Tahimik ang paligid nang sumapit ang umaga. Ang malamlam na sinag ng araw ay dahan-dahang sumisilip sa mga kurtina ng bintana, tila ba ayaw gambalain ang katahimikan sa loob ng bahay. Ang mga ibon ay marahang bumubulong sa mga sanga ng puno, habang ang hangin ay dumadampi sa balat ng bawat dumadaan. Ito ang unang pagkakataon sa mahabang panahon na naramdaman ni Aurora ang ganitong kapayapaan—walang kaguluhan, walang sigawan, walang mabigat na tensiyon sa hangin.Nasa kusina siya, nakasuot ng simpleng damit pangbahay, habang maingat na hinihiwa ang tinapay at nilalatagan ng palaman. Ang bawat galaw niya ay mabagal at maingat, hindi dahil sa pag-aalala, kundi dahil gusto niyang namnamin ang katahimikang iyon. Sa gilid ng mesa, nakapatong ang tasa ng kape na kanina pa umaaso, nagbibigay ng mainit at maaliwalas na amoy sa buong silid.Sa labas ng bintana, tanaw niya ang mga bata—tumatawa, naghahabulan, at tila walang alintana sa mabibigat na bagay sa mundo ng mga matatanda. Nakangiti siya
Huling Na-update : 2025-10-15 Magbasa pa