Semua Bab Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Bab 1 - Bab 10

“Takbo, Aurora!”Sumisigaw ang utak ng dalaga habang humahangos sa madilim na kalsada. Pawis at dugo ang dumadaloy sa kanyang mukha, habang halos mawalan na siya ng lakas sa bawat hakbang.Sa likuran niya, may lalaking nakamaskara. Hawak nito ang baseball bat, mabigat at matigas ang bawat yabag na tila umaalingawngaw sa tahimik na gabi.“Hindi ka makakatakas!” bulyaw ng lalaki. Malalim at nakakatindig-balahibong tinig.Nanghina ang mga tuhod ni Aurora. Ang dibdib niya’y mabilis ang kabog, parang gustong sumabog.Pak!“Arghhh!” Napaigik siya nang dumapo ang bat sa kanyang balikat.Bago pa man siya makabangon, isa pang hampas ang sumalubong. Mas malakas. Mas mabigat. Diretso sa kanyang ulo.“Ahhh!”Bumagsak siya sa sementadong daan. Ramdam niya ang mainit na dugo na dumaloy sa kanyang sentido. Unti-unti niyang naramdaman ang pagkawalan ng lakas. Dumidilim ang kanyang paningin.Ito na… katapusan ko na.Ngunit nang dumilat siya, hindi na madilim ang paligid.Puting kisame ang una niyang n

FLASHBACK – Ang Pagkawala ni SeleneTahimik ang mansyon nang gabing iyon. Hawak ni Selene ang kanyang stuffed bunny, dapat ay tulog na siya, pero nagising siya dahil narinig niya ang mahinang boses mula sa study room.Lumapit siya, maingat, at idinikit ang tenga sa pinto.“Lucas… oras na. Si Samuel, mahina na. Si Aurora, darating din ang panahon na mapapasa’yo siya.”Babae ang nagsalita—si Tita Eva.Napakurap si Selene. Hindi niya lubos na maintindihan, pero ramdam niya ang masama sa tono ng kausap.“Kung hindi niya kayang iwan si Samuel, tutulungan natin. Sa huli, si Aurora ay mapupunta rin sa’yo.”Nanlaki ang mga mata ng bata. At kasunod noon, narinig niya ang boses na puno ng kumpiyansa.“Walang makakahadlang, Eva. Lalo na kung kasama kita.”Selene kinagat ang labi, halos lumuha. Kukunin nila si Mommy?At bago siya lumayo, narinig pa niya ang mga salitang lalong nagpasakit ng puso niya:“…at kahit ako, mas bagay si Samuel sa akin kaysa kay Aurora.”Nanginginig ang mga kamay ni Sele

Liwanag ng umaga ang pumailanlang sa mansyon. Ang hangin ay may kaunting lamig, ngunit may kakaibang katahimikan—parang humihinga ang buong bahay, nagbabantay sa bawat kilos ng naninirahan. Si Aurora ay unti-unting bumangon mula sa kama, ramdam ang bigat ng katawan na tila nagmumula sa magulong gabing iyon. Ang unan ay basa pa ng mga luha, at ang buhok niya’y bahagyang magulo. Ngunit sa kabila ng lahat, may kakaibang init sa puso niya—ang init ng pagiging ina, ang pagmamahal na hindi niya maipaliwanag pero naramdaman sa bawat tingin at ngiti ng kanyang mga anak.Sa tabi ng kama, nakaupo si Selene, yakap ang paborito niyang stuffed bunny. Maliit ang katawan ng bata, ngunit kitang-kita ang determinasyon sa mga mata niya. Nang makita si Aurora, ngumiti ito ng mahina, at sa simpleng ngiti, nagkaroon agad ng koneksyon na tila nagbabalik ng sigla sa dalaga.“Mama,” mahina ang tinig ni Selene, halatang nag-aalangan, “gusto mo ba, sama tayo sa breakfast?”Napangiti si Aurora, para bang may li

Tahimik ang mansion, ngunit si Aurora ay gising pa rin, nakahiga at nakatitig sa kisame. Hindi siya mapakali—parang bawat kislap ng lampara ay anino ni Lucas na bumabalik. Bumangon siya at kinuha ang cellphone. Nanginginig ang daliri habang binabasa muli ang mensahe: “Aurora, I found you. Huwag kang matakot. Ako ang totoong tahanan mo.” Paulit-ulit iyon sa isip niya. Totoong tahanan? O isang bitag? Pinilit niyang isara ang phone at huwag sagutin, ngunit bago pa niya mailapag… Click. Bumukas ang pinto. Nakatayo si Samuel—matangkad, seryoso, malamig ang mga mata. Suot pa rin ang dark suit, bahagyang gusot ang buhok, ngunit ang presensiya niya’y nakabibingi sa bigat. Nanigas si Aurora, napahigpit ang kapit sa cellphone. “Bakit gising ka pa?” malamig na tanong ni Samuel, habang mabagal na naglakad papasok ng kwarto. Ramdam ni Aurora ang bigat ng kanyang hakbang, bawat yapak ay parang hampas sa kanyang dibdib. Pinilit niyang kumalma, itinatago ang phone sa likod ng kanyang palad.

Nanginig ang mga daliri ni Aurora habang mahigpit na hawak ang kahon. Hindi niya alam kung mas matindi ba ang bigat ng laman nito o ang presensiya ng lalaking nasa kanyang likuran. Malamig na boses ang pumutol sa katahimikan.“Aurora,” bulong ni Samuel, halos nakadikit ang hininga sa kanyang batok. “Ano’ng ginagawa mo dito?”Parang bumagsak ang mundo. Unti-unti niyang isinara ang kahon, pinilit itago ang litrato at pulang panyong may burdang L. Ngunit alam niyang huli na—nakita na ito ni Samuel.“Wala, Sam…” nanginginig niyang tugon, pilit pinapakalma ang tinig. “Nakita ko lang… akala ko mga lumang gamit na walang halaga.”Tahimik. Walang sagot si Samuel, ngunit mararamdaman ni Aurora ang mabigat na titig niya. Parang mga mata na tumatagos, hinuhubaran siya hanggang sa buto.Mabagal na umikot si Samuel sa kanyang harap, at sa isang iglap, kinuha niya ang kahon mula sa mga kamay ng babae. Walang hirap, para bang walang bigat. Binuksan niya ito, isa-isang sinilip ang mga laman.Mga luma