Lahat ng Kabanata ng เถื่อนปรารถนา: Kabanata 41 - Kabanata 50

“เคย แล้วก็อยากหัวเราะบ้าง” ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบางช้าๆ สายตาคู่นั้นเหมือนเสือจ้องตะครุบเหยื่อไม่ผิดเพี้ยน แต่เหยื่ออย่างจันทร์ดาราไม่ยอมให้ตะครุบง่ายๆ หรอก หนึ่งก้าวเดินหน้าอีกหนึ่งก้าวถอยหลัง “อย่านะ มือเปื้อนแล้วตัวก็เปื้อนหมดเลยเห็นมั้ย ยังจะแกล้งได้ลงอีกเหรอ” ชายหนุ่มไม่สนใจคำขออุทธรณ์ของเธอ เขาจ้องมองเธออย่างหมายมาดและไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ไม่กลัวว่าร่างกายของตนจะเปื้อนขี้หมูจากร่างบางรึเปล่าด้วย ตอนนี้เขาคิดแต่จะสั่งสอนจันทร์ดาราให้รู้สำนึกว่าหัวเราะที่หลังดังกว่าหลายเท่า พอหญิงสาวเห็นท่าไม่ดี เธอก็หมุนตัวคิดจะเอาตัวรอดด้วยการวิ่งหนี แต่ร่างบางก็ช้าไปกว่าอ้อมแขนแข็งแรงที่ตวัดเข้ารัดเอวกิ่วแล้วจับขึ้นพาดบ่าตีเพียะลงบนสะโพกงอนซึ่งเต็มไปด้วยขี้หมู กลิ่นเหม็นๆ นั้นทำให้ชายหนุ่มเบ้หน้าหนีแต่เขาไม่ยอมแพ้เธอด้วยการปล่อยเธอเพียงเพราะทนดมกลิ่นเหม็นๆ นี่ไม่ไหวหรอก เขาอยากจะบอกหญิงสาวด้วยซ้ำว่าเขาผ่านกลิ่นที่เหม็นกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่ามานักต่อนักแล้ว “ว้าย...ปล่อยนะ นายราหู...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ความตกใ

ลมหายใจของชายหนุ่มถี่กระชั้นทรวงอกกว้างสะท้อนขึ้นตามแรงอารมณ์ จันทร์ดาราหัวไวกว่าที่เขาคิด เธอจัดการเขาได้อยู่หมัดกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยเสพสม มัดทั้งตัวและหัวใจของเขาจนดิ้นไม่หลุดแถมยังเหวี่ยงหญิงอื่นทิ้งไปอย่างไม่มีชิ้นดี ความจริงสุริยะก็ไม่มีใครอยู่ในหัวใจหรอก มีบ้างที่ความคิดไปหยุดลงที่ผู้หญิงในอดีต หญิงสาวที่เคยเป็นคู่นอนแต่ไม่ผูกมัดและห่างหายจากพวกหล่อนมาเนิ่นนาน ตอนนี้ไม่หลงเหลือเงาหรือแม้แต่ความรู้สึกที่มีต่อพวกเธอในใจของเขาอีกแล้ว สี่ห้องหัวใจถูกจับจองด้วยจันทร์ดาราหมดแล้ว เธอยังสร้างกำแพงอันแข็งแกร่งขึ้นป้องกันไม่ให้ผู้อื่นรุกรานในเขตหวงห้ามของเธออีกด้วย ร่างนุ่มค่อยๆ เคลื่อนกายต่ำลงจรดริมฝีปากอิ่มลงบนกล้ามท้องอันงดงาม ไรขนบางๆ นุ่มมือถูกมือน้อยลูบไล้เบาๆ มันเรียงเส้นสวยต่ำลงไปยังส่วนที่แข็งแกร่งซึ่งตอนนี้กำลังผงาดตั้งรับการโจมตีจากหญิงสาว จันทร์ดาราทำทุกอย่างที่เธอเรียนรู้จากสุริยะ เขาเคยทำกับเธอยังไงเธอก็ทำกับเขาอย่างนั้น ปลายลิ้นเรียวเล็กสีชมพูสดตวัดลงหลุมสะดือใหญ่แต่ตื้นของเขา กล้ามเนื้อหน้าท้องแกร่งเกร็งรับอัตโนมัติมือใหญ่กำแน่นอยู่ข้างลำตัวจนข

