Lahat ng Kabanata ng ทัณฑ์รักสิงหราช (20+): Kabanata 51 - Kabanata 60

เธอหันไปมองเด็กแฝดแล้วมีคำตอบให้ตัวเองว่า ตอนนี้เขามีครอบครัวไปแล้วสินะ ถึงว่าทำไมเด็กสองคนนั้นกับของขวัญมีสีตาที่เหมือนกัน ไหนจะเบ้าหน้าเดียวกันอย่างกับโขลกกันมา เพราะได้ตาสีอำพันของพ่อมานี่เอง ตอนแรกแอบคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยนึงว่าเขาเดินตามเธอมาแต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ แค่บังเอิญครอบครัวเขากำลังนั่งใกล้กับบริเวณที่พี่ชายและลูกสาวของเธอนั่งรอเธออยู่เพียงเท่านั้นเอง น่าขำจัง“กลับกันเลยไหม” ทศกัณฐ์สะกิดเรียกน้องสาวแล้วเอ่ยถาม พร้อมกับอุ้มของขวัญที่เริ่มหาวมาให้กอดซบแนบออกแกร่งไว้ เมื่อเห็นหน้ากรรวีแล้วทศกัณฐ์ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้กับเรื่องบ้า ๆ ที่เขาเคยทำเอาไว้หลายปีก่อน ถึงกรรวีจะมองผ่านเขาไปแล้วไม่พูดอะไรก็ตามลูกศรรีบดึงตัวเองออกจากภวังค์ความติดไร้สาระต่าง ๆ แล้วหันมาพยักหน้าให้พี่ชายสองพี่น้องและเด็กหญิงของขวัญตัวน้อยทำท่าจะเดินจากไป ไม่คิดจะล่ำลาหญิงสาวและลูกแฝดที่เพิ่งนั่งคุยกันเมื่อครู่ เพราะทันทีที่รู้ว่าเธอมีความเกี่ยวข้องกับสิงหราช ทศกัณฐ์จึงไม่อยากรู้จัก ยอมเป็นฝ่ายเสียมารยาท ถึงยังไงต่อไปก็คงไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแล้ว หากแต่เดินไปได้เพียงสองก้าวผู้หญิงคนนั้นกลับเรียก

“ยุงบอสขา~” เสียงเด็กหญิงของขวัญร้องเรียกคุณลุงสุดหล่อแสนใจดีที่ก้าวผ่านรั้วเข้ามาในบริเวณบ้านด้วยความเคยชิน ของขวัญอ้าแขนกว้างและวิ่งไปกอดเพื่อนสนิทของคุณแม่อย่างดีอกดีใจ ส่วนชายหนุ่มก็อ้าแขนรอรับเด็กน้อยยิ้มสวยสดใสแล้วอุ้มขึ้นมาฟัดแก้มนุ่มทันที“ของขวัญคนสวยคิดถึงปะป๊าไหมคะ” บอสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นอ่อนโยน ยกมือหนึ่งมาลูบแก้มขาวอมชมพูมีเลือดฝาดเพราะเด็กน้อยคงจะเพิ่งผ่านการเล่นซนมา ใช้แขนกำยำเพียงข้างเดียวอุ้มขึ้นส่วนสรรพนามที่แทนตัวเองว่าปะป๊านั้นชายหนุ่มอุปทานเอาเองทั้งสิ้น ด้วยความอยากเป็นพ่อของเด็กน้อยใจจะขาด ติดที่แม่ของเด็กไม่อนุญาตเสียทีนี่สิ ใจแข็งมากส่วนเด็กน้อยก็ไม่ได้คล้อยตามเรียกเขาว่าปะป๊าแต่อย่างใด เพราะโดนผู้เป็นแม่สั่งเอาไว้“คิดถึงค่า...” ของขวัญตอบรับ“คิดถึงเท่าไหนน้า...”“เท่าฟ้าเล้ย!” พูดพร้อมกับทำท่าอ้าแขนกว้าง ๆ เพื่อยืนยันว่าคิดถึงลุงบอสเท่าฟ้า“ชื่นใจ” ทั้งกอดทั้งหอมจนพอใจจึงพาของขวัญเดินเข้าไปในบ้าน“มาทันมื้อเย็นพอดีเลย” ลูกศรก็เอ่ยทักทาย ซึ่งออกจะไปทางแขวะเสียมากกว่า“ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว” บอสตอบพลางวางของขวัญไปนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง จัดการสวม

