All Chapters of เถื่อนปรารถนา: Chapter 61 - Chapter 70

จันทร์ดาราจงใจก้มลงเก็บแตงโมชิ้นนั้น โดยไม่ย่อเข่าลงอย่างที่ควรทำ เธอก้มโค้งสะโพกลอยโด่งอย่างตั้งใจ แถมทำเป็นมืออ่อนหยิบตกๆ อยู่ 2-3 ครั้ง “สวีทฮาร์ท” เสียงครางทุ้มนุ่มปนกระเส่าที่ได้ยิน ทำให้จันทร์ดารากระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม สุริยะครางเมื่อเห็นกลีบกุหลาบตูมเต่งสีชมพูเด่นชัด ในขณะที่เธอก้มลง ยิ่งต้นขาที่หนีบเข้าหาก่อนยิ่งทำให้บีบรัดส่วนอ่อนไหวนั้นอวบอูมขึ้นมาอย่างน่ามอง เขาเดินเข้าไปหาร่างบางราวกับต้องมนตร์สะกด หญิงสาวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เปิดตู้ไมโครเวฟหยิบถ้วยใส่แกงร้อนๆ หอมกรุ่นน่ากินออกมา แต่ถูกมือใหญ่แย่งไปวางไว้บนโต๊ะแทน “อุ๊ย! อะไรกันคะพี่ยะ เดี๋ยวก็หกหมด” “ไม่ทันแล้วล่ะ มันหกไปแล้ว” “เอ๋...อะไรหกคะ ไหนๆ” เธอแกล้งเดินมองพื้นหาจุดที่เขาบอกว่าหก ทั้งที่รู้ว่าไม่มีและรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ชายหนุ่มเดินตามไปรวบเอวบางจากทางด้านหลัง กดจูบลงบนต้นคอระหงซึ่งมีลูกผมตกลงมาเต้นหยอยๆ อย่างน่ารัก “อยากรู้เหรอว่าอะไรหก” มือใหญ่บีบขยำเต้าทรวงสล้าง “นี่ไง...ที่หก หก

“เอ่อ...มันก็...ไม่เชิงว่าเป็นโรงแรมม่านรูดหรอกจ้ะ แต่เป็นห้องเช่ารายวันที่...” “ที่อะไรคะ พี่บิลบอกพริ้งมาตรงๆ เถอะค่ะ” “ที่...เอ่อ...พวกผู้ชายชอบพาผู้หญิง...นักศึกษา...เด็กเสี่ย...มานอนที่นี่จ้ะ” “พี่บิล!! แล้วมันต่างจากม่านรูดตรงไหน ทำไมพี่บิลพาพริ้งมาที่แบบนี้คะ แล้วอย่างนี้คนที่เห็นเราไม่คิดว่าพริ้ง...เป็นผู้หญิงอย่างว่าหรอกหรือ” “แหะๆ คำถามแรกคำตอบคือ ต่างที่ที่นี่ไม่มีม่านรูดเพราะเป็นตึก คำถามที่สองคำตอบคือ พี่ไม่รู้จะพาพริ้งไปที่ไหนดี คำถามที่สามคำตอบคือ ตอนที่พี่พาพริ้งขึ้นมาไม่มีใครเลยสักคนจ้ะ” คำตอบหรือคำแก้ตัวแล้วตีหน้าโศกของเขา ไม่ได้ทำให้พิริตาเบาใจขึ้นมาเลยสักนิด คนที่เป็นทหารเป็นแบบนี้กันทุกคนรึเปล่านะ ห่าม เถื่อน ทำอะไรไม่คิด ระบิลไม่ต่างจากพี่ยะของเธอเลย ถึงแม้ว่าเขาดูจะเคร่งขรึมกว่าไม่กะล่อนเต็มสูตรแบบสุริยะก็เถอะ พอกันทั้งผู้กองผู้พันเลย ดูสิแทนที่จะพาเธอเข้าโรงแรมดีๆ มีระดับกว่านี้ก็ไม่ได้ อย่างน้อยที่นั่นก็คงไม่ทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นหมอนวดราคาถูกแบบนี้ “ทำไมพี่บิลไม่หาที่ดีๆ กว่านี

