Lahat ng Kabanata ng ทัณฑ์รักสิงหราช (20+): Kabanata 41 - Kabanata 50

คุยงานกับพาร์ทเนอร์ต่างชาติเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า ถึงจะเสียเวลาและผิดแผนเดิมไปเยอะหากแต่พยัคฆินทร์และสิงหราชเข้าใจได้ว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย ทางนั้นเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะสายหลังจากพัคฆินทร์แยกตัวกลับไปห้องพักเพราะเพลียมาก ขับรถหลายชั่วโมงเพื่อจะไปหาน้องชายที่ภูเก็ต และยังไม่ทันไรก็ต้องลากน้องชายมาคุยงานทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองเลยด้วยซ้ำแต่จะปล่อยให้สิงหราชมาเองก็คงไม่ได้ ดูจากสภาพที่ไปเจอในคอนโดไม่น่ามีสติพอจะตัดสินใจอะไร พยัคฆินทร์จึงต้องเป็นคนดำเดินการเองโดยที่ต้องลากน้องชายมาในฐานะที่สิงหราชเป็นรองประธานที่มีสิทธิเซ็นอนุมัติงานชิ้นนี้โดยตรงพี่ชายไปนอนแล้วแต่สิงหราชกลับนอนไม่หลับ ยังหงุดหงิดใจกับคำพูดที่ว่าลูกศรคงมีผัวใหม่ไปแล้ว ไหนจะภาพเสมือนคู่รักมาทานดินเนอร์ที่เพิ่งจะเห็นไปนั่นอีก มันทำเขากระวนกระวายจนออกมานั่งดื่มที่บาร์ของโรงแรมเพื่อระบายอารมณ์บางอย่างที่มันอัดอั้นอยู่ภายในใจให้ดับลง ไม่เช่นนั้นเขาคงข่มตาหลับไม่ได้ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาการไม่มีลูกศรในชีวิตอีกต่อไปแล้วมันไม่ได้ง่ายสำหรับเขาเลยเหมือนกัน“หึ! ไอ้ตี๋หน้าอ่อนนั่นอะเหรอ ผัวใหม่” สิงหราชเย้ยหยันพลางกระดกน้

เสียงประชดประชันพูดลอดไรฟันที่ขบกันแน่นมากของสิงหราชมันบาดลึกถึงหัวใจของหญิงสาว ความรู้สึกที่คิดว่าเคยสงบลงไปได้บ้างแล้วตลอดหลายเดือนที่ผ่านมามันเริ่มเอ่อล้นขึ้นอีกครั้งเมื่อได้เห็นหน้าเขา และเมื่อได้ยินคมพูดร้าย ๆ จากเขาเห็นเธอเป็นคนยังไง ที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยให้เขามองเธอดี ๆ ได้เลยหรือไง ตัวเองทำตัวทุเรศมาตั้งเท่าไหร่ในขณะที่เธอต้องอดทนกับเขาเธอไม่เคยมีใครเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงกล้ามาพูดจากับเธอแบบนี้!“ฉันจะมีผัวหรือไม่มีมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ!”‘คุณ’ สรรพนามใหม่ที่ใช้เรียกผัวเก่าสินะ เพราะที่ผ่านมาเธอเรียกเขาว่าพี่ เวลาอ้อนก็เรียกว่าที่รักขา แต่วันนี้กลับกัน เพราะถึงแม้เธอจะมีน้ำตาหากแต่ลูกศรแข็งข้อกับเขากว่าที่เคยผ่านมามาก ไม่รู้ทำไมสิงหราชถึงได้รู้สึกหวั่นใจ“ศรรู้จักเหรอ” บอสเอ่ยถามหญิงสาว“ไม่!” ลูกศรปฏิเสธอย่างไวสิงหราชยกยิ้มเย้ยหยันทำเสียงหึในคอก่อนจะเอ่ยออกไป“หึ! ลืมไปแล้วเหรอว่าเราสองคนรู้จักกันดีขนาดไหน ทำไมถึงใจร้ายลืมผัวเก่าได้ไวจัง” เขาก้าวเข้ามาหาเธอแต่วโดนบอสขวางไว้“ออกไป!” ลูกศรตะคอกเสียงดังลั่นไล่สิงหราชแล้วหลบหลังผู้ชายอีกคน นั่นทำเอาคนที่เดือดดาลเป็นทุนเดิมอ

ตัดเรื่องที่มันตั้งใจตามมาง้อลกศรทิ้งไปได้เลย เพราะหากมันจะตามวอแวลูกศรคงทำไปนานแล้ว บ้านอยู่จังหวัดเดียวกันกับบ้านพ่อแม่ของมัน ถึงสิงหราชจะทำงานและใช้ชีวิตที่ภูเก็ตเป็นหลักก็เพียงเพราะต้องไปบริหารโรงแรมที่นั่น แต่บ้านหลักของสิงหราชอยู่ใกล้จมูกกันเสียขนาดนี้มันยังไม่เคยตามหาเลย มันตั้งใจทิ้งลูกศรแล้วคงไม่คิดกลับมาอีกแน่นอน ทศกัณฐ์คิดอย่างนั้นถ้าตราบใดที่สิงหราชยังไม่รู้ว่าลูกศรท้องกับมัน ทศกัณฐ์มั่นใจว่ายังไงสิงหราชก็คงไม่คิดจะมาสนใจลูกศรแน่จากคำบอกเล่าของบอสเหมือนสิงหราชน่าจะเมาด้วย เพื่อความชัวร์เขาจึงเอาน้องสาวไว้ใกล้ตัวดีกว่า เกิดมันย้อนกลับมาจะได้ช่วยทันเช้านี้ลูกศรไปสอบด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะสดชื่นสักเท่าไหร่นัก เพราะเธอนอนไม่หลับ ตั้งแต่เจอสิงหราชความรู้สึกและความทรงจำเก่าๆมันก็ประเดประดังเข้ามาจนไม่อาจปิดตาลงได้ พยายามไม่คิดอะไรแล้วแต่สมองมันยังฉายภาพพวกนั้นซ้ำ ๆ แล้วจะให้เธอทำอย่างไร ได้พักผ่อนจริง ๆ แค่ชั่วโมงเดียวบวกกับเกือบสามสิบนาทีในรถที่เธอพักสายตาระหว่างเดินทางมาสอบเพียงเท่านั้น“ไหวไหม” ทศกัณฐ์เอี้ยวตัวจากที่นั่งข้างคนขับหันมาถาม“ไม่ไหวก็ต้องไหว”“อดหน่อยนะศร ไม่กี่ช

