Todos os capítulos de Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Capítulo 161 - Capítulo 170

Pagpasok ni Samuel sa nasunog na branch ng kumpanya, sinalubong siya ng amoy ng abo, usok, at natutunaw na plastik. Ang dating puting kisame ay ngayon ay itim at guhit-guhit ng sinunog na kahapon. Nakasunod sa kanya ang tatlong tauhan, nag-rereport habang nilalakad nila ang corridor na halos hindi na makilala.“Sir, halos walang natirang dokumento. Yung vault… nabuksan. Hindi nasira sa sunog.”Napahinto si Samuel. “Ibig sabihin, sinadya.”Tumango ang tauhan. “Oo, sir. At may CCTV footage kami bago tuluyang masira ang mga camera. May dalawang tao na naka-full mask at tactical gear. Malinis ang galaw nila. Parang sanay.”Hindi na kailangan pang banggitin kung sino ang nasa likod. Parehong sumagi kina Samuel at Aurora ang pangalan: Celeste.Habang si Samuel ay nasa site, si Aurora naman ay nasa bahay, nakaupo sa study room at nakatitig sa dokumentong binigay ni Clara. May malaking pulang markahan sa folder: Confidential – Vanguard Shadows.Inisa-isa niya ang mga pahina, at habang ginagaw

Bumagsak ang dilim sa paligid ng mansyon, pero sa loob, hindi iyon nangangahulugan ng katahimikan. Ang mga tauhan ni Samuel ay nakatayo sa bawat sulok, mata’y nakasentro sa perimeter, kamay sa armas, bawat paghinga ay may kasamang alerto. Kahit gaano kalalim ang gabi, hindi nila hinayaan ang dilim na sumingaw.Sa loob, tahimik na naglakad si Aurora sa corridor, suot ang mahigpit na damit at ang kaliwang braso’y nakapulupot sa dibdib. Ramdam niya ang bigat ng mundo sa paligid—ang bawat tunog, bawat anino ay maaaring babala ng panganib. Hindi lamang basta banta sa kanila, kundi sa mga bata na nakaayos sa safehouse.Lumapit siya sa study, at nakita si Samuel na nakasandal sa mesa, mga mata nakatuon sa monitors. Sa bawat ilaw na nagbabalik sa screen, ramdam ni Aurora ang pangamba—hindi dahil sa kakulangan ng seguridad, kundi sa ideya na sa bawat segundo, may maaaring lumapit na mapanganib.“May nakita ka na ba?” tanong ni Aurora, malumanay ngunit may tensiyon.Tumango si Samuel, ngunit hi

Tahimik ang buong mansyon nang gabing iyon, halos maririnig ni Aurora ang sariling paghinga habang nakatayo siya sa harap ng malaking salamin sa kanilang kwarto. Nakalugay ang mahaba niyang buhok, bahagyang basa mula sa naliligo niyang isip na hindi mapalagay. Ang ilaw mula sa lampshade ay nagbibigay ng mainit na kulay sa kanyang balat, ngunit ang malamig na kilabot na gumagapang sa dibdib niya ay hindi matakpan ng anumang liwanag.“Hindi ka pa rin natutulog?”Mababa at paos ang boses ng lumapit sa kanya—si Samuel, nakasandal sa hamba ng pinto, nakataas ang isang kilay habang nakatitig sa kanya. Nakabukas ang dalawang butones ng suot nitong dark shirt, at kahit simpleng galaw ay may bigat sa presensya nito na para bang kayang lamunin ang buong silid.“Hindi pa,” sagot ni Aurora habang iniwas ang tingin. “May iniisip lang.”Lumapit si Samuel, mabagal, maingat, na para bang sinusukat ang bawat hakbang niya papalapit sa babae. Nang tumapat ito sa likuran niya, inilagay niya ang kamay sa

Ang araw ay sumilip sa silong ng mga bundok, nagdadala ng liwanag sa paligid ng safehouse, pero hindi nito naalis ang tensiyon. Kahit maliwanag ang paligid, ramdam pa rin nila ang banta sa bawat galaw ng hangin. Si Aurora ay nakaupo sa malambot na sofa, hawak ang tasa ng mainit na tsokolate, habang si Samuel ay nagbabantay sa labas ng malaking bintana, nakatitig sa bawat paggalaw sa mga kagubatan. “Hindi sila aalis nang hindi natin alam kung sino ang nasa likod,” bulong ni Samuel, habang mahigpit niyang hawak ang armas. Ang bawat galaw niya ay puno ng determinasyon, bawat titig ay naglalaman ng pangako: hindi nila hahayaang masira ang katahimikan ng pamilya. Tumango si Aurora, ramdam ang bigat ng bawat segundo. “Alam mo… hindi ko alam kung kaya ko pang harapin ang paparating na labanan,” ani Aurora, ang tinig niya ay may halo ng pagod at kaba. “Hindi mo kailangang harapin mag-isa,” sagot ni Samuel, dahan-dahang lumapit, hinawakan ang kanyang balikat. Ang init ng katawan niya ay na

Ang unang sinag ng madaling araw ay sumilip sa mga bintana ng safehouse. Ang malamig na hangin ay pumapasok, hinahaplos ang balat ni Aurora at nagbibigay ng kakaibang ginhawa pagkatapos ng gabing puno ng tensyon. Ngunit kahit na tila payapa, ang pakiramdam ng banta ay nananatili—isang paalala na ang panganib ay hindi kailanman nagbabawas sa kanilang paligid.Si Samuel ay nasa labas, nag-oobserba sa paligid. Ang bawat galaw ng mga tauhan ay binabantayan niya, bawat sanga na gumagalaw, bawat liwanag na kumikislap sa kagubatan ay sinasaliksik. Ang kanyang katawan ay tense, ngunit sa bawat titig, ramdam niya ang presensya ni Aurora sa likod niya. Kahit gaano man karami ang panganib sa paligid, ang kanyang atensyon ay umiikot sa babaeng nasa tabi niya—isang sentro ng kapanatagan at determinasyon.“Gising ka na ba?” tanong niya sa kanya, habang hinawakan ang kamay ni Aurora. Ang init ng kanyang kamay ay nagdala ng kaunting ginhawa sa kanya, at unti-unting napawi ang kaba na nararamdaman niy