“ฮึ...ไม่จริงหรอก กินม้ากระทืบโลงไปขนาดนั้น กี่รอบก็ยังไหว”“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ นี่เชื่อว่าเป็นเพราะม้ากระทืบโลงจริงๆ น่ะเหรอ จะบอกอะไรให้นะจันทร์เจ้า อย่างพี่ไม่ต้องโด๊ปของพี่ก็ขึ้นได้ตลอดเวลาอยู่แล้วถ้าเจอถูกใจ” เขาเบียดบ่ากว้างกระทบบ่าเล็กๆ ด้านข้างของเธอ “หรือไม่จริง”“ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ต้องมายิ้มหน้าบานเป็นกระด้งเลย ผู้ชายน่ะแค่คลำดูไม่มีหางก็ได้หมดแหละ”สุริยะยื่นมือมาลูบสะโพกกลมกลึง“อื้ม...ไม่มีหางจริงๆ ด้วย นึกว่าดันไปรักของแปลก แบบที่มีหางน่ะ”“อ๊าย...พี่ยะ อี๊...มาหาว่าเค้าเป็นหมาเหรอ”“อ๊ะ อ๊ะ ยังไม่ได้พูดเลยสักคำนะ ขี้ตู่รับเองทำไม”ในเวลาแบบนี้เขาและเธอก็ยังหาเรื่องทะเลาะกันจนได้ เฮ้อ...แบบนี้รึเปล่านะที่เขาเรียกว่ารสชาติของชีวิต“หนอย...อยากมีเรื่องเหรอ”ชายหนุ่มนั่งยองๆ บนส้นเท้าก่อนจะหันไปมองนักเลงแสนสวยอย่างขำๆ“ก็อยากมี แต่เรื่องบนเตียงนะ โดยเฉพาะเรื่องใต้สะดือน่ะ...ชอบ”จันทร์ดาราแทบเต้นเมื่อถูกย้อนอย่างไม่ยอมลดราวาศอก เขาช่างกวนโอ๊ยจริงๆ ผู้ชายแปลกๆ แบบนี้มีด้วยเหรอ เวลาปกติก็กวนอารมณ์เธอตลอดเวลา แต่เวลาที่กอดเธอกลับสุภาพน่ารักสุริยะส่องกระจกเงาให้สะท้อนกับแสงแดดแล้วขยับข

“พี่ยะทำใจดีๆ นะคะ เรากำลังจะได้กลับบ้านกันแล้ว” เลือดที่ต้นแขนและที่ขาไหลออกมามากเหลือเกิน ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดแทบไร้สีเลือด ที่แก้มด้านขวาเป็นรอยข่วนคงเกิดจากตอนที่ตกหน้าผาไป นอกนั้นก็เป็นบาดแผลฟกช้ำและถลอกปอกเปิกที่มือทั้งคู่ ระบิลไต่บันไดลงมารับร่างจันทร์ดาราขึ้นไปก่อน “จันทร์เจ้า...เป็นยังไงบ้าง” คู่หมั้นหนุ่มถามและกวาดตามองไปทั่วร่างระหง แล้วต้องถอนใจเมื่อไม่เห็นบาดแผลบนร่างบอบบาง “จันทร์เจ้าไม่เป็นไรค่ะ พี่บิลขา...ช่วยพี่ยะด้วยนะคะ ช่วยพี่ยะด้วย” เธอเขย่ามือหนาของคู่หมั้นหนุ่มอย่างร้อนใจ น้ำตาใสๆ รินไหลออกมาไม่ขาดสายบวกกับร่างที่สั่นระริก ทำให้ระบิลต้องเอะใจในความรู้สึกบางอย่าง “พี่บิลคะ พี่บิลต้องช่วยพี่ยะให้ได้นะคะ อย่าให้เขาเป็นอะไรนะคะพี่บิล” “ครับ จันทร์เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะลงไปช่วยผู้พันเดี๋ยวนี้” ระบิลรับคำแล้วไต่ลงบันไดไปพร้อมเชือกเส้นใหญ่ เขาจัดการผูกร่างหนาของคนไร้สติเข้ากับร่างตัวเองในท่าซ้อนหลัง ตรวจดูว่าผูกเชือกแน่นดีแล้วหรือยัง ก่อนค่อยๆ ไต

“เบื่อ ไม่อยากไปไหน ไม่รู้จะไปหาใครด้วย” เขาเผลอตอบด้วยน้ำเสียงห้าวห้วนเพราะความไม่พอใจหญิงสาวอีกคน ป่านนี้จันทร์ดาราคงกำลังมีความสุขอยู่กับคู่หมั้นของเธอแล้ว “งั้น...ไปเที่ยวกรุงเทพฯ กับพริ้งไหมคะ พริ้งอยากไปกรุงเทพฯ แต่แม่ไม่ให้ไปถ้าจะไปคนเดียว พี่ยะไปกับพริ้งนะคะ” “แล้วพริ้งจะไปทำอะไรที่กรุงเทพฯ ล่ะ หรือแอบไปรู้จักหนุ่มกรุงเทพฯ เข้าให้แล้ว” “เปล่าซะหน่อย พี่ยะนี่พูดอะไรก็ไม่รู้” สุริยะมองแก้มแดงๆ ของพิริตาอย่างสงสัย และแน่ใจว่าหญิงสาวต้องมีบางอย่างในใจ “พี่พูดไม่รู้เรื่อง แล้วทำไมพริ้งต้องหน้าแดงด้วยล่ะ” “กะ...ก็...พี่ยะพูดแบบนี้ พริ้งก็อายน่ะสิคะ” “แล้วทำไมต้องอาย นี่พริ้งแอบมีใครในใจรึเปล่า” ชายหนุ่มถามตรงประเด็นเป๊ะ เขาไม่รู้จะอ้อมค้อมไปทำไมในเมื่อถ้าพิริตาจะพบชายในฝันของเธอเข้าแล้ว เขาก็ควรจะเปิดทางให้เธอนี่นา “พี่ยะ! สาวเฉิ่มอย่างพริ้งนี่นะ จะมีใครมาสนใจ” “ถึงพริ้งจะเป็นสาวเฉิ่ม แต่พริ้งก็เป็นคนสวยนะ เอางี้...ถ้าพริ้งอยากไปเที่ยวกรุงเท