hindi tumitigil sa pag-aayos ng mga dokumento, mga telepono na paulit-ulit nalilinya, at ang operator na nagmo-monitor ng social feeds at email traffic. Alam ng grupo na ang unang publikasyon ay magbubukas ng isang pinto na hindi madaling isasara.Sa command room, nakaupo ang maliit na lupon. May kape sa mesa, may tensiyon sa mga mata.“Ina-upload na ang una,” sabi ng operator habang nakatitig sa screen.“Siya ang magpo-post sa assigned na outlet,” dagdag niya. “Mag-ingat sa mga reply threads at sa possible takedown requests.”Huminga nang malalim si Aurora at tumingin sa ledger.“Kahit isang pangalan lang na mali—paglalabanin nila at ibabalik sa limot,” wika niya.“Kailangan clean ang chain of evidence.”Tumango si Lucas at isinara ang laptop.“I-prepare natin ang follow-up. Lawyer, proof packets, at ang media contact na mapapagkatiwalaan,” sabi niya.“Kung

Tahimik ang villa sa umaga. Ang mga nakaraang gabi ng pag-aalala ay bumaba sa mga kalamnan ng bawat isa, ngunit sa loob ng silid, may mabagal at maalab na paghinga na parang panibagong ritwal. Sa paligid, ang mga kagamitan ay inayos muli; ang mga sugat ay nilinis at pinagbandayan; ang mga dokumento ay inilagay sa isang locked case na may bagong key. Para sa unang pagkakataon matapos ang mga pangyayari, naglaan ang grupo ng buong araw para magpahinga at maghilom.Naghanda si Miriam ng simpleng almusal: mainit na sopas, justong lutong pandesal, at mga prutas na inihanda nang maayos. Ang bango ng pagkain ay kumalat sa buong kusina, nag-aanyaya sa sinumang gutom at pagod.“Kain muna kayo,” sabi ni Miriam nang mahinahon habang inilalagay ang plato sa mesa.“Salamat, Miriam,” sagot ni Aurora at umupo sa dulo, hinahawakan ang taza ng kape.“Hindi ko inakala na magiging ganito ang pag-ibig sa tahimik parang kailangan ko pa ring sanayin ang sarili.”Tumango si Elias at ngumiti nang maliit.“Ma

Tahimik ang paligid ng mansyon nang umagang iyon. Parang huminto ang oras sa pagitan ng liwanag ng araw at ng mga aninong gumagapang sa bawat sulok ng malawak na bulwagan. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon ng kaguluhan, wala munang sumisigaw, walang nagtatago, at walang tumatakbo para habulin ang katotohanan. Ngunit kahit ganon, mabigat pa rin ang hanging dumadaloy—tila may natitirang mga lihim na naghihintay ng huling pagbitaw.Nakaupo si Aurora sa mahabang upuan sa veranda, nakatanaw sa mga punong nilalaro ng hangin. Maingat niyang pinisil ang palad na tila may gustong pigilan. Lahat ng nangyari ay parang bangungot na hindi agad magising—subalit sa kabila ng sakit at dilim, naroon ang katotohanang unti-unti nang lumilinaw. Hindi ito ganap na liwanag, ngunit sapat na upang makita ang mga sugat na dati ay tinatago sa dilim.Lumapit si Samuel, hindi nag-ingay, ngunit ramdam ng babae ang bawat hakbang niya. Para bang may sarili itong bigat—isang presensiyang hindi niya k

Mabigat ang simoy ng hangin nang gabing iyon, parang may binubulong ang paligid na hindi maipaliwanag. Hindi na ito tulad ng mga gabing puno ng takot at pag-aalinlangan; ngayon, tila tahimik na lamang ang dilim, parang naghihintay ng desisyon na matagal nang hindi nasasagot. Nasa veranda si Aurora, hawak ang baso ng tubig habang pinagmamasdan ang mapayapang bakuran. Ngunit sa loob niya, hindi pa rin tuluyang payapa ang lahat.Alam niyang hindi sapat ang pagpili lang. May mga aninong kailangang harapin, may mga sugat na kailangang tanggapin bago tuluyang matapos ang lahat. At higit sa lahat, may mga puso pa ring kailangang pagtagpuin sa gitna ng mga basag na pangarap.Tahimik na lumapit si Samuel, dala ang isang manipis na jacket at ipinatong iyon sa balikat ni Aurora. Hindi na kailangang magsalita; sapat na ang bigat ng kanilang mga titig upang maintindihan ang lahat.“Malakas ang hangin. Baka lamigin ka,” mahinang wika niya.“Hindi ako giniginaw,” sagot ni Aurora, mababa ang tono ngu

Tahimik ang paligid nang sumapit ang umaga. Ang malamlam na sinag ng araw ay dahan-dahang sumisilip sa mga kurtina ng bintana, tila ba ayaw gambalain ang katahimikan sa loob ng bahay. Ang mga ibon ay marahang bumubulong sa mga sanga ng puno, habang ang hangin ay dumadampi sa balat ng bawat dumadaan. Ito ang unang pagkakataon sa mahabang panahon na naramdaman ni Aurora ang ganitong kapayapaan—walang kaguluhan, walang sigawan, walang mabigat na tensiyon sa hangin.Nasa kusina siya, nakasuot ng simpleng damit pangbahay, habang maingat na hinihiwa ang tinapay at nilalatagan ng palaman. Ang bawat galaw niya ay mabagal at maingat, hindi dahil sa pag-aalala, kundi dahil gusto niyang namnamin ang katahimikang iyon. Sa gilid ng mesa, nakapatong ang tasa ng kape na kanina pa umaaso, nagbibigay ng mainit at maaliwalas na amoy sa buong silid.Sa labas ng bintana, tanaw niya ang mga bata—tumatawa, naghahabulan, at tila walang alintana sa mabibigat na bagay sa mundo ng mga matatanda. Nakangiti siya