Lahat ng Kabanata ng ทัณฑ์รักสิงหราช (20+): Kabanata 21 - Kabanata 30

@หลายชั่วโมงก่อนหน้า…เมื่อลูกศรเดินออกจากประตูห้องไปจนมั่นใจว่าเธอไม่วกกลับเข้ามาอีก สิงหราชจึงไล่หญิงสาวที่เขาเรียกมาเพื่อเป็นตัวประกอบฉากนั่งรายล้อมเขาหลายรายออกไปอย่างไม่ใยดี“ลุก”“ตะ แต่...” หนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นเอ่ยอย่างเสียดายสิงหราชที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย และจากเมื่อครู่ที่เขาปรนเปรอให้สามารถฟันธงด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลายปีเลยว่าเขาต้องเร้าใจดุเดือดมากแน่นอนแต่เมื่อโดนไล่เบอร์ตองอย่างเธอเลยอยากลองเสี่ยงดูเผื่อว่าจะสามารถไปต่อกับเขาได้ หากทว่าสิงหราชไม่สนใจ เขาจ้างพวกเธอมาเพื่อเป็นพร๊อพไม่ได้คิดจะนอนด้วย เสร็จงานแล้วก็ไล่กลับ“มึงแม่งเกินไปรึเปล่าวะไอ้สิงห์ ไอ้ฉิบหาย!” เวย์ที่นั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอดด่าเพื่อนไม่ได้ การกระทำของสิงหราชมันดูใจร้ายกับลูกศรมากเกินไป“วันนี้น้องศรแม่งนิ่งมากเลยมึงว่าป่ะ” เวย์เอ่ยต่อ“นั่นสิ ไม่รู้ว่าเพราะชินหรือเพราะ... ยอมแพ้แล้ว” ไคพูดสิงหราชที่นั่งหูผึ่งฟังเพื่อนพูดกัน เขาได้ยินและรับรู้ทุกอย่างนั่งเงียบแล้วไหวไหล่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาดูภาพเคลื่อนไหวในโปรแกรมหนึ่งบนหน้าจอมือถือต่อไป“ไล่เขา หนีเขา แต่เสือกตามติดชีวิตเขาเป็นไอ้โรคจิตเลยเนี่ยนะ เหอ

คำตอบคือไม่ เด็กน้อยไม่ได้ผิดอะไร คนที่ผิดคือเธอ ส่วนสิงหราชเองก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วยอันนี้เธอจะไปโกรธหรือโทษเขาหมดก็ไม่ได้ เธอยังรักเขาเอง ตอนนี้มันทั้งรักทั้งเกลียด รักไปเกลียดไปไม่รู้ว่าอันไหนมันมากกว่ากัน แต่ที่รู้คือเธอยังลืมเขาไม่ได้ลูกศรเลือกเดินหันหลังออกจากทาวน์เฮาส์หลังนั้นแล้วคิดจะเก็บลูกไว้ อย่างน้อยก็จะถือว่าเขาเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากคนที่เธอเคยรักสุดหัวใจและเป็นของขวัญสำหรับการเริ่มต้นชีวิตใหม่“ขอโทษนะ” ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ แล้วเอ่ยออกมาราวกับเด็กน้อยรับรู้ได้ พลางคิดเล่น ๆ ว่าเขาไปแอบอยู่ตรงไหนนะ ที่พูดไปนี่จะรับรู้บ้างไหม ถ้ารับรู้อย่าเพิ่งโกรธเลยนะที่เมื่อครู่เกือบทำพลาดทำร้ายเขาไป ตอนนี้เสียใจจังลูกศรตำหนิตัวเองให้หนูน้อยรับรู้และขอให้อภัยให้ไปพักหนึ่งจนพอใจโดยมีการติดสินบนว่า เดี๋ยวจะพาไปกินไอติมนะ พูดจบจึงเงยหน้าขึ้นมาจากที่กำลังคุยกับหน้าท้องตัวเองคล้ายคนเป็นบ้า ทะว่ามันกลับทำให้เธอสบายใจขึ้น และทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาคิดจะเดินไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ยังไม่มีจุดหมาย ทันใดนั้นเอง…“ลูกศร” เสียงทุ้มหนักแน่นฟังแล้วแสนจะอบอุ่นที่เธอคุ้นเคยดงขึ้นมา กี่เดือนมาแล้

“น้องถึงจะไปเอาออกนี่ไง แต่...” ลูกศรพูดเสียงอ้อนปนเสียงสะอื้นไห้หน่อย ๆ เพราะทุกเรื่องคือเธอผิดเต็ม ๆ จนไม่รู้จะพูดต่อยังไง หาข้อแก้ตัวให้ตัวเองไม่ได้เลย“เปลี่ยนใจ?” ทศกัณฐ์ถาม หัวคิ้วที่ขมวดอยู่แล้วยิ่งผูกปมติดกันแน่นเข้าไปใหญ่ น้องสาวพยักหน้ารับเบา ๆ เขาเลยถามต่อ “ทำไม?”“ก็เด็กไม่ผิดอะไร”“แล้วแกคิดว่าแกพร้อมจะรับผิดชอบชีวิตเด็กคนหนึ่งได้ใช่ไหม พร้อมแล้วเหรอกับการเป็นแม่คน” เขารู้ว่าเด็กไม่ผิดอะไรแต่การที่จะปล่อยให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาแล้วโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่สักแต่คิดว่าท้องได้ก็เลี้ยงได้ แต่ต้องพร้อมเลี้ยงดูชีวิตเขาให้ดีด้วยไหนจะการกินอยู่ การศึกษา ความอบอุ่น ไหนจะความรู้สึกเด็กอีกที่ต้องโตมาท่ามกลางความไม่พร้อมไม่สมบูรณ์แบบ พ่อไม่มีถ้าหากวันหนึ่งลูกศรอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคนขึ้นมา แล้วเด็กล่ะจะเอายังไง หากเจอผู้ชายดี ๆ ที่รับได้และเข้าใจผู้หญิงลูกติดก็โชคดีไป แต่หากโชคร้ายเจอผู้ชายไม่ดี รับเด็กไม่ได้ขึ้นมาล่ะ จะทำอย่างไร ทศกัณฐ์มีแต่ความกังวนใจเต็มไปหมด“โธ่เว้ย!” คนเป็นพี่อยากจะบ้าตาย “ยังไม่พร้อมหรอกค่ะ แต่ศรคิดว่าศรทำได้”“แน่ใจ?”ลูกศรพยักหน้ารับอีกครั้ง จะลำบากขนา

