Lahat ng Kabanata ng เถื่อนปรารถนา: Kabanata 31 - Kabanata 40

“ขอบคุณนะคะ ที่มาส่งฉันอย่างปลอดภัย” เธอเปิดประตูรถขยับขาลงไปข้างหนึ่ง “อ้อ...เพราะเขาไม่ได้รักฉันไงคะ ฉันถึงหลุดรอดมาถึงคุณ...ผู้กองระบิล” พิริตาเน้นเสียงตรงชื่อของชายหนุ่ม และสรรพนามที่เรียกตัวเองเปลี่ยนไปเพราะเธอโกรธที่เขาทำเหมือนเธอไม่มีค่า และคำว่า “ปล่อยให้คุณหลุดมือมาถึงผมได้” พิริตาก้าวลงจากรถพร้อมทั้งปิดประตูโครมใหญ่ ไม่ใส่ใจว่าจะมีอะไรหลุดออกมาหรือไม่ แล้วก้าวฉับๆ เดินเข้าบ้านไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามองคนที่นั่งมองอยู่ในรถเลยด้วยซ้ำ ระบิลถอนใจเฮือกใหญ่เขานั่งทบทวนคำพูดของเธออยู่หลายรอบ ก่อนค่อยๆ เคลื่อนรถออกไปช้าๆ โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองมาจากในบ้านหลังเล็ก กลีบปากนุ่มขยับขมุบขมิบแล้วสะบัดหน้าพรืดหมุนตัวไปอีกทาง “พริ้ง” “อุ๊ย! แม่คะ พริ้งตกใจหมดเลย”พิริตายกมือทาบอกเมื่อหันมาเจอนางพรรณีเข้า “หนูออกไปไหนมากับผู้กองระบิล” “ก็หนูบอกแม่แล้วไงคะ ว่าหนูพาผู้กองระบิลไปเที่ยวนครสวรรค์” “พริ้ง...ถ้าผู้พันยะกลับมารู้เข้าล่ะ” “แม่คะ พี่ยะไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ แม่ก็รู้ดีนี่ค

ร่างสูงเดินตามมาหยุดมองนางเงือกแสนสวย เขานั่งลงบนก้อนหินมองเธอเงียบๆ อยู่นาน จันทร์ดาราไม่ได้หันไปสนใจเขาเลยสักนิดทำราวกับเขาไม่มีตัวตน ฉะนั้นเขาก็ขอแอบมองนางเงือกสาวแสนสวยแบบไม่มีตัวตนอยู่อย่างนี้ สายตาคมมองความงามตรงหน้าอย่างหิวกระหาย สายตาของเสือร้ายที่จ้องมองเหยื่ออันโอชะแต่ยังประวิงเวลาให้เหยื่อตายใจซะก่อนแล้วค่อยขย้ำทีหลัง แต่ในแววตาของเสือร้ายตัวนี้มีบางอย่างที่แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง มันวาวแสงของความอบอุ่นที่สำคัญแสงนั้นเป็นสีชมพูหวานสุริยะหรี่ตามองลำคอขาวผ่องซึ่งเจ้าของรวบผมขึ้นสูงอวดความงามที่มีลูกผมตกลงมาเต้นหยอยๆ อย่างน่าเอ็นดู บ่าไหล่บอบบางขาวเนียนเคลื่อนไหวอย่างงดงามในยามที่เจ้าตัววักน้ำเล่น เอวบางกิ่วที่เล็กจนกลัวว่ามันจะหักและเข้าโค้งได้อย่างงดงามกับสะโพกผายตึงแน่น รอยแยกที่สะโพกทำให้เขามองตาปรอยและถอนใจออกมาดังๆหญิงสาวหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงคนถอนใจ แต่เธอทำผิดมหันต์เพราะนั่นเป็นการทำให้เขาได้เห็นความงามตรงหน้า ความงามที่เคยเห็นและสัมผัสมาแล้วหลายครั้งแต่ทุกครั้งก็เกิดในความมืด ไม่ได้แจ่มชัดกระจ่างตาแบบนี้ ดวงตาคมจับจ้องดอกบัวคู่งามที่ประดับด้วยทับทิมสีชมพูหวาน ควา

