All Chapters of ทัณฑ์รักสิงหราช (20+): Chapter 61 - Chapter 70

ลูกศรไม่ซิงอีกแล้วเพราะเป็นเขาเองนี่แหละที่พรากพรหมจรรย์ของเธอไป แต่ความคับแน่นและฟิตมากของร่องรักนั่นทำให้เขาแปลกใจ คับขนาดนี้ ปิดสนิทขนาดนี้ แน่นมากและฟิตมากแบบนี้ แถมยังตอดท่อนลำตุบ ๆ จนแทบปริแตกทั้งที่ยังไม่ทันได้ขยับ จะให้คิดยังไงได้ผู้ชายคนใหม่ของเธอไร้น้ำยา เสื่อมสมรรถภาพจนทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ หรือว่าไอ้นั่นของมันจะเล็กเท่านิ้วก้อย?แต่ตอนนี้ขอตัดทุกสงสัยออกจากสมองไปก่อนชั่วคราวก่อนแล้วกันมันไม่ใช่เวลามาคิดอะไร ที่ต้องทำคือขยับเอวให้ไวเลยไอ้สิงห์!“ฮืม...” สิงหราชตอกตรึงแก่นกายใหญ่เข้าไปในร่องรักคับแน่นอย่างเอาแต่ใจ ท่อนล่างทำงานอย่างไม่ยั้งแรงในขณะที่ท่อนบนก็ไม่เว้นว่าง ลิ้นร้อนปัดป่ายยอดดอกชูชันอย่างรู้งานก่อนสองแขนแกร่งจะเลื่อนมาสอดไปใต้แผ่นหลังขาวเนียนแล้วกอดรัดเธอเอาไว้สัมผัสนี้ ร่องรักนี้ กลิ่นหอมหวานนี้ และเสียงครางแบบนี้ที่เขาคิดถึงมากจนแทบบ้า จมูกคมสันสูดดมซอกคาขาว และปากร้อนขบเม้มดูดดึงจงใจประทับรอยแดงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้“อ๊ะ! อื้อ! ฮือ...” ลูกศรไม่มีแรงร้องห้ามเพราะรู้ดีว่ามาถึงขนาดนี้หากยังไม่อิ่มคนอย่างเข้าไม่มีทางหยุดได้ฉะนั้นที่เธอทำได้ตอนนี้คือร้

“ไม่” ลูกศรปฏิเสธอย่างไวแบบไม่ต้องใช้สมองคิดให้ยุ่งยาก“ทำไม อยากกลับไปหามันมากนักรึไง!” สิงหราชเริ่มเกรี้ยวกราดอีกครั้ง ที่เธอยังไม่ยอมคืนดีง่ายๆหากเป็นเพราะยังโกรธเขาพอเข้าใจได้ แต่หากเป็นเพราะอยากกลับไปหาผู้ชายคนใหม่เขาไม่มีทางปล่อยเธอไป ลูกศรเคยเป็นคนหัวอ่อนว่าง่าย ไม่เคยขัดใจไม่เคยขึ้นเสียงใส่ไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าวแบบนี้ เพราะฉะนั้นเขาจะต้องทำให้เธอเปลี่ยนใจ กลับมารักเขาใหม่ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องขังเธอไว้ที่นี่แบบนี้หรือจะใช้วิธีไหนเขาก็จะทำ ขอแค่ไม่ให้เธอไป“พูดบ้าอะไรของคุณ ฉันบอกให้ปล่อย!” ลูกศรไม่รู้ว่าสิงหราชกำลังหมายถึงใคร หากคำว่า 'มัน' ที่เขาพูดถึงคือพี่ชายของเธอก็ช่างเถอะ ตอนนี้เธอไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น กายหยาบอยู่ที่นี่แต่จิตใจเธอลอยไปอยู่ที่ของขวัญ อยากกลับบ้านมากเพราะเป็นห่วงลูกเล่นหายมานานข้ามวันแบบนี้ของขวัญจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะร้องไห้เรียกหาเธอไหม เมื่อวานทานอะไรหรือยัง เมื่อคืนนอนหลับสนิทไหม ใครอาบน้ำแต่งตัวให้ใครจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง ใครจะเกาหลังจนลูกหลับ ตื่นเช้ามาวันนี้ของขวัญจะได้ทานอะไรหรือยังถึงรู้ว่ามีทศกัณฐ์ช่วยดูแลอยู่แต่คนเป็นแม่ก็อดเป็นห

