All Chapters of เถื่อนปรารถนา: Chapter 71 - Chapter 80

“พี่สัญญาว่าถ้าวันใดที่ฟ้าเห็นใจ ให้เราได้อยู่ด้วยกัน วันนั้นคำว่ารักพริ้งจะต้องออกมาจากปากพี่แน่ๆ เพราะไม่มีความจำเป็นที่ต้องเก็บมันไว้ในใจอีกต่อไปแล้ว” หญิงสาวน้ำตาตกกับคำพูดที่ประดุจคำมั่นสัญญาของระบิล เธอมอบรางวัลให้เขาด้วยการพลิกร่างเป็นฝ่ายทาบทับ สาวเฉิ่มหน้าหวานกลายเป็นสาวเปรี้ยวเข็ดฟัน และตอนนี้กำลังเป็นนางเสือสาวขย้ำเหยื่ออันโอชะอย่างม้าหนุ่มผู้คึกคะนอง ร่างบางกดสะโพกผายดูดกลืนแก่นกายที่แข็งชันตั้งรับอย่างไม่มีวันถอย พิริตาตั้งใจปรนเปรอความสุขให้ระบิล อย่างที่เขาไม่มีวันลืมเลือนเธอได้ลง หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้ว ตั้งแต่วันแรกจนถึงทุกวันนี้ หญิงสาวอยู่ในใจของผู้กองระบิลมาตลอด ระบิลโยกสะโพกสวนขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ แม้กายจะเริ่มล้ากับบทรักทรหดนานนับหลายชั่วโมงที่เพิ่งผ่านมา แต่ใจยังสู้และไม่ยอมถอย ราวกับต้องการเก็บเกี่ยวความสุขที่หาได้ยากนี้เอาไว้ในความทรงจำไม่ลืมเลือน กายบอบบางของจ๊อกกี้สาวควบขับอาชาหนุ่มคู่ใจ ร่างบางเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลพรมร่างแกร่ง ทรวงอกอวบสะท้อนขึ้นลงตามแรงขับเคลื่อนของร่างบาง และแรงอัดซึ

คุณหญิงชดช้อยแย้ง เพราะไม่อยากให้สามีกลายเป็นคนวิตกจริต เข้าใจอยู่หรอกว่าเป็นพ่อที่หวงลูกสาวมาก แต่จันทร์ดาราโตและสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว อีกอย่างลูกสาวของเธอก็ไม่ใช่เด็กดื้อ ไม่เคยทำให้พ่อแม่เสียใจมาก่อน เธอเชื่อมั่นว่าลูกสาวคนเดียวของเธอ จะไม่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจแน่ “อืม...ก็จริงของคุณหญิงนะ เอ้อ...ผมว่าจะมาคุยเรื่องฤกษ์งามยามดีน่ะ คุณหญิงไปให้พระท่านหาฤกษ์มาได้หรือยัง อีกสามเดือนน่ะ ได้ฤกษ์ดีวันไหน” “อ๋อ...เรื่องนี้อิฉันคิดว่า เราน่าจะรอให้คุณรักดาวไปหาฤกษ์ด้วยกันนะคะ” “ถ้างั้น...ก็ต้องบอกคุณรักดาวนะ รีบๆ แต่งไปซะ ผมจะได้หมดห่วงเสียที” คุณหญิงชดช้อยมองผู้เป็นสามีอย่างไม่สบายใจ เธอไม่ชอบวิธีการคลุมถุงชนแบบนี้เลย แต่ก็ขัดสามีไม่ได้ ยกเว้นเสียแต่...ระบิลจะหาเงินมาชดใช้ได้เท่านั้น ใจจริงของเธออยากช่วยระบิล เพราะรู้ว่าเด็กทั้งสองไม่ได้รักกันมากไปกว่าพี่น้อง อยากให้เงิน 3 ล้านแก่ชายหนุ่ม แล้วให้เขานำมาใช้หนี้เอง แต่มันจะผิดปกติเกินไป อีกอย่างผู้กองระบิลคงไม่ยอมแน่ๆ ถึงเขาจะยากจนแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางขอร้องให้เธอต้องช่วยด้วยวิธีแบ

