All Chapters of บ่วงบำเรอรัก: Chapter 31 - Chapter 40

"ไปรำลึกความหลังกันถึงไหนล่ะ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นหลังจากที่ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องของตัวเอง ก่อนที่จะต้องกลอกตามองบนเมื่อหันไปเห็นเจ้าของประโยคที่กำลังนั่งแซะฉันบนเตียงนอนกว้าง"ฉันจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย""แน่ใจเหรอว่าไม่เกี่ยว ถ้ามันไม่มีอะไรทำไมถึงไม่ให้มันมาส่งถึงบ้านฉันล่ะ" ใบหน้าคมคายยกยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว ใช่แล้ว...ฉันไม่ยอมให้กัลป์มาส่งถึงบ้านเพราะไม่อยากให้มันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันไม่อยากให้ใครรู้ถึงเรื่องราวความน่ารังเกียจนี้เลยสักคน โดยเฉพาะกัลป์ที่เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉัน"นี่! ถ้าจะเรื่องมากขนาดนี้แล้วนายจะส่งฉันไปเรียนทำไมตั้งแต่แรก ตกลงนายจะเอายังไงกันแน่!?" ฉันตอกใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด เขาเป็นคนประเภทไหนกัน ถ้าไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับใครแล้วทำไมถึงต้องส่งฉันไปที่คนเยอะ ทั้งที่ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนเรียกร้องเลยสักนิด"อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน" และเป็นไปตามเคย ความโกรธทำให้เขาพุ่งเข้ามาบีบแก้มฉันอีกครั้ง มือหนาบีบเข้าแน่น แน่นเสียจนน้ำตาฉันคลอเบ้าไปด้วยความเจ็บปวด"เอาสิ แน่จริงก็ฆ่าฉันให้ตายไปเลย นายถนัดเรื่องพวกนี้อยู่แล้วหนิ""อย่าท้าฉันให้มาก" ยิ่งความโกรธที่สูงขึ้

"ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนาย" หลังจากที่คิดมาตลอดทางที่กลับบ้าน สุดท้ายความคิดก็พาฉันมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ฉันคิดว่ามันคงเป็นทางที่ดีที่สุด และต้องมีคนเจ็บเรื่องนี้ได้น้อยที่สุด"ฉันไม่ว่าง" ร่างสูงเบือนหน้าหนีพร้อมกับสวมใส่เสื้อผ้า ตอนนี้ฉันยืนอยู่ในห้องของเขา เพื่อร้องขอสิ่งที่ต้องการแต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจไยดีฉันเลย"นายช่วยปฏิเสธเพื่อนฉันหน่อย" เมื่อฉันพูดจบร่างสูงก็นิ่งลง ก่อนที่หันกลับมาหาฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย"เบบี้กำลังใช้นายเพื่อตัดใจจากเพื่อนของนาย หมายถึงพี่มังกร นายช่วยปฏิเสธเธอหน่อย อย่าให้ความหวังเธอ " ฉันไม่ได้มีเจตตาที่จะให้เพื่อนต้องอายที่จะถูกปฏิเสธ เพราะนั้นเพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนมาอยู่ในวงโคจรนี้เหมือนกัน ถ้าสุดท้ายความจริงถูกเปิดเผย คนที่รู้สึกเหมือนถูกหักหลังคนจะเป็นเธอซึ่งฉันไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น"ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอสั่ง?" มุมปากหนายกยิ้มอย่างคนชั่วร้าย นี่เขากำลังจะเล่นกับความรู้สึกคนอยู่งั้นเหรอ?"นายเคยสัญญากับฉันแล้ว" ครั้งนั้นฉันใช้ร่างกายแลก ฉันจำได้แม่น"สัญญา? ฉันแค่บอกว่าพิจารณา""นาย!" สุดท้ายฉันก็โดนเขาหลอกอีกจนได้ ทำไมคนคนนี้ถ

"แก้วตา เธอกลับมาแล้วเหรอ!?" น้อยรีบวิ่งพรวดพราดเข้ามาหาฉันที่เพิ่งจะกลับเข้ามา หลังจากที่แยกให้กัลป์ส่งหน้าซอยก็เดินเข้ามาเอง แต่ก็ต้องแปลกใจกับสีหน้าของน้อยที่ดูเหมือนจะกังวลผิดปกติ"มีอะไรหรือเปล่า?""คะ คือ…""นายสงครามเรียกพบฉันเหรอ?""ปะ เปล่า…คือนายโดนลอบทำร้าย" น้อยเข้ามากระซิบกระซาบเพื่อให้ได้ยินแค่สองคน ในขณะที่ฉันเบิกตากว้างตกใจในสิ่งที่เธอเอ่ยบอก"ว่าไงนะ ลอบทำร้าย!?""ใช่ ตอนนี้หมอกำลังดูอาการอยู่ในห้อง โชคดีมากที่เธอไม่ได้กลับมาด้วยกันกับนาย ไม่งั้นเธออาจจะโดนลูกหลง""เป็นไปได้ยังไง ลูกน้องเขาออกจะเยอะ ทำไม…""ฉันได้ยินจากการ์ดบอกว่าวันนี้นายเปลี่ยนเส้นทางที่ไม่เคยไป แถมยังไม่มีการวางแผนล่วงหน้า ทำให้ศัตรูที่จ้องนายอยู่ตลอดเวลาใช้โอกาสนี้โจมตี""แล้วเขาไปไหน?""ฉันก็ไม่แน่ใจ แล้วเธอล่ะไปไหนมา""ฉันไปทะเล""ทะเล? หรือว่านายจะไปตามเธอ เส้นทางที่ถูกลอบทำร้ายเป็นเส้นทางดะ…""ไร้สาระหนาน้อย เขาไม่มีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องตามฉัน แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงไม่พาไปโรงพยาบาล""โรงพยาบาลไม่ปลอดภัยสำหรับนาย ไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าที่นี้ และตอนนี้หมอกำลังผ่าตัดเอากระสุนออก" ริมฝ