“มาหาคุณสิงห์เหรอครับ แต่ตอนนี้คุณสิงห์มะ...” (ไม่อยู่บ้าน) ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี แต่โดนทศกัณฐ์ขัดขึ้นทันที“ใครก็ได้!” สิงหราชจะอยู่ไม่อยู่ก็ช่างเพราะนอกจากบ้านหลังนี้ทศกัณฐ์ไม่รู้จะไปตามหาสิงหราชได้ที่ไหนทางเลือกที่ดีที่สุดและอาจจะไวที่สุดด้วยคือการมาคุยกับท่านวาคิมพ่อของสิงหราชให้ผู้ใหญ่รับทราบไว้ ถึงจะเกลียดสิงหราชมากและเคยไม่พอใจท่านวาคิมสักเท่าไหร่ที่ครั้งนั้นตอนเกิดเรื่องกับปลายฟ้าท่านเลือกที่จะเข้าข้างลูกชายมากกว่าความถูกต้อง แต่หวังว่าครั้งนี้หากเขามาโวยวายโดยที่แม่ของสิงหราชรับรู้ด้วย หวังว่าความที่เป็นผู้หญิงด้วยกันและมีลูกสาว ท่านคงจะเห็นใจเขากับน้องสาวบ้าง อาจมีโอกาสที่ทศกัณฐ์จะได้น้องสาวคืน“ถ้าไม่ได้นัดไว้ผมต้องแจ้งเจ้านายก่อนนะครับ ปกติท่านไม่เปิดประตูรับคนแปลกหน้า”เหอะ! รวยล้นฟ้าแล้วชูคอลอยอยู่บนเมฆกันเลยสินะ อย่าให้ถึงทีกูบ้างก็แล้วกัน! ทศกัณฐ์พาลเพราะความโกรธเกลียดสิงหราชคนเดียว“มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเรื่องไอ้สิงห์” ทศกัณฐ์ยังเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเกรี้ยวกราด พลางปลอบตัวเองไว้ว่าชายตรงหน้าเป็นแค่ลูกน้องเขาไม่เกี่ยว มึงต้องใจเย็นก่อนไอ้ยักษ์เดี๋ยวเรื่องมันจ

เธอไม่ใช่สัตว์เลี้ยงที่จะมาล่ามโซกันตามอำเภอใจได้ เมื่อก่อนถึงเธอจะเคยใช้แต่ตอนนั้นมันเพราะเธอเต็มใจ แต่ขณะนี้มันไม่ใช่ เธอไม่ได้เต็มใจ สถานการณ์ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป สถานะของเธอกับเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเช่นกันที่เธอต้องการมากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่อาหาร แต่เธออยากกลับบ้าน กลับไปหาของขวัญ อยากได้อิสระจากสิงหราช อยากให้เขาปล่อยเธอไป อยากกลับไปกอดลูกสาวใจจะขาด“ขอร้องเถอะ ปล่อยฉันกลับไปสักทีได้ไหม ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ มีคนกำลังคอยฉันอยู่ คุณสิงห์ได้โปรดเถอะนะ ปล่อยฉันไป” สองมือยกขึ้นไหว้“ทำไม! แล้วใครที่ว่าคอยเธออยู่ เธอหมายถึงใคร!” อย่าให้ได้ยินเชียวว่าหมายถึงผัวใหม่ แต่ถ้าหมายถึงลูกก็ปล่อยให้พ่อมันเลี้ยงไป เธอตั้งท้องลูกของเราเมื่อไหร่ค่อยมาว่ากัน“พี่สิงห์ ศรขอร้องนะ นะคะ...” ลูกศรมองสิงหราชด้วยสายตาอ้อนวอน ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ร้องไห้โวยวายจนสุดกำลังเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป ส่วนเขาจะเข้าใจว่าเธอมีผัวใหม่หรืออะไรก็ช่าง แต่เธอไม่มีทางบอกให้เขารู้เรื่องของของขวัญมากนัก“พี่สิงห์ปล่อยศรไปได้ไหมคะ ศรอึดอัด ศรอยู่แบบนี้ไม่ได้” เห็นแววตาอ้อนวอนกับสรรพนามที่เธอเคยใช้เรียกเขาและแทนตัวเองเมื

“กูไม่ให้!” สิงหราชกำลังกลัว ความเห็นแก่ตัวมันทำให้เขากลัวว่าคนพวกนี้จะพาลูกศรหนีหายไป ยิ่งไอ้เวรนี่เขากลัวว่ามันจะเอาทั้งตัวทั้งใจของลูกศรไป“ไอ้สิงห์! เอากุญแจมาให้พ่อ” ท่านวาคิมที่ทนดูไม่ได้เอ่ยกับลูกชาย เห็นหญิงสาวที่โดนโซ่ล่ามแถมยังโดนใส่ปลอกคอเอาไว้แล้วสลดใจ ไม่คิดเลยว่าลูกชายจะทำเรื่องระยำแบบนี้ได้เลย“พ่อครับ...”“กูบอกว่าให้เอากุญแจมาไอ้สัส! มึงอยากตายใช่ไหม! กุญแจอยู่ไหนไปเอามา!” ทศกัณฐ์ผละตัวออกมาจากน้องสาวแล้วปล่อยให้บอสดูแล ส่วนเขาพุ่งเข้ามาหาสิงหราช มือหยาบหนากดคอแกร่งให้ถอยหลังจนชิดกำแพง ก่อนจะตะคอกด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดสิงหราชหน้าดำหน้าแดงแทบจะขาดอากาศหายใจแต่ก็ยังไม่ยอมปริปากบอกว่าตนเก็บกุญแจไว้ที่ไหน ให้ตายเขาก็ไม่มีทางปล่อยลูกศรไปให้ใครทั้งนั้น!พยัคฆินทร์รู้จักน้องชายของตัวเองดีเลยเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า แขนยาวๆเอื้อมขึ้นไปยังหลังตู้ในตำแหน่งที่คาดเดา และเขาก็เดาไม่ผิดเพราะหลังจากลองควานหาครู่เดียวพยัคฆินทร์ก็เจอกุญแจจนได้“พี่เสืออย่า! เอาของผมคืนมา!” สิงหราชผลักทศกัณฐ์ออกไปเพื่อจะแย่งกุญแจคืนจากพี่ชาย แต่โดนผู้เป็นพ่อจับเอาไว้แน่น ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงสู้หัวชนฝา แ