ผู้เป็นมารดาลุกขึ้น เธอไม่ได้โกรธลูกชายหรอก แต่ถ้าจะทำให้เขาคล้อยตามก็ต้องใช้แผนนี้ แผนขอความเห็นใจกึ่งบังคับของเธอจะได้ผลไหม คงต้องใช้เวลาพิสูจน์อีกสักนิด “แม่จะกลับแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นตาม เห็นท่าทีของมารดาก็รู้สึกไม่ค่อยดี เพราะมารดาไม่เคยทำท่าทีเย็นชาต่อเขาแบบนี้ “แม่ได้เห็นหน้ายะ แล้วก็พูดธุระของแม่เสร็จแล้ว แม่ก็น่าจะกลับได้แล้วสิ” หม่อมสิฐิราแกล้งสะบัดหางเสียงเหมือนคนแสนงอนนิดๆ เพื่อให้เข้าถึงบทบาทที่กำลังแสดงอยู่ “อุตส่าห์มาหาผมทั้งที นอนเป็นเพื่อนผมสักคืนสองคืนไม่ได้เหรอครับ” ผู้เป็นมารดาซ่อนรอยยิ้ม ลองได้ยินเสียงโอดครวญระคนออดอ้อนแบบนี้ บางทีอาจได้ยินข่าวดีตามมาด้วย ดังนั้นเธอจะเล่นแง่อยู่ทำไม ต้องปล่อยไปตามน้ำ ยิ่งน้ำสายนี้ไม่เชี่ยวกรากยิ่งน่าลงไปพายเรือเล่น “ถ้ายะต้องการอย่างนั้น ก็ได้...จะให้แม่นอนที่ไหนว่ามา” เท่านั้นแหละ หน้าซีดๆ ของลูกชายก็ยิ้มแฉ่ง ศึกใดก็ไม่หนักเท่าศึกแม่งอน ยิ่งไม่อยากทำศึกยืดเยื้ออยู่ด้วย บอกตรงๆ ว่าเหนื่อย ผู้กองระบิลโทรหา

“ผู้พันยะ!!” ระบิลลุกพรวดโค้งศีรษะให้นายทหารที่มียศสูงกว่า “เอ่อ...มะ...ไม่มีอะไรครับ” “ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องติดอ่างด้วย อย่ามากลัวผมเหมือนที่เจ้าพวกนั้นกลัวหน่อยเลยผู้กอง” “แหะๆ ผมไม่ได้กลัวผู้พันหรอกครับ จะกลัวได้ไง ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่” “แต่มีบางอย่างที่ผมอยากรู้ คิดว่าคงยังไม่รู้ลึกถึงขนาดเห็นตีนงูหรือนมไก่” สีหน้าของสุริยะเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม ทำให้ระบิลต้องพลอยลุ้นไปกับคำถามของชายหนุ่ม “อะไรหรือครับ ผู้พันอยากรู้เรื่องอะไรเหรอครับ” “เราไปหาอะไรอร่อยๆ ทานกันระหว่างคุยดีกว่า ผมคิดว่าเราคงต้องคุยกันยาว” จากนั้นนายทหารหนุ่มรูปงามไม่แพ้กัน ก็เดินตามกันไปที่รถจิ๊บของสุริยะ ระบิลมองรถคันนั้นก่อนโหนตัวขึ้นไปนั่งเคียงข้าง ที่เขาต้องมองเพราะว่ามันไม่ใช่รถของทางราชการ และรถของสุริยะคนก่อนหน้านี้ก็เป็นรถหรูนำเข้า แต่ทำไมรถคันนี้ถึงฉีกแนวออกจากเดิมมาเป็นรถจิ๊บคาริเบียนสภาพโทรมๆ แบบนี้ “ผู้พันครับ” “จะถามเรื่องรถเหรอ” ใบหน้าของคนที่ย้อนถาม ทั้งที่ระบิลยังไม

เขาจำได้ว่าวันที่ไปส่งจันทร์ดารา หญิงสาวก็ถามเกี่ยวกับรถคันหรูนั้น แล้วเขาก็ตอบเธอไปว่า “เปล่า พี่จะมีปัญญาที่ไหนขับรถหรูๆ แบบนี้ รถพี่คันนั้นต่างหาก” เขาชี้ไปที่รถจิ๊บคาริเบียนที่จอดอยู่ “แล้วคันนี้รถใครเหรอคะ” “รถของเพื่อนน่ะ เพื่อนพี่มันไปเมืองนอก วันนั้นมันให้พี่ขับคันนี้ไปส่งที่สนามบิน แล้วก็ฝากพี่ไว้ที่นี่ เดี๋ยวพอกลับมา มันก็จะให้พี่ขับคันนี้ไปรับ” เขาต้องขอบคุณสมองอันปราดเปรื่อง ที่หาทางออกให้ตัวเองได้ และจันทร์ดาราก็เชื่อสนิทดีเสียด้วย สุริยะอมยิ้มให้กับเหตุการณ์วันนั้น ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขามองเบอร์หญิงสาวอยู่นาน ปลายนิ้วหัวแม่มือกำลังจะกดปุ่มโทรออก หากไม่ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน “หงิง...” เสียงเจ้าชีโร่นี่นา หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่นและหูก็สดับรับฟังเสียงของสุนัขตัวโปรด แต่เสียงมันก็เงียบหายไป ความรู้สึกของเขาบอกให้รู้ว่ากำลังเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ชอบมาพากลเข้าแล้ว ร่างสูงยืดตัวขึ้นยืน ยัดมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วค่อยๆ ย