Lahat ng Kabanata ng เถื่อนปรารถนา: Kabanata 51 - Kabanata 60

แก้วแล้วแก้วเล่าที่จันทร์ดาราสั่งมาดื่ม สาวสวยเซ็กซี่ทั้งสองคนกำลังเมาได้ที่ทีเดียว ระบิลเห็นท่าไม่ชอบมาพากล เป็นห่วงว่าบิดาของจันทร์ดาราจะไม่พอใจหากลูกสาวกลับไปในสภาพที่เมาแอ๋แบบนี้ จึงเข้าไปห้ามไม่ให้เธอสั่งเครื่องดื่มชนิดนั้นมาอีก “จันทร์เจ้า...เมาแล้วนะ คุณพริ้งก็ด้วยครับ พี่ว่าพอแล้วเลิกดื่มเถอะ กลับบ้านไปแบบเมาๆ แบบนี้เดี๋ยวท่านนายพลจะดุเอานะครับ” “พี่บิลอาวอาราย...มาพูด จันทร์เจ้า...ม่ายได้มาว ยังดื่มได้อีกเยอะ” พิริตาที่ยืนโงนเงนเพราะพื้นห้องเอียงไปเอียงมาก็ทรงตัวไม่อยู่ ร่างบางล้มลงบนโซฟาอย่างไม่เป็นท่าโดยมีมือหนาของสุริยะรับไว้อีกที “จันทร์เจ้าเห็นไหม คุณพริ้งยืนไม่อยู่แล้ว และจันทร์เจ้าก็ตาปรือจวนจะปิดแล้ว พอเถอะ พี่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า” “ถ้าหากไม่รัก จะทำอย่างนั้นทำไม จะคอยทุ่มเทอย่างนั้นไปเพื่อใคร ไม่ใช่เธอหรอกเหรอ...” จันทร์ดาราไม่ฟังเสียงใดอีกแล้ว เธอร้องเพลงบอกรักใครบางคน โดยไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจถึงเนื้อหาของเพลงนี้รึเปล่า หญิงสาวโยกตัวไปมาแม้ว่ามันจะเป็นเพลงช้าซึ้งกินใจ แต่เธอก็ยังเต

“ม่าย...ออกไปนะ”เธอไล่เขาเสียงดัง มือบางดันริมฝีปากรุมร้อนถอยห่างพร้อมกระถดร่างหนี สุริยะใกล้จะหมดความอดทนแต่ยังฝืนไว้เผื่อว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัว“จันทร์เจ้าลืมตาสิ ลืมตามองพี่ยะ”พอได้ยินชื่อ “พี่ยะ” ฝ่ามือน้อยก็ตวัดใส่ใบหน้าโดยหญิงสาวไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองเลยแม้แต่น้อย“อย่าพูดชื่อนี้อีก เกลียดนักคนหลอกลวง คน...ใจร้าย พี่บิลเอาเขาไป...ไกลๆ จันทร์เจ้าเกลียดเขา คนไม่...รักษาสัญญา” ความอดทนของสุริยะขาดผึง เขาผละออกห่างอย่างรวดเร็ว ร่างแกร่งสปริงตัวลงจากเตียงนุ่ม มองร่างงามด้วยสายตาเครียดแค้น “คำก็พี่บิล สองคำก็พี่บิล อยากได้ระบิลเป็นผัวจนตัวสั่นรึไงจันทร์เจ้า ไม่มีทางเสียล่ะ ถึงเธอจะเกลียดฉันยังไง เธอก็ต้องเป็นของฉัน” ร่างสูงผึ่งผายเดินออกไปจากห้องทั้งที่ส่วนล่างพันผ้าขนหนูหมิ่นเหม่ เขาเดินไปจับลูกบิดประตูก่อนจะดึงปิด ดวงตาคมวาวโรจน์ไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ จับจ้องไปยังร่างบางซึ่งเขาเป็นคนตวัดผ้าขึ้นคลุมให้ถึงลำคอ เธอนอนสงบนิ่งไม่ไหวติงเห็นเพียงแรงสะท้อนขึ้นลงจากทรวงอกอวบเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ประตูบานนั้นปิดลงในอีกสามนาทีต่อมา โดยคนที่นอนนิ่งอยู่ไม่รู้ถึง

