All Chapters of บ่วงบำเรอรัก: Chapter 61 - Chapter 70

"มั่นคงกว่าของแก้วตาเยอะเลย" ฉันที่นั่งมองสองคนเล่นกันอยู่ห่าง ๆ ได้แต่เบะปากให้กับความเข้าข้างกันดีทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่วัน ทันทีที่คริสจดจ้องปราสาททรายฝีมือของพี่สงครามเรียวปากเล็กก็เอ่ยชมไม่หยุด จนคนที่โดนชมเริ่มจะได้ใจเหลือบมายกยิ้มกว้างให้ฉัน ทว่าฉันกลับส่งตาแข็งกลับใส่เขาเช่นทุกครั้ง"ได้ปราสาททรายแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วคริส ใกล้ค่ำแล้ว""คุณลุงจะไปกับเราด้วยไหมครับแก้วตา" เจ้าลูกชายฉันก็อาลัยอาวรณ์ตาลุงแก่นี่ไม่หยุด ฉันชักจะรำคาญความเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองคนนี้แล้ว"คุณลุงเขาต้องรีบกลับไปทำงานต่อแล้วคริส ปล่อยให้เขาไปไหนก็ไปเถอะ""บังเอิญสองสามวันนี้ฉันไม่มีงานต่อ นายอยากให้ฉันอยู่ต่อไหม?" ร่างสูงย่อตัวลงมาคุยกับคริส ราวกับเขากำลังหาพรรคพวกโดยใช้ลูกชายฉันเป็นเครื่องมือ"อยากครับ!" อีกคนก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ได้ยินคำตอบดังนั้นเขาก็ยักคิ้วกวนใส่ฉัน ก่อนที่จะยื่นหน้าไปกระซิบกับคริสจนฉันต้องรีบจับทั้งสองคนแยกออกจากกัน"หยุดเลยนะ คุณกำลังเป่าหูอะไรลูกชายฉัน""ฉันแค่บอกชื่อของฉัน""บอกชื่อ แล้วจะกระซิบทำไม""ฉันไปก่อนนะคริส แล้วเจอกัน" อีกคนไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของฉันเลยสักนิด เ

เสียงคลื่นทะเลและลมอ่อน ๆ ในยามกลางคืนกำลังพัดผ่านมาปะทะหน้าฉันที่กำลังเดินเล่นอยู่ริมทะเล โดยเป็นความต้องการคริสอีกเช่นเคยที่ทั้งอ้อนและเขย่าแขนอยากให้ฉันพามา แต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับหลับคอพับบนแผ่นหลังของชายหนุ่มร่างบึกบึนเสียแล้ว เพราะความต้องการของลูกที่อยากให้พี่สงครามมาด้วยฉันที่ตั้งท่าปฏิเสธหนักหนาแค่ไหนสุดท้ายก็สู้ไม่ได้ จนต้องมาเดินเล่นริมทะเลกันทั้งสามคนแบบนี้"คริสหลับแล้ว ส่งเขามาให้ฉันแล้วคุณก็กลับไปได้แล้ว" ฉันยื่นมือหมายจะดึงคริสจากที่กำลังขี่หลังเขา แต่ร่างสูงก็ขยับออกไม่ให้ฉันแย่งไปได้"ฉันไปส่งเอง เธออุ้มไม่ไหวหรอก""ไม่เป็นไร ฉันไหว""แก้วตา…" ใบหน้าคมคายหันมาจดจ้องที่ฉันจริงจัง จนเราสองคนได้สบประสานสายตากัน นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้าเขาจริง ๆ จัง ๆ หลังจากหกปีที่ฉันหนีเขาไป นอกจากร่างกายที่ซูบผอมเขาดูไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ตาสีน้ำตาลที่ยังคงความดุดัน จมูกที่เป็นสันโด่งจนเข้ากับรูปหน้า รวมไปถึงริมฝีปากสีแดงอ่อน ๆ ยังคงเหมือนเดิม แต่ที่จะไปเปลี่ยนไปคงจะเป็นนิสัยของเขา ที่ดูอ่อนโยนและเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่สิ่งที่สำคัญคือเขายังคงเอาแต่ใจอยู่เหมือนเดิม"เราจะคุยกั

"มาหาคุณสงครามค่ะ" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจพาลูกมาที่บริษัทยักใหญ่เครือของ CRUISE เพราะตั้งใจจะมาขอบคุณเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะยอมเจอฉันหรือเปล่าหลังจากที่รู้ว่าคริสไม่ใช่ลูกของเขา ร่างสูงก็หายไป ฉันทำใจไว้อยู่แล้วและวันนี้ก็ไม่ได้มาในฐานะที่ต้องการร้องขออะไรเลย เพียงแต่อยากขอบคุณเขาแค่นั้นจริง ๆ"ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ?" ประชาสัมพันธ์ตรงเคาน์เตอร์เอ่ยถาม ซึ่งฉันก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบแค่เบอร์ยังไม่มี ฉันจะติดต่อเขาได้ยังไง"ขอโทษด้วยนะคะ ถ้าไม่ได้นัดดิฉันคงให้คุณเจอไม่ได้""งั้นไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ กลับบ้านกันคริส" ฉันจับมือเล็กของลูกชายแล้วพากันเดินออกไป แต่เสียงเล็กของคริสที่ตะโกนขึ้นทำให้ฉันชะงัก"ลุงมังกร!" คริสรีบปล่อยมือฉันแล้ววิ่งไปหาร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามา ส่วนฉันก็ได้แต่วิ่งตามลูกชายที่ออกตัวโดยไม่รอ"คริสแก้วตา" พี่มังกรมองเราสองแม่ลูก ก่อนที่จะย่อตัวอุ้มคริสไว้แล้วหันมาเลิกคิ้วใส่ฉัน"มาหาไอสงครามเหรอ?""เอ่อ…ค่ะ แต่กำลังจะกลับแล้ว""พี่คนนั้นไม่ให้เราเข้าไปครับ" คริสรีบชี้ไปที่พนักงานประชาสัมพันธ์ จนเธอเห็นว่าพี่มังกรกำลังคุยกับเราอย่างสนิทสนมก็รีบเดินมาหาฉันด้วยใบหน้าถอดสี