"คุณสงครามเรียกพบ""เธอไปบอกเขาเลยนะว่า ฉัน ไม่ ไป" ฉันเน้นย้ำทีละคำใส่น้อยที่เป็นคนมาตาม หลังจากที่ออกจากห้องนั้นได้ฉันก็รีบออกมาทำความสะอาดด้วยความโมโห พลันอารมณ์ก็ยังฉุนเฉียวไม่หาย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด ทำไมถึงต้องเป็นฉันที่ต้องมารองรับอารมณ์ของเขา โกรธใครก็ไปลงกับคนนั้นสิ มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!"เธอไปเถอะ ถ้าครั้งนี้ฉันขึ้นไปโดยไม่มีเธอ ฉันต้องโดนคุณสงครามดุแน่ ๆ""เธอก็ดุกลับบ้างสิ คนรวยนิสัยเสีย มีแต่คนตามใจไงถึงได้โตมาแบบนี้""แก้วตาช่วยฉันเถอะ~" น้อยเข้ามาเขย่าแขนฉันเบา ๆ พร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อนส่งสายตาเว้าวอน นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่น้อยต้องลงมาตามฉันเพราะคนนิสัยเสียกำลังออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ"ฉันไม่ขึ้นไปเด็ดขาด" ฉันตอบเสียมั่นใจ ไม่มีทางที่ฉันจะขึ้นไปให้เขาระบายอารมณ์เป็นครั้งที่สอง"ก็ได้ งั้นฉันขึ้นไปคนเดียวก็ได้" สุดท้ายน้อยก็ต้องยอมแพ้ เธอปล่อยแขนฉันหน้าหงอย แล้วสูดหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปในขณะนั้น…เคร้งงงง!"เสียงดังมาจากห้องคุณสงคราม" น้อยหันมาพูดเบิกตากว้างใส่ฉัน เสียงแก้วที่ตกพื้นดังมาจากชั้นบน จนฉันรีบทิ้งไม้กวาดในมือแล้ววิ่งขึ้นโดยที่ไม่สนใจใค

ในห้องที่มีแค่เราสองคนกำลังมีรังสีของความอำมหิตปกคลุมไปทั่ว ไม่ได้มาจากไหนไกล มาจากตัวของฉันเองที่มองการบ้านที่กำลังทำสลับกับเขาเป็นระยะ เพราะยังคับแค้นใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปไม่หาย เลยไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำงานมากนัก ส่วนเขาเหรอ…นั่งดูแท็บเล็ตกับเอกสารสบายใจเฉิ่ม แถมท่าทางยังยียวนกวนประสาทอีก ยิ่งรู้ว่าฉันกำลังไม่พอใจ ก็ยิ่งได้ใจเขาที่ชอบแกล้งฉันอยู่เป็นประจำสุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหวรีบรวบทั้งหนังสือและสมุดของตัวเอง เพราะหวังจะกลับไปทำงานที่ห้อง อยู่ไปก็ไม่มีสมาธิ วันนี้ฉันคงจะทำงานไม่เสร็จ"จะไปไหน?" ร่างสูงเงยหน้าจากเอกสารขึ้นมาถาม"กลับห้อง""ใครให้เธอกลับ""อยู่ไปนายก็ไม่มีอะไรให้ฉันทำ แล้วฉันจะอยู่ทำไม ไม่มีสมาธิทำงาน""ฉันสั่งให้อยู่ก็ต้องอยู่""นายนี่มันยังไงกันแน่ ต้องให้ฉันเฝ้าเป็นเด็กเลยหรือไง" ฉันเลือกไม่ได้หรอก ได้แต่วางเอกสารกลับลงที่เดิม ก่อนที่จะส่งสายตาเคียดแค้นไม่พอใจ"ทำไม อยู่กับฉันมันจะตายหรือไง""ตาย อยู่ไปก็แย่งอากาศหายใจกัน""เถียงคำไม่ตกฟาก""วุ่นวาย!" ฉันเลิกสนใจเขาแล้วหันกลับมาใช้สมาธิทำงานต่อ การบ้านมันก็ไม่ได้เยอะอะไรมาก แต่เพราะมันยากไงฉันถึงมีอาการแวบทา