“เจ้าเป็นอะไรไปคะ เจ้าทำใจดีๆ ไว้นะคะ เจ้า!!!!” ร่างของเจ้านภดลถูกนำส่งโรงพยาบาลในเวลาต่อมา หม่อมสิฐิราเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน พร้อมด้วยนางอิ่มสาวใช้วัยกลางคน ซึ่งเป็นคนสนิทของหม่อมสิฐิรา “ใจเย็นๆ ทำใจดีๆ ไว้นะคะหม่อม เจ้านภดลต้องไม่เป็นไรค่ะ” “ฉันใจไม่ดีเลยอิ่ม เจ้าไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ เจ้าแข็งแรงดีมาตลอด” “ก็เพราะเจ้าแข็งแรงดีสิคะ อิฉันถึงบอกให้หม่อมใจเย็นๆ เจ้าต้องไม่เป็นอะไรค่ะ” เกือบชั่วโมงที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก พร้อมร่างของแพทย์เจ้าของไข้เดินออกมา “เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ เจ้านภดลเป็นอะไรไปคะ” หม่อมสิฐิรารีบถามคุณหมออย่างร้อนใจ “เจ้านภดลเป็นโรคหัวใจครับ ตอนนี้เราต้องรักษาด้วยการทำบอลลูนหัวใจ พร้อมการให้ยาปฏิชีวนะ โชคดีนะครับที่มาโรงพยาบาลทัน หากช้ากว่านี้เราคงรักษาไม่ทัน” “คุณพระช่วย แล้วเจ้าจะหายไหมคะ” “การรักษาต้องทำอย่างต่อเนื่องครับ เพราะโรคนี้รักษาไม่หายขาด คนไข้ต้องรักษาตัวเองตามที่หมอบอกอย่างเคร่งครัด เพื่อไม่ให้เส

ยัง...ยังหรอก เธอยังไม่หยุดเพียงเท่านี้ ให้มันรู้กันไปว่าเขาจะทนได้สักกี่น้ำ ปลายลิ้นนุ่มลากไล้จากซอกหูลงมายังลำคอ วกเข้าหาลูกกระเดือกแล้วเลียไล้จากลูกกระเดือกลงมาหายอดอกสีเข้มเล็กๆ สุริยะแทบปล่อยเสียงครางออกมา ในยามที่ริมฝีปากนุ่มครอบครองจุดที่ไวต่อความรู้สึกจุดแรกของเขา แต่เขาก็อดทนรั้งรอให้เธอทำมากกว่านั้น จริงๆ แล้วเพียงแค่เขายอมร้องครางออกมาให้ดังๆ เธอก็จะยอมแก้เชือกที่มัดร่างแกร่ง แต่ถ้าทำแบบนั้นแล้วผลที่จะตามมาล่ะ เขายังไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านแถวนี้ ให้พูดล้อเลียนกันอย่างสนุกปากว่าได้ยินร้องครางดังลั่นจากเขา แค่คิดก็ขนลุก ฉะนั้นที่ทำได้ก็คือต้องทน ทนจนกว่าหญิงสาวจะเลิกราไปเอง แล้วยอมแก้เชือกให้เขาแต่โดยดี จันทร์ดาราดูดกลืนตุ่มไตเล็กๆ นั้นเบาๆ สลับกับรุนแรง สังเกตเห็นร่างแกร่งสะท้านขึ้น มือที่ถูกมัดทั้งสองข้างนั้นกำแน่นจนเส้นเลือดที่ข้อมือโป่งพอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชายหนุ่มกำลังทรมานแค่ไหน เอาสิ...ถ้าทนได้ก็ให้มันรู้ไป ตุ่มไตสีเข้มทั้งสองข้างถูกลิ้มลองครั้งแล้วครั้งเล่า หญิงสาวยังกัดยอดอกนั้นเบาๆ จนเป็นรอยฟันเหมือนที่เธ

จันทร์ดารากอดร่างหนาแน่น ซุกซบพวงแก้มแนบกับอกกว้าง ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอของชายหนุ่ม “ขอให้จันทร์เจ้ามีเวลาคุยกับพี่บิลหน่อยนะคะ พี่บิล...เอ่อ...เขาไม่ได้ผิดอะไรด้วย อีกอย่างเขามีความจำเป็นที่ต้องแต่งงานกับจันทร์เจ้า” สุริยะเก็บคำพูดที่เกือบหลุดปากออกไปแล้ว ว่าระบิลรู้เรื่องหมดทุกอย่าง แต่เขายังอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างในตัวหญิงสาว จึงจำต้องเก็บความลับนี้ไว้ก่อน ถ้าบอกเธอไปว่าระบิลรู้เรื่องดี และที่สำคัญระบิลมีใจให้พิริตาแล้ว “ความจำเป็นอะไร” นี่เป็นเรื่องใหม่ที่เขาเพิ่งเคยได้ยิน ความเป็นอะไรที่ทำให้ผู้กองระบิลต้องแต่งงานกับจันทร์ดารา หญิงสาวทำหน้าปั้นยาก ชั่งใจอยู่ว่าจะควรเล่าเรื่องของระบิลให้สุริยะฟังดีไหม แต่มันไม่ใช่เรื่องของเธอนี่นา อีกอย่างเธอจะเอาเรื่องแบบนี้ของระบิลไปเล่าให้คนอื่นฟัง เขาก็คงไม่พอใจถ้าได้รู้แน่ ถึงแม้คนๆ นั้นจะเป็นสุริยะก็เถอะ ผู้ชายน่ะหยิ่ง ยิ่งเป็นชายชาติทหารด้วยแล้ว พวกเขาหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองจะตาย สุริยะก็กำลังทำให้เธอเห็นอยู่นี่ไง ว่าเขาไม่ต้องการหลบอยู่ข้างหลังผ