“อยู่คนเดียวได้แน่ใช่ไหม” เสียงทุ้มหนักแสนอบอุ่นเอ่ยถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วงวันนี้เขาต้องขับรถกลับไปทำงานที่ปัตตานีตั้งแต่หกโมงเช้า ใช้เวลาราวชั่งโมงครึ่งเพื่อจะให้ทันประชุมทีม ถึงจะเป็นห่วงน้องสาวมากแต่ก็ไม่อาจละเลยต่อหน้าที่ได้ เขาเข้าเวรสิบวันพักสิบวัน แล้วสิบวันที่เขาต้องทำงานลูกศรจะอยู่คนเดียวได้ไหม ยิ่งกำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วย“พี่ยักษ์รีบไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย ศรอยู่ได้สบายมาก” ลูกศรอยากให้พี่ชายไปทำงานได้แบบสบายใจ เธอเอ่ยตอบพร้อมส่งยิ้มหวานให้“น้องอยู่คนเดียวที่ไหน ฟ้าก็อยู่นี่นะพี่ลืมเหรอคะ” ปลายฟ้าเอ่ย สองสาวมายืนส่งทศกัณฐ์ที่หน้ารั้วบ้าน เมื่อคืนปลายฟ้านอนที่บ้านหลังนี้กับคนรัก หลายวันกว่าจะได้เจอกันเธอจึงมาค้างด้วยทุกครั้งที่เขามีวันว่างกลับมา ใช้เวลาด้วยกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้“แต่เดี๋ยวฟ้าก็ต้องไปทำงาน แล้วก็กลับไปนอนที่บ้าน”“ฟ้าจะแวะมาหาน้องบ่อย ๆ วันหยุดสัญญาว่าจะมาค้างกับลูกศรด้วย” ไม่ได้แค่อยากให้ทศกัณฐ์สบายใจแต่ปลายฟ้าตั้งใจทำแบบนั้นจริง ๆ“เห็นไหม ศรมีพี่ฟ้าอยู่ด้วยเนี่ย พี่ยักษ์ไม่ต้องห่วงหรอกน่า รีบไปเร็วเดี๋ยวสายนะคะคุณว่าที่สารวัตร”สองสาวกอดลาชาย

ทั้งคู่มาหาร้านอาหารทานด้วยกันนั่งคุยแหลกเปลี่ยนเรื่องราวถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่นาน จากเพื่อนต่างห้องที่เคยรู้จักกันผ่าน ๆ ตอนนี้กลับเริ่มสนิทใจ เพราะลูกศรก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหน เพื่อนเก่า ๆ สมัยมัธยมต่างแยกย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยเธอแทบไม่ได้ติดต่อใครอีกเลย“มายังไงเนี่ย ให้เราไปส่งไหมศร” ชายหนุ่มถามลูกศรตอนที่กำลังแยกย้ายกันกลับบ้าน“ไม่เป็นไรบอส เรานั่งรถโดยสารมาน่ะ เรากลับเองได้”“หืม? ค่ำแล้วนะ รถโดยสารจะผ่านบ้านไหมเนี่ย” บอสขมวดคิ้วนึกเป็นห่วงหญิงสาวเพราะจากที่คุยกันอยู่นานเมื่อครู่ก็รู้ว่าบ้านที่ลูกศรพักอยู่แถวไหน “สายนั้นไม่น่าจะมีรถแล้วนะ เพราะมันไกล”“มีสิ เที่ยวสุดท้ายมีหกโมงครึ่ง” ลูกสรตอบ ขามาเธอลองถามลุงคนขับรถแล้วบอสยกแขนขึ้นมาใช้นิ้วเรียวยาวอีกข้างสะกิดเปิดแขนเสื้อเพื่อดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ในท่วงท่าสบาย ๆ ที่ดูแล้วหล่อกระชากใจ ก่อนหันกลับไปมองลูกศรด้วยหางตาด้วยท่าทางกวน ๆ ที่ดูแล้วหน้าหมั่นไส้แทน“อืม... แต่นี่มันหกโมงแล้วนะศร แล้วรถสายที่ว่ามันไม่ขับผ่านเส้นนี้ เธอต้องต่อรถไปขึ้นที่คิวหน้าพลาซ่า กว่าจะไปถึงก็อาจเลยหกโมงครึ่งแล้ว สรุปตกรถนะครับคุณผู้หญิง” เขาพูดพลางยั