Lahat ng Kabanata ng Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Kabanata 151 - Kabanata 160

Mabagal ang ikot ng oras habang nakatayo si Aurora sa balkonahe ng malaking bahay. Hindi siya sanay sa ganitong katahimikan—isang katahimikang tila ba naghihintay lamang ng malakas na pagsabog. Sa ibaba, makikita ang mga bata na abala pa rin sa pagtakbo sa damuhan. Sa likod ng mga ngiti ng mga ito, alam niyang may mga alon ng panganib na hindi pa tuluyang humuhupa.Huminga siya nang malalim, pinipigilan ang pagdududa na unti-unting lumalason sa isip niya. Wala nang babalikan, paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili. Pero kahit gaano niya subukang maniwala roon, may isang bahagi ng puso niya ang hindi mapakali.Biglang narinig niya ang mahinang kaluskos mula sa loob ng bahay. Luminga siya at nakita si Samuel na nakasandal sa pinto, nakamasid sa kanya. May seryosong anyo sa mukha nito, ngunit hindi iyon malamig. Mas malinaw pa ngayon sa kanya ang lalaking kaharap—hindi perpekto, puno ng sugat at kasalanan, ngunit handang makipaglaban para sa kanila.“Hindi ka mapakali,” wika nito habang d

Ang ulan ay bumuhos buong magdamag, parang nililinis ang bawat bakas ng kaguluhan. Sa loob ng bahay, tahimik lang si Aurora habang pinagmamasdan si Samuel na nakaupo sa tabi ng bintana, nakasindi ang isang sigarilyo na matagal nang hindi niya hinawakan simula nang mangako siyang tatalikuran na ang marahas na mundo. Ngunit ngayong gabi, tila bumalik sa dati ang lahat—ang lamig ng hangin, ang amoy ng usok, at ang titig nitong parang may binubuhat na kasalanan. “Hindi ko akalaing darating tayo sa puntong ‘to,” mahina niyang sabi, halos hindi marinig sa tunog ng ulan. Hindi siya tiningnan ni Samuel, pero nagsalita ito nang mababa. “Bawat buhay na kinuha ko, akala ko kaya kong kalimutan. Pero iba ‘to. Iba ‘tong huli.” “Ginawa mo ‘yon para sa atin,” sagot ni Aurora, lumapit at marahang kinuha ang sigarilyo sa kamay nito bago tinapik sa ashtray. “Hindi mo kailangang pasanin mag-isa ang lahat ng ito.” “Pero ako ang dahilan kung bakit dumating siya rito, Aurora. Kung hindi dahil sa mga pa

Ang araw ay unti-unting lumulubog sa likod ng bundok, at ang ginintuang liwanag nito ay sumasalamin sa mga bintana ng mansyon. Sa loob ng malawak na sala, tahimik lamang si Aurora habang pinagmamasdan ang mga bata na abala sa pagguhit sa lamesa. May bahid ng ngiti sa kanyang labi, ngunit sa kanyang mga mata, may lalim ng pag-iisip—parang may gustong itanong sa sarili na hanggang ngayon ay hindi niya masagot.Tahimik na lumapit si Samuel, bitbit ang dalawang tasa ng mainit na tsaa. Inilapag niya iyon sa mesa sa tabi ni Aurora at saka naupo sa tabi niya. Hindi niya agad kinausap ang babae; nanatili lang siyang tahimik, pinagmamasdan din ang mga bata.“Mukhang mas tahimik ang gabi ngayon,” mahinang sambit ni Samuel.Tumango si Aurora, bahagyang napangiti. “Tahimik… pero hindi ibig sabihin ay payapa.”Tumingin si Samuel sa kanya, sinusuri ang ekspresyon nito. “May bumabagabag pa rin sa’yo.”“Hindi mo naman maaalis iyon agad, Samuel,” tugon niya, hindi inaalis ang tingin sa mga anak. “Ang

Ang gabi ay tahimik, ngunit may kakaibang kapayapaan sa hangin. Sa ilalim ng malambot na ilaw ng buwan, makikita sina Aurora at Samuel sa veranda ng kanilang bahay. Ang hangin ay malamig ngunit hindi nakakapanlamig—parang paalala na kahit matapos ang lahat ng unos, may mga gabi pa ring ganito, mapayapa at puno ng katahimikan. Tahimik silang dalawa, parehong nakatingin sa langit. Sa pagitan ng katahimikan, ramdam ni Aurora ang malalim na paghinga ni Samuel, tila ba bawat pagbuga ng hangin ay may dalang pag-asa. “Hindi ko inakalang mararanasan natin ‘to ulit,” mahina niyang sabi, hindi inaalis ang tingin sa mga bituin. “Yung tahimik lang, walang sigawan, walang gulo.” “Ni hindi ko rin alam kung karapat-dapat pa tayo,” tugon ni Samuel, nakatingin din sa langit. “Pero siguro, minsan, hindi na mahalaga kung karapat-dapat ka. Ang mahalaga, pinili mong ayusin kahit mahirap.” Napatingin si Aurora sa kanya, bahagyang napangiti. “Hindi ka pa rin talaga marunong maging simple, no? Laging may

Maaga pa lang ay ramdam na ni Aurora ang kakaibang lamig sa paligid ng mansyon. Ang hangin ay tila mas mabigat kaysa karaniwan, at ang mga ibon na dati’y masiglang umaawit sa hardin ay tahimik na ngayon. Nakatayo siya sa may veranda, hawak ang tasa ng kape, habang pinagmamasdan ang nag-aalimpuyong ulap na parang nagbabadya ng bagyo.Pagkalipas ng ilang sandali, lumabas si Samuel mula sa kanilang silid. Suot pa nito ang puting polo na bahagyang nakabukas sa leeg, at sa likod ng mga mata nitong laging matatag ay may bakas ng pagod. Lumapit siya kay Aurora at marahang hinaplos ang balikat nito.“Hindi ka nakatulog?” tanong ni Samuel, sabay lingon sa madilim na kalangitan.“Hindi ako mapakali,” sagot ni Aurora, hindi inaalis ang tingin sa labas. “Mula nang dumating ang babaeng iyon, parang may hindi na tama. Para bang may nagmamasid sa atin, kahit sa gitna ng katahimikan.”Tahimik lang si Samuel sa una. Ngunit alam niyang tama ang pakiramdam ng asawa. Ilang araw na rin niyang napapansin n