Lahat ng Kabanata ng เถื่อนปรารถนา: Kabanata 11 - Kabanata 20

รถแลนด์โรเวอร์คันนั้นมาหยุดอยู่ห่างจากเธอเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด คนขับรถสวมแว่นกันแดดสีดำร่างสมาร์ทในชุดทหารสีกากีแกมเขียวเต็มยศลงมาจากรถ และตรงเข้าไปพยุงร่างบางที่แข้งขาอ่อนจนนั่งลงไปกับพื้น โดยมีถุงข้าวของวางอยู่ข้างๆ ลำตัว “คุณ! เป็นอะไรรึเปล่าครับ” นายทหารหนุ่มทรุดตัวนั่งยองๆ บนส้นเท้า มองใบหน้าหวานแต่ถูกปิดบังด้วยแว่นตาหนาเตอะ หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคนที่กำลังนั่งยองๆ ข้างๆ เธอ และกวาดตามองไปรอบๆ เห็นคนมากมายมองชะเง้อชะแง้มายังเธอกับเขา สติของพิริตาถูกดังกลับคืนมาแล้วพวงแก้มใสก็แดงเป็นลูกตำลึงอย่างอับอาย หญิงสาวลุกขึ้นจะเก็บส้มที่กลิ้งเต็มถนน แต่ขาของเธออ่อนแรงจนต้องทรุดลงไปอีก ร้อยเอกระบิล บวรกิจโสภณ ช้อนร่างบางแทบปลิวลมขึ้นอุ้มและพาเดินไปวางบนเบาะรถด้านข้างคนขับ ก่อนจะเดินออกมาเก็บข้าวของที่กระจัดกระจาย รวมทั้งส้มทุกลูกใส่ถุงพลาสติกอีกใบที่พอจะยัดของเข้าไปได้อีก พิริตามองการกระทำของเขาด้วยความมึนงง และได้แต่นั่งรอในรถจนชายหนุ่มเดินกลับมาวางถุงทั้งหมดที่เบาะด้านหลัง เขาไม่พูดไม่จาจนกระทั่งเข้ามานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อย

“เอ่อ...จันทร์เจ้ารู้สึกเหมือน...เหมือนตัวเบาเป็นนุ่น แล้วยังลอยอยู่บนก้อนเมฆ มันหวิวๆ แล้ว...แล้ว” “แล้วอะไร”สุริยะถามชิดปากนุ่ม ก่อนส่งเรียวลิ้นทักทายลิ้นนุ่มกระหวัดเกี่ยวพันดูดดื่มความหวานอีกครั้ง “แล้ว...มันตึงๆ เจ็บๆ นิดๆ พี่ยะยังเจ็บอยู่มั้ยคะ” จันทร์ดาราถามคำถามออกไปเหมือนคนเหม่อลอย เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าเธอไว้ใจเขาจนสามารถพูดเรื่องแบบนี้ได้ อีกอย่างเธอได้ยินเพื่อนๆ สมัยเป็นนักเรียนพูดกันบ่อยๆ ว่าผู้หญิงเสียตัวให้ผู้ชายครั้งแรกต้องเจ็บ เธอก็คิดว่ามันน่าเจ็บเพราะดูในหนังเห็นผู้หญิงหวีดร้องตลอดเวลา หญิงสาวก็เลยอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อจากนี้ “เจ็บ พี่ยังเจ็บตลอด ถ้า...” “ถ้าอะไรคะ” “ถ้าไม่ได้รักจันทร์เจ้า” สุริยะอยากจะบ้าที่ต้องมาตอบคำถามแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าสาวสวยปากดีดูเซ็กซี่ไปทุกกระเบียดนิ้วแบบจันทร์ดารา จะยังไม่รู้เรื่องแบบนี้เลยสักนิด เขาเชื่อว่าเธอไม่รู้จริงๆ เพราะเขาได้ทำลายสิ่งที่ยืนยันว่าเธอบริสุทธิ์ไปแล้ว มือน้อยที่กำลังขยับขึ้นลงไม่หยุดทำให้สุริ

สุริยะถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินความจริงจากปากหญิงสาว ความจริงที่เธอไม่ได้พูดผิดเลยสักนิด เขาและเธอร่วมมือกันทำสิ่งเลวร้าย ไม่คำนึงถึงความผิดชอบชั่วดีเลยสักนิด “จริงสินะ สำหรับพี่ยังไม่ใช่พันธะ แต่สำหรับจันทร์เจ้าคงไม่อยากทำให้ผู้กองระบิลเสียใจสินะ” “ใช่...พี่ระบิลไม่ได้ทำอะไรผิด” “ถ้างั้นพี่ก็ผิดเองสินะ ผิดที่...” สุริยะยั้งคำพูดสุดท้ายเอาไว้ก่อนจะเผลอหลุดปากออกไป ร่างสูงกำยำลุกขึ้นแต่งตัวเงียบๆ ดวงตาคมกริบปรายตามองคนร่างบางแสนสวยที่นั่งเปลือยเปล่าพิงผนังถ้ำด้วยการชันเข่าขึ้นไขว้ขาไว้เหมือนนางแบบเซ็กซี่ “แต่งตัวซะ หรือว่ายังอยากต่ออีกครั้ง แต่เสียใจด้วยนะเพราะตอนนี้ผมหมดอารมณ์แล้ว” จันทร์ดาราเงยหน้าขึ้นมองคนปากเสีย สรรพนามที่เปลี่ยนไปบอกให้เธอรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโกรธแค่ไหน หญิงสาวผุดลุกขึ้นอย่างไม่คิดจะอายร่างกายเปลือยเปล่าของเธออีกต่อไป ตอนนี้ความโกรธเริ่มก่อตัวในหัวของจันทร์ดาราอีกครั้ง “แล้วคิดว่าฉันมีอารมณ์กับนายนักรึไง คนบ้า...ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะนายคนเดียว” “อ๋อเหรอ แล้วใค

“อ๋อ...ไว้ใจได้ พวกเรามาอยู่ที่นี่นานแล้ว เรารักความสงบน่ะไม่ชอบความวุ่นวายก็เลยแยกออกมาอยู่ซะกลางป่าแบบนี้ มาๆ ตามข้ามา ไม่ต้องกลัวนะพวกเราไว้ใจได้” จันทร์ดารากระตุกมือใหญ่อย่างไม่ไว้ใจป้าลำยอง สุริยะเองก็ไม่ไว้ใจเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เขาต้องหาที่พักที่กินให้หญิงสาว และอยากรู้ด้วยว่าตอนนี้ตนอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย “นายราหู ฉันกลัว”หญิงสาวบอกตามจริง เธอกลัวภัยจากมนุษย์มากกว่าภัยจากธรรมชาติ เพราะธรรมชาติไม่เคยเล่นตลกหรือหลอกลวงใคร แต่มนุษย์ทั้งเล่นตลกและหลอกลวงแก่งแย่งชิงดีกันทุกวัน ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าคนที่เธอไว้ใจที่สุด คือผู้ชายร่างสูงที่อยู่ข้างๆ คนนี้คนเดียว “ผมอยู่ด้วยไม่ต้องกลัว ไม่มีใครทำอะไรคุณได้หรอก” สุริยะปลอบ ทั้งคู่เดินตามป้าลำยองไปหยุดหน้ากระท่อมหลังหนึ่ง เมื่อมีคนแปลกหน้ามาคนที่อยู่ในหมู่บ้านนั้นก็พากันออกมาเมียงมอง ผู้ชายหลายคนถือปืนในมือ หน้าตาดุดันน่ากลัวจนจันทร์ดาราต้องหลบไปอยู่ข้างหลังสุริยะ ชายหนุ่มเองก็เตรียมพร้อม อาวุธของเขาตอนนี้เหลือเพียงมือเปล่า เพราะปืนที่พกติดตัวมาด้วยตกน้ำจมหายไปแล้วตอนที่กระโดดลงน

“ป้าจ๊ะ นี่เนื้ออะไรเหรอจ๊ะ” “อ๋อ...เนื้อหมูน่ะ ข้าจะทำหมูแดดเดียว แต่คงไม่ได้กินวันนี้แล้วเพราะแดดกำลังจะล่ม” “แล้ว...หมูนี่ป้าไปเอามาจากไหนเหรอคะ” หญิงสาวถาม และพอเห็นสายตาของป้าลำยองเธอก็บอก “เอ่อ...เจนสงสัยค่ะ กลางป่าลึกแบบนี้พวกป้าอยู่กันยังไง อาหารการกินเป็นยังไงบ้าง” “พวกเราทำนาปลูกข้าว เลี้ยงสัตว์ ปลูกผักไว้กินเองทั้งนั้น เรามีกันแค่สิบคน ก็ทำนาแปลงเล็กๆ แค่พอมีไว้กิน ปลูกพืชผักสวนครัว ปลูกต้นพริกด้วยเผื่ออยากกินเผ็ดๆ แล้วก็เลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ ปลาก็โน่น...ไปหาเอาที่ลำธาร ที่นี่อุดมสมบูรณ์เพราะมีทางน้ำไหลผ่าน อยากทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น แต่...” “แต่อะไรจ๊ะป้า” “แต่อย่าให้ใครรู้ เพราะการทำนามันก็ต้องถางป่า แต่ที่นาของเราไม่กว้างจนเป็นที่สังเกต พวกเราจึงอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ไง” จันทร์ดาราถึงบางอ้อเดี๋ยวนั้น “แล้วเสื้อผ้า หรือพวกน้ำมันน้ำปลา พวกเครื่องครัวล่ะจ๊ะหาได้ที่ไหน” “น้ำมันก็มาจากหมูไงอีหนู เลี้ยงหมูเอามาเชือดกินก็เอามันของหมูมาเคี่ยว แต่ส่วนมากพวกเราจะใช้วิธีย่างมากกว