เห็นเป็นเจ้าของคลับมาดมาเฟียน่าเกรงขามแบบนี้ ใครจะรู้ว่าเรวัตคลั่งรักน้องสาวของเขาฉิบหาย แกล้งอะไรก็แกล้งได้ยกเว้นเรื่องกรรวีไม่รักและจะหาผัวใหม่ เป็นเรื่องเดียวที่เรวัตไม่มีทางยอม“แหม พ่อมาเฟียใจบาง หยอกนิดหยอกหน่อยทำเป็นเดือดไปได้ นั่นพี่เมียมึงเลยนะ” เมฆหยอกเรวัตส่วนสิงหราชนั่งเงียบไม่ต่อปากต่อคำเหมือนปกติจนสามหนุ่มในห้องแปลกใจ“สรุปมึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้สิงห์” เป็นหมอกที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามสิงหราชที่พวกเขาเอ็นดูเสมือนน้องชายปกติสิงหราชมักจะแสดงให้คนรอบตัวเห็นว่าตัวเองเฮฮามีความสุขตลอดเวลา ไม่ว่าในใจจะรู้สึกอย่างไรก็ไม่เคยแสดงด้านนี้อีกมาให้ใครเห็นง่าย ๆ แต่ตอนนี้สิงหราชดูเกรี้ยวกราด และแววตาดูวูบไหวจนน่าแปลกใจ“พี่มึงติดลูกติดเมียอยู่ มีเหี้ยอะไรก็บอก ๆ พวกกูได้” เรวัตเอ่ยด้วยเสียงห้วน ๆ แต่มันเจือไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ครอบครัวของคนรักก็คือครอบครัวของเขาด้วยเช่นกัน เห็นสิงหราชเป็นแบบนี้เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ปกติดูร่าเริง พูดมากกว่านี้และที่สำคัญคือกวนส้นตีนจะตาย อะไรที่ทำให้สิงหราชทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนได้แบบนี้กัน“อยากฆ่าคนว่ะ” สิงหราชก้มลงมองแก้วเหล้าแล้วเอ่ยออกมาเรวัตแทบตบเ

ขณะที่ลูกศรกำลังกระวนกระวายเธอกลับได้ยืนเสียงเหมือนคนกำลังใส่รหัสเพื่อเปิดประตูเข้ามา ลูกศรตัดสินใจคว้าแจกันมายืนถือง้างแขนรอเอาไว้ ทันทีที่ประตูเปิดออกเธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีฟาดแจกันใบนั้นใส่คนที่กำลังเดินก้าวผ่านประตูที่กำลังเปิดอ้า หากแต่เขาไวกว่าจึงหลบทัน เมื่อลูกศรพลาดท่าเธอก็โดนวงแขนแกร่งโอบรัดเอาไว้จากด้านหลัง“กรี๊ด ปล่อยนะไอ้บ้า จับฉันมาทำไม!” เธอดิ้นรนต่อต้านจากการกอดรัดนั้น เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจและสัมผัสแผ่วเบามากระทบกับใบหูและข้างแก้มเธอก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างของตัวเองเอาไว้อ้อมกอดนี้...กลิ่นหอมมิ้นต์จาง ๆ แบบนี้...สัมผัสที่เธอเคยคุ้นเคยแบบนี้... แม้จะผ่านไปนานหลายปีก็ยังคงจำมันได้ดี “ทำแบบนี้ทำไม”สิงหราชไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่กอดเธอเอาไว้ ปลายคางสากจากไรหนวดที่เริ่มขึ้นจาง ๆ สัมผัสลาดไหล่สวย ใบหน้าหล่อคมแนบแก้มนวลก่อนจะใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียสูดดมกลิ่นหอมหวานที่คิดถึงแทบขาดใจ“ปล่อย!” ลูกศรผละหน้าหันไปอีกทาง ยืดคอให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้เขาสัมผัสใกล้ใบหน้าเธอแม้จะยังอยู่ในวงแขนแกร่งของเขา ลูกศรยังคงดิ้นรนจะให้เขาปล่อยให้ได้และครั้งนี้เธอก็หลุดออกมา

ริมฝีปากร้อนไล้เลียยอดดอกบัวสีหวานอย่างเอาแต่ใจ เขาขบเม้มแรง ๆ จนร่างบอบบางสะท้านไหว ขนอ่อนในกายพาลลุกชัน“อ๊ะ!” ลูกศรพยายามแล้วที่จะกลั้นเสียงไว้แต่เพราะทนความเสียดเสียวและเจ็บแปลบที่เขามอบให้ไม่ไหว สุดท้ายเธอก็เผลอร้องครางเสียงหวานออกไปจนได้“หึ!” สิงหราชได้ใจ เงยหน้าขึ้นมามองลูกศรแล้วยิ้มเยาะ ก่อนจะก้มลงไปดูดดุนเนื้อนวลแรง ๆ จนเธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบ เขาจงใจสร้างรอยเอาไว้ แต่หารู้ไม่ว่าลูกศรแทบอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตาย ๆ ไปเสีย“ปล่อย! ไม่นะ!” ลูกศรร้องห้าม เขามาทำแบบนี้กับเธออีกทำไม! “คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!”“ทำไม หืม เมื่อก่อนเราทำกันบ่อยจะตาย ลืมแล้วเหรอ”“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว!” เขากลายเป็นคนเข้าใจอะไรอยากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สำคัญเขามีครอบครัวแล้ว มีลูกแฝดที่น่ารักมีภรรยาที่สวยมากแล้วจะยังมายุ่งกับเธออีกทำไม!“เหรอ... เดี๋ยวพี่จะทำให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมเอง”“อื้อ!” สองแขนถูกเขารวบไว้เหนือหัว ของขาไร้พันธนาการแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาแทรกตัวมากลางหว่างขาหนำซ้ำยังใช้กลางกายชายที่ยังคงมีอาภรณ์ห่อหุ้มอยู่กดย้ำแนบสนิทจนอากาศไม่สามา