“พริ้งมาหาคนๆ หนึ่ง คนที่...เอาหัวใจของพริ้งไป” “พริ้งเมาก็เลยพูดเลอะเลือนไปแล้วแน่เลย ใครกันจะเอาหัวใจพริ้งไปได้ ถ้าพริ้งไม่ให้เขาเอง” “ผู้กองคิดว่าพริ้งเมาเหรอคะ พริ้งเปล่าเมาสักหน่อย แค่...มึนนิดๆ” หญิงสาวแก้ตัว คนบอกไม่เมาหน้าแดงก่ำ กลิ่นแอลกอฮอล์ออกมาจากลำคอของเธอ แต่เขาก็ไม่รังเกียจกลับคิดว่ามันหอมจนน่าลิ้มลองด้วยซ้ำ แล้วระบิลก็หมดความยับยั้งชั่งใจ กลีบปากหนาประกอบริมฝีปากอิ่มชุ่มฉ่ำซึ่งเผยอออกอย่างเชิญชวนโดยไม่รู้ตัว เขาเชื่อว่าพิริตาไม่รู้ตัว แต่เขาคงกลายเป็นสุภาพบุรุษในตอนนี้ไม่ได้แล้ว พิริตาขยับปากโต้ตอบอย่างเงอะงะ เรียกเสียงครางแหบออกมาจากลำคอหนาแกร่ง ปลายลิ้นหนาซอกซอนเข้าไปดูดดื่มความหวานภายในโพรงปากนุ่ม เกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นเรียวเล็กดูดรัดเรียกร้องอย่างหิวกระหาย มือใหญ่เลื่อนลูบไปทั่วกายนุ่ม ลูบไล้ขึ้นลงไปตามสีข้างบอบบางก่อนจะเลื่อนขึ้นกอบกุมเนินทรวงสล้างราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ “ผู้กอง...” “ขอนะพริ้ง ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ” “...” “ถ้าพริ้งไม่ตอบแสดงว่าไม่ปฏ

เปลือกตาบางใสกะพริบตาถี่ๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่เห็นคือคานไม้มุงหลังคาดูแปลกตาในความคิดของเธอ ดวงตากลมโตกะพริบอีกครั้งเพื่อจะมองให้แน่ใจ คราวนี้กวาดตามองไปรอบๆ ห้องไม้ ใช่...มันเป็นห้องไม้ และคงเป็นบ้านไม้ทั้งหลังด้วยซ้ำ ‘บ้านใคร ที่ไหน เราอยู่ที่นี่ได้ยังไง’ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอแน่นอน แล้วก็ไม่ใช่บ้านของระบิลด้วย เพื่อไขความกระจ่างแจ้ง หญิงสาวจึงขยับกายเตรียมจะลุกขึ้น แต่...ทำไมเธอขยับมือขยับขาข้างหนึ่งไม่ได้เลย จันทร์ดาราเงยหน้ามองข้อมือทั้งสองข้างจึงเห็นว่าข้อมือของเธอถูกผูกติดกับขาเตียง เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนก้มลงมองข้อเท้าข้างหนึ่งที่ถูกผูกเช่นกัน แล้วต้องตกใจจนแทบสิ้นสติเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเปลือยกาย กึ่งนั่งกึ่งนอนเอนตัวพิงเตียงตั้งซึ่งมีเสา 4 เสา หญิงสาวรู้สึกเจ็บที่ยอดอก เธอก้มลงมองเห็นร่องรอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆ ตั้งแต่บ่า เนินอก ต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนราบ รอบๆ สะดือสวยมีรอยนั้นถึง 3 จุด ราวกับคนทำนั้นเป็นโรคจิตกระหายความเจ็บปวดของหญิงสาวอย่างเธอ ที่แรงไปกว่านั้น เธอเห็นรอยฟันที่ยอดอกซึ่งเ

จันทร์ดาราดึงมือหนาออกมองบาดแผลซึ่งมีความยาวประมาณ 1 เซนติเมตร บาดแผลไม่ลึกอย่างที่คิดทำให้เธอเบาใจลงได้ในระดับหนึ่ง “เอาเลือดบ้าออกซะมั่งก็ดี เผื่อความบ้าจะได้ลดลงบ้าง” เธอบอกก่อนจะฝืนกายจากอ้อมกอดแล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อกล้ามสีขาวสะอาดออกมาตัวหนึ่ง ทาบลงบนร่างตัวเอง เสื้อในตู้นี้คงเป็นของเขาอย่างไม่ต้องเดา เพราะมีแต่ชุดทหารแน่นขนัดอยู่ฟากหนึ่งของตู้ อีกฟากหนึ่งมีเสื้อผ้าลำลองอย่างเสื้อกล้ามที่เธอหยิบออกมานี้ ขนาดของมันใหญ่แต่มันคงเป็นตัวที่เล็กที่สุดแล้ว เธอสวมมันเข้าไปความยาวของมันปิดต้นขาอย่างมิดชิด หากแต่พอไปยืนมองเงาในกระจกกลับต้องตกใจ เมื่อวงแขนกว้างเสียจนไม่อาจปิดบังเต้าทรวงเอาไว้ได้หากไม่ทันระวัง “ไม่มีตัวที่เล็กกว่านี้แล้วเหรอคะ” “ไม่มีจ้ะ ใส่ตัวนั้นแหละ สวย...” จันทร์ดาราสบตาคมผ่านกระจกเงา ขนาดเจ็บตัวแบบนี้ดวงตาคู่นั้นยังเจิดจรัสเจ้าเล่ห์เพทุบายอยู่ได้ หญิงสาวรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมอง ถ้ายั่วคนเจ็บแล้วจะเป็นยังไงน๊อ อยากแกล้งให้เจ็บใจเล่นบ้าง หนอย...จับเธอมัดไว