“อย่าดื้อสิคะ อยู่แบบนี้ก็จะยิ่งไข้หนักไปใหญ่”“ใครบอก อยู่แบบนี้สิดี ไข้จะได้ลด”“แช่น้ำครึ่งตัวอยู่แบบนี้น่ะนะ ไปเอามาจากตำราไหนกัน”จันทร์ดาราดันบ่ากว้างออก พอเห็นดวงตาของคนบอกเป็นไข้เธอก็รู้แจ้งเห็นชัดว่าเขาเจ้าเล่ห์ขนาดไหน คนเป็นไข้ที่ไหนจะตาพราวขนาดนี้ แล้วดูรอยยิ้มนั่นสิมันเป็นรอยยิ้มของหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์เวลาเห็นเหยื่อแสนหวานชัดๆ“ตำราพี่ไง ไข้ของพี่มันต้องใช้ยาเสน่หารักษา ไม่งั้นไม่หายหรอก”“หนอยแน่ะ” หญิงสาวจิกปลายเล็บหยิกต้นแขนล่ำสันแรงๆ “ให้มันได้อย่างนี้สิ คนเจ้าเล่ห์”“แล้วได้ไหมล่ะ”เขายิ้มกว้างออดอ้อนเสียงหวาน เหมือนเด็กอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่ยังไงยังงั้น“ไม่ได้แล้ว”เธอปฏิเสธหน้าตูม แล้วต้องห่อปากเมื่อกายแกร่งซึ่งยังคงฝากฝังอยู่ในส่วนสำคัญเคลื่อนไหวอีกครั้ง“ไม่ได้ก็จะเอา ไม่ให้ปฏิเสธด้วย”สุริยะดันร่างแกร่งให้ส่วนกลางลำตัวแนบชิดให้ลึกที่สุด จนรู้สึกถึงความนุ่มของเส้นไหมบางๆ อดแกล้งเธอด้วย การวนสะโพกเป็นวงกลมไม่ได้ เห็นใบหน้านวลเหยเกและครางลึกก็ยิ้มกริ่ม เป็นอันเข้าใจว่าจันทร์ดาราไม่มีทางปฏิเสธการรักษาอาการไข้ของเขาอีกแล้วแรงกดสะโพกของเขาทำให้จันทร์ดาราหัวหมุน ร่างนุ่

“กลับไปนี่ จะทำอะไรต่อไป เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ” “ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่คง...จะต้องไปหาพี่ระบิล” ชื่อคู่หมั้นหนุ่มรูปงามยศร้อยเอกของจันทร์ดารา ทำให้ชายหนุ่มชะงักงัน เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาคู่นั้นเปลี่ยนแสงจากแวววาวหวามไหวเป็นประกายกร้าวขึ้นมา “พี่เคยบอกไปรึยัง ว่าเวลาอยู่กับพี่ห้ามพูดถึงผู้กองระบิล” “ก็...พี่ยะถามนี่นา จันทร์เจ้าก็แค่ตอบ” “ก็ตอบเรื่องอื่นสิ พี่ไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้สักหน่อย” สุริยะบอกเสียงเข้ม เขาหึงเธอก็น่าจะรู้ แล้วทำไมถึงยังพูดถึงศัตรูหมายเลขหนึ่งให้ฟังอีก “จันทร์เจ้าตอบตามความจริงนี่คะ ไม่เห็นต้องโกรธเลย นี่พี่ยะหึงเหรอคะ” “ยังมีหน้ามาถามอีก ยัยซื่อบื้อเอ๊ย” จันทร์ดาราเกือบจะโกรธที่เขาว่าเธอเป็นยัยซื่อบื้อ แต่พอเห็นหน้าคมซึ่งมีสีเข้มขึ้นเล็กน้อยและดวงตาที่หลุบลงเหมือนคนพยายามจะปิดบังบางอย่าง เธอก็กระตุกรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก แล้วจูบมุมปากลึกของเขาเบาๆ อย่างปลอบใจ “หึงก็ไม่บอก ยิ่งหึงมากก็เพราะรักมากใช่มั้ยล่ะ” “ฮึ...ไม่ได้รักมา

หญิงสาวยื่นมือมาจับกิ่งไม้หลุบตาลงซ่อนประกายตาบางอย่าง ถ้าหากสุริยะเห็นมุมปากอิ่มยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขาอาจต้องขนลุกไปทั่วร่าง จันทร์ดาราออกแรงกระตุกในขณะที่ชายหนุ่มเผลอ โดยไม่ทันระวังตัวร่างสูงก็เซถลาล้มลงใส่กองขี้หมูข้างๆ หญิงสาว “ฮิ ฮิ ฮิ...ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ เป็นไงบ้างล่ะ ขี้หมูน่ะเหม็นไหม ฮ่ะ ฮ่ะ...” ดีที่สุริยะเอามือยันไว้ได้ทันก่อนที่หน้าจะทิ่ม ไม่งั้นเขาไม่อยากจะคิด เสียงหัวเราะอย่างสะใจของเธอทำให้เขาคาดโทษในใจ‘เดี๋ยวเถอะ จะทำให้หัวเราะไม่ออกเลยคอยดู’ สุริยะดีดตัวขั้นแล้วถอยฉากออกจากกองขี้หมูอย่างรวดเร็ว เขาทิ้งให้เธอนั่งลงในกองขี้หมูอยู่แบบนั้น ก็อยากแกล้งเขาแล้วยังมาหัวเราะเขาดีนักนี่ “พี่ซัน...จะไปไหนล่ะ ช่วยเจนก่อนสิ” เสียงหวานใสออดอ้อนปนเสียงกลั้นหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ทำให้ชายหนุ่มหยุดมอง “นั่งอยู่นั่นแหละ อยากแกล้งดีนัก ไม่ช่วยแล้ว ลุกขึ้นมาเองแล้วกัน” “อะไรกันพ่อหนุ่ม อ้าว...นังหนู ทำไมเอ็งลงไปนั่งในกองขี้หมูแบบนั้นล่ะ ตายแล้วไม่เหม็นไปหมดทั้งตัวแล้วเหรอ พ่อหนุ่มด้วยนี่ หือ.