ภายในห้องผู้ป่วยวีไอพีมีแค่ฉันกับเขา ที่กำลังจดจ้องหน้ากันโดยที่ฉันกำลังกดดันให้เขาพูดเหตุผลที่ไม่ยอมเข้ารับการผ่าตัด แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลยสักนิด เวลาผ่านไปหลายนาทีเขาก็ยังเงียบเหมือนเดิม"ได้ ถ้านายไม่พูดฉันก็จะไม่สนใจนายอีกต่อไป" ว่าจบฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมายจะเดินออกไปแต่ประโยคที่ดังขึ้นทำให้ฉันชะงักเท้าหันกลับมาฟัง"มันอาจจะทำให้ฉันสูญเสียความทรงจำ พิการ ตาบอดหูหนวก หรือตาย เป็นไปได้ทุกอย่าง" ที่แท้ก็กังวลเรื่องของอาการแทรกซ้อน"แต่มันก็แค่อาจจะ มันยังไม่เกิดขึ้นเลย นายกังวลไปหรือเปล่า" อาการพวกนั้นก็ยังดีกว่าปล่อยให้มันลุกลามขึ้นจนเสี่ยงชีวิตไม่ใช่หรือ…ยังไม่มีใครยืนยันว่าจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ บางทีเขาอาจจะไม่เป็นอะไรเลยก็ได้"หมอที่เก่ง ๆ ก็มีเยอะแยะ นายจะไปผ่าตัดต่างประเทศก็ได้ แต่ไม่ใช่การที่นายปล่อยไปโดยไม่ทำอะไรเลย""…" เขาเงียบลง ไม่พูดอะไรออกมาสักอย่าง นั้นจึงยิ่งทำให้ฉันไม่พอใจหนักกว่าเดิม"หรือนายไม่อยากอยู่เจอฉันแล้ว" ประโยคถัดไปทำให้เขารีบเดินมาหาฉัน ก่อนที่จะกุมมือฉันไว้แน่นในตอนที่ฉันกำลังจะร้องไห้ออกมา"ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นแก้วตา แต่ฉันทำใจไม่ได้ ถ้าฉันสู

"คนเดียวกับที่ทำให้ลูกฉันเกิดอุบัติเหตุสินะ…""…" ฉันนิ่งเงียบในตอนที่แม่ของพี่สงครามพูดจบ จากสายตาและท่าทางท่านแสดงออกอย่างชัดเจนไม่ค่อยปลื้มฉันสักเท่าไหร่"แล้วเด็กนั้นเป็นใคร?" ดวงตาคู่สวยเหลือบมามองคริสที่เกาะฉันแน่น ปกติลูกชายฉันเป็นคนไม่ค่อยกลัวคน แต่กับแม่ของพี่สงครามไม่ เขาจ้องมองอย่างไม่ละสายตา"ลูกของฉันเองค่ะ" ฉันตอบอย่างไม่รีรอ"ลูก!? กับใคร?" และแม่ของพี่สงครามก็ถามยังไม่รีรอเช่นกัน เขาชะงักเล็กน้อยในตอนที่ฉันบอกว่าเป็นลูก ก่อนที่จะปรับเปลี่ยนสีหน้ามาถามฉันด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา"ลูกตาครามหรือเปล่า…" พ่อพี่สงครามเอ่ยเสริม"ไม่ใช่ค่ะ เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา" ฉันตอบไปตามความจริง นั้นจึงยิ่งทำให้ใบหน้าทั้งสองขมวดยุ่งเข้าไปใหญ่"แล้วเธอยังมีหน้ากลับมาหาตาครามอีกเหรอ ลูกฉันเสียใจกับเธอมากแค่ไหนเธอรู้หรือเปล่า!" แม่พี่สงครามเริ่มขึ้นเสียงใส่ฉัน ขณะที่ฉันรีบย่อตัวลงไปคุยกับลูกในทันที"คริสครับ ลูกออกไปข้างนอกกับแม่เบบี้ก่อนนะครับ" ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้เรื่องราวของผู้ใหญ่ เขายังเด็กเกินไป"ไม่เอาผมจะอยู่กับแก้วตา เขาจะรังแกแก้วตา" แต่คริสกลับเกาะแขนฉันแน่นไม่ยอมปล่อย"เ