All Chapters of Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Chapter 171 - Chapter 180

Tahimik ang buong mansyon, pero hindi iyon ang klaseng katahimikan na nakakapagpahinga—kundi iyong tipo ng katahimikan na parang may humihinga sa dilim, nagmamasid, naghihintay. Ang ilaw sa hallway ay malamlam, at ang mga anino sa sahig ay humahaba habang pumapasok ang huling sinag ng araw. Nasa loob ng grand study si Aurora, nakaupo sa malambot na balahibong armchair habang nakatitig sa isang antigong kahon na nasa ibabaw ng mesa. Hindi pa niya ito nabubuksan mula nang ibigay iyon ni Samuel dalawang gabi na ang nakalipas.Inaamin man niya o hindi, natatakot siyang makita kung ano ang laman. Bawat lihim na ibinubunyag ni Samuel ay parang isa pang piraso ng madilim na puzzle na hindi niya alam kung dapat ba niyang takutan o yakapin. Pero sa ngayon… gusto niyang maintindihan. Gusto niyang makita kung ano pang bahaging iniingatan ni Samuel mula sa kanya.Nang buksan niya ang kahon, marahang lumangitngit ang kahoy. Sa loob ay may makapal na envelope, lumang dokumento, at isang maliit na s

Sa pagtakbo ni Samuel papunta sa dalawang anino, parang nagbukas ang hangin ng sariling pintuan. Ang lupa ay umuuga sa bigat ng bawat hakbang niya. Ang hangin ay kumikiskis na parang nagbabala. At ang gabi… lalong kumapal, para bang sumasabay sa galit na nilalabas niya. “Aurora, huwag kang gagal—!” sigaw ni Marco, pero huli na. Sinubukan niyang bumangon, pero dalawang tauhan ang agad na humawak sa braso niya. “Ma’am, please—danger!” “Let me go!” halos mapunit ang boses niya. “Samuel!” Pero hindi siya binitawan. At sa labas, sa harap ng malamig at mabagsik na hangin, huminto si Samuel. Nasa limang metro ang distansya niya mula sa dalawang pigura. Hindi na sila nakatago sa anino ngayon—marami nang ilaw ang nakatutok mula sa mansyon. Pero kahit may liwanag, hindi pa rin lubos na makita ang mukha nila. Para silang mga piraso ng dilim na nabigyan lang ng hugis. “Hindi ka nagbago,” sabi ng isa. Paos, mababa, parang kalmot sa dingding. “Ni balak magtago, wala,” dagdag pa

“Samuel… behind you!”Hindi pa tapos ang sigaw ni Aurora nang mabilis na umikot ang lalaki, hinatak siya sa likuran at sabay ang malakas na BANG! na halos pumutol sa gabi. Tumama ang bala sa poste sa tabi nila—isang pulgadang lapit mula sa balikat ni Samuel.“DOWN!” sigaw niya.Hinila ni Samuel si Aurora pabagsak sa gilid ng hallway habang nagsisunuran ang mga tauhan, baril na nakatutok sa direksiyon ng papalapit na anino. Mabilis ang lahat, sobrang bilis na parang bawat segundo ay kayang magdesisyon ng buhay o kamatayan.“Stay behind me,” mariin niyang bulong kay Aurora, pero hinding-hindi siya bumitaw sa kamay nito.May narinig silang yabag. Isa. Dalawa. Tatlo. Mabagal, matapang, walang pag-aatubili.At unti-unting lumitaw ang silhouette ng lalaking may suot na dark coat, ang mukha ay kalahating natatakpan ng maskara. Ang ilaw mula sa hallway ay tumama sa mata nito—matatalim, malamig, walang bakas ng takot o pagdadalawang-isip.Siya ‘yung nakita ng mga bantay sa bakod.At ngayon… na

Hindi agad dumating ang sagot mula sa dilim, pero ramdam ni Samuel ang presensiya nito—parang higpit sa hangin na hindi nakikita pero bumabalot sa balat. Sa labas ng mansyon, nakapuwesto ang mga tauhan niya sa tatlong hanay: ang una para sa pagharang, ang ikalawa para sa paglikas, at ang ikatlo para sa huling depensa. Tahimik ang kanilang galaw, sanay sa ganitong oras na mas nagsasalita ang kilos kaysa salita.Sa loob, pinili ni Aurora ang manatili sa gitnang silid kasama ang mga bata. Hindi siya umiiyak. Hindi rin siya nanginginig. Ang takot ay naroon—pero mas malakas ang pasya. Hawak niya ang kamay ni Selene, habang si Calix ay nakatayo sa tabi ng pinto, nakasandal ang balikat sa pader, pilit na nagpapakatatag.“Mom,” mahina ang tawag ni Selene. “Uuwi ba tayo agad?”Lumuhod si Aurora sa harap ng anak, tinapik ang buhok nito. “Oo. Pero sa ngayon, dito muna tayo. Safe tayo.”Hindi niya sinabing ligtas dahil alam niyang sa sandaling iyon, walang ganap na katiyakan. Ngunit may tiwala si

Hindi natapos ang ulan nang sumikat ang araw. Bumagal lang ito—parang pagod na humahawak pa rin sa layuning huwag tuluyang tumigil. Sa mansyon, nagsimula ang umaga na walang seremonya. Walang almusal sa mahabang mesa. Walang musika. Tanging mga ulat, mga mata sa screen, at mga yabag na sinukat ang bawat segundo.Sa control room, patuloy ang paggalaw ng impormasyon. May mga ruta na binuksan, may mga pinto na muling sinelyuhan. Ang nahuling lalaki kanina ay nakapwesto na sa isang silid na walang bintana—buhay, pero walang kalayaan. Hindi pa siya nagsasalita. Hindi pa siya tinatanong.“Hayaan muna,” utos mula sa gitna. “Mas maraming sinasabi ang katahimikan.”Lumipat ang tingin sa mapa. May mga marka na tinanggal, may mga bagong inilagay. Ang laban ay hindi paligsahan ng lakas—isa itong laro ng tiyaga. At kung may kalaban na marunong maghintay, mas marunong siyang magpaantala.Sa safehouse, nagising ang mga bata sa tunog ng mahinang pagkatok. Hindi mga bantay—kundi amoy ng tinapay at mai