ถึงแม้ต้องแลกกันกับค่าน้ำมันที่ใช้เดินทางไปกลับแสนแพงเพราะพิษเศรษฐกิจ หากแต่รู้สึกว่ามันคุ้มค่า เพราะเวลากลับมาก็จะได้นอนกอดเด็กน้อยหน้าหวานตาโตคนนี้ทั้งวัน ถึงแม้ว่านัยน์สีอำพันที่ได้มาจากดีเอ็นเอของไอ้เวรนั่นจะทำเข้าขัดใจในบางครั้งก็ตามที“แล้วพี่ฟ้าล่ะคะ” ลูกศรเอ่ยถามในระหว่างที่นั่งรถอยู่ แล้วทศกัณฐ์กลับเลี้ยวไปอีกทางที่ไม่ผ่านบ้านปลายฟ้า“เดี๋ยวขับรถตามมา” เขาตอบ“อ่าว แล้วไม่แวะรับล่ะ จะให้พี่ฟ้าขับเองทำไม”“วันนี้วันจันทร์ ฟ้าจะได้เลยไปทำงานเลย”“เออ ใช่” ลูกศรลืมไปด้วยความที่เธอและพี่ชายไม่ได้ทำงานตามเวลาราชการหรือเวลาทำงานของชาวออฟฟิตทั่วไป ลูกศรทำงานกับท่าอกาศยานที่ต้องเข้าเป็นกะสองวันและพักสองวันสลับเวรกันไปเรื่อยกับคนอื่น ๆ บางครั้งเลยแอบมีหลงวันไปบ้าง“แล้วไอ้บอสล่ะ” ทศกัณฐ์เอ่ยถาม“หืม ถามทำไมอะ คิดถึงคู่จิ้นเหรอคะ” ได้ยินพี่ชายถามถึงเพื่อนสนิทตัวเองแล้วลูกศรอดแซวไม่ได้พักหลังๆมานี่เวลาไปไหนมาไหนก็ถามหาบอสตลอดทั้งที่ก่อนหน้าคอยกันซีนแทบตาย เวลาเจอหน้าเป็นไม่ได้ทะเลาะกันทุกทีโดยที่บอสมักจะเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้เพราะเกรงใจพี่ชายเธอ“เห็นปกติติดแกอย่างกับเงา แล้ววันนี้มันไม่ม

“ของขวัญเป็นอะไรไหมลูก เจ็บไหมไหนลุงดูหน่อย” ทศกัณฐ์วิ่งเข้าไปรับตัวหลานสาวมากอดเอาไว้ ของขวัญส่ายหน้าให้ลุงแล้วหันไปมองผู้หญิงคนนั้น“เจ็บนิดเดียวค่ะ” เสียงหวานเล็กๆเอ่ยตอบแล้วยกมือขึ้นปัดป่ายชุดโปรดไม่ให้เปื้อน ไม่ห่วงเรื่องตัวเองเจ็บแต่อย่างใจ แม่เคยสอนว่าถ้าหากล้มลงก็แค่ลุกขึ้นมาใหม่การร้องไห้ไม่ได้ช่วยให้หายเจ็บเด็กน้อยเลยจำคำนั้นและนำมาทำตามเสมอเด็กหญิงตัวน้อยจึงมีท่าทีเป็นห่วงชุดสวยๆไม่อยากให้มันเป็นรอยเสียมากกว่า“เจ็บตรงไหนลูกบอกป้าได้ไหมคะ ขอโทษนะคะป้าไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้ป้าไม่ทันเห็นหนู” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเด็กน้อยขึ้นมาเพราะว่าเมื่อครู่มัวแต่เข็นรถเข็นเด็กแบบคู่ของลูกแฝด ตอนเด็กหญิงของขวัญวิ่งมาตอนนั้นเธอก็ไม่ทันได้ดู“หนูผิดเองค่า…” เด็กหญิงของขวัญรู้ตัวว่าตนเองที่วิ่งไม่ดูหน้าดูหลังทั้งที่ลุงสั่งแล้วว่าอย่าซนที่นี่เป็นโรงพยาบาลไม่ใช่ที่บ้าน เพราะฉะนั้นเธอจะไม่โกรธใคร ด้วยเพราะแม่สอนว่าหากทำผิดให้รับผิดและขอโทษคนอื่นไม่ต้องไปอาย“ขอนขวานขอโทดค่า ขอขวานไม่ได้ตั้งใจ” สองมือเล็กๆยกขึ้นมาประกบแล้วไหว้สวย ๆ เหมือนที่แม่เคยสอนไว้ จนคนที่มองมาใจอ่อนยวบ เด็กอะไรมีแต่คำว่าน่ารักเต็